27

            งานวันพระราชสมภพของไท่ชางหวงได้มาถึง หนิงเยียนในอาภรณ์สีฟ้าที่ร้านผ้าหยวนส่งมาให้นาง ปักด้วยดิ้นทองลายผีเสื้อล้อมบุปผา ชายกระโปรงบุด้วนดิ้นทองอย่างงดงาม

"งามมากเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายยังออกปากชมเจ้านาย 

หนิงเยียนมองถาดเครื่องประดับ ทำไมปิ่นหยกสีขาวที่เซียวหยางมอบให้นางไปไหนเสียเเล้ว

"เสี่ยวอ้าย ปิ่นหยกสีขาวไปไหนเสียเเล้ว" เเล้วหวนคิดถึงปิ่นหยกของเจ้านาย เมื่อหลายวันก่อนงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น พระชายาปักปิ่นหยก วันนั้นพระชายาตกน้ำ 

"นึกได้เเล้วเจ้าค่ะ ปิ่นหยกน่าจะตกลงไปในสระบัวจวนเสิ่น วันนั้นท่านปักปิ่นหยกไปร่วมงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น"

หนิงเยียนนึกเสียดายที่ปิ่นหยกชั้นดีตกน้ำไปเสียเเล้ว ใบหน้างามพลันสลดยิ่งนัก แต่หารู้ไม่ว่าเวยอ๋องเป็นคนทำลายปิ่นหยกให้แหลกคามือ

นางเลือกเครื่องประดับปิ่นไม้ธรรมดา เสี่ยวอ้ายมองดูเจ้านายในคันฉ่องสีทอง พระชายานิสัยเปลี่ยนไปมาก ช่วยเหลือผู้คน อีกทั้งเป็นห่วงข้ารับใช้ในจวนมากขึ้น ทำให้เสี่ยวอ้ายจงรักภักดีต่อเจ้านายมาก

เวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในเรือนพำนักของหนิงเยียน เห็นเสี่ยวอ้ายประคองหนิงเยียนขึ้น

ชุดสีฟ้าลายผีเสื้อล้อมบุปผาช่างงดงามนัก 

"ข้าคิดว่าเจ้าแต่งกายยังไม่เสร็จ ของขวัญให้ท่านปู่เล่า"

"ข้าเตรียมไว้เเล้ว" หนิงเยียนไม่อยากสนทนากับเขา นางเดินนำหน้าเขามุ่งไปที่หน้าจวน เพื่อจะขึ้นรถม้าไปที่วังหลวง

หนิงสาวนั่งรถม้าตรงข้ามกับเขา ใบหน้าเขามองนางแล้วอมยิ้มตลอดทาง

หนิงเยียนหงุดหงิดใจนัก เจ้าคนบ้ามองนางแล้วยิ้ม มีอันใดให้ดีใจกันเล่า

หลายวันที่ผ่านมา ก็วุ่นวายกับนางโดยการไปรับสำรับเที่ยงที่โรงหมอกับนาง แม้นางจะสาดน้ำแกงใส่ทุกวันก็ตาม

 ช่วงเย็นก็กินข้าวกับนาง แม้นางจะพ่นข้าวใส่หน้าเขา แต่เขาก็มิใช้กำลังเหมือนแต่ก่อน

อย่าคิดนะว่านางจะใจอ่อนรักเขาลง 

หนิงเยียนมองค้อนอย่างแรง แต่เจ้าคนบ้ายังไม่หยุดยิ้ม

รถม้าเกิดเสียหลักตกหลุม หนิงเยียนหน้าคะมำลงข้างล่าง แต่ทว่าเวยอ๋องคว้าตัวนางได้ทัน เขาจับตรงหน้าอกนางเข้าพอดี

หนิงเยียนผลักเขาออกเเล้วตบหน้าเขาดังฉาดใหญ่

"คนลามก"

"ข้าช่วยเจ้านะ" เวยอ๋องมิคิดว่าการช่วยนางมิให้หน้าคะมำ จะเป็นการไปจับนมของนางเข้า เขามองมือตัวเองที่กางออกทั้งห้านิ้ว ใบหน้าแดงก่ำ

"นี่เจ้ายังลามกได้อีก" หนิงเยียนโกรธจนควันออกหู 

"ข้า..." ก็มันใหญ่จริง ๆ นี่นา

รถม้าจอดหน้าวังหลวงหนิงเยียนกลัวจะสังหารเขาให้ตายคามือ นางเดินลงมาจากรถม้าก่อนเขา

การจัดงานพระราชสมภพให้ไท่ชางหวงจัดขึ้นในอุทยานส่วนหน้า เสียงเพลงพิณบรรเลง เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างมาร่วมงานจำนวนมาก

เสียงขันทีเอ่ยขึ้น "เวยอ๋องกับชายาเอกเวยอ๋องเสด็จ" ขุนนางทุกคนต่างจ้องมอง ชายาเอกเวยอ๋องสวมอาภรณ์สีฟ้าลายผีเสื้อล้อมบุปผา ใบหน้างามประดับไปด้วยรอยยิ้มช่างงดงามยิ่งนัก เหมาะกับเวยอ๋องที่สวมชุดสีฟ้าลายภูผา ใบหน้าหล่อเหลา จมูกเป็นสัน คิ้วดั่งคันธนู ริมฝีปากหนาใหญ่รับกับรูปหน้า ราวกับเทพบุตรมาจุติ

เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ ต่างคำนับเวยอ๋องกับชายาเอก จากนั้นนั่งตามที่นั่งที่นางกำนัลจัดไว้ให้ 

หนานอ๋องมองไปที่ชายารักของเขา หยวนเหมยมองเวยอ๋องแทบจะกลืนไปทั้งตัวเเล้ว

"จำฐานะของเจ้าไว้ด้วย"

หยวนเหมยยกสุราขึ้นมากระดกทันทีด้วยหัวใจที่เจ็บปวด หากมิใช่บิดาบังคับนาง มีรึนางจะได้แต่งกับหนานอ๋อง อีกทั้งสมรสราชทานยังค้ำคอด้วย

หนิงเยียนนั่งอย่างเบื่อหน่าย นางร่ำสุราทั้งกินขาหมูอย่างมูมมาม 

เสียงขันทีตะโกนขึ้น "ไท่ชางหวง ฮ่องเต้ อวี้ฮองเฮาเสด็จ"

เหล่าอ๋อง ชายาอ๋อง เหล่าองค์ชายน้อย องค์หญิงน้อย เหล่าสนม ขุนนางทั้งหลายต่างลุกขึ้นถวายพระพร ไท่ชายหวง ฮ่องเต้ อวี้ฮองเฮา

"นั่งลงได้" ไท่ชางหวงในฉลองพระองค์สีเหลืองทองลายมังกร เอ่ยขึ้นเเล้วนั่งที่ประทับของพระองค์ ฮ่องเต้ก็เช่นกัน อวี้ฮองเฮานั่งด้านหน้าเหล่าสนมทั้งหลาย

งานวันพระราชสมภพจึงมีความครื้นเครงด้วยเสียงเพลงพิณ อีกทั้งยังมีเหล่าสาวงามออกมาร่ายรำ หลังจากที่ทุกคนต่างมอบของขวัญให้นางกำนัลที่จะนำไปมอบให้ไท่ชางหวงเสร็จ ต่างยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างมีความสุข

หนิงเยียนหนังตากระตุกด้านขวา ในใจคิดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับนางแน่นอน

เวยอ๋องมองคนงามกระดกสุราครั้งแล้วครั้งเล่า หนิงเยียนช่างคอแข็งนัก

"ชอบสุราดอกท้อของวังหลวงรึ ถ้าชอบข้าจะนำกลับไปให้เจ้า"

"..." หนิงเยียนไม่ตอบ จากนั้นวางจอกสุราลง แล้วมองสาวงามร่ายรำอย่างงดงาม

เวยอ๋องเอาจอกสุราของนางมา แล้วรินสุราใส่จากนั้นกระดกเข้าปาก หนิงเยียนมองจอกสุราของนาง 

เจ้าหมอนี่หาเรื่องจูบนางทางอ้อม

"เจ้ามันไร้ยางอายจริง ๆ " สีชาดติดที่จอกสุรา ตอนนี้ติดที่ปากเวยอ๋อง ชายหนุ่มหยักยิ้มให้นางมารร้าย

ไท่ชางหวงแม้จะนั่งไกลหน่อยแต่ก็เห็นภาพได้ชัดเจน เห็นทีทั้งสองคนจะมีหลานเจ้าก้อนแป้งให้เขาแน่นอน

คนที่ปวดใจที่สุดจะเป็นชายาหนานอ๋องเสียมากกว่า หยวนเหมยมิอาจมองภาพที่ชายาเวยอ๋องกับเวยอ๋องใกล้ชิดกันได้

"เจ้าอิจฉารึ" หนานอ๋องกระซิบถามชายารัก

"เปล่าเจ้าค่ะ"

ส่วนชูอ๋องที่ยังไม่มีชายาเอก มีเพียงอนุ แต่เขาไม่สามารถพามาร่วมงานได้ กระนั้นเขาจึงนั่งโดดเดี่ยว

อวี้ฮองเฮามองหลานสาวนั่งกระดกสุรา อวี้หยวนหลานสาวคนรอง จากนั้นพวกนางพลันสบตากัน

เสียงตะโกนที่หน้าอุทยานดังขึ้น

"เยียนเอ๋อร์ ยอดพธูของข้า ข้ารักเจ้า"