ตอนที่ 1 บังเอิญ

ณ หมู่บ้านหรูเเห่งหนึ่ง

“ ณคุณลูก… ”

“ ครับเเม่ ” ขณะกำลังจะใส่หมวกกันน็อคเพื่อขี่รถบิ๊กไบค์สีดำคันดุดันเจ้าลูกรักไปเรียน ก็ต้องชะงักเอาหมวกลงเเละมองคนเป็นเเม่ที่เอ่ยเรียกเสียงดังเเละรีบเดินเข้าไปหา

“ ลูกลืม...ทำไมวันนี้รีบไปจังมีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ ” ซาเนีย เอ่ยถามลูกชายเพียงคนเดียวของตนที่ดูเร่งรีบรีบร้อนจนลืมโทรศัพท์มือถือ จนต้องรีบเอ่ยเรียกเเละเดินถือเข้ามาหา

“ วันนี้มีงานที่ต้องคุยกับเพื่อนน่ะครับเลยต้องรีบไป ” รับโทรศัพท์จากคนเป็นเเม่เเละรีบใส่กระเป๋าสะพาย ปกติไม่ใช่คนขี้ลืม เเต่วันนี้รีบจริงๆปกติตัวเองพักอยู่คอนโดใกล้มหาลัย เเต่เสาร์อาทิตย์จะกลับมานอนที่บ้านมาหาพ่อกับเเม่ประจำ เพราะบ้านกับมหาลัยของเขานั้นอยู่ห่างไกลพอสมควร พ่อกับเเม่จึงตัดสินใจซื้อคอนโดให้เพื่อความสะดวกสบาย เเต่เขาเลือกจะไม่อยู่เพ้นท์เฮ้าส์ของพ่อกับเเม่เพราะอยู่ไกลมหาลัยเเละมันใหญ่เกินไปที่จะอยู่คนเดียว

“ ไม่ต้องรีบมากก็ได้ลูก ขี่รถระวังๆล่ะเเม่เป็นห่วง ”

“ ครับ...ฟอดด~ ไปก่อนนะคนสวย ผมจะรีบกลับมาหา ”

“ จ้า... ” หอมเเก้มเเละสวมกอดคนเป็นเเม่ก่อนจะรีบใส่หมวกกันน็อคเเละรีบขึ้นคร่อมรถเเละขี่ออกมา

ตัวเขาเองไม่เคยขี่รถเร็วจนประมาทเเละล้มเลยสักครั้ง ไม่อยากให้พ่อกับเเม่เป็นห่วงเเละไม่อยากให้ตัวเองเจ็บตัวจนเดือดร้อนคนอื่นด้วย จึงขี่เร็วพอประมาณในเวลาเร่งรีบเท่านั้นนอกนั้นไปเรื่อยๆไม่เร็วมาก

“ ขี่เร็วเหมือนเเม่ไม่มีผิด ” ฉลามพึมพำบ่นออกมาเสียงไม่ดังมากนักเมื่อเดินมาถึงตัวรถเพื่อจะขับออกไปทำงาน

“ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ” ซาเนียรีบหันขวับกลับมามองคนเป็นสามีที่พึ่งว่าเธอไปหยกๆ

“ เปล่าครับเปล่า...ไปทำงานก่อนนะ ฟอดด~ ” หอมเเก้มคนเป็นภรรยาสุดที่รักเสร็จก็รีบขึ้นรถขับออกมาจากบ้านทันที เดี๋ยวจะโดนบ่นยาวเพราะรู้ทัน

“ พอกันทั้งพ่อทั้งลูก ”

… “ ไปกินเหล้ากันมึงคืนนี้ ”

“ ไปก็ไป ” ถึงเขาไม่ไป พวกมันก็คะยั้นคะยอลากให้ไปด้วยทุกทีอยู่ดี

@คลับหรูใจกลางเมือง

บรรยากาศน่าเบื่อหน่ายเหมือนทุกทีถึงจะมีสาวๆเดินมาชนเเก้วด้วยไม่หยุดก็ตาม เเต่ผมไม่ได้สนใจพวกเธอเลยสักนิด ได้เเต่มองผู้คนดื่มเเละเต้นกันอย่างสนุกสนานหน้าเวทีเเทน

“ เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำหน้าเบื่อโลกสักทีว่ะไอ้คุณ ” เลโอเอ่ยถามเพื่อนของตน ที่ชวนมาสถานที่เเบบนี้ทีไรเห็นเเต่ทำหน้าเบื่อนิ่งเฉยทุกที

“ ก็มันน่าเบื่อ ”

“ สาวๆเขาเข้ามาทักทายไม่หยุด มึงก็เลือกสักคนไปต่อกันดิว่ะเเก้เบื่อ ” ซันเอ่ยต่อ

“ มึงคิดว่ากูมีนิสัยเหมือนพวกมึงเหรอ ”

“ ไอ้สัส / ไอ้เหี้ย ” ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกันเเละมองเพื่อนตัวดีที่ได้พูดทีไรเป็นต้องพูดน้อยต่อยหนักทุกที

“ หึ.... ”

“ เสียดาย…จินนี่ไม่มา ”

“ นั่นดิ…ขาดสีสันยังไงก็ไม่รู้” เพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของกลุ่มเฮดว๊ากเเบบพวกเขาที่ไม่มาด้วยเพราะติดธุระด่วน ไม่งั้นมันไม่พลาดหรอกเรื่องกินเหล้าเนี่ย

“ กูกลับก่อนนะ ” เอ่ยจบก็ลุกขึ้นพรวดพราดเเละเดินออกมาทันที เพราะรู้ว่าพวกมันจะบ่นเเละชวนให้อยู่ต่อ

....ซึ่งตัวเขาไม่ค่อยชอบสถานที่เเบบนี้สักเท่าไหร่

เอี๊ยดด!!!

เสียงล้อรถมอเตอร์ไซค์เบรคเสียงดังลั่นเพราะอยู่ๆมีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาตัดหน้า เเละกระโดดขึ้นหลังรถกอดเอวเขาเเน่นอย่างรวดเร็ว จึงรีบหันไปมองด้วยความตกใจ ถ้าเมื่อกี้เบรคไม่ทันเขาซวยเเน่

“ อะไรของเธอเนี่ย…!! ” เสียงเข้มปนดุเอ่ยถามออกมาไม่ได้ทำให้เธอกลัวเลยสักนิด รู้เเต่เพียงว่าตอนนี้ต้องรีบหนี

“ ขี่ไปเร็ว อย่าพึ่งถาม ”

“ มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง…ทำไมฉันต้องทำตามเขาสั่งเธอ ”

“ ขี่ไปก่อนเร็วเดี๋ยวค่อยถามต่อ ขอร้องเถอะนะช่วยเมตตาผู้หญิงตัวเล็กๆเถอะ…ไหว้ล่ะ ” น่านฟ้ายกมือไหว้เเละเอ่ยเร่งก่อนเขย่าเสื้อเขาเเรงๆเพื่อให้รีบขี่ออกไป จนหันหลังไปมองก็เห็นพวกมันตามมาใกล้ถึงตัวเเล้ว

“ อืม... ” เขาหันหลังมองตามเธอก็เห็นผู้ชายตัวใหญ่บึกบึนสองคนวิ่งมาทางนี้จึงรีบขี่รถบึ่งออกมาเเละบิดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้จนตามไม่ทัน เเถมมุมนี้เป็นหลังร้านค่อนข้างมืดด้วย ไม่เข้าใจเธอมาทำอะไรในที่มืดๆเเบบนี้เพียงคนเดียวมีนอันตรายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเลย

บรื๊นนน!!

เสียงบิดคันเร่งจากรถบิ๊กไบค์คันหรูมุ่งหน้าไปตามท้องถนนที่มีการจราจรติดขัดหนาเเน่นในยามค่ำคืน ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเมืองกรุง

เเกร๊ก

เสียงรถดับสนิทพร้อมกับขาตั้งที่เอาลงยังพื้น บ่งบอกว่าเธอต้องลงจากรถ เขาขี่มาจอดที่สถานีตำรวจเพื่อให้เธอได้เเจ้งความ

“ ลงได้เเล้ว ” เธอกอดเอวเขาเเน่นอย่างนึกลืมตัว ก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองสถานที่รอบข้างว่าเป็นที่ไหน ทำเอาเธอถึงกับนั่งนิ่งไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“ พาหนูไปส่งที่หอหน่อยค่ะ ”

“ ทำไมไม่ลงไปเเจ้งความ พวกนั้นมันทำอะไรไม่ดีกับเธอไม่ใช่เหรอ ? ”

“ ใช่ค่ะ...เเต่คิดว่าตำรวจน่าจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้หรอก ”

“ ทำไม...เกิดอะไรขึ้น ? ” ณคุณหันหลังมาถามเธอก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกจากใบหน้าเเละสบัดผมเบาๆก่อนจะวางลงบนถังน้ำมัน

“ เรื่องมันยาวค่ะ....งั้นหนูกลับเองก็ได้ ขอบคุณนะคะที่ช่วย ” เธอรีบก้าวขาลงจากรถอย่างทุลักทุเลเพราะรถค่อนข้างสูง

“ ยาวก็เล่า ฉันอยากฟัง ” เขากับเธอได้มองสบตากันตรงๆอีกครั้ง ทำเอาใจเเกร่งเเอบสั่นไหวเพราะใบหน้าหวานจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาของเธอนั้นสะดุดตามาก ปกติไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครเเต่เรื่องของเธอมันน่าสงสัยจริงๆ

“ เล่าไปพี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ” คนตรงหน้าเธอคือหล่อตาเเตกมากเเม่เพอร์เฟคไปเสียหมด เเต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะไม่ใช่เวลามาชื่นชม

“ ได้ไม่ได้ฉันเป็นคนตัดสินใจเองไม่ต้องคิดเเทน เเถมอีกอย่างเธอบอกเองว่าจะเล่า ” เขาเอ่ยเสียงเข้มมองหน้าเธอนิ่งเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

“ ..... ” เธอหันมองบริเวณรอบข้างอีกครั้ง ตอนนี้ดึกมากเเล้วถึงรถบนท้องถนนจะยังวิ่งกันอยู่ก็ตาม เเต่บรรยากาศรอบข้างเธอกลับไม่มีใครเเละค่อนข้างเงียบ

“ ถ้าเล่าเเล้วพี่อย่าไปบอกใครนะ ”

“ อืมม... ” เขายอมรับปากเธอ

“ คือ....หนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่ช่วยค่ะ ” เอ่ยจบก็รีบวิ่งเเจ้นออกมาโบกรถเเท็กซี่รีบขึ้นหนีทันที เธอไม่อยากเล่าเรื่องเเบบนี้ให้คนเเปลกหน้าฟัง เพราะเล่าไปเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีอาจจะสมน้ำหน้าซ้ำด้วย

“ อ้าว....เฮ้ยย!! ” เขาได้เเต่มองตามเธอที่วิ่งขึ้นรถอย่างเร่งรีบ เเต่ก็ต้องเลิกสนใจเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเองก่อนจะขี่รถกลับคอนโดที่พักของตนทันที

...................

สวัสดีค่ะทุกคน ตอนเเรกมาเเล้วค่ะ ฝากทุกคนกดใจเเละคอมเม้นท์ต้อนรับไรท์กันเยอะๆนร๊าา กดติดตามด้วยค่ะ 🙏❤️🥰 ขอบคุณค่ะ