LOGIN“ห้ามบอกเรื่องนี้กับแม่เด็ดขาดนะมะลิ ถ้าแม่รู้ท่านคงจะเสียใจมากๆ ที่เราสองคนพี่น้อง เอ่อ...”
“ที่เราสองคนเอากันเมื่อคืนใช่ไหม พี่เมฆวางใจเถอะน่า ลิไม่บอกหรอกนะ แต่กับคนอื่นก็ไม่แน่” “กับคนอื่นก็ห้ามบอก โดยเฉพาะแพร ห้ามให้เธอรู้เรื่องนี้เด็ดขาดเลยนะ ห้ามเด็ดขาดเลย!” กำชับและเน้นย้ำอย่างจริงจังว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับผู้หญิงที่ดูใจกับเขาอยู่ “พี่เมฆแคร์เธอขนาดนั้นเลยเหรอ กับลิพี่เคยแคร์บ้างหรือเปล่า มีสักนิดไหมนะ” ดึงแขนแกร่งออกแล้วหันไปประจันหน้ากับเขา “ลิไม่ได้อยากเป็นแค่น้องสาว ลิอยากเป็นมากกว่านั้น” “มันเป็นไปไม่ได้...เลิกคิดแบบนั้นเถอะนะมะลิ” “พี่เมฆฟังให้ดีๆ นะ” สองมือประคองใบหน้าหล่อไว้ “ลิรักพี่แบบที่ผู้หญิงผู้ชายเขารักกัน ลิไม่ได้รักแบบพี่ชาย” ว่าจบก็ประกบริมฝีปากบดจูบ สอดแทรกลิ้นเข้าไปภายในแล้วลิ้มเลียความหวานของน้ำแดงที่เขาพึ่งจะดื่มกินไปก่อนหน้า อื้อ... ถอนริมฝีปากออกช้าๆ แล้วจ้องมองหน้าพี่เมฆด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ลุ่มหลง ในใจก็คิดหาวิธีที่จะทำให้เขากับยัยแพรนั่นเลิกกัน ยอมเสียพี่เมฆให้ผู้หญิงคนอื่นไม่ได้จริงๆ เขาจะต้องเป็นของมะลิคนนี้คนเดียวเท่านั้น! “.....” พี่เมฆยืนนิ่งแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ลิรักพี่เมฆมาก เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้วนะ ลิรู้ว่าพี่เองก็พอจะรู้อยู่แก่ใจว่าเราสองคนยังไงก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันอยู่แล้ว” “เราเป็นพี่น้องกัน พี่ยังคงเชื่อแบบนั้น มะลิต้องตั้งสติ” มือจับบ่าฉันไว้แน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมใส่ “ยิ่งมะลิทำแบบนี้ พี่ก็จะยิ่งหาทางออกไปจากวงจรบ้าๆ นี้ให้เร็วขึ้น” “พี่จะหาทางออกยังไงเหรอ?” “พี่ก็จะแต่งงานกับแพร แล้วเราสองคนก็จะย้ายออกจากที่นี่ไปสร้างครอบครัวกันใหม่” “ขอบอกตรงนี้เลยว่า...ยิ่งตีตัวออกห่างเท่าไหร่ ลิก็จะยิ่งเข้าหาคุณสารวัตรเมฆเท่านั้น เผลอๆ อาจจะทำเรื่องบ้าๆ แบบเมื่อคืนกับคุณสารวัตรอีกก็ได้นะคะ” ปัดมือที่จับบ่าอยู่ออก “ต่อจากนี้ไปลิคนนี้จะรุกจนพี่คลั่งและต้องการแต่ลิคนเดียว” กระตุกยิ้มแบบร้ายๆ แล้วเดินออกมาจากห้องของเขา ให้ตายเถอะ! หายใจได้ทั่วท้องสักที ตอนยืนอยู่ใกล้ๆ พี่เมฆแล้วทำไมถึงต้องทำตัวเกร็งๆ ด้วยนะเรา ใจหวิวมากเลยอะเมื่อพี่เมฆบอกว่าจะแต่งงานกับยัยแพรถ้าฉันยังตามตื้อพี่เขา เอาจริงๆ มะลิคนนี้นี่สวยและเอ็กซ์กว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งเยอะ นมเราก็ใหญ่กว่า ทำไมอีพี่เมฆถึงมองข้ามผ่านไปนะ อย่ามาอ้างว่าเป็นพี่น้องนะ! มั่นใจว่ายังไงก็ไม่ใช่แน่นนอน ไม่ใช่!! ..... ช่วงหัวค่ำ ปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงเมื่อเรียนออนไลน์วิชาสุดท้ายเสร็จ ช่วงนี้โรคโควิด 19 ยังคงระบาดอยู่ ทางมหาวิทยาลัยเลยให้นักศึกษาเรียนออนไลน์ที่บ้านไปพลางๆ ก่อน รอโรคบ้านี่มันซาลง ก็จะได้กลับไปเรียนตามปกติ และฉันก็คงจะต้องย้ายไปอยู่หอ เพราะว่ามันเดินทางไปเรียนสะดวกกว่าอยู่ที่บ้าน เดินลงมาชั้นล่างก็เห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งควงแขนเดินยิ้มกันเข้ามาในบ้าน แล้วในมือพี่เมฆก็ถือกระเป๋าเป้ใบหนึ่งน่าจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของหวานใจเขาแหละ หมั่นไส้ อยากจะถีบให้หงายทั้งคู่! “อ้าว...น้องมะลิ” ยัยแพรเอ่ยทักเมื่อเห็นฉัน นางเป็นพี่ฉันถึงสองปีแหละนะ อายุน่าจะยี่สิบสองมั้ง เป็นรุ่นพี่ปีสี่ ส่วนฉันอายุยี่สิบ เป็นรุ่นน้องปีสองเรียนอยู่คณะเดียวกับนาง แต่พอดีว่าไม่อยากจะเคารพและก็ไม่อยากจะเรียกนางว่าพี่ด้วยอะนะ เลยเรียกห้วนๆ ว่าแพร หรือยัยแพร ฉันไม่ตอบอะไร มองด้วยหางตาก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่ในครัว “แม่จ๋า” พูดพลางกอดแม่จากทางด้านหลัง “มาแม่จงแม่จ๋านี่มีอะไรจะขออีกใช่ไหมเราน่ะ” “แฮ่ๆ แม่ชอบรู้ทันตลอด” ยิ้มแป้นแล้นใส่แม่ แล้วเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นออกมาดื่ม “จะมาขออะไรอีกล่ะ แล้วนี่เรียนเสร็จแล้วเรอะ” แม่ถามพลางปอกแอปเปิ้ลแล้วจัดเรียงใส่จานอย่างสวยงาม “ก็...” “แม่สวัสดีค่ะ” กำลังจะอ้าปากพูดก็มีมารเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เธอเดินเข้ามาหาแม่ในครัวแล้วยกมือไหว้สวัสดีพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้ ส่วนข้างหลังก็มีคุณสารวัตรเมฆตามติดไม่ห่าง “สวัสดีจ้ะ มากันแล้วเหรอ แม่กำลังปอกแอปเปิ้ลให้กินกันอยู่เนี่ย” แม่ตอบรับแล้วฉีกยิ้มกลับ “พึ่งมาเมื่อกี้เอง ว่าแต่แม่ไม่ต้องปอกแล้วก็ได้ แค่นั้นก็เยอะจนจะกินไม่หมดแล้ว” พี่เมฆบอกกับแม่แล้วปลายหางตามามองฉัน “ทำไมไม่มาช่วยแม่ปอก ชอบกินนักก็ควรจะทำเอง” “.....” ไม่ตอบอะไร แต่มองหน้าพี่เมฆแล้วเมินใส่บ้าง “น้องไม่ได้ใช้ให้แม่ทำหรอก แม่ทำเอง และอีกอย่างน้องมันก็ติดเรียนออนไลน์ด้วย เมฆก็นะ ชอบว่าน้องมันตลอด” ว้ายๆ เขาคงจะลืมไปสินะ ว่ามะลิเนี่ยลูกรักของแม่ ฉันยิ้มเย้ยๆ ใส่พี่เมฆก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ตามหลัง “แม่...มะลิเยาะเย้ยแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เมฆอะ” พี่เมฆฟ้องแม่แล้วขึงตาดุใส่ฉัน “โตป่านนี้แล้วยังจะฟ้องแม่อีกเรอะเราน่ะ และก็อย่าไปแอบทำน้องมันทีหลังนะ เรื่องเมื่อคืนที่ทำน้องเลือดออกแม่ยังไม่ได้เคลียร์เลย” แม่พูดปรามพี่เมฆแล้วหันไปมองสายตาดุๆ ใส่ “.....” พี่เมฆถึงกับยืนหน้าซีดเลยทีเดียว ส่วนยัยแพรก็ได้แต่ยืนทำหน้าเอ๋อๆ แบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขา “ดีนะขาน้องไม่เป็นอะไรมาก แค่มีแผลถลอกนิดหน่อย ทีหลังก็จับน้องมันนั่งดีๆ ไม่ใช่จับยัดใส่รถจนขาน้องไปครูดกับอะไรก็ไม่รู้จนมีแผล” แม่เดินมาแล้วนั่งยองๆ ลงดูแผลที่ขาของฉัน “พี่เมฆรุนแรงกับหนูมากเลยเมื่อคืน หนูทั้งเจ็บ ทั้ง...” “มะลิน้องรัก พี่ว่าเราเอาแอปเปิ้ลออกไปนั่งกินกันดีกว่า”Chapter 06 : ห้ามมีใคร เวลา 15 : 00 น. ณ ตอนนี้ก็ยังวนเวียนกันอยู่ภายในสวนสนุก เพราะมะลิเด็กจอมดื้อยังไม่อยากจะกลับบ้านน่ะสิ บอกว่านานๆ ทีจะได้ออกมาเที่ยวเลยอยากจะขออยู่ให้คุ้มเสียก่อน ผมก็ไม่สามารถที่จะขัดใจเธอได้ ก็ต้องยอมแต่โดยดี “มะลิเดินระวังๆ หน่อย เดินให้มันดีๆ ไม่ได้หรือไงฮะ” ผมร้องบอกเสียงดุกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้เดินเล่นซอกแซกไปมาแบบพาดโผนอยู่ภายในบ้านจำลองของยักษ์ “เอาน่าไอ้เมฆ มึงปล่อยๆ น้องมันบ้างเถอะ มะลิโตเป็นสาวพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วนะเว้ย มึงนี่ก็ตามบ่นเหมือนน้องมันยังสิบขวบไปได้” ไอ้คิมพูดพลางตบบ่าผมเบาๆ “มึงไม่มาเป็นกูไม่รู้หรอกไอ้คิม อีกอย่างแม่ก็ไหว้วานกูไว้ด้วย กูก็ต้องทำตามที่แม่สั่งไว้” “แพรเห็นด้วยกับพี่คิมนะคะ มะลิแกโตแล้ว ปล่อยๆ มั่งก็ดีเหมือนกันนะคะ” แพรพูดสบทบขึ้นอีกคน “ตอนนี้ปล่อยไม่ได้จริงๆ ในสายตาพี่และแม่...มะลิยังเหมือนเป็นเด็กอยู่เสมอ เห็นภายนอกแสบๆ ก๋ากั่นแบบนี้ แต่ภายในเธอก็มีจุดที่บอบบางอยู่เช่นกันนะ” พูดจบผมก็เดินเข้าไปหามะลิที่นั่งเล่นห้อยขาอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของยักษ์ แล้วคอยจับตาดูแบบไม่ห่าง เพราะกลัวว่าน้องมันจะพลาดหล่นลงมาแล
“เอาแบบนี้ใครจะเข้าก็เข้านะ ใครไม่เข้าก็ไม่ต้องเข้าแค่นั้นเอง เดี๋ยวลิขอตัวเข้าไปก่อนแล้วกัน เสียเวลามาก ยังมีเครื่องเล่นอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้เล่นด้วย” พูดจบมะลิก็เดินพรวดพราดเข้าไปในบ้านผีสิงนั่นแบบไม่มีความกลัวเลยสักนิด โดยไอ้คิมวิ่งตามหลังไปแบบติดๆ เด็กคนนี้นี่มันจริงๆ เลย จิ้งจกตัวเล็กๆ ไม่มีอะไรให้กลัวก็กลัวแทบเป็นแทบตาย แต่ไอ้บ้านผีสิงที่น่ากลัวๆ ดันไม่กลัว“พี่เมฆจะเข้าไปไหมคะ?” แพรถามผมอีกครั้ง“อื้ม...เข้าสิ แต่ถ้าแพรกลัวก็รออยู่ข้างนอกก็ได้นะ”“แพรว่าแพรเข้าไปข้างในนั่นกับพี่เมฆจะดีกว่าค่ะ ยืนอยู่ข้างนอกคนเดียวมันดูน่ากลัวกว่าอีกอ่า” แพรยิ้มแห้งๆ ออกมา“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปกันเถอะ ป่านนี้สองคนนั่นเดินไปถึงส่วนไหนของบ้านผีสิงแล้วก็ไม่รู้”.....เดินเข้ามาในบ้านผีสิงนี่ก็ถึงกับขนลุกซู่เลยครับ อากาศภายในเย็นยะเยือกมาก นี่มันเป็นแบบจำลองหรือของจริงก็แทบจะแยกไม่ออกเพราะจัดฉากและตกแต่งได้เหมือนมากๆ “พะ...แพรขอจับแขนพี่เมฆไว้นะคะ”“อื้ม ได้สิ”เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ขัดอะไรแพรก็เอามือทั้งสองข้างของเธอมากอบกุมไว้ที่แขนผม ตัวเธอดูสั่นๆ คงจะกลัวสินะ“นี่พี่พาแพรมาทรมาณหรื
Chapter 05 : หักห้ามใจพาร์ทเมฆผมนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนที่นอน พอดีว่าวันนี้เป็นเวรหยุดงดเป็นคุณสารวัตรหนึ่งวัน เอาจริงๆ การที่เป็นตำรวจนี่มันก็ไม่ได้สบายไปเสียทุกคนหรอกนะ ยิ่งตำแหน่งสูงงานยิ่งเยอะขึ้นไปอีก แถมตอนแรกจะไม่ให้มีเวรหยุดกันด้วย ดีที่ผมกับไอ้คิมช่วยกันค้านกับท่านรองผู้กำกับ ท่านเลยอนุญาตให้มีเวรหยุดกันได้อาทิตย์ละหนึ่งวัน แค่เฉพาะผมกับไอ้คิมเท่านั้นนะ และไอ้คิมมันก็ดันมาขอหยุดวันเดียวกันกับผมอีกนะตอนนี้ไม่อยากจะลุกไม่อยากจะก้าวขาออกจากห้องเลยด้วยซ้ำ เพราะเรื่องเมื่อคืนที่ผมเผลอใจไปเอากับมะลิมามันดันวนเวียนอยู่ในหัวสมองไม่หยุดหย่อน คือ...พยายามหักห้ามใจแล้วนะแต่แม่งก็ไม่เคยจะทำได้ เพราะมะลิน่ะขี้ยั่วเก่งสุดๆ“เฮ้อ จะทำไงต่อไปดีวะไอ้เมฆเอ๊ย” พึมพำกับตัวเองแล้วนอนเอามือข้างหนึ่งขึ้นก่ายหน้าผาก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงแหลมๆ ตะโกนเรียกผมอยู่ที่หน้าประตู คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมะลิ“พี่เมฆตื่นรึยัง?”“พี่ตื่นแล้ว”“ถ้าตื่นแล้วก็ลงมาข้างล่างที พอดีพี่คิมมาหาพี่น่ะ”“อื้มๆ เดี๋ยวพี่ลงไป ขอล้างหน้าแป๊บ”“โอเค เดี๋ยวลิจะไปนั่งรอเป็นเพื่อนพี่คิม
อยู่ๆ ใบหน้าก็เลื่อนเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ ปลายลิ้นเรียวอุ่นๆ ตวัดลิ้มรสที่ริมปากหนาของชายหนุ่มก่อนจะดุนดันมันเข้าไปภายในโพรงปากอันหวานหอมของเขา ลิ้นแลกลิ้นตวัดกันพัลวันอยู่ภายใน ปากดูดปากอย่างดูดดื่ม จูบนี้เหมือนจูบที่หื่นกระหายกันมานาน ฝ่ามือใหญ่เริ่มลูบไล้ตั้งแต่แขนเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่เต้าอวบแล้วบีบขยำมันเล่นอย่างเต็มไม้เต็มมือ ปากที่ดูดกันอยู่ก็ต้องปล่อยออกแล้วเผยอร้องครางออกมาอื้อ อ๊าห์ฝ่ามือใหญ่ที่สัมผัสกับเต้าอวบแล้วบีบเคล้นแรงๆ มันทำให้รู้สึกเสียววูบวาบอย่างบอกไม่ถูก จุกสีชมพูก็ตั้งชูชันขึ้นเมื่อปลายนิ้วมาเขี่ยไปมา อารมณ์พลุ่งพล่านมากตอนนี้“พะ...พี่เมฆ ไหนบอกว่าจะไม่เอา”“พี่พยายามห้ามใจตัวเองแล้ว...แต่มันก็ทำไม่ได้สักที” “พี่ก็ไม่ต้องห้ามใจสิ ลิรักพี่เมฆนะ”“สะ...ใส่มันเข้าไปเลยนะ พี่ไม่ไหวแล้ว ปวดท่อนตุบๆ เลยตอนนี้ น้ำอัดแน่นจนแทบจะทะลักออกมา” พี่เมฆควักแก่นกายใหญ่ที่แข็งตัวเต็มที่พร้อมจะสอดใส่ออกมาชักขึ้นลงเบาๆ“จะให้ลิถอดกางเกงออกก่อน หรือว่าจะแหวกเอาดีล่ะ” เอ่ยถามเขาพลางใช้มือทั้งสองข้างค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อพี่เมฆออกทีละนิดจนหมด เผยให้เห็นแผงหน้า
Chapter 04 : พี่น้องท้องชนกัน(ดังตับ!)NC+19 : 00 น.ตอนนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเป๊ะๆ พี่เมฆยืนทำอาหารอยู่ภายในห้องครัว ส่วนฉันเองก็ยืนอยู่ห่างๆ อย่างกลัวๆ เพราะกลัวว่าอีพี่เมฆมันจะจับเอาไปขังรวมกับพวกเจ้าจิ้งจกที่น่าขยะแขยงน่ะสิ วันนี้ทำตัวต่อต้านและดื้อใส่เขาไปเยอะเสียด้วยเรา “มะลิ ทำไมต้องยืนห่างพี่ขนาดนั้นฮะ” พี่เมฆพูดพลางใส่เครื่องปรุงรสลงในอาหารแล้วเหลือบสายตามามองฉันแว้บหนึ่ง“ก็ยืนตรงนี้มันดูปลอดภัยนี่นา แม่ไม่อยู่ลิก็ไม่รู้ว่าจะโดนพี่เมฆกลั่นแกล้งอะไรบ้าง” ฉันพูดออกไปตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม“นี่มะลิเห็นพี่เป็นคนขี้แกล้งขนาดนั้นเลยเหรอ”“ใช่ พี่น่ะตัวพ่อเลยแหละ”“เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินเลยนิ ปล่อยให้อดซะดีม้าง”“ไม่เป็นไร ลิมีพี่คิมอยู่ เดี๋ยวลิโทร.บอกให้พี่คิมมารับไปกินข้าวข้างนอกได้ ไม่ง้อพี่เมฆหรอก ชิชะ!” “อะไรๆ ก็ไอ้คิมเนอะ ทำไมไม่ไปอยู่กับมันเลยอะ” เขาพูดประชดประชันก่อนจะมองมาด้วยสายตาค้อนๆ “ไปอยู่ได้ใช่ปะ ถ้าอย่างนั้นลิขอไปเก็บเสื้อผ้าแป๊บ” ว่าจบก็ทำท่าก็จะวิ่งขึ้นไปบนห้อง แต่อีพี่เมฆดันไวกว่า เขาเดินมาดักหน้าด้วยความเร็วแสงแล้วรั้งข้อมือฉันไว้แน่น แน่นชนิดที่ว่าสะบ
“เรอะ พี่ก็บอกว่าให้รอยังไงเล่า แค่ให้รอพี่ทำงานอะ มันจะตายไหมมะลิ” เขาพูดออกมาอย่างหัวร้อนเอาจริง เรื่องแค่นี้ต้องหัวร้อนด้วยเหรอ มาอารมณ์ไหน?“แล้วนี่มึงจะหัวร้อนเพื่อ? อย่าบอกนะว่าหวงน้องสาวกับกูที่เป็นเพื่อนสนิทมึงเนี่ยนะ” พี่คิมถามแล้วมองหน้าพี่เมฆ“กูไม่ได้หวง แต่ก็ควรจะบอกกันสักนิดดิ กูจะได้ไม่ต้องมาเป็น...” พี่เมฆชะงักไป“เป็นอะไรวะ?”“เป็นอะไรก็เรื่องของกูเหอะ ว่าแต่คุณสารวัตรคิมรีบไปเคลียร์งานที่โต๊ะคุณเถอะครับ ตอนนี้กองเต็มไปหมดแล้ว” พี่เมฆทำท่าผายมือใส่พี่คิม “เชิญครับ”“เออๆ โยนงานยากๆ มาให้กูอีกสิท่า” พูดจบพี่คิมก็เดินไปอย่างไว เหมือนจะลืมว่ามะลิคนนี้ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ“ไง ดื้อนักเหรอเราน่ะ แสดงว่าคงอยากจะถูกจับไปให้อยู่ในห้องที่มีแต่จิ้งจกสินะ” มองมาที่ฉันด้วยแววตาและน้ำเสียงที่ดุร้าย “มานี่ดิมะลิ ให้ไวด้วย”“ไม่! วันนี้ลิจะไม่รักพี่เมฆเพราะพี่ใจร้ายและชอบดุ ลิจะรักพี่คิมหนึ่งวันเพราะพี่คิมใจดีมากๆ” เชิดหน้าแล้วเตรียมจะเดินออกมา แต่ก็ถูกพี่เมฆรั้งแขนไว้เสียก่อน“นี่อย่าดื้อได้ปะ และที่สำคัญมะลิจะไปรักผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายตัวเองเนี่ยนะ”“ทำไมอะ ก็ลิจะรัก







