20

เสียงไก่ขันเมื่อยามเช้าในวัดนางชี ชายาหนานอ๋องในชุดสีขาว ใบหน้าเปล่งปลั่ง ระบายรอยยิ้มออกมา เมื่อหวนคิดเรื่องบางอย่างจะต้องสำเร็จแน่นอน หยวนเหมยเดินนำหน้าข้ารับใช้ นางเดินผ่านหน้าห้องอวี้หลิน

"อวี้หลิน" หยวนเหมยเรียกตั้งนาน แต่อวี้หลินมิยอมเปิดประตูเสียที

"พระชายามิใช่คุณหนูอวี้ มุ่งหน้าไปที่อารามหลวงแล้วรึเจ้าคะ"

อาจจะเป็นอย่างที่สาวใช้เอ่ยขึ้น

ที่อารามหลวงยามนี้ ดูวุ่นวายนัก ฝูงชนที่มาทำวัตรเช้าต่างมองดูภาพอุบาทว์อย่างไม่อยากจะเชื่อ หนึ่งหญิงสองชายทำเรื่อง ชั่ว ๆ ในวัดได้อย่างไรยิ่งต่อหน้าองค์พระพุทธรูปและพระโพธิ์สัตว์กวนอิม

"เกิดอันใดขึ้น" ชายาหนานอ๋องเก็บความดีใจไว้มิอยู่ ยิ่งคนมุงดูเยอะ นังสารเลวหนิงเยียนยิ่งต้องอับอาย เกรงว่าอยู่รึไม่สู้ตายเสียดีกว่า

"แย่เเล้ว พระชายาเวยอ๋องเหตุใดท่านจึงทำเยี่ยงนี้" จู่ ๆ มีคนตะโกนขึ้นมาคนที่นอนอยู่ในอารามกับบุรุษคือชายาเวยอ๋อง

ทุกคนต่างส่งเสียงดังเซ็งแซ่ มิคาดคิดว่าสะใภ้ราชวงศ์จะตัวอุบาทว์ชาติชั่วเพียงนี้ 

หยวนเหมยแสร้งเป็นลม 

"เกิดอันใดขึ้น" น้ำเสียงอันไพเราะเอ่ยขึ้น ทุกคนต่างหันมองสตรีในอาภรณ์สีขาว นางงดงามประดุจเทพเซียน ชุดขาวสะท้อนความงามของนางได้ดี ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ไร้เครื่องประทินโฉมทำให้คนมองแทบตกตะลึง เรือนผมสยายลงมาปลิวไปตามแรงลมโบกสะบัด

"นี่มันชายาเวยอ๋องนี่ แล้วผู้ใดนอนตรงนั้น" ฝูงชนต่างเอ่ยขึ้น แม้แต่หยวนเหมยยังตกใจ เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้น สตรีนางนั้นผมเผ้ารุงรัง กอดตัวเองไว้

"หลานสาวของอวี้ฮองเฮา" หยวนเหมยแทบจะเป็นลมจริง ๆ

หนิงเยียนเผยอยิ้มน้อย ๆ 

หยวนเหมยได้สติ "เร็วเข้าพาตัวอวี้หลินออกไป" เหตุใดเหตุการณ์ถึงได้เป็นเยี่ยงนี้ ทุกอย่างกลับผิดคาดหมด ทุกคนในวัดต่างมองละครเรื่องนี้เป็นฉากสนุกเสียเเล้ว 

"หากผู้ใดเอาเรื่องนี้ไปเผยแพร่ ข้าจะสั่งตัดลิ้นให้หมดเลย" หยวนเหมยชี้หน้าทุกคน ไม่เว้นแม้แต่แม่ชีที่ดูแลวัด

หนิงเยียนยิ้มเย็นให้หยวนเหมย สองสตรีต่างจ้องตากัน จู่ ๆ หยวนเหมยเกิดคันทั่วตัวขึ้นมา นางสติหลุดลอย ถึงกับถอดผ้าต่อหน้าฝูงชน เหลือเพียงเอี๊ยมตัวบางกับกางเกงขายาวไว้ ฝูงชนร้องอย่างตกใจ มิคิดว่าจะได้เห็นของดีของสะใภ้ราชวงศ์

"ทุกคนออกไปให้หมด ตอนนี้นางคงเป็นบ้าแล้วกระมัง" หนิงเยียนทำตัวเป็นคนดี คนออกไปหมด ให้สาวใช้หาผ้ามาห่อตัวหยวนเหมย

ในตอนที่หนิงเยียนเดินมา นางได้แอบสาดผงคันให้หยวนเหมย คิดรึว่าคนที่มันทำร้ายนาง จะรอดไปได้

วันนั้นทางวังหลวงรู้ข่าวได้นำรถม้ามารับหยวนเหมยกับอวี้หลินที่เสียสติกลับวังหลวง การสวดมนต์ขอพรให้อวี้ฮองเฮาต้องยุติลง หนิงเยียนคิดว่าป่านอวี้ฮองเฮาคงจะเป็นลมตายไปแล้วจริง ๆ กระมัง

รถม้าของหนิงเยียนมุ่งหน้ากลับเมืองหลวงต้าโจว แต่ระหว่างทางเจอรถม้าคันหนึ่งจอดขวางทางอยู่ เสียงคนในรถม้าร้องด้วยความเจ็บปวด

"เกิดอะไรขึ้นหยุดรถม้า" หนิงเยียนคิดว่ารถม้าข้างหน้าต้องมีคนป่วยแน่นอน

รถม้าคันข้างหน้า ด้านในมีฮูหยินท่านหนึ่งปวดท้องกำลังจะคลอดลูก

"แม่นางช่วยฮูหยินของข้าด้วย นางปวดท้อง ในระหว่างทางกำลังจะกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมของนาง" สาวใช้นางนั้นเอ่ยขึ้น

หนิงเยียนต้องช่วยอยู่เเล้วด้วยสัญชาติญาณของความเป็นหมอ

นางสั่งให้สาวใช้ของฮูหยินท่านนั้นออกไปจากรถม้า เรียกเสี่ยวอ้ายเข้ามา 

"ช่วยข้าด้วย" ฮูหยินท่านนั้นมีสภาพอิดโรยยิ่งนัก หนิงเยียนจับที่ท้องของฮูหยินท่านนั้น

"ท่านอดทนหน่อยนะ เบ่งออกมา" หนิงเยียนสั่งเสี่ยวอ้ายหาผ้าให้ฮูหยินกัด

นางเบ่งจนแทบจะขาดใจอยู่เเล้วเด็กไม่ยอมออกมาเสียที หนิงเยียนมองท้องนูนเด็กกลับหัวเเล้ว แต่ไม่ยอมออกมา สีหน้าฮูหยินท่านนั้นไม่ไหวเเล้ว ขืนปล่อยไว้เยี่ยงนี้ คนเป็นมารดาต้องตายเเน่ๆ 

"เสี่ยวอ้ายไปเอากล่องยามา" นางไล่เสี่ยวอ้ายไปเอากล่องยาแผนโบราณมาเพื่อที่จะได้ผ่าท้องได้สะดวก

เพียงคล้อยหลังเสี่ยวอ้าย กล่องยาปัจจุบันก็พลันปรากฏขึ้นมา

 หนิงเยียนรีบลงมือฉีดยาชาเเล้วใช้มีดหมอกรีดไปที่หน้าท้องน้อย เพื่อเอาเด็กทารกน้อยออกมา จากนั้นนางรีบเย็บแผล แล้วเช็ดตัวเด็กให้สะอาด พอเสี่ยวอ้ายกลับเข้ามาได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ 

นางห่อตัวแล้วมอบให้คนเป็นมารดา เด็กทารกชายขาวอวบน่าเกลียดน่าชังยิ่งนัก

"แม่นาง มีแซ่ว่าอันใด"

"หนิงเยียนเจ้าค่ะ" ชื่อนี้คุ้นยิ่งนัก มิใช่บุตรสาวของใต้เท้าหนิงกรมโยธาหรอกรึ 

"ท่านคือพระชายาเวยอ๋อง"

"เจ้าค่ะ" นางเห็นฮูหยินท่านนั้นแก่กว่านางมาก

"ขอบคุณพระชายาที่ช่วยข้า ข้าคือฮูหยินของท่านเเม่ทัพเสิ่นอู่ พระชายารู้วิชาหมอรึ ถ้ามิได้ท่านข้ากับลูกคงตายไปแล้ว"

เสิ่นฮูหยินกล่าวอย่างซึ้งใจ

"ข้าเปิดโรงหมอเยียน โดยมิได้บอกใครเป็นทางการ หากเสิ่นฮูหยินเจ็บป่วยหลังการผ่าตัด มาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

"ขอบพระคุณพระชายา ข้าเสิ่นฮูหยินจะไม่มีทางลืมบุญคุณท่าน" สามีของเสิ่นฮูหยินคือแม่ทัพใหญ่ของแคว้นต้าโจว บัดนี้กำลังกังวลว่าจะอยู่ฝ่ายใด ระหว่างหนานอ๋องกับเวยอ๋อง เห็นทีต้องเป็นเวยอ๋องที่มีอำนาจทหารในมือเเล้ว เสิ่นฮูหยินจะได้บอกสามีว่าเลือกอยู่ฝ่ายเวยอ๋อง

เกิดเป็นคนต้องทดแทนบุญคุณ เสิ่นฮูหยินถือคตินี้ 

"ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอย่อมต้องช่วยคน" นางขอแค่ได้สร้างความดีไว้ก็เพียงพอ หวังว่าจะได้กลับภพของนาง

หนิงเยียนลงจากรถม้าของเสิ่นฮูหยิน ตามด้วยเสี่ยวอ้าย เสิ่นฮูหยินเปิดม่านมายิ้มให้นาง แม่นมหยงที่อุ้มเสี่ยวเฮ้ยตกใจเเทบเเย่ มิคาดคิดว่าพระชายาทำคลอดเป็น เรื่องนี้ต้องรายงานท่านอ๋องเสียเเล้ว