ห่วงหาอาทร

แม่ทัพวิศรุฒรออย่างร้อนรนว่าเมื่อไรหมอจะนำยามาให้ ในที่สุดก็สมดังปราถนาจอมได้นำยาเข้ามาในห้องชั่วคราวของแม่ทัพวิศรุฒ

“ยาได้แล้วขอรับ มีทั้งลูกประคบสมุนไพร กับ ยาต้มข้าต้มกับมือเลยนะขอรับ” จอมวางถ้วยยาลงและจะนำลูกประคบไปสมานรอยซ้ำ

“เดี๋ยวก่อน เอ็งออกไปได้แล้วข้าจะเป็นคนทำ”

“แผลของท่านแม่ทัพยังไม่หายดีเลยนะขอรับ ถ้าเกิดพยุงร่างของโสภณแผลอาจฉีกขาดได้นะขอรับ”

“ข้าบอกให้เอ็งออกไปก็ออกไปสิ แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ ถ้าใครถามเอ็งก็บอกว่าเป็นคนทำ เข้าใจในสิ่งที่ข้าพูดไหม”

“ขอรับ” จอมอมยิ้มนิดๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาให้แม่ทัพวิศรุฒระคายหู

เมื่อจอมได้ออกไปแล้วแม่ทัพวิศรุฒ จึงนำลูกประคบมาประคบแถวๆ หูและใบหน้าอย่างอ่อนโยนในความรู้สึกของเขา แต่คนนอกกับรู้สึกว่ามันเจ็บเพราะแรงเกินไป ยิวจึงลืมตาขึ้นด้วยความเจ็บและรีบลุกขึ้นขยับตัวชิดขอบเตียง ด้านที่มีข้างฝาปิดไว้

“แม่ทัพเอ็งจะทำอะไรข้าอีก ตบบ้องหูยังไม่หนำใจจะเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยเหรอ” สายตาของยิวหวั่นวิตกกลัวโดนอีกครั้ง

“ถ้ายังไม่อยากโดนตบบ้องหูอีก ก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ ข้าอีกนิด เดี๋ยวข้าจะประคบให้หายซ้ำใน”

“ไม่ต้องข้าทำเองได้ แม่ทัพมือหนัก”

“ได้” แม่ทัพวิศรุฒโยนลูกประคบใส่ลงบนตักของยิวพอดี

สายตาของยิวยังไม่วายมองแม่ทัพวิศรุฒ ส่วนอีกมือรีบหยิบลูกประคบมาแตะๆ บริเวณที่เขารู้สึกเจ็บซ้ำระบม

“ประคบเสร็จกินยาต้มซะ ถ้าไม่กินกูจะจับกรอกให้ดู” แม่ทัพวิศรุฒทำเสียงเข้มใส่อย่างไม่ยั้ง

ยิววางลูกประคบลงและหยิบยาต้มมาดื่ม ถึงแม้จะข่มสักปานใดเขาต้องฝืนทนดื่มจนหมด เพราะกลัวฝ่ามืออันหนามาประกบหน้า เมื่อดื่มเสร็จเขารีบวางถ้วยยาลงบนหัวเตียง

“ถ้างั้นข้ากลับที่นอนข้าแล้วนะ” ยิวเอ่ยขึ้น

“มึงจะนอนที่ไหนไม่ได้ มึงต้องนอนกับกับกูที่นี่” แม่ทัพวิศรุฒยืนขวางไว้ไม่ให้ลงจากเตียงนอน

“นายบอกกับเราเองไม่ใช่เหรอ ว่าคืนนี้จะให้ปรนเปรอทหาร เราก็จะไปทำหน้าที่นี้ให้ดีอย่างสุดชีวิต”

“มึงจะเป็นของใครไม่ได้นอกจากกู ไม่ใช่ มีงอย่าไปยุ่งกับทหารของกู” แม่ทัพวิศรุฒจ้องหน้ายิวเขม็ง

“อันนั้นก็ไม่ได้ไอ้นี้ก็ไม่ได้แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ” ยิวนั่งถอนหายใจในความเรื่องมากของแม่ทัพวิศรุฒ

“เมื่อคิดอีกทีมึงเป็นถึงองค์ชาย คงไม่เหมาะถ้าจะให้ไปทำอย่างนั้น มึงควรอยู่กับกูที่นี่เพื่อความปลอดภัย วันดีคืนดีไอ้เสือเข้มมาลักตัวมึงไปอีกจะทำไง”

“ลักพาตัวไปก็ไปอยู่กับเสือเข้มนะสิไม่เห็นมีอะไรเลย”

“กูไม่ให้มึงอยู่กับใครทั้งนั้น มึงต้องไปอยู่กับกูที่เมืองศิลานคร ในฐานะเฉลยศึกเพราะตอนนี้ราชาศิลาออกคำสั่งให้ข้ากลับบ้านเมือง และให้เอาเอ็งไปเป็นตัวประกันด้วย” แม่ทัพวิศรุฒหัวเราะลั่น

ก่อนหน้านี้มีราชสาส์นลับมาถึงแม่ทัพวิศรุฒ ให้พาตัวองค์ชายเมธีนั้นกลับเมืองศิลา เพื่อเป็นตัวประกันยามศึกสงคราม แม่ทัพวิศรุฒจึงจำเป็นต้องไปยังเมืองศิลานคร พร้อมกับนำยิวไปถวายแด่ราชาศิลา

“โอ๊ย อะไรนักหนาเนี่ย ไอ้กัสเขียนนิยายให้ชีวิตกูต้องมืดมนขนาดนี้” ยิวรู้สึกไม่พอใจกัสอย่างมาก ที่เขียนบทบาทของเขาให้ลำบากลำบนขนาดนี้

“อะไรของมึง” แม่ทัพวิศรุฒมีสีหน้าสงสัยอย่างมาก

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

“เปล่าก็ดี กูมีเรื่องจะถามมึงสักหน่อย”

“ว่ามา”

“มึงเป็นใครกันแน่ ตอนแรกกูก็เชื่อว่ามึงเป็นองค์ชายเมธี แต่คิดอีกทีไม่น่าจะใช่ เพราะเป็นถึงองค์ชายจะไม่มีฝีมือในการต่อสู้เลยเหรอ ขนาดองค์ชายศิธาแห่งศิลานคร ยังมีความสามารถด้านยิงธนู ฟันดาบ เพียงแต่พระองค์ไม่ได้ออกศึกทำสงครามเท่านั้น ผิดแต่กับเอ็งไม่มีฝีมือด้านนี้แต่กับมาทำสงครามกับกู”

“ก็เราบอกกับนายแล้วไงว่าโดนบังคับมา เราไม่ใช่องค์ชายเมธีหรอก เราก็เป็นโสภณนั่นแหละ มาจากเมืองไกลหลงเข้ามาแถบๆ นี้”

“แต่มึงมีแหวนี่ที่นิ้วมือ” สายตาของแม่ทัพวิศรุฒจ้องมองนิ้วอันเรียวงามของยิว ที่สวมแหวนประดับเพชรพลอย

“แหวนนี่ไม่ใช่ของเรา เป็นของเสือเข้มมันให้เราใส่และปลอมตัวเป็นองค์ชายเมธี มันกลัวตายไงแม่ทัพวิหคจ้องจะหุบราชบัลลังก์ มันเอาเราเป็นตัวล่อต่างหาก”

สาเหตุที่ยิวบอกทุกอย่างกับแม่ทัพวิศรุฒ เพราะเขามีความผูกพันมากกว่าใครทั้งหมด และอีกอย่างหนึ่งเขาได้อ่านนิยายมาแล้ว แม่ทัพวิศรุฒนี่แหละเป็นพระเอก เมื่อเป็นอย่างนั้นเขาจึงอยากอยู่ฝ่ายแม่ทัพวิศรุฒมากกว่าไปอยู่กับเสือเข้ม ที่นั่นมีแต่อันตรายรอบด้าน

“เมื่อเอ็งเป็นองค์ชายเมธีแล้วนิ เสือเข้มจะเป็นอีกได้ไง ข้าสักสงสัยทั้งเอ็งและเสือเข้มและขุนนางมืองเมฆาบุรี ใครกันกันแน่ที่เป็นฝ่ายพูดปด”

“เรื่องมันยาวเล่าไปนายจะงงไปกันใหญ่ และอีกอย่างนายก็เกี่ยวพันเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน นายมีแหวนที่สลักชื่อราชาเมษาใช่ไหม”

“ใช่ เอ็งรู้ได้อย่างไง” แม่ทัพวิศรุฒมีท่าทีตื่นเต้นยิงนัก

“ไม่ต้องถามหรอกว่ารู้อย่างไง พอข้ามีประโยชน์เปลื่ยนสรรพนามเป็นเอ็งเลยนะ ทีเมื่อก่อนมึงกูพูดไม่เพราะเลย”

“อย่ามาเล่นลิ้นพูดมาเลย ข้าเป็นใครมีแหวนวงนี้ได้อย่างไร”

“นายคือลูกชายของราชาเมฆาไม่ใช่ราชาเมษาอย่างที่นายคิดไว้หรอก” ยิวอมยิ้มเมื่อกำความลับไว้ในมือ

“แต่แหวนมันสลักชื่อราชาเมษานี่”

“ตั้งใจฟังนะ ตอนราชาเมฆาก่อกบฏ เป็นจังหวะเดี่ยวกันกับราชินีสีวิกากำลังคลอดพระโอรสออกมาก็คือเสือเข้มนั่นแหละ หลังจากนั้นราชินีสีวิกาได้ให้นางกำนัลสาลินี เอาพระโอรสไปเปลื่ยนที่ตำหนัก พระชายามาริสาซึ่งเป็นชายาของอนุชาเมฆาที่ก่อกบฏ จึงเป็นการสลับลูกกันนายเข้าใจไหม”

“แล้วเสือเข้มรู้ได้ไงว่าเป็นโอรสของราชาเมษา”

“นางกำนัลมัณฑนาผู้ที่เลี้ยงดูเสือเข้มมานั้นรู้ทุกอย่าง แต่คนอื่นไม่มีใครรู้แม้แต่อำมาตย์มงคล”

“ข้าล่ะเป็นใครถึงมีแหวนของราชาเมษาได้”

“ก็เมื่อสลับลูกกันแล้ว นายจะเป็นใครได้นอกจากลูกของราชาเมษากับราชินีสาวิกา แต่จริงๆ นายคือลูกของอนุชาเมฆากับชายามาริสา งงใช่ไหมสลับไปสลับมาเรายังงงเลย” ยิวอดดีใจไม่ได้ที่อ่านนิยายของกัสมาก่อนหน้านี้ เลยทำไห้รู้เรื่องราวต่างๆ

“ถ้าเป็นจริงอย่างเอ็งบอก ข้ากับเอ็งไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันใช่ไหม” แม่ทัพวิศรุฒอมยิ้มนิดๆ

“ยิ้มอะไรคิดไม่ดีอีกใช่ไหม ถ้านายคิดที่จะทำร้ายเราอีก อย่าหวังเลยว่าเราจะเล่าเรื่องต่างๆ ให้นายได้ฟัง” ยิวทำหน้าบึ้งและมองค้อน

“เดี๋ยวตบคว่ำเลย ทำเป็นมองค้อน เอ็งไม่ใช่ผู้หญิงนะเป็นผู้ชายทำตัวให้สมชายชาตรีหน่อย”

“เราจะเป็นอย่างไงนายไม่ต้องมายุ่ง”

แม่ทัพวิศรุฒไม่ได้โต้ตอบใดๆ ออกมา เพราะเขายังสับสนในเรื่องที่ยิวเล่า แต่ก็ยังไม่ได้เชื่อซะทีเดียว เพราะเขายังไม่ไว้ว่างใจยิวมากนัก ด้วยท่าทีกระล่อนเอาตัวรอดเก่ง แต่ในเมื่อคิดอีกที ก็มีความเป็นไปได้พอสมควร

“นายคิดไปคนเดียวนะ เราจะนอนแล้วง่วงมากเลย” ยิวล้มตัวลงนอนและหลับทันที เพราะยาที่ได้ดื่มกินนั้นมีฤทธิ์ทำให้ง่วงซึม

ความรู้สึกนึกคิดของแม่ทัพวิศรุฒหยุดกะทันหัน และมองไปยังร่างของยิวที่หลับสนิทจนเหมือนไม่มีลมหายใจ ส่วนตัวเขาก็ง่วงนอนเหมือนกัน แม่ทัพวิศรุฒจึงขึ้นไปบนเตียงนอนและล้มตัวลงข้างๆ ยิว สักพักเขาก็สู่ภังค์หลับใหลตามยิวไปในไม่ช้า

ตัวหนังสือสุดท้ายที่กัสได้อ่านจบ ทำให้รู้สึกกลัวและอยากเปลื่ยนบทนิยายตอนนี้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนเขียน ทำไมนิยายเดินไปด้วยตัวของมันเองได้ กัสพยายามที่จะลบและไม่โพสต์ลง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ที่สำคัญมีเรื่องราวของกัสบางส่วนเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องนี้ กัสรู้สึกโมโหอยากจะฆ่าตัวละครยิวทิ้งไป แต่ไม่สามารถจะทำได้เพราะตัว

ละครนี้ดันเป็นที่รักของนักอ่าน แต่กัสยังไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ในตอนต่อไปเขาจะเขียนให้เจออุปสรรคอย่างใหญ่หลวง