บทที่ 11 เส้นทางสายข่าวกรอง

"การปฏิรูปจะสำเร็จได้ เราจำเป็นต้องมีข้อมูลที่รวดเร็วและแม่นยำ"

หลี่จิ่งหยวนกล่าวขึ้น ขณะที่ทั้งสองกำลังก้มหน้าก้มตาดูแผนที่เส้นทางการค้าที่เฟิงซือเฟิงกางออกบนโต๊ะขนาดใหญ่ในห้องทำงานลับของนาง

"ข้อมูลเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของขุนนางที่ไม่เห็นด้วย พ่อค้าที่เสียผลประโยชน์ หรือแม้แต่กลุ่มโจรที่อาจจะถูกบงการให้มาสร้างความวุ่นวาย"

เฟิงซือเฟิงพยักหน้าเห็นด้วย

"ข้าเข้าใจแล้ว ท่านต้องการสร้างเครือข่ายสายลับผ่านเส้นทางการค้าเหล่านี้ใช่หรือไม่?"

"ถูกต้อง" หลี่จิ่งหยวนตอบ

"เครือข่ายการค้าของท่านแผ่ขยายไปกว้างขวาง มีคนของท่านอยู่ในทุกหัวระแหง หากเราสามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ได้ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมหาศาล"

"เป็นความคิดที่ดีมาก" เฟิงซือเฟิงสนับสนุน

"คนของข้าส่วนใหญ่เป็นพ่อค้า คนเดินทาง คนงานในโรงเตี๊ยมและหอการค้า พวกเขาเห็นและได้ยินอะไรมากมายในแต่ละวัน หากเรามีวิธีการรวบรวมและกลั่นกรองข้อมูลเหล่านั้นอย่างเป็นระบบ มันจะเป็นหูเป็นตาให้เราได้อย่างดีเยี่ยม"

นางเริ่มอธิบายถึงโครงสร้างเครือข่ายการค้าของสกุลเฟิง ชี้ให้เห็นถึงจุดยุทธศาสตร์สำคัญที่สามารถใช้เป็นศูนย์กลางในการรวบรวมข่าวสารได้

"เราสามารถใช้รหัสลับในการส่งข่าวผ่านทางจดหมายการค้าปกติ หรือใช้คนส่งสารที่ไว้ใจได้ซึ่งปลอมตัวเป็นพ่อค้าเดินทาง การจ่ายเงินก็สามารถทำผ่านระบบบัญชีของหอการค้าได้โดยไม่เป็นที่สงสัย"

หลี่จิ่งหยวนฟังอย่างตั้งใจ ทึ่งในความรอบรู้และไหวพริบของนาง

"ท่านคิดแผนการเหล่านี้ออกมาได้อย่างรวดเร็วและเป็นระบบมาก ซือเฟิง ข้าเริ่มสงสัยแล้วว่าจริงๆ แล้วท่านอาจจะเป็นสายลับที่เก่งกาจปลอมตัวมาเป็นพ่อค้าก็ได้"

เขาล้อเลียนเบาๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยทำบ่อยนัก

เฟิงซือเฟิงหัวเราะคิกคัก

"ก็อาจจะเป็นได้นะ ใครจะรู้"

นางย้อนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"แล้วท่านเล่า องค์ชายผู้สูงศักดิ์ปลอมตัวมาเป็นพ่อค้าธรรมดา ท่านไม่คิดว่ามันน่าสงสัยกว่าหรือ?"

นางรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วจากการสืบข้อมูลเพิ่มเติมอย่างลับๆ แต่ยังไม่ได้เปิดเผยว่าตนรู้ เพราะต้องการรอให้เขาเป็นฝ่ายบอกเอง

หลี่จิ่งหยวนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกเรียกว่า "องค์ชาย" อย่างไม่คาดคิด เขามองสบตานางอย่างหวั่นใจเล็กน้อย

"ท่านรู้..." เฟิงซือเฟิงยิ้ม

"ความลับไม่มีในโลกหรอก จิ่งหยวน โดยเฉพาะเมื่อท่านไม่ได้พยายามจะปิดบังมันอย่างเต็มที่นัก"

นางไม่ได้มีเจตนาจะจับผิด แต่ต้องการให้เขารู้ว่านางไว้ใจเขามากพอที่จะไม่นำเรื่องนี้ไปเปิดเผย

"วางใจเถอะ ข้า ไม่ใช่คนปากสว่าง"

หลี่จิ่งหยวนถอนหายใจแผ่วเบา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือกังวล ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ไม่ต้องปิดบังความจริงกับนางอีกต่อไป

"ข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกท่านตั้งแต่แรก มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้ข้าต้องทำเช่นนั้น"

"ข้าเข้าใจ" เฟิงซือเฟิงตอบอย่างนุ่มนวล

"ต่างคนต่างก็มีความลับของตัวเอง"

ความเงียบเข้าครอบงำชั่วครู่ แต่เป็นความเงียบที่ไม่ได้อึดอัด ตรงกันข้าม มันกลับเต็มไปด้วยความเข้าใจและความไว้วางใจที่เพิ่มมากขึ้น

"เอาล่ะ กลับมาที่เรื่องเครือข่ายสายข่าวของเราต่อดีกว่า"

เฟิงซือเฟิงเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้บรรยากาศดูจริงจังเกินไป

"ข้าจะเริ่มดำเนินการทันที จะคัดเลือกคนที่ไว้ใจได้และมีไหวพริบที่สุดสำหรับงานนี้ และจะสร้างระบบการส่งข่าวที่รัดกุมที่สุด"

"ขอบคุณมาก ซือเฟิง"

หลี่จิ่งหยวนกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

"ท่านช่วยแบ่งเบาภาระของข้าไปได้มากจริงๆ"

"เราเป็นหุ้นส่วนกันแล้วนี่" เฟิงซือเฟิงยิ้ม

"ความสำเร็จของท่านก็คือความสำเร็จของข้าเช่นกัน"

ในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เครือข่ายสายข่าวลับของพวกเขาก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างรวดเร็ว ข่าวสารจากทั่วทุกสารทิศเริ่มหลั่งไหลเข้ามา ทำให้หลี่จิ่งหยวนสามารถรับรู้ความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ เขาสามารถหลีกเลี่ยงกับดักที่ถูกวางไว้ และชิงลงมือก่อนที่ศัตรูจะทันได้ตั้งตัวหลายครั้ง

ความสำเร็จเหล่านี้ทำให้ชื่อเสียงของ "ที่ปรึกษาหยวนจิ่ง" (ซึ่งเป็นชื่อที่หลี่จิ่งหยวนใช้ในวงการค้า) เริ่มเป็นที่รู้จักในหมู่พ่อค้าและขุนนางบางกลุ่ม ว่าเป็นผู้ที่มีสายตาแหลมคมและมองการณ์ไกล แต่ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังความสำเร็จนั้น คือความร่วมมืออย่างลับๆ ขององค์ชายแห่งเป่ยเหลียงและบุตรีแม่ทัพใหญ่แห่งต้าถัง

การทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดในภารกิจที่เสี่ยงอันตรายนี้ ทำให้เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนได้เห็นธาตุแท้ของกันและกันมากขึ้น พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะเชื่อใจในสัญชาตญาณของอีกฝ่าย ได้เห็นความเสียสละและความทุ่มเทที่แต่ละคนมีต่อเป้าหมายร่วมกัน และในบางครั้งที่สถานการณ์คับขัน พวกเขาก็ได้เป็นที่พึ่งพิงและเป็นกำลังใจให้แก่กันและกันอย่างไม่รู้ตัว

ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นระหว่างคนทั้งสองนั้น มันลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าแค่คำว่า "หุ้นส่วน" หรือ "สหายร่วมอุดมการณ์" แต่มันคืออะไรนั้น...ทั้งคู่ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกมา