ตอนที่36หวั่นไหว

เสียงฝีเท้านั้นชัดเจน หนักแน่นจนน่าแปลกใจ ราวกับม้าศึกที่ถูกควบโดยยอดฝีมือ 

กุบกับ กุบกับ กุบกับ

เสียงฝีเท้าม้าแต่ละก้าวไม่เพียงแต่กระทบพื้นหิน ยังสั่นสะเทือนเข้าไปถึงก้อนเนื้อภายในอกของคนที่ยืนอยู่

ฝุ่นดินปลิวว่อน กลิ่นคาวเลือดยิ่งขับให้ความเงียบโดยรอบอึดอัดยิ่งขึ้น

เซิ่งกงซุนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย เงาของหน้ากากสีดำบดบังดวงหน้า ทำให้ไม่อาจเห็นแววตาได้ชัด แต่รอยยิ้มที่คลี่ขึ้นตรงมุมปากกลับยังคงอยู่ รอยยิ้มที่เคยเย้าหยอก ยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นความระแวดระวัง

จ้องมองไปยังแนวป่าที่เสียงฝีเท้านั้นกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ เงามืดของบางสิ่ง บางคน กำลังเคลื่อนตัวออกจากม่านไม้ และสัญชาตญาณของนักล่าในตัวเขา ตะโกนขึ้นมาว่า ถึงเวลาต้องถอย ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสให้ถอยอีก

"ถอย พวกเราถอยก่อน"

แต่เพียงชั่วพริบตา ยังไม่ทันที่ใครจะได้ขยับตัว ม้าศึกสีดำตัวเขื่องก็ทะยานปรากฏตรงปลายทางลาด ฝ่าหมอกฝุ่นท่ามกลางสายตาทุกคน ผู้ควบขี่สวมอาภรณ์สีเข้มปักดิ้นทองสง่างามดั่งเทพสงคราม ใบหน้าคมสันเยียบเย็น แววตานิ่งสงบแต่แฝงแววคมปลาบเฉียบขาด

องค์ชายใหญ่ หลี่เหวินหลง

พระองค์ไม่ต้องเปล่งเสียงแม้ครึ่งคำ เพียงแค่กวาดสายพระเนตรลงมายังลานกว้างเบื้องล่าง ทุกสิ่งก็พลันชะงัก ทั้งเสียงดาบ เสียงฝีเท้า และแม้แต่ลมหายใจของทุกคนก็ราวกับชะงักค้าง

ความเกรี้ยวกราดในแววตาถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาทุกคู่จับจ้องไปยังบุรุษเพียงผู้เดียวบนหลังม้า 

ดวงตาของเซิ่งกงซุนจับจ้องม้าศึกสีดำที่ยืนนิ่งสง่าอยู่เบื้องหน้า ร่างขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงสูงเด่นใต้แสงอาทิตย์ ประกายคมในดวงเนตรนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดจะประลองด้วยในเวลานี้

เขาแค่นยิ้มเยือกเย็น จากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นเป็นสัญญาณ สะบัดข้อมืออย่างเฉียบขาด

นักฆ่าทุกคนพลันเคลื่อนไหวพร้อมกัน ไม่มีผู้ใดลังเลกับคำสั่ง ไม่มีแม้แววตาของความกลัวหรือหวาดหวั่น พวกมันพุ่งเข้าใส่องครักษ์ขององค์ชายใหญ่อย่างบ้าคลั่ง ทุกการเคลื่อนไหวของพวกมันมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวคือ

ถ่วงเวลา

บรรยากาศกลางลานหินกลายเป็นสนามสังหารในชั่วพริบตา กลิ่นโลหิตฟุ้งอบอวล เสียงดาบกระทบเสียงเนื้อฉีกขาดแทรกปะปน

อวี้หลันชะงักเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นผู้มาใหม่ ก่อนจะเบี่ยงตัวอย่างพลิ้วไหว ประหนึ่งใบหลิวโอนตามแรงลม ปลายดาบในมือสะบัดออกเป็นแนวโค้งเฉียบคม เลือดแดงฉานสาดออกจากลำคอของมือสังหารที่กำลังพุ่งเข้าหาฉิงลิ่ว ร่างของมันทรุดลงโดยไม่ทันส่งเสียง

เซิ่งกงซุนอาศัยจังหวะที่กลุ่มนักฆ่าพลีชีพ หมุนกายถอยหลังเพื่อหลบหนี ก่อนจะฉวยคว้านักฆ่าที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาบังหน้า ใช้ร่างนั้นเป็นโล่กำบังลูกธนูที่พุ่งวาบมาจากบุรุษบนหลังม้าอย่างแม่นยำและรวดเร็ว

เขาหายวับราวกับภูตผี ลับหายไปกับแนวป่าลึก ไม่หันกลับ ไม่ลังเล

เสียงกรีดร้องสุดท้ายของนักฆ่าคนสุดท้าย ดับลงในห้วงสายลม และเมื่อฝุ่นตลบจางลง ทั่วทั้งลานกลับมาเงียบงันอีกครั้ง ไม่มีนักฆ่าคนใดเหลือรอด มีเพียงร่างที่นอนแน่นิ่งบนกองเลือด แลกกับการหลบหนีของนายผู้ไร้หัวใจ 

อวี้หลันยืนนิ่งอยู่กลางลาน ชุดงามของนางเปรอะคราบเลือดเล็กน้อย เส้นผมบางปอยหลุดจากมวยผมไหลแนบแก้ม ดาบยาวในมือเปรอะเปื้อนคราบเลือด และในดวงตาคู่นั้น... ไร้ร่องรอยความหวาดหวั่นใด

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงมองภาพตรงหน้านั้นอยู่นาน ก่อนจะควบม้าช้าๆ เข้ามาใกล้ หยุดลงเบื้องหน้าหญิงสาวในระยะพอดีสายตา

พระวรกายสูงใหญ่พลันขยับ พระองค์กระโดดลงจากหลังม้าอย่างองอาจ ท่วงท่าเปี่ยมอำนาจโดยไม่ต้องแสร้งเสริม

ฝีเท้ามั่นคงก้าวเข้ามาใกล้ จนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของนาง

"คุณหนูรองบาดเจ็บหรือไม่"

เสียงขององค์ชายใหญ่ฟังดูเรียบง่าย แววตาที่อ่อนลงเปี่ยมด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง

ทว่าคำถามที่หลุดออกจากพระโอษฐ์ กลับทำให้หัวใจของอวี้หลันสั่นไหว 

นี่นับเป็นครั้งแรกกระมังที่มีใครเอ่ยถามนางเช่นนี้ เพราะที่ผ่านมา คำที่เคยได้ยินมีเพียง งานสำเร็จหรือไม่ มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า

ไม่มีใครเคยถาม…ว่านางเจ็บหรือไม่

อวี้หลันสบตากับเขาเพียงครู่ ดวงตาคู่นั้นยังคงนิ่งลึกเหมือนเดิม ทว่าในความนิ่งสงบกลับคล้ายซ่อนคลื่นอารมณ์ความรู้สึกหลากหลายเอาไว้ นางจึงหลุบตาลงเล็กน้อย สูดลมหายใจช้าๆ เพื่อกลบเสียงสะท้านในอก

"หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ"

น้ำเสียงของนางเบา หากแต่เปี่ยมด้วยความมั่นคง ครั้นเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง ในแววตากลับเหลือเพียงความว่างเปล่า

ท่าทางของสตรีใจแข็งตรงหน้า ทำให้หลี่เหวินหลงถอนลมหายใจแผ่วเบา เขากวาดสายตามองร่างนักฆ่าที่ล้มตายเรียงรายบนพื้น ก่อนจะหันกลับมาจ้องมองอวี้หลันด้วยแววตาพินิจ ลึกลงไปในดวงตานั้นมีบางอย่างเคลื่อนไหว ทว่ายากจะคาดเดา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเจือแววเย้าหยอก

"ข้าคงคิดมากเกินไป สตรีเก่งกล้าเช่นคุณหนูรอง จะเพลี่ยงพล้ำได้อย่างไรเล่า"

อวี้หลันขึงตามองเขาอย่างลืมตัว ริมฝีปากแม้มเข้าหากันเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆ เชิดขึ้นอย่างถือดี ก่อนจะเบือนสายตาไปยังศพของนักฆ่าที่นอนนิ่งไร้ลมหายใจด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะคงไม่อาจปิดบังอีกฝ่ายได้อีกต่อไป

"เมื่อครู่... ข้าเผลอคิดว่าเจ้าจะกรีดร้องเรียกให้ข้ามาช่วยเสียอีก"

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางนั้นไม่ใช่รอยยิ้มล้อเลียน แต่คล้ายกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ 

ตอนที่นางเห็นเขา เขาเห็นว่านางนิ่งงันไป คิดว่านางจะแสร้งอ่อนแอร้องไห้ แต่กลับตรงกันข้าม นางตวัดดาบปาดลำคอนักฆ่าเสียอย่างนั้น

"มิใช่ว่าเจ้าต้องวางตัวเป็นคุณหนูบอบบางอ่อนแอ แสร้งน้ำตาคลอเวลาตกใจกลัวหรอกหรือ"

น้ำเสียงยังราบเรียบ ทว่าสายตากลับเปล่งประกายแพรวพราว เย้าแหย่ให้คนงามขุ่นเคืองใจ

"เพคะ หม่อมฉันเองก็... คิดอยากจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน"

อวี้หลันเอ่ยตอบเสียงเรียบ พลางสบตาเขาแน่วนิ่ง แล้วกล่าวต่ออย่างไม่ใส่ใจ

"แต่คงไม่ทันแล้วกระมัง"

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอของชายหนุ่ม ก่อนที่ฝ่ามือแข็งแกร่งจะยื่นมาตรงหน้านางด้วยท่วงท่าสบายๆ ดวงตาคมคู่นั้นยังคงจับจ้องนางไม่วางตา

"มาเถอะ เจ้าจะขึ้นเขาไปขอพรไม่ใช่หรอกหรือ"

เขาหรี่ตาเล็กน้อย ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"ขี่ม้าเล่นกับข้าสักหน่อย ข้าย่อมไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดแน่นอน"

อวี้หลันมองมือของเขานิ่งไปครู่หนึ่ง แสงแดดอ่อนยามสายทอดผ่านปลายนิ้วเรียวยาวของบุรุษตรงหน้า ทำให้ฝ่ามือคู่นั้นดูอบอุ่นและมั่นคงจนน่าประหลาด นางลังเลเพียงเสี้ยวลมหายใจ ก่อนจะยื่นมือของตนไปวางลงอย่างเงียบงัน

ปลายนิ้วสัมผัสกันแผ่วเบา ทว่าชวนให้หัวใจเต้นสะท้าน หลี่เหวินหลงกุมมือนางไว้แน่นพอประมาณ พลันออกแรงรั้งให้นางก้าวเข้ามาใกล้ ร่างสูงของเขายืนประจันหน้าในระยะกระชั้นชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

จากนั้นเขาก็ประคองนางขึ้นม้าอย่างคล่องแคล่ว ยกร่างของนางขึ้นไปนั่งด้านหน้าโดยไม่ออกแรงแม้เพียงน้อย ก่อนจะตวัดกายสูงใหญ่ขึ้นนั่งซ้อนหลัง ฝ่ามือใหญ่แตะที่เอวนางแผ่วเบา มั่นคงแต่ไม่ล่วงเกิน  

อวี้หลันชะงักเล็กน้อย เมื่อต้องพิงแผ่นอกอุ่นร้อนของเขาโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยง

"นั่งดีๆ ล่ะ" 

เขากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู น้ำเสียงนุ่มทุ้มชวนให้หัวใจสั่นสะเทือน

อวี้หลันไม่ตอบ เพียงปล่อยให้เขาขยับแขนแข็งแรงนั้นโอบรอบลำตัวเพื่อจับบังเหียนบังคับม้า 

ลมหายใจอุ่นของเขาแผ่วรินอยู่ใกล้จนสัมผัสได้...ใกล้เสียจนหัวใจที่แข็งแกร่งมาตลอดของนางเริ่มไร้ซึ่งเกราะกำบัง

เสียงเกือกม้าดังแผ่วบนทางลาดขึ้นเขา คลอไปกับเสียงลมเย็นที่พัดโชยผ่านป่าไผ่และแนวสนสูงตระหง่าน พัดเส้นผมดำขลับและกลิ่นหอมบางเบาจากกายสตรีเบื้องหน้า แทรกซึมเข้ามาในลมหายใจของหลี่เหวินหลงเป็นระยะ อ่อนหวาน นุ่มนวล ละมุนละไม

เขายังคงเงียบงัน ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดกับคนในอ้อมแขน ปล่อยให้ความเงียบพูดแทนทุกความรู้สึก ลอบสูดกลิ่นหอมอ่อนจากเส้นผมนุ่มที่ละปลายจมูก 

อ้อมแขนที่โอบรอบร่างนาง กระชับแน่นพอจะมอบความปลอดภัย แต่ก็หลวมพอให้นางรู้สึกว่ายังเป็นอิสระ