ยอมจำนนฟ้าลิขิต

กัสเดินเข้ามาในตำหนักว่างเปล่าที่มีผู้คนคอยรับใช้อย่างมากมาย ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าต่อไปนี้ไม่น่าจะลำบากกาย แต่อันตรายนั้นน่าจะอยู่รอบตัวเขาอย่างแน่นอน กัสจึงหวั่นผวากลัวอยู่เนืองๆ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นใดนอนกจากทนและจำยอมมาในที่แห่งนี้ พร้อมกับเสือเข้มผู้องอาจ และท่านอำมาตย์มงคลผู้มีแผนการอันแยบยล

“เอ็งจำไว้นะว่าชื่อเมธี เป็นรัชทายาทแห่งเมืองเมฆาบุรี เป็นพระราชโอรสของอดีตราชาเมษากับราชินีสีวิกา” อำมาตย์มงคลพูดจบก็หันไปมองกัสที่นั่งนิ่งๆ สีหน้าราบเรียบ

“ส่วนองค์ชายตัวจริง กระหม่อมต้องขออภัยด้วยที่ต้องเรียกว่าองครักษ์เข้ม”

“ไม่เป็นไรหรอกข้าแค่อยากมาแก้แค้นให้เสด็จพ่อเสด็จแม่ของข้าเท่านั้น”

“ดีมากพระองค์ แต่พระองค์ต้องลำบากลำบนเป็นโจรก็เพราะราชาเมฆาที่พึ่งสิ้นพระชนม์ไปนี่พระเจ้าค่ะ”

“ท่านอำมาตย์ลืมไปแล้วเหรอว่าข้าเป็นองครักษ์เข้ม ท่านอย่าพูดกับข้าเป็นองค์ชายอย่างนั้น องค์ชายตัวจริงอยู่โน่น” เสือเข้มโบ้ยปากไปทางกัสที่กำลังนั่งนิ่งๆ

“เอ่อ ขอโทษข้าลืมไป ถ้าอย่างขอตัวก่อนก็แล้วกัน เอาไปว่าคืนนี้คุยกันดีๆ และเตรียมตัวอย่างที่เราตกลงกันไว้” เมื่ออำมาตย์มงคลพูดจบเขาก็เดินจากไปในทันที

กัสครุ่นคิดและกลัดกลุ้มพร้อมเสียใจอย่างหนักกับพล็อตนิยายที่ทำให้สลับซับซ้อน ซึ่งส่งผลต่อเขาที่ต้องเผชิญหน้าอันตรายที่กำลังจะก่อเกิดขึ้นในช่วงเวลาต่อจากนี้

“ทำไมนายถึงไม่เป็นองค์ชายเอง เอาข้ามาเป็นทำไมข้าไม่มีฝีมือในการสู้รบเลยแม้แต่น้อย” กัสลองเชิงเสือเข้มว่าจะเป็นแบบในนิยายที่เขาร่างไว้หรือไม่

“มึงก็ดูสารรูปกูสิว่าเหมือนองค์ชายไหม และอีกอย่างถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกูจะไม่ได้เดือดร้อน”

“นายเห็นแก่ตัวอย่างมาก เอาเราเป็นโล่กำบัง แต่ก็ช่างมันเถอะ สมมุติถ้าแผนการยึดเมืองคืนได้สำเร็จนายจะทำอย่างไง”

“มึงก็เป็นราชาต่อไป ส่วนกูก็เป็นแม่ทัพอย่างที่กูต้องการ”

“มันมีประโยชน์อะไรเสี่ยงอันตรายจะตาย”

“กูไม่เหมาะที่จะมาบริหารบ้านเมือง มีแต่พวกเสือสิงห์กระทิงแรด กูรำคาญถ้ากูได้เป็นฆ่าทิ้งหมดนั่นแหละ”

“นายเป็นแค่แม่ทัพอำนาจมันไม่เยอะเหมือนเป็นราชาไม่ใช่เหรอ”

“ทำไม มึงคิดจะทรยศกูเหรอ เตือนไว้ก่อนนะไอ้โสภณถ้ามึงคิดหักหลังกู มึงจะตายอย่างทรมาน ที่กูเอามึงเป็นตัวแทนกูก็เพราะว่าเผื่อมีใครคิดจะฆ่าองค์ชายเมธี มึงจะได้ตายแทนกูไง แต่มึงไม่ต้องกลัวไปหรอกมีกูอยู่ข้างๆ คอยปกป้องมึง” เสือเข้มหัวเราะดังลั่น

“นายมันบ้าเห็นแก่ตัว แต่เอาเถอะเราจะรักษาชีวิตของเราไว้ นายก็เหมือนกันระวังตัวด้วยนะ อย่าคิดว่าเป็นแม่ทัพแล้วจะรอดปลอดภัย นายอาจจะปลอดภัยจากศึกใน แต่ศึกนอกหวังว่านายคงเอาตัวรอดได้อยู่นะ”

“ปากดีนะมึงไอ้โสภณ”

น้ำเสียงห้วนและดุดันของเสือเข้มทำให้กัสเงียบลง เพราะเขายังจำเหตุการณ์ในค่ายกองโจรที่เสือเข้มพาเขาเข้าไปได้ไม่เคยลืม ทั้งที่ๆ กัสเขียนให้ดูเบาๆ แต่พอเข้าไปมันช่างน่ากลัวกว่าในสิ่งที่เขาคิดและเขียนไว้อีก

“เงียบทำไมเมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย” เสือเข้มเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมบีบปากของกัสไว้แน่น

“มึงจำไว้นะไอ้โสภณมึงคือองค์ชายเมธี ที่ถูกพวกกบฏชิงบัลลังก์ไป มันฆ่าเสด็จพ่อเสด็จแม่ของกูอย่างโหดเหื้ยม เพื่อบัลลังก์นี้เมื่อพวกมันทำสำเร็จ แม้แต่ชีวิตเด็กแรกเกิดไม่ถึงวันมันยังไม่ยอมปล่อย”

“เราเข้าใจนายข้อนี้ดี” กัสได้แต่ถอนหายใจเพราะเขาเป็นคนเขียนโครงร่างไว้เอง

“แต่เขาว่าเวรกรรมมีจริงมันทำกับครอบครัวกู ซึ่งตอนนี้มันก็ได้รับผลกรรมแล้วตายอย่างทรมาน”

กัสเข้าใจดีทุกอย่างเพราะเขาเป็นคนร่างมากับมือในความคิดตัวเอง ยิ่งเขาคิดย้อนกลับไปรู้สึกผิดที่ตัวเองเขียนตัวละครในนิยายโหดร้ายเกินไป ซึ่งเมื่อมีเหตุบังเอิญให้เขาได้เข้ามาอยู่ในนิยาย จึงทำให้กัสต้องตกอยู่ในความขัดแย้ง เขาจึงคิดย้อนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมีเสือเข้ม

ในเมืองเมรีนครซึ่งเป็นชื่อเดิมของเมืองเมฆาบุรี เมืองแห่งนี้มีราชาเมษาเป็นผู้ครองนคร และมีราชินีสีวิกาผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุข ช่วยกันบริหารบ้านเมืองจนแพรขยายอำนาจไปไกล โดยมีอนุชาเมฆาเป็นมือขวาที่ออกรบทำศึกทุกคราได้รับชัยชนะตลอดทุกครั้ง นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้อนชาเมฆาไม่ค่อยพอพระทัยราชาเมษา ที่อยู่บนบัลลังก์ทั้งที่ไม่ได้ออกศึกทำสงครามแต่อย่างใด

ด้วยความเป็นพระเชษฐาราชาเมษาจึงไว้ใจอนุชาเมฆาทุกอย่าง ถึงแม้ราชินีสีวิกาจะทัดทานก็ไม่เป็นผล ราชาเมษามอบอำนาจทางทหารให้อนุชาเมฆาได้ดูแลเพียงผู้เดียว ซี่งตรงนี้ทำให้อนุชาเมฆาเหิมเกริมอยากครองบัลลังก์ จึงวางแผนชั่วร้ายก่อกบฏขึ้นในวันครบกำหนดคลอดของราชินีสีวิกา

ในห้องบรรทมของราชินีสีวิกาที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เพราะเด็กในครรภ์กำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่ช้า โดยมีราชาเมษาเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ห่างกาย

“เบ่งอีกนิดนะเพคะพระมเหสี” หมอตำแยเอ่ยขึ้นด้วยใจระทึก

เสียงนี้ราชาเมษาได้ยินจากภายในออกมาสู่ภายนอก เขารู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหวังว่าจะได้พระโอรสสมใจ ในระหว่างที่กำลังลุ้นระทึกอยู่นั้น ราชาเมษาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่นอกตำหนัก เขาหวั่นผวากลัวเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้น ซึ่งสิ่งที่เขาคาดคิดไว้ก็เป็นความจริงขึ้นมา เมื่อมีทหารคนสนิทเข้ามาในตำหนักอย่างหอบเหนื่อยและตื่นกลัว

“เอ็งมีอะไรรึวิ่งหน้าตื่นมาทีเดียว”

“คือพระอนุชาเมฆาก่อกบฏพระเจ้าค่ะ” ทหารนายนั้นเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ

“ไม่จริงอนุชาข้าไม่ทำอย่างงั้นหรอก” ราชาเมษาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ทหารนายนั้นพูดจริงq

“จริงพระเจ้าค่ะ กระหม่อมจะทูลเท็จทำไมพระเจ้าค่ะ”

ราชาเมษาครุ่นคิดและฉุกคิดได้ว่าอำนาจทั้งหมดอยู่ที่อนุชาเมฆา เขาจึงประหวั่นกลัวเกรงและต้องรีบหาทางแก้ไข

“ตามข้ามา” ราชาเมฆารีบออกจากตำหนักของราชินีสีวิกาทันที

ห้องบรรทมยังเต็มไปด้วยเสียงวีดร้องของราชินีสีวิกาอย่างเจ็บปวด ในท้ายที่สุดเสียงความเจ็บปวดก็ได้จางหายไป เหลือเพียงแต่เสียงหอบเหนื่อยแต่ยังมีลมหายใจและสติอยู่เหมือนเดิม และอีกเสียงหนึ่งนั่นคือเสียงเด็กร้อง

“พระมเหสีพระองค์ได้พระโอรสเพคะ”

“ดีมาก แล้วเสด็จพี่ไปไหนทำไมไม่เข้ามาหาข้า” เสียงมเหสีสีวิกาโรยรินเหมือนคนกำลังจะสิ้นใจ

“เอ่อ อ่า” สาลินีนางกำนัลคู่ใจอ้ำอึ้งไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“เอ็งมีอะไรบอกข้ามาตรงๆ”

“คืออนุชาเมฆาก่อกบฏเพคะ”

“ข้าว่าแล้ว” ราชินีสีวิกาไม่ได้มีความรู้สึกแปลกใจอะไรเลยแม้แต่ เพราะเธอคิดไว้อยู่แล้ว แต่ไม่สามารถที่จะล้างความคิดความไว้ใจของราชาเมษาได้

“เราจะทำอย่างไงกันต่อดีเพคะ” นางกำนัลสาลินีเอ่ยขึ้น

“ลูกของมาริสาคลอดหรือยัง” ราชินีสีวิกาเอ่ยขึ้นถึงพระชายาของอนุชาเมฆา ที่ครบกำหนดคลอดพร้อมกัน

“เท่าที่รู้กำลังจะคลอดเหมือนกันเพคะ แต่หม่อมฉันยังไม่รู้ว่าคลอดหรือยัง ถ้าคลอดมันฑนาคงจะพามาที่นี่อย่างแน่นอนเพคะ” สาลินีอดกังวลใจไม่ได้ว่ามันฑนานางกำนัลที่สนิทรุ่นเดียวกันจะพามาสำเร็จหรือไม่

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเองเอาลูกข้าไปสลับกับลูกของมาริสา เอาไปตอนนี้เลยเดี๋ยวไม่ทันการณ์”

ราชินีสีวิกาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมองพระโอรสของตัวเอง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกดั่งสายน้ำที่ไหลลงธารา เธอหลับตากลั้นใจความรู้สึกที่ปวดร้าวยิ่งนัก

“เอ็งเอาลูกข้าไปเดี๋ยวไม่ทันการณ์” ราชินีสีวิกาล้มตัวลงนอนด้วยความปวดร้าวยวดยิ่งนัก

นางกำนัลสาลินีรีบอุ้มโอรสของราชินีสีวิกาไปสลับเปลื่ยนตัวทันที โดยปล่อยราชินีสีวิกากับหมอตำแยอยู่กันเพียงลำพัง

“ขอบใจเอ็งนะหมอ เอ็งรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวจะได้รับอันตราย”

“เพคะ”

“ข้าเตรียมอัฐไว้ให้เอ็งแล้ว”

“เพคะ”

เมื่อหมอตำแยออกไปจากห้องบรรมทมของราชินีสีวิกาแล้ว ความเศร้าความหวั่นวิตกกลัวได้เข้ามาครอบงำเธออย่างเหลือล้น ใจของเธอลุ้นระทึกว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น แต่เธอก็พร้อมที่จะรับมันไว้เพียงแต่ขอให้โอรสของเธอนั้นปลอดภัย