26

หนิงเยียนลืมตาขึ้นมาในยามเช้าพบว่าร่างกายของนางเปลือยเปล่า นางจำได้ตนเองตกสระบัวเพราะหยวนเหมย แต่เจ้าคนชั่วกระโดดลงมาช่วยนางแล้วพานางกลับจวน เสี่ยวอ้ายเดินถือสำรับเช้าเข้ามาพอดี หนิงเยียนมองสาวใช้

"ผู้ใดเปลี่ยนผ้าให้ข้า" 

เสี่ยวอ้ายหน้าเเดงก่ำ

"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ" 

หนิงเยียนก้มลงมองดูรอยแดง พบว่าเกรงจะไม่ได้เปลี่ยนผ้าให้นางธรรมดา ชายชั่วผู้นี้ชอบคิดอกุศลกับนางตลอด

หนิงเยียนพลันรู้สึกไม่สบายยิ่งนัก สงสัยนางจะเป็นหวัดกระมังแม้จะกินยาแผนโบราณไปแล้วเกรงว่าจะไม่ได้ผล กล่องยาปรากฏขึ้นมา นางหายาแก้ไข้ จากนั้นกลืนมันลงไปตามด้วยน้ำเปล่า 

เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา กล่องยาพลันหายไปแล้ว สาวใช้รายงานว่าคุณหนูเสิ่นมาเยี่ยมนาง

หนิงเยียนพลันอนุญาต เพียงไม่นานเสิ่นฮัวในอาภรณ์หรูหราเดินทอดน่องเข้ามาในเรือนอย่างเชื่องช้า

"พระชายาเมื่อคืน ข้าเห็นท่านเดินไปกำลังจะตามท่านไป เเต่พระชายาหนานอ๋องขวางท่านไว้เสียก่อน จังหวะนั้นเวยอ๋องเดินตามหลังข้า ข้ากำลังจะเข้าไปหาท่าน แต่เวยอ๋องห้ามไว้ ทุกคำพูดที่ชายาหนานอ๋องเอ่ยขึ้น ช่างเลวร้ายนัก"

"ตอนนี้ข้ามิเป็นไรเเล้ว" เสี่ยวอ้ายรู้หน้าที่รินน้ำชาให้แขกผู้มาเยือนแล้วออกไป

"ตอนนั้นท่านอ๋องห่วงท่านมาก กระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต"

หึ หนิงเยียนไม่อยากจะเชื่อ

"อีกอย่างข้าต้องขอโทษด้วย เพราะสาวใช้ของข้าร่วมมือกับคนอื่น ตอนนี้ข้าได้ขายนางออกจากจวนเเล้ว"

เสิ่นฮัวกังวลว่าหนิงเยียนจะโกรธเกลียดนาง

"เจ้ามิต้องกังวลหรอก วันนี้ข้าจะพักผ่อนไม่เปิดโรงหมอ"

เสิ่นฮัวยิ้มจนตาหยี พูดคุยได้สักพักหนึ่งเสิ่นฮัวก็พลันกลับจวนเสิ่น

ในระหว่างที่หนิงเยียนกำลังจะนอน เสี่ยวอ้ายเข้ามารายงานว่าหนิงฮูหยินมาเยี่ยมนาง

หนิงฮูหยินเดินเข้ามาในเรือนพำนักของบุตรสาว ข้าวของในเรือนมีสิ่งของชั้นดีประดับประดาอยู่ แสดงว่าเวยอ๋องต้องรักนางมากเเน่

"ท่านแม่" หนิงฮูหยินมองบุตรสาว นางกลายเป็นคนดีมีเมตตา เมื่อวานเสิ่นฮูหยินเล่าเรื่องบุตรสาวของนางให้ฟัง หนิงเยียนช่วยทำคลอดเสิ่นฮูหยิน บุตรสาวของนางพลันเก่งจริง ๆ แม้อาการป่วยของนาง บุตรสาวยังรักษาหาย

"เยียนเอ๋อร์ เมื่อวานข้าตกใจมากที่เจ้าตกลงไปในสระบัว" หนิงฮูหยินนั่งที่ตั่งเตี้ย หนิงเยียนรินน้ำชาชั้นดีให้มารดา

"ตอนนี้ คลื่นใต้น้ำได้เริ่มขึ้นเเล้ว ฝ่าบาทกำลังจะแต่งตั้งรัชทายาท ทั้งสามอ๋องยังมิรู้ว่าผู้ใดจะได้เป็น ช่วงนี้ เจ้าต้องระวังตัวให้ดี"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ข้าอยากหย่ากับเวยอ๋อง" 

"เยียนเอ๋อร์ เจ้าจำมิได้รึ ในตอนนั้นเจ้ารักเวยอ๋องมาก จนทำเรื่องมิงาม จึงได้แต่งกับเขา เหตุใดจึงอยากจะหย่า"

เรื่องการหย่าเป็นสิ่งต้องห้ามที่สุดของสตรีในยุคโบราณ ถ้าบุตรสาวโดนหย่า หนิงฮูหยินไม่เห็นด้วย ต่อไปจะสู้หน้าผู้ใดได้เล่า

หนิงเยียนพูดไม่ออกเช่นกัน เมื่อมารดาเอ่ยออกมาเช่นนี้ หนิงเยียนคนเก่าโดนคนอื่นวางอุบายใส่ เพียงไม่นานหนิงเยียนไปส่งมารดาที่หน้าจวน เมื่อมารดาขึ้นรถม้าไปแล้ว นางจึงเดินกลับเข้ามาในเรือน

พบไป๋หรูรออยู่ด้านใน

นางคำนับหนิงเยียน

"เมื่อคืนบ่าวขออภัยไม่คุ้มกันพระชายาให้ดี ทำให้ท่านตกสระบัว" ไป๋หรูกำลังจะช่วยหนิงเยียนแต่ทว่าเวยอ๋องกระโดดลงสระไปก่อนเเล้ว

"ข้าไม่โกรธเจ้าหรอก" 

"บ่าวก็ผิดอยู่ดี"

ไป๋หรูคุกเข่าตรงหน้าหนิงเยียน

"เอาละ ถ้าเจ้าคุกเข่าข้าจะโกรธเจ้าจริง ๆ ด้วย" นางประคองไป๋หรูขึ้นมา

"พระชายา นายท่านรอพระชายาที่หอเฟิงอี้เจ้าค่ะ ยามบ่ายนี้"

"ตกลง"

ไป๋หรูหายออกไปทางหน้าต่าง หนิงเยียนมองคนในยุคนี้ ช่างมีพรสวรรค์เสียเหลือเกิน

หอเฟิงอี้คือร้านอาหารอันดับหนึ่งของแคว้นต้าโจว ไท่ชางหวงมองหลานสะใภ้คนโปรด

เมื่อคืนเขาได้รับรายงานว่า ชายาหนานอ๋องผลักสะใภ้คนโปรดของเขาตกน้ำ ช่างสารเลวเหมือนอวี้ฮองเฮาไม่มีผิด

"ท่านปู่ ท่านปลอมตัวมาหาข้าอีกเเล้ว" หนิงเยียนนึกขันไท่ชางหวง จะออกจากวังหลวงมาทั้งที ต้องปลอมตัวเป็นตาแก่ ติดหนวดติดเคราช่างตลกยิ่งนัก

"เห็นเจ้ายิ้มได้ ข้าก็สบายใจเเล้ว อวี้ฮองเฮาทำไมเกลียดเจ้าเพราะเจ้ารักษาข้าหาย นางจงใจให้ข้าตาย อยากให้โอรสของนางเป็นรัชทายาท"

เอ่ยถึงอวี้ฮองเฮายามใด ไท่ชางหวงนึกรังเกียจนัก

"อีกไม่กี่วันข้างหน้า งานวันพระราชสมภพของข้า เจ้าอย่าลืมเตรียมของขวัญไว้ด้วยเล่า"

"ได้เจ้าค่ะ"

"ของขวัญชิ้นดีที่ข้าอยากได้ คือเจ้าก้อนแป้งสักคนเจ้าว่าอย่างไร" ไท่ชางหวงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ หนิงเยียนถึงกับสำลักน้ำชา 

ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ท่านปู่หัวเราะอย่างดังลั่นในห้องอาหารชั้นสอง หนิงเยียนหน้าแดงก่ำเมื่อหวนนึกถึงเจ้าคนถ่อยผู้นั้น 

ไท่ชางหวงเดินออกไปแล้ว หนิงเยียนคีบอาหารเข้าปากด้วยความหิว ทั้งหิวทั้งโกรธไท่ชางหวงพูดบ้าอันใดก็มิรู้

ผู้ใดจะอยากมีลูกกับเจ้าไก่อ่อนกัน หวนคิดเมื่อเช้านางโดนรังแก มันจุกในอกมาก ไอ้คนลักหลับเก่ง

วันต่อมาหนิงเยียนกำลังจะออกไปที่โรงหมอเยียนแต่ทว่าร้านผ้าหยวนร้านตัดเย็บผ้าอันดับหนึ่งแห่งเมืองต้าโจว เจ้าของร้านเถ้าแก่เนี้ยมาวัดรอบตัวนาง อีกทั้งหนิงเยียนเลือกผ้าสีฟ้า สวมใส่ไปงานวันพระราชสมภพของไท่ชางหวง

หยวนเซียงหลังจากงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น นางได้เดินกลับมาจวนเวย ทำให้นางนึกรังเกียจหนิงเยียนมาก ยิ่งได้รู้เวยอ๋องส่งคนไปวัดตัวนางมารร้ายนั่น ยิ่งเพิ่มต่อมความเดือดให้หยวนเซียง เวยอ๋องกักบริเวณหยวนเซียงมิให้ออกไปไหน