28

บุรุษผู้นั้นแต่งกายดูดี อีกทั้งยังถือบังทรงของสตรีด้วย ทำให้เหล่าแขกในงานต่างมองไปที่ชายาเวยอ๋อง

หนิงเยียนจำเจ้าคนนั้นได้ขึ้นใจเลยละ เขาคือชูเซี่ยชายในสำนักสังคีตที่เคยคบหากันกับหนิงเยียนคนเก่า แต่ทว่าไม่นานมานี้ หนิงเยียนได้ให้เบี้ยเขาไปตั้งตัวเยอะพอสมควร เหตุใดเขาถึงมาทำเรื่องชั่วปรักปรำนางได้เล่า

"เยียนเอ๋อร์ออกมาหาข้าเถอะ เยียนเอ๋อร์ ข้ารอเจ้ามาตลอด เหตุใดเจ้าไม่ให้โอกาสข้าเล่า"

ชูเซี่ยยังไม่หยุดก่อความวุ่นวาย เวยอ๋องปรายตามองคนงาม สั่งให้ข้ารับใช้ของเขาจับตัวชายชั่วผู้นั้นออกไป

แต่ทว่าอวี้ฮองเฮาเดินออกมาเสียก่อน

"เกิดอันใดขึ้น"

ชูเซี่ยเดินเข้ามาในงานชี้หน้าหนิงเยียน

"นางเคยเป็นคนรักข้า" ชูเซี่ยเอ่ยขึ้นเสียงฝูงชนพลันฮือฮา โดยเฉพาะใต้เท้ากรมโยธาบิดาของหนิงเยียน เขารู้ดีว่าแต่ก่อนบุตรสาวคนโตทำตัวเหลวแหลก แต่ก่อนมีผู้ใดมิรู้บ้าง หนิงเยียนชอบเที่ยวสำนักสังคีต

หนิงเยียนคิดว่าต้องมีคนชักใยอยู่เบื้องหลังชูเซี่ยแน่นอน

เวยอ๋องใบหน้าแดงก่ำ ไท่ชางหวงนั่งดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ

คนที่สาแก่ใจคือชายาหนานอ๋อง ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้ม หนานอ๋องก็พลันกระจ่างใจทันที

"ชายาเวยอ๋องเจ้าว่าอย่างไร อย่าบอกนะว่าเจ้าเคยเป็นของชายผู้นี้ ค่อยมาแต่งกับเวยอ๋อง"

"อวี้ฮองเฮาก็กล่าวเกินไป" สตรีในชุดสีม่วงลายเมฆเหินปักด้วยดิ้นทองอย่างดีย่างกรายออกมา ศีรษะนางประดับด้วยมงกุฎน้อยกว่าอวี้ฮองเฮาคาดว่าจะเป็นสนมของฮ่องเต้แน่นอน

"น้องหญิงกุ้ยเฟย เข้าข้างสะใภ้เจ้ารึ" หยางกุ้ยเฟยนั่นเองที่ปะทะฝีปากกับอวี้ฮองเฮา

 แม้นางจะไม่ค่อยชอบหนิงเยียนในตอนแรก แต่พอหนิงเยียนรักษาไท่ชางหวง ความรู้สึกที่ไม่ดีต่อหนิงเยียนพลันหายไปในพริบตา

หนิงเยียนมองพระสนมหยางกุ้ยเฟยที่เเท้เป็นเเม่สามีของนางนี่เอง

"ข้าเคยคบหากับชายผู้นี้" นางมิอยากปิดบัง เวยอ๋องพลันโกรธจัด

"ใช่พวกท่านดู บังทรงของนางสิ นางมอบให้ข้า" เจ้าคนถ่อยพูดโกหก เวยอ๋องเคยเห็นชายผู้นี้ ในตอนนั้นที่กลับจวนอ๋องหลังจากไปเยี่ยมหนิงฮูหยิน ชายผู้นี้มาขวางรถม้าเเล้วเรียกหนิงเยียน

"เอามาให้ข้าดูสิ" หยางกุ้ยเฟยไม่อยากจะเชื่อสะใภ้ของนางจะทำตัวต่ำทราม นางกำนัลนำบังทรงมามอบให้หยางกุ้ยเฟย 

ดวงตาหยางกุ้ยเฟยแทบถลนออกมา

หนิงเยียนคิดว่า นางต้องได้หย่าคราวนี้แน่นอน

"นี่มันของชายาหนานอ๋องนี่ ปักชื่อว่า หยวนเหมยด้านในนี้"

ทุกคนต่างตกใจ เหตุการณ์กลับตาลปัตร 

"หนิงเยียนเจ้าบอกว่าเจ้าคบหากับเขา" อวี้ฮองเฮากัดหนิงเยียนไม่ปล่อย

"หลังจากแต่งเข้าจวนอ๋อง ข้าก็มิได้คบหาเขาอีกเจ้าค่ะ นี่คือความจริง เขาเป็นบุรุษสำนักสังคีตให้ความสำราญ อาจจะมีสตรีบางคนไปที่แห่งนั้น" สายตาหนิงเยียนมองไปที่หยวนเหมย

"อวี้ฮองเฮา บังทรงของสะใภ้ท่าน" ทุกคนหันมามอง หลายวันก่อนบังทรงของหนิงเยียนพลันหายไป เสี่ยวอ้ายรายงานนาง แต่นางไม่ใส่ใจ มิคาดว่าต้องมีคนคิดทำร้ายนางแน่นอน

"ไม่ใช่หม่อมฉันนะเพคะ" หยวนเหมยรีบปฏิเสธทันควัน

อวี้ฮองเฮางุนงงเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร

"จับเจ้าคนถ่อยออกไปประเดี๋ยวนี้" อวี้ฮองเฮาสั่งทหาร 

"ช้าก่อน ทีเป็นลูกสะใภ้ข้า ท่านเค้นหาความจริงบุรุษผู้นี้ แต่พอเป็นสะใภ้ท่าน ท่านกลับนำตัวชายผู้นี้ออกไป" หยางกุ้ยเฟยไม่ยอมแพ้

"บอกมาใครส่งเจ้ามาก่อกวน วันพระราชสมภพของไท่ชางหวง" ฮ่องเต้จ้าวซุนนั่งอยู่นานจึงตรัสถามชูเซี่ย

ด้านชูเซี่ยแค่ต้องการหนิงเยียนจริง ๆ จึงร่วมมือกับคนอื่น

ชูเซี่ยมองนางกำนัลเสี่ยวหลันของฮองเฮา

"ทหาร นำตัวชายผู้นี้ไปประหาร" ฝ่าบาททรงให้ทหารนำตัวชูเซี่ยออกไป

หนิงเยียนมองออกอีกประเดี๋ยวคนที่ใส่ความนางจะต้องปรากฏตัวออกมา 

"เป็นนาง เป็นนางพาข้าเข้ามา แล้วบอกให้ข้า นำเอี๊ยมตัวนี้ ขึ้นมา นางบอกว่าเยียนเอ๋อร์จะกลับมาหาข้า" ทุกคนหันไปมองนางกำนัลเสี่ยวหลัน คือนางกำนัลของอวี้ฮองเฮา

"ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไร" ฝ่าบาททรงตรัสถามอวี้ฮองเฮา นายไม่ชี้แนะ มีหรือขี้ข้าจะไม่ทำตาม 

"หม่อมฉันมิรู้เรื่อง เสี่ยวหลัน ทำไมถึงทำเยี่ยงนี้"

ทุกคนต่างชมละครป่าหี่ อวี้ฮองเฮารังเกียจหนิงเยียนจึงจ้างตัวละครชายมาใส่ร้ายนาง แม้ตัวละครชายผู้นั้นหนิงเยียนเคยคบหา แต่เลิกรากันไปนานแล้ว

"นำตัวชายผู้นี้ไปประหาร"

"ช้าก่อนฝ่าบาท นางมอบตั๋วเงินนี้ให้ข้า ถ้าข้าน้อยทำสำเร็จนางจะมอบให้อีก" ชูเซี่ยมิใช่คนโง่ เขานำตั๋วเงินที่มีตราประทับฮองเฮาออกมา ที่นางกำนัลเสี่ยวหลันมอบให้เขา

"หม่อมฉันถูกใส่ความเพคะ"

"ถูกใส่ความหรือไม่ เจ้าจะรู้เอง" ไท่ชางหวงออกโรงบ้างหลังจากนั่งเงียบมานาน

"เราถามเจ้า ในตอนที่เจ้าเข้ามา เจ้าอยู่ตำหนักไหน"

ชูเซี่ยชี้ไปทางตำหนักคุณหนิง แสดงว่าอวี้ฮ่องเฮาเป็นคนบงการ

"หลักฐานแน่นขนาดนี้ ยังจะปฏิเสธอีก ถ้าชายผู้นี้ ไม่รู้ตำหนักเจ้า เขาจะชี้ทิศทางถูกได้อย่างไร เราผิดหวังในตัวเจ้านัก"

ฝ่าบาททรงสะบัดอาภรณ์เดินออกไปพร้อมสนมหยางกุ้ยเฟย งานวันพระราชสมภพเป็นอันต้องเลิกราเพราะเกิดเรื่องขึ้น ส่วนชูเซี่ยโดนโบยจนเกือบตาย อวี้ฮองเฮาฝ่าบาทให้พระนางอยู่แต่ในตำหนักคุณหนิง จากนั้นทุกคนต่างแยกย้าย ก่อนจะกลับจวนหนิงเยียนแวะไปที่ตำหนักหรง หาไท่ชางหวง

"ท่านปู่" หนิงเยียนคำนับไท่ชางหวง

"นั่งเถอะ เจ้าคิดว่า วันนี้ถ้าเกิดบังทรงตัวนั้น เป็นของเจ้าจริง ๆ เจ้าคิดจะหาทางหย่ากับเวยอ๋องใช่รึไม่"

ท่านปู่รู้ความคิดนางได้อย่างไร

ไท่ชางหวงยิ้ม

"ข้า..." นางถึงกับพูดไม่ออก 

"เราไม่ให้เจ้าสมหวังหรอกนะ หลายวันก่อนไป๋หรูเห็นอนุเซียงกับสาวใช้เข้ามาในเรือนของเจ้า แล้วได้เอี๊ยมหรือบังทรงไปตัวหนึ่ง เราคิดว่าอวี้ฮองเฮาต้องมีแผนร้าย จึงให้ไป๋หรูไปขโมยเอี๊ยมของชายาหนานอ๋อง แล้วมาสลับกับตัวที่หยวนเซียงขโมยไป"

เป็นเช่นนี้นี่เอง นับว่าท่านปู่ฉลาด อีกอย่างดักทางมิให้นางได้หย่าอย่างสมปรารถนา

"เยียนเอ๋อร์ มีปู่อยู่ทั้งคนเจ้ามิต้องกลัว ถ้าเอี๊ยมตัวนั้นเป็นของเจ้าจริง ๆ เจ้าจะต้องขอหย่า อีกทั้งยังขอบคุณ คนที่วางแผน เรามองออก"

หนิงเยียนใบ้กินงานนี้