38

เสิ่นฮัวมองเซียวหยางที่หน้าอกด้านขวาได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้นางทำความสะอาดแผลอีกทั้งใส่ยาให้เขาเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว 

สายตาของเขามองนางอย่างที่มองหนิงเยียนก็คงดีไม่น้อย

คืนนั้นทั้งคืนเสิ่นฮัวเฝ้าเซียวหยางในกระโจม นางกลัวเขาจะเจ็บปวดบาดแผลเลยมิกล้าออกไปไหน

กระโจมอีกหลังเวยอ๋องถอดรองเท้าเเล้วห่มผ้าให้นางมารร้าย

ยามเช้าวันถัดมาหนิงเยียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดศีรษะยิ่งนัก เหตุการณ์ต่าง ๆ ผุดขึ้นมา ใช่เเล้วเซียวหยางรับกระบี่แทนนาง

"เจ้าตื่นเเล้ว" เวยอ๋องเดินเข้ามา

"เซียวหยางเขาเป็นอย่างไรบ้าง" 

"เขาปลอดภัยเเล้ว เสิ่นฮัวทำแผลให้เขาเรียบร้อยเเล้ว"

หนิงเยียนไม่วางใจ

"ข้าจะไปดูเขาเสียหน่อย" เวยอ๋องมองนางมารร้ายสาวเท้าออกไปโดยไม่ฟังเขา เมื่อคืนเขาต่อสู้กับพวกมัน แต่ผู้ใดจะไปรู้เล่า ว่ามันพุ่งเป้าไปหาหนิงเยียน ทำไมคนที่รับกระบี่แทนนางไม่เป็นเขา เขาอยากได้สายตาที่อ่อนโยนของนางมองมาทางเขาบ้าง

หรือครั้งนี้ เขาจะต้องเสียนางให้เซียวหยาง เซียวหยางรับกระบี่แทนนางอย่างไม่ห่วงชีวิตเลยแม้แต่น้อย

หนิงเยียนเข้ามาในกระโจมเซียวหยาง เห็นเสิ่นฮัวกำลังจะป้อนยาเซียวหยาง

"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" หนิงเยียนแย่งชามยาจากเสิ่ยฮัว

"ข้ามิเป็นไร เห็นเจ้าปลอดภัย ข้าก็ดีใจเเล้ว"

หนิงเยียนป้อนยาให้เซียวหยาง กระนั้นเสิ่นฮัวจึงถอยออกมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความปวดใจ

เซียวหยางค่อนข้างพอใจมากที่หนิงเยียนมาดูแลเขา ถือว่าการช่วยชีวิตนางครั้งนี้ นางต้องเห็นน้ำใจของเขาแน่นอน

พักรักษาอาการเซียวหยางได้สามวัน ขบวนรถม้าจึงมุ่งหน้าไปทางเมืองหนาน ตลอดสามวันมานี้ หนิงเยียนเอาใจใส่เซียวหยางอย่างดี

ทำให้เวยอ๋องมิพอใจอยู่บ้าง แต่ก็มิได้เอ่ยอันใดออกมา เพราะเซียวหยางช่วยหนิงเยียนไว้ 

รถม้าเคลื่อนมาอย่างช้า ๆ จนถึงแอ่งน้ำขนาดใหญ่กลางทะเลทราย 

หนิงเยียนไม่ได้ล้างหน้ามาหลายวันเเล้ว กระนั้นนางจึงขอให้เวยอ๋องหยุดขบวนรถม้าก่อน สามวันมานี้ เวยอ๋องไม่ตอแยนาง 

ทำไมเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้

รถม้าหยุดพักชั่วคราว หนิงเยียน เสิ่นฮัว และสาวใช้ของทั้งสองคน เสี่ยวฟางกับเสี่ยวอ้าย ต่างล้างหน้าล้างตา

ดูท่าไม่ไกลจากบ่อน้ำต้องมีหมู่บ้านกลางทะเลทรายแน่นอน เพราะหนิงเยียนเห็นคนมาตกน้ำ 

ในระหว่างที่พวกนางกำลังจะขึ้นรถม้า มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินมาหาพวกนาง

"พวกท่านช่วยพวกข้าด้วย คนในหมู่บ้านของพวกเราเกิดโรคระบาด เป็นผื่นเต็มตัว พวกท่านเชิญหมอมาได้รึไม่"

หนิงเยียนมองหน้าเสิ่นฮัว 

เวยอ๋องลงมาจากรถม้า เขาเกรงว่าจะเป็นหลุมพรางของคนอื่นเสียมากกว่า

เซียวหยางได้ยินเสียงสนทนาจึงได้ลงจากรถม้า มองชาวบ้านกลุ่มนั้น 

"ตกลง พวกข้าจะไปดู"

สตรีนางนั้นพาหนิงเยียนไปที่หมู่บ้านของนาง หมู่บ้านนี้ มีประตูทางข้างออกแค่ทางเดียว บ้านของแต่ละคนทำมาจากหินที่เเข็งแกร่ง มีชาวบ้านอาศัยอยู่นับร้อยคน พวกเขาต่างนอนหมดสภาพที่หน้าเรือนของตัวเองอย่างน่าสงสาร

เซียวหยางในฐานะฮ่องเต้คนต่อไปของแคว้นหนาน เมื่อเจอเหตุการณ์เยี่ยงนี้ ทำให้นึกเวทนาประชาชนในแคว้นของเขานัก แม้แต่หมอยังไม่รักษา

"ข้าขอถามพวกเจ้า พวกเจ้าส่งคนไปขอให้หมอในเมืองหลวงมารักษารึยัง"

"หัวหน้าหมู่บ้านท่านชางหยุน ได้ไปที่เมืองหลวงร้องทุกข์จนป่านนี้เขายังไม่มาเลยเจ้าค่ะ"

เซียวหยางขอร้องให้หนิงเยียนช่วยเหลือประชาชนในแคว้นของเขา

"ข้าเป็นหมอต้องช่วยคนอยู่แล้ว" นางตั้งใจสะสมคุณงามความดี เผื่อวันหนึ่งกุศลส่งให้นางได้กลับโลกที่จากมา

วันนั้นคนในหมู่บ้านได้รับการรักษาจากหนิงเยียนและเสิ่นฮัว 

เสิ่นฮัวเคี่ยวยาแผนโบราณ อีกทั้งสาวใช้ของทั้งสองคนช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง 

เวยอ๋องละทิ้งความเกลียดที่มีต่อเซียวหยาง ช่วยเหลือประชาชนของเขาด้วยการแจกจ่ายยาต้ม

ส่วนหนิงเยียนตรวจดูผู้ป่วยที่มีอาการหนัก ๆ นางอาศัยจังหวะผู้ป่วยเผลอรีบฉีดยาแผนปัจจุบันเข้าไป ทุกคนต่างขอบคุณหนิงเยียน 

สามวันผ่านไปคนในหมู่บ้านนั้นหายจากอาการคัน พวกเขากลับมาเป็นปกติ ต่างขอบคุณหนิงเยียนพร้อมทั้งจดจำชื่อนางไว้

หมอเทวดาเยียน

หัวหน้าหมู่บ้านจึงจัดงานเลี้ยงขอบคุณ หนิงเยียนที่ช่วยรักษาคนในหมู่บ้านจนหาย หมู่บ้านทะเลทรายมีระบำ ให้ชายหญิงได้ออกมาเต้นด้วยกัน

หนิงเยียนเต้นคู่กับเซียวหยางอย่างมีความสุข ในระหว่างที่เวยอ๋องกระดกสุราเข้าปากแล้วยิ้มอย่างยอมแพ้ เขาคิดทบทวนดีเเล้วถ้านางต้องการหย่า เขาจะหย่าให้ในเร็ววัน 

สายตาของนางกับเซียวหยางที่จ้องมองกันและกัน มันเกินกว่าสายตาสหายจะมองกัน 

ทำให้เวยอ๋องพลันปวดใจนัก

ในตอนที่เซียวหยางรับกระบี่แทนหนิงเยียนตอนนั้น ทำให้เขานึกถึงคำพูดของนาง เขาทำอันใดเพื่อนางบ้าง

ไม่มีเลยแม้แต่น้อย ความดีที่เอ่ยถึง มีแต่ความเลวร้ายที่มอบให้นาง เขายอมถอยออกมาหนึ่งก้าวดีกว่า

ตอนนี้ความรู้สึกของเสิ่นฮัวกับเวยอ๋องก็ไม่ต่างกัน นางแอบชอบเซียวหยางเมื่อสองเดือนก่อนที่เขาช่วยนางไม่ให้หกล้ม

ดูท่านางจะต้องผิดหวังแล้วกระมัง เพราะเวยอ๋องต้องหย่ากับหนิงเยียนแน่นอน เสิ่นฮัวกระดกเหล้าเข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า

ค่ำคืนนั้นเป็นคืนที่หนิงเยียนกับเซียวหยางมีความสุขมาก ในระหว่างที่เซียวหยางกำลังจะจุมพิตกับนาง แต่นางดันอ้วกออกมาเสียก่อน เวยอ๋องเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจึงสงบนิ่ง แล้วพานางกลับเรือนพำนักที่หัวหน้าหมู่บ้านเตรียมไว้ให้

เวยอ๋องถอดรองเท้าให้นาง อีกทั้งเช็ดหน้าให้คนงามด้วย ห่มผ้าเเล้วสั่งเสี่ยวอ้ายดูแลหนิงเยียนให้ดี

ส่วนเขาออกมาเดินเล่นข้างนอก พบกับเซียวหยางที่ยังไม่เข้านอนเช่นกัน ทั้งสองบุรุษต่างทักทายกัน

"ข้ายอมถอยออกมา ให้พวกเจ้าได้รักกัน ข้าจะหย่ากับนาง เจ้าดูแลนางให้ดีด้วย" เวยอ๋องเอ่ยเยี่ยงนี้ เซียวหยางปนะสานมือคำนับ

"ขอบคุณเจ้ามาก"

"นางอยู่กับเจ้าน่าจะมีความสุขมากกว่าอยู่กับข้า" เวยอ๋องจำแววตาที่นางมองเซียวหยางได้ดี แววตาที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความรัก

เซียวหยางยิ้มให้กับเวยอ๋องอย่างเป็นมิตร คืนนั้นเวยอ๋องนั่งดื่มสุราบนหลังคาจนเช้า เขามิอาจรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านปู่ได้

เวยอ๋องยิ้มขมขื่นให้ตัวเอง