บทที่ 5

เจียงหวานหว่านส่งเสียงไม่พอใจทีหนึ่ง แล้วหยิบเอาหนังสือสมรสที่หลิ่วซู่พกติดตัวไว้ตลอดออกมา

"หนังสือสมรสอยู่นี่ เจียงป๋อเหนียน รู้กฎหมายแต่ยังทำผิด"

หนังสือสมรสตรงหน้า เป็นเหมือนหลักฐานมัดตัวที่แน่นหนา

เจียงป๋อเหนียนรู้สึกเหมือนพังทลาย ริมฝีปากสั่นน้อยๆ

"ปลอมแปลงหนังสือสมรส นักต้มตุ๋นนี่มีชั้นเชิงไม่เบา ใครก็ได้ ไปเอาหนังสือสมรสมาให้ข้า!"

เจียงป๋อเหนียนหรี่ตาลง ภรรยาเอกของเขาจะเป็นผู้หญิงบ้านนอกไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวคนอื่นจะหัวเราะเยาะกันพอดี

ในจังหวะที่พวกคนใช้กำลังจะกรูกันเข้ามานั่นเอง

น้ำเสียงทุ้มหนามีเสน่ห์ก็ดังขึ้นมาก่อน

"ฮูหยินเจียง มีเรื่องอันใดกันถึงได้คึกคักเพียงนี้"

ตึก ตึก เสียงฝีเท้าม้าดังขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังขี่ม้าชั้นดีสีขาวราวหิมะเข้ามาอย่างองอาจ

รูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีทองแดง เครื่องหน้าคมเข้มชัดเจนลึกล้ำ

ดวงตาเรียวยาวรูปดอกท้อภายใต้คิ้วคมดุจกระบี่ มองทุกคนอย่างดูมีอำนาจ

ชายหนุ่มในชุดสีม่วงที่บังเอิญบุกเข้ามา ทำให้ร่างกายของเจียงหวานหว่านแข็งทื่อ ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น

เมื่อเจียงป๋อเหนียนเห็นเป็นเขา ก็ใจกระตุก

"คารวะอ๋องซี แค่ชาวบ้านก่อความวุ่นวาย เดี๋ยวข้าน้อยจะจัดการเดี๋ยวนี้"

หรงซีกระโดดลงจากหลังม้า เดินมาทางเขา "ที่ใต้เท้าเจียงอยู่ช่างคึกคักยิ่ง"

เรื่องสนุกของจวนเจียง เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

เจียงป๋อเหนียนคารวะอย่างนอบน้อม "ท่านอ๋องมีกิจธุระมากมาย เรื่องเล็กน้อยนี้ ไม่กล้ารบกวนท่านอ๋องหรอก!"

หรงซีมองไปที่หนังสือสมรส

ถึงแม้กระดาษจะเหลืองแล้ว แต่ตราประทับของขุนนางที่ดูแลเรื่องสมรสยังคงเห็นได้อย่างชัดเจน

หนังสือสมรสนี้เป็นของจริง

เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้ เจียงหวานหว่านถึงได้มีสติกลับมา

ตัวสั่นน้อยๆ อย่างดีใจ เบื้องหน้ามีภาพการตายอย่างอนาถของเขาปรากฎขึ้น

ดวงตาแดงก่ำจนน้ำตาเจียนจะไหลรินออกมาอยู่แล้ว

หรงซี...

นางเดินขึ้นไปข้างหน้าสองเก้าอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นดวงตาดำขลับแฝงความเย็นชาของหรงซี ก็ได้สติฉับพลัน

ในชาตินี้ หรงซียังไม่รักนาง

นางพยายามควบคุมความรู้สึกภายในจิตใจ สูดหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง พยายามคุมอารมณ์ตัวเองให้กลับมาสงบ

บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อครู่อารมณ์ของนางรุนแรงเกินไป จึงทำให้หรงซีสังเกตเห็นเด็กคนนี้

มองเห็นใบหน้าใสสะอาดของนาง ดวงตาดำขลับมีสีแดงระเรื่อ

คล้ายกับว่าถูกใครทำให้คับข้องใจเป็นนักหนา

ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงเล็กน้อย จิตใจที่แข็งกระด้างและเย็นชากลับอ่อนยวบลงอย่างไม่รู้ตัว

เป็นเพียงแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ สามารถยืนหยัดปกป้องแม่ของตัวเองมาจนถึงตอนนี้ได้ คิดว่าคงจะถึงขั้นสุดแล้ว

เจียงหวานหว่านไม่รู้สิ่งที่เขาคิด เดินขึ้นไปสองก้าว จ้องหน้าเขาตรงๆ

"ท่านอ๋อง เจียงป๋อเหนียนไม่สนใจภรรยาและลูก ทิ้งภรรยาไปแต่งงานใหม่ หนังสือสมรสอยู่นี่ ขอท่านอ๋องได้โปรดคืนความยุติธรรมให้ข้าและท่านแม่ด้วย! "

เจียงป๋อเหนียนเป็นคนของมู่หรงหาน มู่หรงหานไม่ถูกกับหรงซี

มีโอกาสที่ดีขนาดนี้ หรงซีจะต้องไปปล่อยเจียงป๋อเหนียนไปแน่

หรงซียิ้มออกมาน้อยๆ น่าสนใจจริง

เจียงหวานหว่านกัดริมฝีปาก "หนังสือสมรสเป็นของจริงหรือปลอม มีนายทะเบียนบันทึกในหนังสือชัดเจน แค่ตรวจสอบก็รู้ได้แล้ว!"

หรงซีก้าวเท้ายาวๆ มาอยู่ตรงหน้าเจียงหวานหว่าน จ้องเจียงหวานหว่านนิ่ง พูดเสียงเบาว่า

"ทำไมข้าจะต้องช่วยเจ้าด้วย"

เจียงหวานหว่านเม้มริมฝีปาก พูดเสียงเบา "บนกำแพงเมืองทางทิศเหนือ ประกาศแจกรางวัลของท่านอ๋อง"

หรงซีหรี่ตาลง ยิ้มเย็น "เรื่องที่ขนาดข้ายังทำไม่ได้ เจ้าจะทำได้เหรอ เจ้ารู้หรือไม่ว่าโทษของการหลอกลวงข้าคืออะไร"

"ไม่กล้าหลอกลวงท่านอ๋อง"

นัยน์ตาที่ใสบริสุทธิ์ของหญิงสาว แสดงให้เห็นถึงความจริงใจ

หรงซีเลิกคิ้วมองนาง "เด็กน้อย ถ้าหลอกข้า เจ้าได้เจอดีแน่"

"ยินดีใช้ชีวิตเป็นประกัน" เจียงหวานหว่านหลุบตามองต่ำ เพื่อปกปิดความสับสนในดวงตา

หรงซีเงียบไปครู่หนึ่ง หมุนตัวไปทางเจียงป๋อเหนียน สายตาเย็นชา

เจียงป๋อเหนียนถูกจ้องจนรู้สึกขนลุกชัน หลังเย็นไปหมด

"ทิ้งภรรยาไปแต่งงานใหม่ คงรักษาตำแหน่งขุนนางไว้ไม่ได้ ความพยายามที่ทำมาตลอดหลายปีจะสูญเปล่า ใต้เท้าเจียง เจ้าต้องดูดีๆ นะ นางใช่เมียเอกของเจ้าหรือไม่"

คำพูดของหรงซี แฝงไว้ด้วยการข่มขู่