40

ยามเช้าหลังจากที่หนิงเยียนแต่งกายเรียบร้อยแล้ว วันนี้นางเลือกชุดสีเหลืองอ่อนปักด้วยปิ่นมุกธรรมดา เวยอ๋องจิบน้ำชารอนางรสชาติน้ำชาของแคว้นหนานไม่ต่างจากแคว้นต้าโจวเลยแม้แต่น้อย เซียวหยางย่างกรายเข้ามา เพื่อจะพาหนิงเยียนไปรักษาพระมารดาของเขา

หนิงเยียนยิ้มให้เซียวหยาง 

"เสด็จแม่ข้ารออยู่" เซียวหยางเอ่ยขึ้น หนิงเยียนยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี เสิ่นฮัวเดินเข้ามาพอดี หนิงเยียนชวนเสิ่นฮัวไปตำหนักฮองเฮาแคว้นหนานด้วย

ตำหนักฮองเฮาแคว้นหนาน หนิงเยียนและเสิ่นฮัวเข้าไปด้านในที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยา หนิงเยียนกวาดสายตามองตำหนักแห่งนี้ราวกับป่าช้า

"มาแล้วรึ" เหนียงฮองเฮาพลันเอ่ยขึ้น เหนียงฮองเฮามีชื่อจริงว่าเหนียงจือ นางเพิ่งเป็นโรคเรื้อนกวางตอนที่ตั้งครรภ์เซียวหยาง กระนั้นทำให้เซียวหยางติดโรคจากพระมารดาด้วย

เหนียงฮองเฮาทุกข์ทรมานมายี่สิบห้าปีเต็ม ได้ยินข่าวจากโอรสว่า มีหมอเทวดาแผ่นดินต้าโจว แต่นางเป็นชายาอ๋อง จึงได้เชิญนางมารักษาที่แคว้นหนาน

"ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ" สตรีทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมคุกเข่า

"ลุกขึ้นเถอะ" เหนียงฮองเฮาใช้ผ้าคลุมหน้าตาเหลือเพียงลูกตาเท่านั้นที่หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวมองเห็น

"มารักษาเราเถอะ เราทรมานมาก" พระนางเปิดผ้าคลุมออก ใบหน้าเต็มไปด้วยตุ่มอย่างน่ารังเกียจ หนิงเยียนไล่ให้เสิ่นฮัวไปเคี่ยวยามา

"โรคนี้อาจจะใช้เวลาหนึ่งเดือนนะเพคะ"

"ขอแค่เราหาย จะกี่เดือนก็ช่าง" เหนียงฮองเฮากุมมือหนิงเยียนอย่างเอ็นดู

"เพคะหม่อมฉันจะทำสุดความสามารถ"

หนิงเยียนฉีดยาให้เหนียงฮองเฮายามที่พระนางเผลอ ยาแผนปัจจุบันจะรักษาดีกว่ายาแผนโบราณ นางเชื่อว่าเหนียงฮองเฮาจะกลับมางดงามอีกครั้ง

หลังจากที่เหนียงฮองเฮาเสวยยาแล้วทรงหลับไปแล้ว หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวจึงออกมา จากตำหนักของพระนาง 

เซียวหยางยิ้มให้กับหนิงเยียนเก็บอาการไม่อยู่ เวยอ๋องทำใจเเล้ว หวังเพียงนางมีความสุขเขาก็พอใจเเล้ว เสิ่นฮัวแอบเสียใจ 

ยามพลบค่ำเซียวหยางพาทั้งสามคนไปหอสุราอันดับหนึ่งของแคว้นหนาน 

หนิงเยียนดีใจนักที่เซียวหยางดีกับนางทุกอย่าง สองคนอย่างเวยอ๋องกับเสิ่นฮัวกระดกสุราอย่างกับคนอกหัก

มีเพียงเซียวหยางกับหนิงเยียนที่พูดคุยกันออกรส นางกำลังกังวล หลังจากที่นางหย่ากับเวยอ๋องแล้ว นางอยู่กับเซียวหยางในฐานะอะไร 

เวยอ๋องไปเวจ เสิ่นฮัวเมาจนหลับคาโต๊ะ หนิงเยียนได้โอกาส

"เซียวหยาง ถ้าข้าแต่งกับเจ้า เจ้าจะให้ข้าอยู่ในฐานะไหน"

"แน่นอนต้องฮองเฮาของแคว้นหนานเท่านั้น ข้าจะไม่มีสนมอื่นนอกจากเจ้า" เซียวหยางจะขัดคำสั่งพระบิดา ในโลกใบนี้ มีเพียงหนิงเยียนเป็นสิ่งที่ให้เขาดำเนินชีวิตต่อไปได้

ใบหน้างามหยักยิ้มขึ้นมา พอใจกับคำตอบของเขา นางเป็นคนยุคใหม่ แม้เสียตัวให้เวยอ๋องเเล้ว แค่ถ้าเลิกกันไปแล้ว นางต้องหาสามีใหม่ แม้คนในยุคโบราณจะรังเกียจนางก็ช่าง แต่นางไม่มีวันรังเกียจตัวเองเด็ดขาด

สามีที่ดีคือสามีใหม่

เวยอ๋องยอมถอยหนึ่งก้าว 

"ข้าจะจำคำเจ้าไว้เซียวหยาง"

"รัชทายาท" จู่ ๆ มีสตรีสวมอาภรณ์สีฟ้าถักทอด้วยผ้าต่วนอย่างดี ในเรือนกายของนางเต็มไปด้วยเครื่องประดับที่งดงาม สายตาของนางมองเซียวหยาง

"เหรินซิง"

หนิงเยียนมองเซียวหยางเรียกสตรีนางนั้นว่าเหรินซิง

"รัชทายาทยังจำคู่หมั้นอย่างหม่อมฉันได้ หม่อมฉันก็ดีใจเพคะ"

คู่หมั้นอย่างนั้นรึ

หนิงเยียนรู้สึกจุกที่อก เขามีคู่หมั้นแล้วทำไมไม่บอกนาง จังหวะนั้นเวยอ๋องเดินเข้ามาพอดี มองสตรีแปลกหน้าจ้องหนิงเยียน

"ข้าขอตัวก่อนรัชทายาท" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น เสิ่นฮัวได้ยินเสียงดังโวยวายนางตื่นขึ้นมา แล้วเดินตามหลังหนิงเยียนอย่างงุนงง

เวยอ๋องคิดไว้เเล้ว คนเป็นรัชทายาทของแผ่นดินจะไม่มีคู่หมายเชียวรึ

เซียวหยางตั้งใจจะตามหนิงเยียนไป แต่โดนปลิงอย่างเหรินซิงเกาะไว้ ทำให้เขาไปไหนมิได้

หนิงเยียนกลับมาถึงตำหนักรับรองนางดื่มสุราดอกท้อคนเดียว 

เวยอ๋องมองนางมารร้ายด้วยความปวดหัวใจ 

"ข้าดีใจมาก ที่ท่านอ๋องจะหย่ากับข้า แต่ข้าต้องมาเสียใจ เมื่อบุรุษที่ข้าชอบ มีคู่หมายอยู่เเล้ว" หนิงเยียนกระดกสุราเข้าปาก

"เจ้าพอแล้ว เจ้านอนเถอะ อย่าเสียใจไปเลย" 

"ท่านคงดีใจมากสินะ ที่เห็นข้าเป็นเยี่ยงนี้" นางมองเวยอ๋อง

"ข้าปวดใจ ที่เจ้ารักเซียวหยาง เสียใจที่ทำร้ายเจ้า" นี่คือความในใจของเวยอ๋อง

หนิงเยียนเงียบ ถ้าที่ผ่านมาเขาไม่ทำร้ายนาง นางคิดว่า นางคงจะรักเขาได้ แต่ทว่านางรักไม่ลงจริง ๆ ค่ำคืนนั้นเวยอ๋องร่ำสุรากับหนิงเยียนจนเมามาย ต่างคนต่างนอนกับพื้น