ตอนที่ 19

ทุกคนนั่งล้อมวงนั่งกินข้าวด้วยกัน เด็ก ๆ ทั้งสามนั่งติดกันทางฝั่งซ้ายของหัวหน้าหมู่บ้าน ทางขวามือเป็นจางอี้เทาและซุนซูเย่กับสะใภ้ สำหรับภรรยาของซุนถงนั้นเสียชีวิตไปได้หลายปีแล้ว เขาไม่คิดแต่งงานใหม่ให้มากความ สมาชิกทั้งหมดจึงมีเพียงเท่านี้

สำหรับอาหารวันนี้ก็เป็นดั่งที่จางอี้เทาแนะนำ โชคดีที่บ้านซุนมีฐานะดีกว่าจึงมีข้าวกิน แม้ว่ามันจะไม่ใช่ข้าวคุณภาพดีเท่าบ้านจางในเมืองหลวง แต่ก็ดีกว่าธัญพืชหยาบเป็นไหน ๆ มื้อแรกของจางอี้หมิงในวันนี้จึงมีน้ำแกงเนื้อหนึ่งอย่างไว้กินกับข้าวต้ม นับว่าเป็นอาหารชั้นดีสำหรับชาวบ้านธรรมดา

“ท่านแม่ น้ำแกงเนื้อวันนี้อร่อยมากเลยขอรับ” ซุนหมิงเย่เอ่ยขึ้นมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ตักข้าวกินไปคำแรก เด็กน้อยรีบตักคำต่อ ๆ ไปเข้าปากตามไปติด ๆ

“แม่ก็ทำเหมือนเช่นทุกวันนะเย่เอ๋อร์ แต่วันนี้แม่เติมน้ำตาลผักที่ท่านอาอี้เทาเอามาฝาก” เจียวเม่ยหันไปตอบบุตรชาย

“ข้าชอบมากขอรับ ท่านแม่ทำให้ข้ากินทุกวันได้หรือไม่ขอรับ” ซุนหมิงเย่เอ่ยบอกมารดาทั้งที่ในปากยังเต็มไปด้วยข้าว

“เย่เอ๋อร์ มันอร่อยมากเช่นนั้นหรือ” ซุนถงเอ่ยถามหลานชายด้วยความสนใจ ปกติแล้วหมิงเย่ไม่ค่อยกินข้าว ตัวถึงเล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน

“ขอรับท่านปู่ มันอร่อยกว่าทุกวันเลย ข้าชอบมากขอรับ”

“ดี ๆ ถ้าอร่อยเย่เอ๋อร์ต้องกินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ และอ้วนขึ้นอีกนิด ปู่ปวดใจเหลือเกินที่หลานผอมแห้งเช่นนี้” ซุนถงถึงกับตบมือลงไปบนเข่าตนเองฉาดใหญ่อย่างถูกใจที่หลานชายของตนกินอาหารได้ เพราะครอบครัวซุนเป็นกังวลเรื่องที่หมิงเย่นั้นร่างกายเล็กเกินไปมานานแล้ว ถ้าเด็กชายเริ่มเจริญอาหาร เขาจะได้มีร่างกายที่แข็งแรงและเติบโตได้ตามปกติ

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ แม่มีให้เย่เอ๋อร์กินอีกมาก” เจียวเม่ย มองดูลูกชายที่กินเอากินเอาแล้วก็ยิ้มเต็มใบหน้า

“ท่านพ่อ ลองดูขอรับ เย่เอ๋อร์บอกว่าอร่อย มันคงอร่อยจริง ๆ” ซุนซูเย่หันไปเอ่ยกับบิดาของตน

ซุนถงตักน้ำแกงพร้อมข้าวเข้าปาก เขาพินิจดูไปมาอย่างใคร่สงสัยว่าน้ำแกงธรรมดาจะอร่อยขึ้นมาได้อย่างไร แต่คิดไปก็ไม่อาจรู้ ดังนั้นเขาจึงอ้าปากกว้างกินเข้าไปเสียคำโต

“อืม น้ำแกงเนื้อถ้วยนี้อร่อยขึ้นจริง ๆ ด้วย มีความหวานเพิ่มขึ้นมา เมื่อนำมาตัดกับรสเผ็ดร้อนของเครื่องเทศทำให้ข้าชอบมันไม่น้อยเชียวล่ะ” ซุนถงถึงกับเอ่ยปากชมก่อนจะหันไปชวนซุนซูเย่ชิมอาหารตรงหน้า

“อาเย่ ลองกินดู”

“ท่านปู่ถง มันอร่อยเพราะว่าบ้านท่านปู่มีเกลือขอรับ แต่สำหรับชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีเกลือ แค่น้ำตาลผักนี้ก็เพียงพอแล้วขอรับ”

จางอี้หมิงเอ่ยอธิบายให้หัวหน้าหมู่บ้านฟัง เกลือหนึ่งจิน ราคาตั้งหกสิบห้าอีแปะ เกือบจะเท่ากับค่าแรงขั้นต่ำที่อยู่ที่สองร้อยอีแปะต่อวันแล้ว ชาวบ้านตาดำ ๆ ไม่กินแน่

“ท่านลุงถงว่า ถ้าข้าทำน้ำตาลผักออกมาขาย ชาวบ้านจะชอบหรือไม่ขอรับ” จางอี้เทาลองเอ่ยถามหัวหน้าหมู่บ้านด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจมากนัก

“ทำออกมาขายเช่นนั้นหรือ เป็นความคิดที่ดีนะอาเทา เพราะอย่างที่รู้ น้ำตาลราคาแพงมาก ชาวบ้านยากจนเกินกว่าจะซื้อน้ำตาลมากิน แต่ว่าราคาน้ำตาลผักนี้จะมีราคาแพงหรือไม่”

“ไม่แพงขอรับ ข้าคิดว่าจะทำออกมาแจกให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเราทดลองกินดูก่อน ถ้าผลตอบรับดี พวกข้าจะลองทำเอาไปขายในเมืองดูขอรับ”

“มันทำมาจากอะไร ทำยากหรือไม่” ซุนซูเย่ถามแทรกขึ้นมาด้วยความอยากรู้

“อาเย่ อย่าเสียมารยาท” ซุนถงตำหนิเบา ๆ “อาเทา ข้าขอโทษแทนลูกชายข้าด้วย อาเย่คงลืมไปว่าสูตรต่าง ๆ ของแต่ละบ้านมักเป็นความลับ”

“ไม่เป็นไรขอรับท่านลุงถง ครอบครัวของท่านลุงช่วยครอบครัวข้าไว้มากมาย เพียงเท่านี้ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย เพียงแต่ว่ามันยังไม่ลงตัว รอให้มันลงตัวแล้ว ข้าจะตอบแทนบ้านซุนแน่นอนขอรับ”

“อาเทา อย่าคิดมาก พวกเราชาวบ้านอยู่ด้วยกันอย่างสงบ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน เห็นคนตกทุกข์ได้ยากมา ไม่ช่วยก็ขาดคุณธรรมเกินไปแล้ว”

“ท่านพ่อขอรับ พวกเรากลับไปทำน้ำตาลผักอีกเยอะ ๆ วันพรุ่งนี้ที่ท่านปู่ถงเรียกชาวบ้านมาสอบถามถึงการแลกเปลี่ยนแรงงานกับการสอนหนังสือ ก็ให้ท่านปู่ถงมอบน้ำตาลผักให้กับชาวบ้านไปลองชิมดูด้วยเลยสิขอรับ อีกสามวันเมื่อพวกเรามาฟังคำตอบ เราจะได้คำตอบทั้งสองเรื่องพร้อมกัน” จางอี้หมิงเมื่อเห็นว่าได้จังหวะจึงรีบแสดงความเห็น

“หมิงหมิงน้อยช่างฉลาดเสียจริง ทำเช่นนั้นก็ดียิ่ง” ซุนถงเอ่ยชม

“ขอบคุณขอรับ” จางอี้หมิงยิ้มรับหน้าบาน

เมื่อบรรลุความต้องการแล้ว จางอี้เทากับบุตรชายก็อยู่คุยกับบ้านซุนอีกไม่นานพวกเขาจึงขอตัวกลับ เพราะต้องขึ้นภูเขาไปเก็บต้นหญ้าหวานมาทำน้ำตาลผักเพื่อส่งมอบให้ชาวบ้านในวันพรุ่งนี้อีกจำนวนมาก

เริ่มแล้วสินะ หนทางแห่งความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น