รักจริงหรือรักลวง

วันนี้เป็นคิวของกัสกับพีคและนักแสดงหนุ่มรุ่นน้องอีกคน ส่วนเขื่อนไม่มีคิวในวันนี้จึงเป็นเรื่องดีๆ สำหรับกัสอย่างมาก ที่จะได้กลับบ้านพร้อมพีคอย่างสบายใจไม่ต้องคอยกังวลกับเขื่อนแต่อย่างใด

ด้วยมีนได้หายไปหลายวันติดต่อไปก็ไม่รับสาย นิวอดเป็นห่วงไม่ได้หลังเลิกเรียนจึงไปยังคอนโดนของมีน ซึ่งมีนนั้นได้ให้คีย์การ์ดนิวไว้เพื่อวันไหนจะมาหา ก่อนที่จะเข้าไปในห้องนิวยืนนิ่งๆ อยู่พัก ด้วยความกลัวจะเจอสิ่งไม่คาดฝัน เพียงเขาก้าวเท้าเข้าไปก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน นิวจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปดู เพียงเห็นภาพตรงหน้านิวอ้าปากค้างตะลึงตกใจ จนเผลอทำกระเป๋าที่ถือมาล่วงหล่นลงพื้น จนเกิดเสียงดังขึ้นทำให้มีนและเด็กหนุ่มนั่นตกใจ เพราะทั้งคู่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน เมื่อหันมาเจอนิวยืนอยู่ทั้งสองรีบแยกออกจากกันในทันควัน

“นิว” มีนยืนนิ่งอ้าปากค้างด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงว่านิวจะมา

“ไหนบอกว่าเป็นพี่น้องกันไง”

“มาถึงขั้นนี้แล้ว เราก็ไม่อยากจะปิดบังนิวอีกต่อไป เมื่อก่อนนิวรับได้ไม่ใช่เหรอจะอยู่กันสามคน ตอนนี้เป็นแบบนั้นก็ได้เราไม่มีปัญหา ส่วนน้องเราก็คิดว่าคงไม่มีปัญหาเช่นกันใช่ไหม” มีนหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่ง แต่ก็พยักหน้าเป็นการตอบรับอย่างยินดี

“ไม่ นั่นมันวินเพื่อนของเรา ไม่ใช่ใครที่ไหนไม่รู้อย่างน้องคนนี้”

“ไม่เห็นต่างกันเลย นายอย่าคิดมากไปเลยสิ เอาน่านิวใจเย็นๆ เรื่องแบบนี้เราสามารถคุยกันได้นิ”

“นายคุยไปคนเดียวเถอะ เราไม่อยากคุยกับนาย”

“ได้ ถ้านายปฏิเสธข้อเสนอของเรา เป็นอันว่าเรื่องของเราจบเพียงแค่นี้” มีนยักไหล่ประมาณว่าไม่แคร์

“มีน นายไม่ได้รักเราเลยเหรอ” น้ำเสียงของนิวสั่นเครือ

“ครั้งแรกอาจชอบๆ แต่อยู่ไปนานๆ เบื่อ เพราะนายเป็นคนน่าเบื่อ ไม่มีเสน่หเลยแม้แต่น้อย เรายังเสียดายที่วินขอเลิกเราเลย เพราะอย่างน้อยนิวยังดีกว่านายหลายเท่า ถ้ามาเทียบกับน้องคนนี้อย่าหาทำหรือคิดเลย เพราะมันคนละชั้นกัน”

“เราไม่คิดมาก่อนเลยว่านายจะเป็นคนอย่างนี้”

“เราไม่ใช่คนแบบนี้ นายต่างหากที่ทำให้เราเป็นคนแบบนี้ ในเมื่อเราเสนอทางเลือกให้แต่นายไม่ต้องการ ทุกอย่างก็จบแค่นี้แหละ เพราะเรามีตัวเลือกเยอะ นายก็เป็นหนึ่งในนั้นดีเท่าไรแล้ว ที่เรายังให้โอกาสนายอีกครั้ง”

“นายเก็บโอกาสนั้นไว้คนเดียวเถอะ เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว นายพูดซะอย่างนี้คงไม่มีใครบ้าตกลงข้อเสนอกับนายหรอก หรือว่านี่เป็นแผนนายที่อยากบอกเลิกเรา”

“เราไม่รู้เราไม่สนเราไม่บอกนายหรอก ในเมื่อนายเลือกที่จะเดินจากไป ถ้าอย่างงั้นก็จบ แต่ก่อนไปขอคีย์การ์ดคืน เราจะให้น้องคนนี้ไว้ อ่อ ลืมไป ครั้งหนึ่งวินก็เคยมาห้องนี่บ่อยๆ นะ” มีนแบมือเพื่อรอรับคีย์การ์ด

“เอาไปเลย เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว” นิวยื่นคีย์การ์ดคืนมีน

สายตาของนิวมองมีนอย่างแค้นอาฆาต และมองหนุ่มน้อยอย่างอิจฉาริษยา แต่เขาทำได้เพียงแค่นี้ ไม่สามารถจะต่อกรและด่ากราดได้อย่างคนอื่น

“น้องสักวันจะเป็นเหมือนพี่นะ” เมื่อนิวพูดจบเขารีบหันหลังและเดินออกจากห้องไปในทันที

“คัท โอเค เก่งมากกัสคนเดิมกลับมาแล้ว” เจนนี่ยิ้มอย่างมีความสุข เพราะกัสเป็นตัวละครสำคัญในเรื่อง ในเมื่อเล่นได้ดี ปัญหาเมื่อแสดงจริงจะน้อยลงหรือไม่มีเลย

“วันนี้พอแค่นี้นะ กลับกันได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันไหม เอ่อ พีคไปส่งน้องเขาด้วยนะ น้องเขาพึ่งมาใหม่”

“อืม”

คำพูดนี้แสลงใจกัสอีกแล้ว อุตส่าห์คิดไว้ว่าวันนี้ไม่มีเขื่อนจะได้กลับกันเพียงสองคน แต่เหตุการณ์ไม่เป็นดั่งใจคิด

“กลับด้วยกันไหม” พีคยิ้มให้กัสและรอฟังคำตอบ

กัสยังไม่ทันพูดอะไรออกมา เป็กรีบเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคน พร้อมกับมองหน้าพีคอย่างเย้ยหยัน

“ดูท่าแล้วกัสคงไม่ไปกับพี่ ถ้าอย่างงั้นพี่กลับก่อนนะ” พีคมองหน้ากัสอย่างไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว

กัสรู้สึกได้ทันทีสายตาของพีคได้เปลื่ยนไปกลับมาเหมือนเดิมอย่างตอนแรกๆ ซึ่งแตกต่างก่อนหน้านี้อย่างมาก ที่ยังแสดงความรักห่วงหาอาทรแต่ตอนนี้ไม่มีสิ่งนั้นอีกแล้ว

“คิดอะไรเขาเดินไปโน้นแล้ว นายต้องไปกับเรา แหมอุตส่าห์มารับดันอยากไปกับคนอื่น” เป็กพูดไม่หยุดไม่ยั้งต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จนกัสรำคาญ

“ไปก็ไปสิ” กัสเดินนำหน้าลิ่วไปจนเป็กเดินตามแท่บไม่ทัน

“จะรีบไปไหนเดินไม่รอกันเลย” เป็กพยายามก้าวเท้ายาวๆ ให้เดินมาทันกัสที่จ้ำอ้าวไม่หยุด

“กลับห้อง”

“จะรีบกลับไปทำไม พรุ่งนี้วันหยุดเราไปเที่ยวกันไหม ดูนายเครียดๆ นะไปดื่มเหล้าสังสรรค์น่าจะดีกว่านะ”

ด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่นไปด้วยความโกรธ และเสียความรู้สึกที่เรื้อรังมานาน กัสจึงตัดสินใจได้ไม่ยากที่จะไปเที่ยวกับเป็กในค่ำคืนนี้

ในผับย่านใจกลางกรุงเป็กและกัสต่างดื่มกันสุดเหวี่ยง ซึ่งเป็นครั้งแรกสำหรับกัสที่ได้ออกมาเที่ยวยามค่ำคืน และครั้งแรกอีกอย่างนั่นคือดื่มเหล้า เพียงไม่กี่แก้วกัสจึงเกิดอาการมึนศีรษะ จนไม่อยากจะอยู่ต่อเพราะร่างกายไม่อาจทนความเมาได้

“กลับเถอะเป็กเราไม่ไหวแล้ว ขืนอยู่ต่อมีหวังอ้วกตรงนี้อย่างแน่นอน”

“กลับไหนห้องนายหรือห้องเรา” เป็กถามเพื่อความแน่ใจ

“ที่ไหนก็ได้เราอยากนอน ตอนนี้ไม่ไหวแล้วเรามึนหัวมากเลย ใกล้ที่ไหนไปที่นั่นแหละ”

“ถ้างั้นไปห้องเราก็ได้ใกล้แค่นี้เอง”

“ได้ รีบพาเราไปเถอะ เราไม่ไหวแล้วเราอยากนอนอยากอ้วก”

“ไปๆ เดี๋ยวเราจะรีบพานายไป”

เป็กไม่รอช้าไม่พูดมากอีกต่อไป เพราะขืนปล่อยไว้อาจอ้วกหรือเมานอนอยู่หน้าผับเป็นแน่ กว่าที่เป็กจะพากัสไปที่รถก็ทุลักทุเลพอสมควร เมื่อเป็กพาไปในรถกัสสลบไสลทันที ด้วยความเมาและมึนศีรษะอย่างมาก

เป็นอีกครั้งที่เป็กต้องเหนื่อยนำกัสขี่คอขึ้นห้อง เพราะสภาพเมาเต็มพิกัดไม่สามารถพยุงร่างได้ ซึ่งกัสเป็นคนเดียวและคนแรกที่เป็กยอมทำอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความรักอย่าหวังว่าลูกหลานไอโซอย่างเป็กจะทำให้เลย

ท้ายสุดเป็กก็พาร่างของกัสมาถึงห้องของเขาได้สำรเร็จ แต่เหนื่อยเอาการอยู่เหมือนกัน เหมือนสวรรค์แกล้งเพราะกัสดันได้สติ เพราะเริ่มรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา เขาจึงรีบลุกขึ้นนั่งพะอืดพะอม

“รีบเข้าไปห้องน้ำเลย” เป็กรีบพูดขึ้นและพาร่างของกัสเข้าไปยังห้องน้ำตรงชักโครก กัสถึงกับนั่งลงกับพื้นอาเจียนออกมาอยู่หลายครั้งจนกว่าจะหมด

“ล้างหน้าล้างตาซะ”

กัสทำตามอย่างว่าง่ายเปิดน้ำก๊อกและกวักน้ำล้างหน้าล้างปากอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นเดินโซซัดโซเซโดยมีเป็กประคองร่างไปยังเตียงนอน เมื่อไปถึงล้มตัวลงนอนทันที

“กัส ตื่นก่อน เปลื่ยนเสื้อผ้าจะได้นอนสบาย” เป็กเหมือนพูดคนเดียวเพราะกัสไม่รับรู้อะไรอีกเลย หลับอย่างสนิทเพราะหมดแรงอาเจียนออกมจนไม่มีเหลือ

เป็กไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากต้องถอดเสื้อกางเกงของกัสออกจนหมด เพียงถอดเสื้อออกเผยเห็นเรือนร่างท่อนบน ที่ขาวใสนมชมพูแต่เป็กก็อดใจไว้ไม่อยากทำอะไรเกินไปจากแค่มอง ต่อจากนั้นถอดกางเกงออกจนหมดเห็นทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีเหลือ แม้แต่หนอนน้อยๆ ที่หลับสนิทก็ไม่เว้น เป็กอมยิ้มนิดๆ จะหาเสื้อกางมาใส่ให้ เขายังไม่ทันได้ลุกขึ้นกัสได้จับมือของเป็กไว้

“จะไปไหนนอนด้วยกันก่อนสิ” กัสค่อยๆ ลืมตาขึ้นและภาพตรงหน้าเขาเห็นเป็นพีค

“ใส่เสื้อผ้าก่อนก็ได้” เป็กพูดโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก

“ไม่ต้องใส่เดี๋ยวก็ถอดไม่ใช่เหรอ”

กัสดึงร่างของเป็กเข้ามากอดไว้อย่างแนบเนื้อ จนเป็กเกิดอารมณ์ใคร่สวาทขึ้นมาทันที แต่เขาก็ยังไม่อยากทำอะไรกับกัสตอนไม่รู้เรื่อง จึงต้องถามไถ่ว่ากัสจะยอมหรือไม่

“จะให้ทำอะไรเหรอ”

“อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ได้ ไม่ได้ เดี่ยวทำให้ก่อนดีกว่า”

กัสพลิกร่างให้เป็กนอนหงาย

ส่วนตัวของเขาลุกขึ้นนั่งขยับไปข้างลำตัวของเป็ก แล้วจับไปที่เป้ากางเกงจนพบกับความแข็งแกร่งของท่อนเอ็น