33

เสิ่นฮัวเห็นเข้าพอดี หนิงเยียนได้ฟังเเล้ว นางถึงกับเบ้ปากออกมา ช่างเป็นหญิงร้ายชายเลวนัก

"ไปช่วยนาง ถึงอย่างไร พวกเราก็เป็นหมอ ต้องรักษาคนไข้ แม้คนไข้คนนั้นจะเป็นศัตรูของเรา"

"ข้านับถือน้ำใจพี่หญิงจริง ๆ" 

หลังจากที่เสิ่นฮัวขอเป็นน้องสาว หนิงเยียนก็รับนางเป็นน้องสาว กระนั้นคำพูดเสิ่นฮัวจึงดูสนิทสนมกับหนิงเยียนนัก เมื่ออยู่ด้วยกันสองคน แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่น เสิ่นฮัวต้องเรียกหนิงเยียนว่าพระชายาเหมือนเดิม

เสิ่นฮัวเดินถึงกล่องยาโบราณเดินตามหนิงเยียนออกไป ในใจเสิ่นฮัวสาปส่งให้หยวนเหมยตายไปได้เสียที 

หนิงเยียนย่างกรายเข้ามาในกระโจมหนานอ๋อง นางมองหยวนเหมยที่นอนบนเตียง ใบหน้ามีแต่ผื่นสีแดง 

"น้องสะใภ้ เจ้าต้องช่วยนางนะ" หนานอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร ท่าทางร่ำไห้จะขาดใจตาย

"ท่านอ๋อง ข้ายังไม่อยากตาย" หยวนเหมยเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง 

"ชายาเวยอ๋องจะรักษาเจ้าเอง"

"ท่านอ๋อง ออกไปก่อนเจ้าค่ะ" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น

"ไม่นะ ท่านอ๋อง อย่าไปจากข้า นางจะทำร้ายข้า ข้ากลัว"

หยวนเหมยพูดขึ้นราวกับคนบ้า 

"หุบปากเสีย ถ้าไม่อยากตาย ตุ่มใหญ่ขนาดนี้ขึ้นตามตัว ถ้าเจ้าไม่รีบรักษา มันจะทิ้งรอยแผลเป็น" หนิงเยียนอดไม่ได้จึงตะโกนขึ้นมา หนานอ๋องรีบออกไป 

หนิงเยียนให้เสิ่นฮัวนำน้ำแกงแก้คันมา ให้เสิ่นฮัวยืนอยู่หน้าทางออกกระโจม หยวนเหมยดื่มยาพลันรู้สึกหลับ หนิงเยียนอาศัยจังหวะนั้นฉีดยาแก้คันให้หยวนเหมย ตอนนี้หยวนเหมยคือคนไข้ที่หนิงเยียนต้องรักษาให้หาย

หยวนเหมยหลับไปแล้ว นางกับเสิ่นฮัวจึงเดินออกมาด้านนอก ขอตัวลาหนานอ๋อง 

วันนั้นฝ่าบาททรงรับสั่งยกเลิกการจัดงานเทศกาลล่าสัตว์ นอกจากมีเหล่าทหารติดเชื้อแล้ว ยังมีเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ ติดเชื้อด้วย หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวต้องทำงานหนักเป็นสองเท่า วันนั้นทั้งวันนางรักษาเหล่าขุนนางที่มาร่วมงานนับสิบคนจนเหนื่อยล้า ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เวยอ๋องเป็นผู้รับผิดชอบหาต้นตอของพิษ

ยามบ่ายคล้อยวันนั้นหนิงเยียนกับเสิ่นฮัวเดินไปที่ริมทะเลสาบ ไม่ไกลจากที่ตั้งกระโจมนัก พบผงสีขาวลอยเกลื่อนแม่น้ำริมทะเลสาบ

จึงไปแจ้งทหาร เวยอ๋องทราบข่าว มองผงสีขาว ด้านหนิงเยียนคิดว่าเป็นพิษผื่นคันเเน่ ๆ แต่เจ้าคนชั่วคนใดนำมาปล่อย 

เวยอ๋องคิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ปล่อยสุนัขจิ้งจอกเข้ามาบริเวณที่ตั้งกระโจมนี้ 

เวยอ๋องกราบทูลพระบิดา เรื่องคนวางยาพิษผื่นคันในทะเลสาบ ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมาก ผู้ใดกล้าทำเรื่องชั่วในแคว้นต้าโจว 

เย็นวันนั้นทุกคนต่างเก็บของกลับเข้าเมืองหลวงต้าโจว หนิงเยียนรักษาคนป่วยเสร็จ นางหวนคิดถึงสุนัขจิ้งจอกฝูงนั้นพวกมันมาจากไหนกัน 

เมื่อมาถึงจวนอ๋อง นางเดินทอดน่องเข้ามาในเรือนอย่างเหนื่อยล้า เวยอ๋องเดินตามนางมารร้ายมาอย่างติด ๆ

"ท่านเลิกเดินตามข้าได้รึไม่"

หนิงเยียนจะอาบน้ำนอนวันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันเเล้ว

"ข้าเป็นห่วงเจ้า กลัวจะเป็นลม ข้าสั่งให้ข้ารับใช้มาส่งสำรับเย็นให้เราเเล้ว กินก่อนค่อยอาบน้ำ" 

เวยอ๋องเป็นห่วงนางมาก ทั้งวันนางเอาแต่รักษาผู้ป่วย วันทั้งวันแทบจะมิได้กินอันใดเลย กลัวนางป่วยไม่สบาย

เจ้าอ๋องเถื่อนนี่เริ่มเอาใจนางจริง ๆ แต่อย่าหวังว่านางจะอภัยให้ง่าย ๆ 

"ข้าจะกินอาหารเย็นก็ได้"

เพียงได้ยินนางเอ่ยเยี่ยงนี้ ใบหน้าเวยอ๋องยิ้มระรื่นขึ้นมาทันที

อาหารรสเลิศหลายจานถูกจัดวางอย่างงดงาม ทั้งหมูตุ๋นน้ำแดง ผัดรากบัว น้ำแกงไก่ ผัดผักสามรส หนิงเยียนคีบอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจเวยอ๋อง 

เพียงหนึ่งถ้วยชาหนิงเยียนซัดอาหารจนหมดชาม เวยอ๋องมองชายาตัวร้ายกินเก่งจริง ๆ 

"อ่า..." เสียงเรอของนางดังขึ้นอย่างแรงจนเขาตกใจ 

หนิงเยียนเรอออกมาใส่หน้าเขาพอดีเพราะเขานั่งฝั่งตรงข้ามนาง 

ปู๊ด !!!

นางเรอยังไม่พอยังตดออกมาเสียงดัง เวยอ๋องใบหน้าประเดี๋ยวคล้ำประเดี๋ยวเขียว นางมองเเล้วอารมณ์ดียิ่งนักที่สามารถยั่วโมโหฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ

เวยอ๋องรีบหาผ้าเช็ดหน้ามาอุดจมูกไว้ เพราะกลิ่นตดของนางนั้นไม่ธรรมดา

"เจ้า เจ้าเป็นสตรีของราชวงศ์ เหตุใดจึงไร้มารยาทเพียงนี้"

หนิงเยียนหัวเราะอย่างมีความสุข กลิ่นตดหอมรึไม่ 

เขาจะเป็นลมตายเพราะกลิ่นตดของนางเสียเเล้ว ผ่านไปครึ่งถ้วยชา กลิ่นตดได้เลือนหายไป

เวยอ๋องถึงได้หายใจได้สะดวกหน่อย ส่วนคนต้นเรื่องนั่งจิบน้ำชาอย่างสบายใจ 

"ท่านไปได้เเล้ว ข้าจะอาบน้ำนอน"

"คืนนี้ข้านอนตั่งยาวเฝ้าเจ้าเเล้วกัน"

"ท่านกลับไปเรือนท่านก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าอาบน้ำเสร็จแล้วท่านค่อยมา"

หนิงเยียนไล่เจ้าอ๋องเถื่อนกลับเรือนไปแล้ว นางจึงนอนแช่น้ำอุ่นในอ่างไม้ที่เสี่ยวอ้ายเตรียมไว้ให้อย่างสดชื่นสบายใจ

บุปผานานาชนิด ลอยในอ่างไม้เพื่อให้ความหอมแก่คนงาม

หนิงเยียนรู้สึกว่านางอวบขึ้นมานิดหน่อย โดยเฉพาะช่วงท้องน้อย หรือว่านางตั้งครรภ์ เป็นไปไม่ได้ นางกินยาคุมฉุกเฉินตลอด หลังจากเจ้าคนถ่อยย่ำยีนาง มันคงไม่พลาดขนาดนั้นกระมัง 

ว่าเเล้วคนงามก็พลันใช้มือลูบที่หน้าท้อง ถ้านางท้องขึ้นมาจริง ๆ นางจะทำอย่างไรดี 

ไม่ !!! มันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น นางอาจจะกินเยอะเเล้วอ้วนก็เป็นได้

นางรู้สึกว่ามีตัวอันใดไต่ที่แขนงาม สายตามองเจ้าตัวสีเขียว ดวงตามันเป็นสีแดง ตัวมันใหญ่เท่านิ้วก้อย 

แย่แล้วมันคือกองทับหนอนเขียวที่มากับบุปผาที่ลอยในอ่างไม้

"กรี๊ด !!!" เสียงกรีดร้องของนางดังขึ้นในฉากกั้นห้องน้ำ 

จังหวะนั้นเวยอ๋องเดินเข้ามาในเรือนของนางพอดี เขาจึงรีบเข้าไปในฉากกั้นห้องน้ำ