34

พบว่านางมารร้ายยืนขึ้นท่ามกลางกลีบบุปผาปกคลุมร่างกาย 

"ช่วยด้วย หนอนไต่ที่ตัวข้า" นางไม่กล้าจับมันออกจากตัว เวยอ๋องไม่อาจละสายตาออกจากเรือนร่างที่งดงามได้จริง ๆ ทรวงอกคู่งาม ที่มีหนอนสีเขียวไต่อยู่ตรงหัวนมทั้งสองข้าง

หนิงเยียนไม่เคยกลัวอะไรเยี่ยงนี้มาก่อนเลย เจ้าคนถ่อยเหตุใดยังยืนนิ่งอยู่เล่า

"เร็วสิ ช่วยข้าเร็วเข้า" หนิงเยียนในยามนี้ นางไม่รู้จักความอาย นางรู้เพียงว่าหวาดกลัวเจ้าหนอนเขียว

"ได้" เวยอ๋องกลืนน้ำลายลงคอ สาวเท้าเข้าไปหานางอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องที่ทรวงเต้าคู่งามที่เจ้าหนอนมันไต่กระดื๊บอยู่

หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อย เหตุใดชักช้าอยู่ได้

"เอามันออกสิ"

เวยอ๋องนึกอิจฉาหนอนตัวนี้เสียจริง สุดท้ายเเล้วเวยอ๋องก็กลั้นใจ จับหนอนตัวนั้นออกจากอกคู่งามจนสำเร็จ 

หนิงเยียนถอนหายใจอย่างค่อยยังชั่ว มืองามปิดบังทรวงอกไว้ แต่ไม่ทันเเล้ว เวยอ๋องเห็นวิวภูเขาทั้งสองลูกอย่างชัดเจนทุกตารางนิ้ว ชายหนุ่มพลันหน้าแดงถึงรูหู

"เจ้าคนบ้า" หนิงเยียนด่าทอเวยอ๋อง แต่ทว่านางมองลงไปที่หว่างขา เห็นหนอนสีเขียวไต่ที่ตรงนั้นสามตัว

"เอาออกไปให้ข้าที" หนิงเยียนสติหลุดไปหมดเเล้ว

เวยอ๋องพยายามควบคุมสติไว้แล้วก้มลงตรงส่วนนั้นของนาง เจ้าหนอนสารเลวไต่กระดื๊บอย่างเนิบช้า เวยอ๋องกำลังจะจับตัวหนอนออกจากส่วนนั้น

แต่ทว่าหยดเลือดตกลงบนพื้น 

"เร็วสิ"

หนิงเยียนตะคอกใส่เขา ชายหนุ่มเงยหน้ามองนาง 

หนิงเยียนตกใจเห็นเลือดกำเดาเขาออกมา

"อย่าเร่งข้า" เวยอ๋องกำลังใช้สมาธิ เอาหนอนออกจากส่วนนั้นของนาง 

ในที่สุดหนอนสามตัวก็ออกจากตรงนั้น หนิงเยียนเป็นลมเข่าอ่อนลงกับพื้น เวยอ๋องรีบเช็ดจมูกแล้วหาผ้ามาคลุมให้นาง อุ้มนางมารร้ายไปที่เตียง

"เยียนเอ๋อร์" นางตกใจจนเป็นลมไปแล้ว ชายหนุ่มมองร่างงาม ในตอนนี้ นางสลบไปแล้ว

กลีบปากงามจึงโดนเขาครอบครองอย่างเนิ่นนาน จากนั้นไล่ลงมาหาภูเขาวิวงามทั้งสองลูก โลมเลียราวกับคนบ้า ผ้าห่มหนาถูกคลุมบนตัวเขา เวยอ๋องนึกอิจฉาหนอนสามตัวนั้นที่ได้ไต่ด้านล่างอย่างสำราญใจ จากนั้นความคิดชั่วร้ายได้เกิดขึ้นในใจเขา

ผ้าห่มตรงช่วงล่างรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างขยับไปขยับมา เพียงครึ่งชั่วยามเวยอ๋องก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยความสำราญใจ 

ในตอนเช้าหนิงเยียนตื่นขึ้นมาพบว่า นางมีเพียงผ้าผืนเดียวห่อตัว เมื่อคืนนางจำได้ว่า

 หนอนตัวเขียวจับที่ตัวนาง เจ้าอ๋องชั่วมาช่วยนางไว้ จากนั้นนางก็เป็นลม เรื่องทั้งหมดต้องโทษเสี่ยวอ้าย ที่โรยบุปผาแล้วยังสรรหาหนอนมาด้วย 

เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา

"เสี่ยวอ้าย วันนี้เจ้าไม่ได้มารับใช้ข้า เจ้ามีความผิด เมื่อวานบุปผาที่เจ้าโปรยในอ่างไม้ มีหนอน ทำให้ข้าตกใจเกือบตายรู้รึไม่"

หนิงเยียนคาดโทษสาวใช้อย่างหนัก

"บ่าวสมควรตายเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายโขกศีรษะให้เจ้านาย

"วันนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า เจ้าไปที่เรือนเจ้าเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมารับใช้ข้า" เพราะเสี่ยวอ้ายทำให้นางอับอาย ต่อหน้าเจ้าอ๋องเถื่อน

เวยอ๋องในเรือนหลักฟังไป๋หลาน เล่าความวันนี้พระชายาตื่นมาโทษเสี่ยวอ้ายทำให้นางขายหน้า จึงไล่เสี่ยวอ้ายไปเรือนนอนไม่ต้องมารับใช้นางหนึ่งวัน

"เจ้านำเงินไปให้เสี่ยวอ้ายเเล้วกัน วันนี้ถือว่าเสี่ยวอ้ายได้พักผ่อน" เวยอ๋องเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนเขาได้เห็นอะไรที่มันชัดเจนมากกว่าทุกวัน ต้องขอบคุณเสี่ยวอ้าย

หนิงเยียนรับสำรับเช้าเพิ่งเสร็จ ข้ารับใช้จากเรือนหลักมารายงานว่า ให้นางเข้าวังหลวงโดยด่วน หญิงสาวรีบสาวเท้าไปหน้าจวนขึ้นรถม้า พอเห็นเวยอ๋องนางหันหน้าไปทางอื่นทันที

เวยอ๋องอมยิ้มอย่างมีความสุข

รถม้ามาถึงวังหลวง นางกำนัลตำหนักหรง จึงออกมาต้อนรับเวยอ๋องกับชายาเอกเวยอ๋อง ให้ไปที่ตำหนักหรง หนิงเยียนคิดว่า ฝ่าบาทเป็นคนรับสั่งเสียอีก ที่ไหนได้ท่านปู่เป็นคนรับสั่งให้ทั้งสองเข้าเฝ้า

ไท่ชางหวงเดินเล่นที่หน้าตำหนักหรง เห็นหลานชายกับหลานสะใภ้คนโปรดย่างกรายเข้ามา

"ถวายพระพรท่านปู่" ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"ไม่ต้องมากพิธีอะไรกับข้า เมื่อวานหนิงเยียนทำดีมาก ฝ่าบาทตรัสถึงเจ้า ว่ามีความดี ความชอบอยู่มาก วันนี้ฝ่าบาทให้เราเตรียมเรือสำราญ ให้พวกเจ้าล่องในทะเลสาบวังหลวง"

"ท่านปู่ข้า"

"เยียนเอ๋อร์ อย่าได้ปฏิเสธน้ำใจเสด็จพ่อและท่านปู่เลย" เวยอ๋องเอ่ยตัดหน้านาง

"พวกเจ้าทั้งสองไปล่องทะเลสาบเถอะ มีทั้งสาวงามร่ายรำ รอพวกเจ้าอยู่" ไท่ชางหวงยักคิ้วให้หลานชายเป็นอันเข้าใจกันเพียงสองคน 

หนิงเยียนโดนเวยอ๋องลากขึ้นเรือสำราญลำใหญ่ 

นางไม่พอใจยิ่งนัก ถ้านางมีความดีความชอบเหตุใดจึงไม่มอบเงินรางวัลเหมือนที่ผ่านมาให้นาง 

ทำไมต้องมาล่องเรือกับคนที่ลอบกินเต้าหู้นางไม่หยุด

เวยอ๋องนั่งฝั่งตรงข้ามนางพร้อมคีบอาหารให้นางไม่ขาด

สาวงามของวังหลวงออกมาร่ายรำอย่างงดงาม หนิงเยียนไม่ชอบเอาเสียเลย เหมือนนางโดนมัดมือชกให้มาล่องเรือ

"ข้าอยากกลับจวน"

"คนดี กินเสียหน่อย กินหมดเเล้ว ข้าจะพากลับจวน"

"ไม่ ข้าจะกลับเดี๋ยวนี้"

"เจ้าจะฝืนรับสั่งเสด็จพ่ออย่างนั้นรึ" หนิงเยียนไม่สนใจเขา นางเทอาหารที่เขาคีบให้ทิ้งไปแล้วเดินไปพิงขอบเรือ สาวงามต่างหยุดการเเสดง 

เวยอ๋องเดินมาหานาง 

"ทำอย่างไร เจ้าถึงจะอารมณ์ดี ล่องทะเลสาบกับข้าเล่า"

"ท่านโดดลงไปสิ ข้าถึงจะอารมณ์ดี"

"ได้"

เวยอ๋องโดดลงทะเลสาบอย่างไม่ห่วงชีวิตเลยแม้แต่น้อย 

นางไม่คิดว่าเจ้าคนโง่สมองหมูจะโดดลงจริง ๆ หนิงเยียนเรียกให้ไป๋หลานไปช่วยเวยอ๋อง เขาว่ายน้ำเป็นมิใช่รึ 

ไป๋หลานช่วยเวยอ๋องขึ้นมาจากน้ำ เวยอ๋องตัวเปียก นางตบหน้าเวยอ๋องให้เขาฟื้น นางไม่น่าปากไวเลย 

หญิงสาวปั๊มหัวใจเขา เขายังไม่ฟื้น ถ้าเขาตายนางจะรู้สึกผิดมาก

หรือว่าต้องผายปอด

เจ้าคิดว่าข้าจะโง่รึเจ้าอ๋องเถื่อน

"ข้าจะผายปอดเจ้าเเล้วนะ" 

เวยอ๋องอดดีใจไม่ไหว พอลืมตาขึ้นมาพบว่าไป๋หลานกำลังจะประกบปากเขา หนิงเยียนหัวเลาะลั่นเรืออย่างสาแก่ใจ

"คิดว่าข้าจะตกหลุมพรางเจ้ารึ"