37

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ภายในรถม้าเวยอ๋องจุมพิตคนงามอย่างบ้าคลั่ง หนิงเยียนตบหน้าเขาสองครั้ง แต่เขาก็ยังคงกินเต้าหู้นาง

"สารเลว เจ้าคิดจะรังแกข้าอีกรึ" นางเช็ดปากที่เต็มไปด้วยรอยจูบ

"เจ้าล่ะ มันหญิงแพศยาไหม มีสามีอยู่แล้วไปให้ท่าบุรุษอื่น สตรีที่ดีเขาทำกันรึ" 

"ทำไมไม่หย่ากับข้าเล่า เหตุใดกัน"

"ตาของเจ้ามันบอดรึ ข้าทำดีกับเจ้าทุกอย่าง ข้ารักเจ้า เจ้าได้ยินไหม ข้ารักเจ้า" เวยอ๋องตะโกนในรถม้า 

รักรึเหตุใดเรื่องบนเตียงถึงต้องทำรุนแรงกับนางเล่า นางไม่ยอมเขาพลันจี้จุดข่มเหงน้ำใจนาง

"เจ้ามันรักตัวเอง หย่าให้ข้าเถอะ ข้าจะได้ไปแคว้นหนานอย่างสบายใจ"

"อย่าคิดว่าข้ามิรู้ทันเจ้านะ ว่าคิดอันใดอยู่ ต่อให้ข้าตาย ข้าไม่มีทางหย่ากับเจ้า"

เวยอ๋องดึงคนงามมาจุมพิตต่ออีกรอบ หนิงเยียนใช้เข็มแทงเข้าที่หลังของเขา ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"เจ้าจะสังหารข้าเลยรึ"

"ใช่ !!!"

เวยอ๋องดึงเข็มออกจากด้านหลัง จากนั้นจี้จุดนางไว้ 

"เจ้าคนเลว"

"ข้าทำเลวอะไร"

"สิ่งที่เจ้าทำกับข้านี่ไง"

"หุบปาก คืนนี้ข้าจะจัดการเจ้าให้ถึงเช้าเลย คอยดูสิ"

รถม้าถึงจวนอ๋อง เวยอ๋องรีบอุ้มคนงามเข้าไปในเรือนหลักของเขา ไป๋หลานรู้หน้าที่รีบปิดประตูให้เจ้านาย 

หนิงเยียนถูกวางลงที่เตียง นางมองเจ้าคนชั่วถอดเสื้อผ้าออกจนหมด 

"ข้าไม่ไหวจริง ๆ ครั้งก่อนทำไปยังระบมอยู่เลย"

"เจ้าบอกข้ามา ข้าสู้เซียวหยางไม่ได้ตรงไหน"

ตบตีภรรยาเอก รักอนุ มันมีที่ไหนกัน ทำให้หนิงเยียนคนเก่าตาย

"ตบตีข้า รักอนุ มันมีที่ไหนกัน"

เวยอ๋องเงียบมิเถียงนาง แต่ก่อนเขารังเกียจหนิงเยียนที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่พอได้รู้ความจริงแล้ว เขาก็พลันอ่อนโยนกับนางมิใช่รึ

"ข้าขอโทษ ข้าขอโทษเจ้าไปหลายครั้งแล้ว เหตุใดไม่ให้โอกาสข้าบ้าง"

"ที่เจ้าจี้จุดข้าทุกครั้ง แล้วรังแกข้า ผู้ใดมันจะอยากให้อภัยเจ้ากัน"

"อย่าได้โกรธข้าเลย ข้าทำไปทั้งหมดเพราะข้ารักเจ้ามาก" เวยอ๋องจุมพิตอย่างหนักหน่วง มือหนาสอดเข้ากับมืองาม หนิงเยียนโกรธ

"ทำอย่างไรจะหายโกรธ"

"ใบหย่าเท่านั้น เมื่อข้าเป็นอิสรภาพ เรื่องทุกอย่างที่เจ้าทำเลวต่อข้า ข้าจะไม่ถือสามันอีกเลย" ใช่ขอเพียงนางมีใบหย่า ตัวนางก็ไม่ต้องผูกมัดกับเขา นางยังสามารถคบหากับเซียวหยางอย่างเปิดเผย

เวยอ๋องไม่ทีทางยอม แม้นางจะพูดเป็นครั้งที่ร้อยและพัน เขาก็ไม่มีทางหย่า

"ดูปากข้าไว้ ไม่ มี ทาง"

ปากหนาจุมพิตคนงามอย่างเร่าร้อน เวยอ๋องทำร่างงามระบมหนักยิ่งกว่าเดิม

หนิงเยียนร้องไห้ปนสะอื้น นางจะไม่มีทางหนีจากเจ้าคนบ้าได้เลยรึไง

เตียงหลังใหญ่โยกแรง กระนั้นทำให้ม่านมุ้งสั่นไหวไปตามแรง หนิงเยียยมองไปทางอื่น คนราคะยังคงเคลื่อนไหวบนร่างงามไม่มีท่าทีที่จะหยุด

สามวันผ่านไปหนิงเยียนต้องไปรักษาฮองเฮาแคว้นหนาน ตามราชโองการของฝ่าบาท แต่ทว่าเวยอ๋องตามไปด้วย ยังมีเสิ่นฮัวอีกคนที่ต้องไปช่วยหนิงเยียน รถม้าจวนเวยอ๋อง รถม้าจวนเสิ่น รถม้าแคว้นหนาน รถม้าทั้งสามคันมุ่งหน้ามาทางประตูเมืองในยามเช้า

ข้ารับใช้ทหารตามไปรับใช้สามสิบนายเดินตามหลังรถม้าอย่างไม่ห่าง 

หนิงเยียนอยากจะนั่งกับเสิ่นฮัว แต่เจ้าคนสารเลวไม่ยอมให้นางไป

เวยอ๋องไม่ต้องการให้นางห่างเขาแม้แต่ก้าวเดียว เพราะมีคนจ้องจะคาบนางไปจากเขา กระนั้นเขาต้องให้นางอยู่ข้างกายเขามิให้คลาดสายตาเลยแม้แต่น้อย 

ก่อนจะออกมาท่านปู่สั่งให้เขาดูแลนางอย่างดี อย่าได้ปล่อยให้คนแซ่เซียวเข้าใกล้นางเป็นอันขาด

หนิงเยียนหันหน้าไปทางผ้าม่าน เห็นเซียวหยางควบม้ามาข้างรถม้าของจวนอ๋อง เวยอ๋องปิดม่านแล้วดึงนางเข้ามากอด

"มันจะมากไปแล้วนะ" หนิงเยียนนึกอยากจะตบหน้าเขาเสียเหลือเกิน

"ยังไม่หย่ากับข้า อย่าเพิ่งหาหมวกเขียวมาให้ข้าสวมใส่เลย" 

เซียวหยางที่นั่งบนหลังอาชาสีน้ำตาลได้แต่กำมือเเน่น นางโดนข่มเหงน้ำใจแน่นอน

รถม้าทั้งสามคันออกจากอาณาเขตแคว้นต้าโจวในยามเซิน เข้าเขตแคว้นหนานดินแดนแห่งทะเลทราย

ในยามนี้พายุทะเลทรายกำลังจะมา หนิงเยียนมองทะเลทรายที่เป็นวงกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาอย่างน่ากลัว

ในระหว่างนี้ เซียวหยางบอกให้ทหารตั้งกระโจม เพราะคืนนี้ทุกคนพักค้างแรมที่แห่งนี้ 

หนิงเยียนนั่งกินหมั่นโถวที่เสี่ยวอ้ายไปซื้อยามเช้าก่อนออกเดินทาง ด้านเสิ่นฮัวนำสุราดอกท้อสี่ไหออกมา ให้หนิงเยียนดื่มกับนาง สองสตรีดื่มสุรากันอย่างมีความสุข 

เซียวหยางลอบมองหนิงเยียนตลอด คิดรึจะรอดสายตาประดุจเหยี่ยวของเวยอ๋องได้ เซียวหยางพลันเดินสำรวจ รอบ ๆ กระโจม เวยอ๋องเดินตามหลังติด ๆ

"รัชทายาทเซียวหยาง ข้ารู้นะ เจ้าคิดอันใดกับชายารักของข้า"

เวยอ๋องเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัวอันใดทั้งนั้น

"แล้วอย่างไร นางต้องการหย่ากับเจ้า เหตุใด เจ้ายังหน้าด้าน ไม่ยอมหย่า" 

"นี่เจ้า" 

เซียวหยางเดินหนีเวยอ๋องอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มพลันใบหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที

หนิงเยียนรู้สึกว่าตัวนางนั้นเมาเเล้ว เสิ่นฮัวก็เช่นกัน

"น้องฮัว ข้าชอบเจ้ายิ่งนัก" หนิงเยียนเมาจนใบหน้าแดงก่ำ รสชาติสุราที่เสิ่นฮัวนำมารสชาติดียิ่งนัก

"พี่หญิงชอบ ข้าก็ดีใจเเล้วเจ้าค่ะ" จู่ ๆ มีลูกธนูเฉียดเเขนหนิงเยียน 

นางกรีดร้องด้วยความตกใจ เสิ่นฮัวเองก็ตกใจเช่นกัน เหตุใดต้องเจอเรื่องบ้าพวกนี้ด้วย มีนักฆ่าจำนวนสิบตัวพลันปรากฏตัวขึ้นมา มันพุ่งเป้าไปที่หนิงเยียน จังหวะนั้นเวยอ๋องโผล่มาต่อสู้กับนักฆ่า อีกทั้งเหล่าทหารก็ล้อมนักฆ่าไว้ พวกเขาเปิดฉากต่อสู้กันในชั่วพริบตาเดียว เหล่าทหารของแคว้นหนานกับต้าโจวล้มตายเป็นสิบ

หนิงเยียนรู้สึกตาลายเพราะนางดื่มสุราไปเยอะ กระบี่พุ่งเป้ามาที่นาง เซียวหยางคว้าตัวนางมากอด แต่ทว่าเขาดันโชคร้าย กระบี่แทงเข้าโดนหน้าอกเขา

"หนิงเยียน !!!" เวยอ๋องรีบจัดการสังหารนักฆ่าชุดดำทันที

"นางมิเป็นไร แต่ข้า" รัชทายาทเซียวหยางถึงกับล้มลงกับพื้น เสิ่นฮัวที่ได้สติรีบประคองรัชทายาทแคว้นหนานทันที

ส่วนหนิงเยียนเป็นลมหมดสติ เวยอ๋องรีบอุ้มนางไปที่กระโจม มิคาดคิดว่าคนของอวี้ฮองเฮาจะกล้าตามเขามาที่แคว้นหนาน 

นังแก่สมควรตาย !!!