ตัวจริงกลับมา

วันที่ซ้อมละครฉากสำคัญได้มาถึง กัสมาห้องชมรมละครด้วยความสบายๆ ไม่ได้กดดันอะไรแม้แต่น้อย เพราะเขาค่อนข้างมั่นใจว่าทำได้ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด เมื่อมาถึงก็ทักทายพี่ๆ ทุกคนเป็นตามปกติ ยกเว้นเขื่อนที่ต่างนิ่งเฉยเย็นชาเมินใส่กัน จนหลายคนในห้องชมรมใคร่สงสัย แต่ไม่มีผู้ใดพูดออกมา ตราบที่ไม่มีปัญหากับละคร เพราะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของใครของมัน

“ทุกคนวันนี้เราจะมาซ้อมฉากสำคัญนะ” เจนนี่เอ่ยขึ้น แล้วเรียกกัสและเขื่อน ร่วมด้วยทั้งพีคกับนักแสดงอีกคนหนึ่ง

ในรั้วมหาวิทยาลัยนิวและวินต่างไม่ใคร่สนใจกันเท่าไร จนกระทั่งทั้งคู่ผ่านมาเจอกันโดยบังเอิญ ต่างฝ่ายต่างมองหน้าอย่างเคืองแค้น วินมองนิวแวบมองหนึ่งแล้วกำลังจะเดินจากไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อนิวเป็นฝ่ายเรียก

“วิน เดี่ยวก่อนเรามีเรื่องจะคุยด้วย”

“มีอะไรว่ามา”

“เรื่องของพวกเราสามคนน่ะ เราตัดสินใจแล้วอย่างที่นายพูดมันก็ถูก เราไม่ควรจะมาอยู่ร่วมกันสามคน มีนควรจะเลือกคนใดคนหนึ่ง” นิวตีหน้าเศร้า

“คิดได้แล้วเหรอ” วินเบ้ปากเล็กน้อย

“ใช่ เราคิดได้แล้ว แต่เราไม่มีวันยอมให้นายได้มีนไปอย่างแน่นอน”

“เห็นเงียบๆ แต่ร้ายนะ แล้วแต่นายเลยถึงเราจะรักมีน แต่ถ้ามีนเลือกนายเราก็ยอม แล้วนายล่ะถ้ามีนเลือกเรา นายจะทำอย่างไรบอกมาสิ”

“มันจะไม่มีวันนั้นหรอก” สีหน้าอันราบเรียบแฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ

“เรียกเรามีเรื่องแค่นี้เหรอ ถ้าไม่มีอะไรมากกว่านี้เราจะไปแล้วนะ”

“อืม แค่นี้แหละ ส่วนเรื่อง เอ๊ะ นั่นมีนไม่ใช่เหรอ” นิวพลันเห็นมีนเดินไปชายหนุ่มหน้าตาดีและเด็กกว่าเขาทั้งสองคนไปยังที่ลานจอดรถ

วินหันหลังไปดูเขาก็เห็นเฉกเช่นเดียวกับนิว จนหัวใจของวินนั้นได้สั่นระรัวอีกครั้ง ไม่ได้แตกต่างกับนิวเท่าไรนัก

“เราตามไปดูเถอะ” นิวเอ่ยขึ้นพร้อมก้าวเดินไปยังชายหนุ่มสองคนนั้น

“อืม” วินพยักหน้ารับคำแล้วเดินเคียงคู่ไปกับนิวยังที่หมาย

สองร่างเดินอย่างเร่งรีบไปยังสองหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ลานจอดรถ สองดวงตาจ้องมองไปทางเดียวกัน

“มีน” นิวเรียกทันทีเมื่อไปถึง

สองหนุ่มหันหน้ามาพร้อมกัน และสายตาสี่คู่ประสานอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นแววตาต่างตกลึกตกใจเมื่อได้เห็นกัน

“ใคร” วินถามขึ้นทันที

“อ่อ รุ่นน้องที่คณะน่ะ มีอะไรเหรอ” มีนเปลื่ยนสีหน้าราบเรียบ

“ไหนพี่มีนบอกกับผมว่าเป็นแฟน” หนุ่มน้อยจ้องมองมีนด้วยความรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

“เอ่อ”

“พี่มีนหลอกผม” หนุ่มน้อยรายนั้นพูดจบก็เดินหนีไปทันใด

“น้อง” มีนมีทีท่าจะวิ่งตาม

“เดี๋ยวก่อนมาคุยกันให้รู้เรื่อง” นิวดึงแขนของมีนไว้ไม่ให้เดินตามหนุ่มน้อยรายนั้น

มีนจึงหยุดอยู่กับทีและมองสองหนุ่มอดีตเพื่อนรัก ส่วนสองหนุ่มเพื่อนรักก็มองตอบอย่างไม่ลดละ และต้องการคำตอบจากมีนในตอนนี้ทันที

“นายมีใครอีกนอกจากน้องคนเมื่อกี้” วินเดินเข้ามาใกล้ๆ มองด้วยสายตาอันเกรี้ยวกราด

“ไม่มี” มีนส่ายหน้าไปมาเชิงปฏิเสธ

“ไม่ต้องมาโกหก เราไม่เชื่อนายหรอก นายมีเราสองคนยังไม่พอ ยังไปมีคนโน้นคนนี้ เรารับนายไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปนี้นายจะอยู่กับใครรักใคร หรือไปตายที่ไหนเราก็ไม่สนนายอีกต่อไป เรากับนายจบกันแค่นี้ เราทนไม่ได้หรอกที่เห็นนายคบซ้อนทีละหลายคน” เมื่อวินพูดจบเดินจากไปทันที

“มีน นายจะเอาอย่างไงเรื่องนี้” นิวถามด้วยใจที่แตกร้าว

“เอ่อ เอาอย่างนี้เราก็คบกันเหมือนเดิม ส่วนรุ่นน้องคนนั้นเราก็จะเลิก” มีนเปลื่ยนสายตามาหว่านเสน่หอีกครั้ง

“แล้วเรื่องของวินล่ะ”

“ในเมื่อวินเลิกกับเราแล้ว ก็จบกันแค่นั้นหรือว่านายจะเลิกกับเราอีกคนเหรอ”

“ไม่” นิวพูดขึ้นทันทีอย่างรวดเร็ว

“ก็ดีแล้วเรายังคบกันต่อเหมือนเดิม หลังจากนี้ก็จะมีเราสองคน แต่ตอนนี้เราขอไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้เราจะเข้าไปหาที่ห้องรอเราด้วยอย่าลืมล่ะ” มีนยิ้มให้แล้วรีบหันหลังกลับเดินไปทางเดียวกับหนุ่มน้อยรายนั้น

ถึงแม้นิวจะไมเชื่อใจมีนสักเท่าไร แต่ก็ต้องยอมไม่รู้ไม่เห็นเพื่อจะได้อยู่กับมีน สายตาอันแสนเศร้ายังเหม่อลอยมองตามร่างชายหนุ่มที่เขารักเดินจากไป ถึงแม้จะใคร่สงสัยทำไมไม่กลับในตอนนี้ทั้งๆ ที่มายังรถของตัวเองแล้ว แต่นี่กลับบอกว่าจะไปเรียน นิวยิ่งคิดยิ่งปวดร้าวจิตใจยิ่งนัก แต่ก็ไม่สามารถเลิกรักหรือหักดิบแบบวินได้

“คัท เก่งมาก” เสียงของเจนนี่ดังขึ้น

“ปรบมือให้น้องกัสหน่อย เล่นตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสองเลย” เกรซแอคติ้งโค้ชปรบมือเป็นคนแรกและหลังจากนั้นคนอื่นๆ ปรบมือตามมา

“ชมแต่กัสไม่ชมเราบ้างเลย” พีคพูดขึ้นแกล้งน้อยใจ

“นายเหมือนไม่ได้เล่น นั่นมันตัวจริงของนายไม่ใช่เหรอ” เกรซอมยิ้มเมื่อพูดจบ

เมื่อกัสได้ยินคำนี้ถึงกับอึ้งและไม่ค่อยพอใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มีแต่ความนิ่งเฉย เพื่อสยบความทุกข์ในใจ

“เหลืออีกไม่กี่ฉากก็จบเรื่องแล้วนะ หลังจากนั้นเราจะซ้อมรวดเดียว เพราะใกล้ถึงวันแสดงจริงแล้ว ขอให้น้องๆ ทุกคนตั้งใจกันหน่อย วันนี้พอแค่นี่แหละกลับบ้านได้” จีน่าพูดขึ้นและหันไปมองหน้าทุกคนอย่างทั่วถึง

กัสยืนฟังนิ่งๆ และไม่ไปไหน เพื่อรอให้พีคบอกว่าจะไปส่ง ซึ่งเขาก็สมหวังแต่ไม่ใช่ได้ไปคนเดียว พีคนั้นได้ชวนเขื่อนไปด้วย จิตใจตอนนี้ของกัสร้อนรนดั่งไฟสุมทรวง เขาอยากได้พีคมาครอบครองใจจะขาด อยากได้อยากสัมผัสอยากกอดให้คลายความอยาก แต่ต้องมีอุปสรรคทุกครั้งที่ผ่านมา

“ไปได้แล้ว” พีคเอ่ยขึ้น

“ครับ” กัสและเขื่อนรับคำพร้อมกัน

เพียงกัสเดินไปยังไม่ถึงที่จอดรถ เป็กเพื่อนหนุ่มร่วมคณะเดินเข้ามาดึงมือกัสไว้ พร้อมกับพูดเสียงดัง

“จะไปไหนกัสเราจะไปส่งนายเอง”

“ปล่อยนะ” กัสพยายามสะบัดมือออก

ช่วงเวลานั้นพีคและเขื่อนหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ส่วนหัวจิตหัวใจของกัสล่วงหล่นลงพื้นด้วยความกลัวเป็ก เพราะเขาไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

“จะกลับกับพี่หรือไปกับเพื่อน” พีคเอ่ยขึ้น

“กลับกับพี่พีคไง”

“กลับไม่ได้ นายต้องไปกับเรา เพราะเราสองคนต้องมีเรื่องที่เคลียร์กันไม่ใช่เหรอ”

“เราไม่มีอะไรคุยกับนาย” กัสตวาดใส่เป็กอย่างไม่เกรงใจ

“พี่พีคปล่อยให้เขาสองคนเคลียร์ปัญหากัน ส่วนเรากลับกันเถอะอย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเลย” เขื่อนได้ทีพูดจาให้พีคไขว่เขว่

“อืม” พีคหันมาสบตากัส ซึ่งเป็นสายตาที่เปลื่ยนไปจากครั้งที่แล้ว จนทำให้กัสรู้สึกใจคอไม่ดีกลัวพีคนั้นเข้าใจผิด

กัสอยากจะเดินตามสองคนนั้นไป แต่ไม่สามารถทำอย่างที่คิดได้ เพราะเรี่ยวแรงน้อยเกินไปจึงสู้แรงของเป็กไม่ได้

“ปล่อยได้แล้ว นายเป็นอะไรเมื่อวานก่อนก็ไปที่ห้องเรา วันนี้ว่าจะมีเรื่องคุยกับเรา มีอะไรก็พูดตรงนี้เลย” กัสพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างมาก

“จะให้พูดจริงๆ เหรอ” เป็กยิ้มแล้วมองไปรอบๆ

“เอาล่ะไปคุยในรถก็ได้”

กัสจำยอมจำใจจำนนต่อความบ้าดีเดือดของเป็กอย่างไม่มีข้อแม้ เขาจึงต้องขึ้นรถไปพร้อมกับเป็กด้วยกลัวว่าเป็กจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกมา

“มีอะไรว่ามา” น้ำเสียงของกัสราบเรียบแบบเดิมอีกครั้ง

“นายกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้วเหรอ นายไม่ได้น่ารักสดใสอย่างก่อนหน้านี้นี่” เป็กมีสีหน้าใคร่สงสัยยิ่งนัก

“เราก็เป็นของเราอยู่อย่างนี้ นายนั่นแหละเป็นอะไรถึงตามเราตลอดเลย”

“สมองกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า เราสนิทกันจะตายไปดื่มเหล้าด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ”

กัสคิดได้ทันทีเพราะคนนั้นไม่ใช่เขาแต่เป็นยิวต่างหาก ถึงเป็นเช่นนั้นอย่างแท้จริงแต่ไม่สามารถที่พูดออกมาได้ เพราะพูดไปก็จะมีแต่คนบอกว่าบ้า กัสจึงนิ่งเฉยไม่พูดต่ออะไรอีกเลย

“นายเป็นอยางนี้ก็ดีไปอีกแบบ ดื้อรั้นดีแบบนี้แหละน่าค้นหา เราชอบนายลักษณะนี้มากกว่าว่ะ รู้อย่างนี้จีบนายตั้งแต่วันแรกก็ดี ไม่น่าปล่อยมาถึงวันนี้เลย เกือบเสียนายให้ไอ้พี่พีคไปซะแล้ว” เป็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“นายมันบ้าอย่ามาพูดจาแบบนี้กับเรานะ” กัสมองตาขวาง

“ดุซะด้วย” เป็กหัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่

เป็กมองกัสเป็นระยะและรู้สึกชอบมากขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะนิสัยต่างกันเยอะเมื่อได้อยู่ด้วยกันเขารู้สึกชีวิตมีสีสัน แต่ยิวในร่างกัสเขารู้สึกชอบเหมือนกัน แต่มีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง จึงรู้สึกไม่ตื่นเต้นเท่ากับกัสที่นั่งนิ่งๆ เชิดๆ บนรถคันหรูของเขา