บทส่งท้าย

สองปีผ่านไป

ชัตเตอร์ที่ยังคงต้องทำงานและเลี้ยงลูกไปด้วยจึงทำให้เหนื่อยขึ้นมากทั้งยังจะมีเรื่องของน้ำนมที่เขาไม่สามารถผลิตได้จนต้องหาซื้อน้ำนมและนมผงให้ลูกทั้งสองคนของเขา

จนตอนนี้ลูกเขาอายุได้หนึ่งขวบกว่าแล้วก็เริ่มที่จะเดินได้และกินข้าวได้เองถึงจะไม่ค่อยตรงปากก็ตามแต่เขาก็มองว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักเหลือเกิน

ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้นั่งชมความน่ารักของลูกชายทั้งสองคนที่มีเพศรองเป็นอัลฟ่าและโอเมก้าได้นานนักก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาทำให้เขาต้องลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

และดันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทิศเหนือลูกชายคนโตที่มีเพศรองเป็นโอเมก้าร้องไห้งอแงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุจนเขาต้องเดินกลับไปอุ้มเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน

ทางด้านร่างสูงของอัลฟ่าหนุ่มอย่างต้นลมที่กว่าผู้เป็นแม่จะทำใจยอมรับได้ก็เป็นในตอนที่สภาพเขาดูย่ำแย่ราวกับซากศพที่เดินได้ ท่านจึงจำต้องบอกว่าชัตเตอร์อยู่ที่ไหน แต่พอไปยังห้องพักที่คุณแม่บอกก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้อยู่ที่นั่นมาเกือบสองปีแล้ว เหมือนอยู่แค่ไม่เกินสามเดือนก็ย้ายออกไป

จนเขาได้นึกถึงน้องชายของอีกฝ่ายที่น่าจะมาด้วยกันและต้องเรียนอยู่ที่ไหนสัก