ตอนที่ 6 ยอมเชื่อใจ

ตอนที่ 6 ยอมเชื่อใจ

เล่อเล่อบอกเล่าเรื่องราวที่ตัวเองเจอมาให้ฟังจนหมด บอกด้วยว่า คนที่ทำร้ายพ่อคือคุณลุงเกา เพื่อนของพ่อ เขาถามอะไรเธอก็ตอบ เธอยอมเชื่อใจพี่ชายคนนี้ เพื่อให้เขาช่วยตามหาพ่อกับลุงของเธอ

ไม่ใช่แค่เล่าให้ฟังเพียงเท่านั้น เธอยังเอาสิ่งของบางอย่างให้ดูอีกด้วย แต่ไม่ได้ให้ดูทั้งหมด ถึงจะยอมเชื่อใจให้พี่ชายช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้บอกทุกอย่าง

"ชิวหาน ตามหาคนที่ชื่อนี้แซ่นี้ และก็สืบประวัติเกี่ยวกับคนแซ่นี้ด้วย ขอเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้" ตงหยางสั่งคนที่เชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะ หากเป็นตระกูลใหญ่จะหาเจอได้ง่าย ๆ ถึงจะมั่นใจว่าเล่อเล่อมาจากที่อื่น แต่หาข่าวไว้ก็ไม่เสียหาย

"หาพ่อที่โรงพยาบาลด้วยค่ะ เดี๋ยว ๆ ขอหนูไปหาพ่อด้วยได้ไหมคะ" พ่อเธอบาดเจ็บ ต้องอยู่โรงพยาบาลแน่ ๆ 

"เล่อเล่อครับ เดี๋ยวให้คนอื่นไปตามหาให้ก่อน เล่อเล่อบอกเองไม่ใช่หรือว่า คนพวกนั้นกำลังตามล่าเล่อเล่ออยู่" เขาไม่ต้องการให้เจ้าตัวเล็กออกไปข้างนอกในเวลานี้

ยิ่งได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ ยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงมากกว่าเดิม เขาทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งสงสารเจ้าตัวเล็ก อายุแค่นี้แต่กลับเจอเหตุการณ์สะเทือนใจหลายอย่าง ทั้งถูกตามล่า และยังเห็นเหตุการณ์พ่อถูกทำร้าย ไหนจะพยายามช่วยพ่อแต่ก็ช่วยไม่ได้อีก

ยิ่งรู้ว่าโดนหมาไล่กัดก่อนจะมาโผล่ที่นี่ ยิ่งทำให้โมโห... และยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม เมื่อรู้ว่ามีคนปล่อยหมาตัวนั้นให้ออกล่า เขาไม่รู้หรอกว่าคนโตจะมีเรื่องขัดแย้งอะไรกัน แต่ไม่ควรทำกับเด็กแบบนี้ ดีที่ถูกสอนให้เอาตัวรอด ไม่อย่างนั้นเด็กน้อยที่ยังไร้เดียงสา อาจเดินเข้าไปหาคนร้ายง่าย ๆ ก็ได้

ตอนนี้เขาอยากเจอพ่อของเจ้าตัวเล็กที่สุด เพราะเป็นคนเดียวที่จะให้คำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ คนเป็นพ่อต้องรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นไม่มีทางสอนลูกอย่างนี้แน่นอน

จากข้อมูลที่เอาออกมาให้เขาดูนั้น แทบไม่มีอะไรบ่งบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย ถึงจะมีแผ่นเล็ก ๆ ที่เก็บข้อมูลภาพคนร้าย แต่เขาไม่สามารถเปิดอุปกรณ์นั้นได้ หรือเขาควรไปหากลุ่มคนใต้ดินให้ช่วยเหลือในเรื่องนี้

"หากเจอพ่อหนูแล้ว คุณลุงพาพ่อมาหาหนูด้วยได้ไหมคะ" เล่อเล่อถามคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป

"เอ่อ... ครับ" ตอนแรกจะบอกว่าหาไม่เจอง่าย ๆ แต่พอเห็นสายตาของนายท่าน เลยต้องรีบรับปากก่อน ถึงแม้จะแปลก ๆ กับการที่คุณหนูน้อยเรียกเขาว่าคุณลุง แต่เรียกนายท่านว่าพี่ชาย ทั้งที่เขาอายุมากกว่านายท่านไม่กี่ปีเอง

"พี่ชาย... หนูต้องทำอะไรบ้างคะ" เล่อเล่อสอบถามคนที่นั่งมองหน้าเธอ แต่ไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรเลย

"เล่อเล่ออยากทำอะไรครับ" ตงหยางถามกลับ สายตายังจดจ้องเจ้าตัวเล็กไม่วางตา ราวกับจะจดจำความเป็นเล่อเล่อเอาไว้ให้หมด

"อยากหาพ่อค่ะ อยากไปเรียนด้วยค่ะ และอยากจับคนร้ายด้วย อีกอย่างคืออยากกลับบ้านค่ะ" เธออยากทำหลายอย่างมาก 

"มีคนออกไปตามหาพ่อให้แล้วครับ เรื่องจับคนร้ายหนูยังเด็กเกินไปที่จะทำเรื่องแบบนั้น" ความอยากแต่ละอย่างของเจ้าตัวเล็กทำให้เขาต้องรีบเตือนไว้ก่อน ตัวแค่นี้อยากจับคนร้าย!! มีแต่จะเดินเข้าไปให้คนร้ายจับมากกว่าจะไปจับคนร้าย

"ทำได้ตอนไหนคะ รับปากหนูแล้วว่าจะช่วย" เล่อเล่อจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง เธอเอาสิ่งของต่าง ๆ ออกมาให้ดูแล้ว และยังเล่าให้ฟังอีกด้วย แล้วมาบอกเธอว่าตอนนี้ยังทำไม่ได้!!

"หมายถึง... เล่อเล่อยังเด็ก ไม่สามารถสู้ผู้ใหญ่ได้ครับ หนูต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน และต้องคิดให้รอบคอบอีกด้วย" ตงหยางพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบรูปภาพของเจ้าตัวเล็กมาดูอีกครั้ง

"สอนหนูสิคะ สอนหนูคิด หนูจะได้ฉลาด" เล่อเล่อยังคงจ้องหน้าอีกคนอย่างไม่วางตา

"สิ่งแรกที่ต้องจำให้ขึ้นใจคือ... อย่าไว้ใจใคร อย่าเล่าเรื่องทุกอย่างให้คนอื่นฟัง" ตงหยางพูดพร้อมกับสังเกตดูเจ้าตัวเล็กด้วย เพราะสิ่งที่เขาบอกไปนั้น เจ้าตัวเล็กได้ทำแล้ว... นั่นคือบอกเล่าเรื่องราวให้เขาได้รับรู้

"เข้าใจแล้วค่ะ มีอย่างอื่นอีกไหมคะ" เท่าที่ฟังมา เธอยังไม่ได้ไว้ใจใคร แม้แต่คนที่กำลังสอนให้เธอฉลาดอยู่ในตอนนี้ เธอก็ยังไม่ไว้ใจเขามากนัก

ตงหยางจ้องมองเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสว่างแล้วยกยิ้มขึ้น เจ้าตัวเล็กฉลาด!! หากเจ้าตัวเล็กบอกเล่าหมดจะต้องมีท่าทีตกใจมากกว่านี้ เพราะเขายังถือว่าเป็นคนแปลกหน้า ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ทั้งที่รู้ตัวว่ากำลังถูกเด็กหลอกใช้ก็ตาม ทำอย่างไรได้... เขาเต็มใจให้หลอกอยู่แล้ว

"ก่อนจะมาที่นี่... ตอนนั้นรู้สึกยังไง" ตงหยางถามเรื่องอื่น ไม่ได้วกกลับไปเรื่องเดิม

"ตกใจกลัวค่ะ" ครั้งแรกกลัวถูกจับได้ ยิ่งมีวัตถุเสียงดังก็ยิ่งทำให้ตกใจมากกว่าเดิม ครั้งที่สองเธอตกใจและกลัวหมากัดเช่นเดียวกัน แต่อาจแตกต่างนิดหนึ่ง ตรงที่ครั้งที่สองเธอมีความคิดที่จะสู้กับหมาด้วย

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะมาที่นี่มันมีแสงออกมาจากฝ่ามือของตัวเองก็ก้มมองดู ก่อนจะกำมันไว้แน่นแล้วเม้มปากไม่พูดอะไรต่อ

"ขอดูมือครับ" ตงหยางที่จับจ้องตลอดเวลาเอ่ยปากขอพร้อมทั้งยื่นมือออกไปด้วย นี่ถึงบอกว่าต่อให้เด็กฉลาดมากแค่ไหน แต่ก็ยังสู้ผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่ดี มีพิรุธขนาดนี้เป็นใครก็ต้องจับได้แน่นอน

"ไม่ค่ะ พี่ชายสอนให้หนูฉลาดก็อย่ามาบังคับให้หนูโง่ค่ะ" เล่อเล่อเบี่ยงตัวหลบพร้อมทั้งเอามือขึ้นมาซ่อนไว้ในเสื้อของตัวเองอีกด้วย

"ครับ ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้มากครับ หนูก็ต้องอยู่แต่ในบ้านก่อน ต้องรอข่าวอย่างเดียวครับ" เมื่อรู้แล้วว่าเจ้าตัวเล็กไม่ให้ความร่วมมือ ถึงแม้จะดูดื้อรั้นอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่เป็นไร

"หนูกลับไปที่บ้านได้ไหมคะ" เธออยากกลับบ้านแล้ว อยากไปตามหาพ่อกับลุง

"เพิ่งบอกไปเอง แล้วแบบนี้จะฉลาดได้ยังไง เราหาเองไม่ได้ครับ" ตงหยางจับหัวเจ้าตัวเล็กโยกไปมาอย่างเอ็นดู เขาอุตส่าห์ไม่พูดเรื่องกลับบ้าน เพราะไม่รู้สถานการณ์เป็นแบบไหน เขากำลังสั่งงานแบบไม่รู้อะไรเลย... ให้คนออกไปหาข่าว ทั้งที่พอจะรู้ว่าคงไม่ได้ข้อมูลอะไรมากนัก แต่ก็เลือกที่จะทำเพื่อให้เจ้าตัวเล็กสบายใจ อย่างน้อยจะได้อยู่ที่นี่อย่างสงบ

"อยากเดินดูรอบ ๆ บ้านไหม" เมื่อเห็นว่าอีกคนนั่งจ้องเขาเงียบ ๆ เลยเอ่ยปากชวน จะได้ไม่อยากกลับบ้าน จะได้ไม่ร้องไห้ คงต้องหากิจกรรมบางอย่างให้เล่นเสียแล้ว

"หืมม... ก่อนหน้านี้บอกว่าอยากเรียนหนังสือเหรอครับ" เมื่อนึกขึ้นได้ก็รีบถามกลับ

ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้า ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากน้อย ๆ นั้นเลย แต่กลับจ้องตาเขาไม่กะพริบ ทุกคนในที่นี้แทบไม่กล้าจ้องตาเขา อย่าว่าแต่จ้องตาเลย แม้แต่มองหน้ายังไม่มีใครกล้าทำ แต่เจ้าตัวน้อยนี่กลับไม่เกรงกลัวเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

"มาครับ... เดี๋ยวจะพาไปสำรวจบ้านก่อน แล้วค่อยมาคุยกันว่าอยากเรียนอะไรดีไหมครับ" ตงหยางยื่นมือไปหาเจ้าตัวเล็ก เพื่อจะได้เดินจูงมือพาไปสำรวจที่พัก

"อุ้มค่ะ" เล่อเล่อกางแขนออกเพื่อให้พี่ชายอุ้ม หากอยู่สูงจะมองเห็นทั่ว เธอจะได้รู้ว่ามีอะไรบ้าง หากต้องหนีออกจากบ้านก็จะได้มองหาช่องทางเอาไว้ก่อน

ตงหยางไม่รู้ถึงความคิดของเจ้าตัวเล็ก แต่แค่สงสัยว่าทำไมถึงอยู่ไม่นิ่ง มองนั่นมองนี่ตลอด พอพาไปดูสถานที่ต่าง ๆ ก็ไม่สนใจ แต่กลับสนใจตามซอกตามมุมต่าง ๆ

พอนึกถึงตอนที่เจ้าตัวเล็กเอาตัวรอดโดยมุดตามซอกแคบ ๆ ของระเบียงก็ทำให้เข้าใจได้ในทันที... เจ้าตัวเล็กกำลังมองหาทางหนี!! หลังจากนี้เขาคงต้องเพิ่มจำนวนเวรยามให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว...

ถึงตงหยางจะระวังมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดเจ้าตัวเล็กได้ เพราะเจ้าตัวเล็กหายไปทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้สึกตัว...

เช้าวันต่อมาจึงเหลือเพียงความว่างเปล่า... ทั้งที่เจ้าตัวเล็กไม่ได้ลงจากเตียงแม้แต่ก้าวเดียว...