บทที่ 6 ประกายแห่งความรู้สึก

เช้าวันต่อมา ขบวนสินค้าออกเดินทางแต่เช้ามืด บรรยากาศระหว่างเฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แม้จะยังคงมีความระแวดระวังอยู่บ้าง แต่ก็มีการพูดคุยกันมากขึ้น ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทั่วไปเกี่ยวกับการค้า สภาพอากาศ หรือข่าวสารต่างๆ ที่ได้ยินมาตามรายทาง

"เส้นทางนี้ดูเหมือนจะปลอดภัยขึ้นมาก หลังจากที่พวกโจรกลุ่มนั้นถูกจับ"

เฟิงซือเฟิงเอ่ยขึ้น ขณะที่ม้าของนางเดินเคียงข้างกับม้าของหลี่จิ่งหยวน

"แต่ก็ไม่ควรประมาท" หลี่จิ่งหยวนตอบ

"ความสงบสุขมักจะไม่ยั่งยืน หากต้นตอของปัญหายังไม่ถูกแก้ไข"

สายตาของเขามองไปยังทิศทางของเมืองเล่าหยางอย่างมีความหมาย

เฟิงซือเฟิงจับความนัยในคำพูดของเขาได้

"ท่านหมายถึง...ข้าราชการกังฉินที่อยู่เบื้องหลังงั้นหรือ?"

นางลองถามตรงๆ

หลี่จิ่งหยวนเหลือบมองนางเล็กน้อย ประหลาดใจที่นางกล้าพูดถึงเรื่องนี้อย่างเปิดเผย

"คุณหนูรู้เรื่องนี้ด้วยรึ?"

"เรื่องแบบนี้ในวงการค้าไม่ใช่ความลับอะไรนักหรอกเจ้าค่ะ"

เฟิงซือเฟิงยิ้มบางๆ

"เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะลุกขึ้นมาต่อต้านอย่างจริงจังเท่านั้นเอง"

"แล้วคุณหนูคิดว่าควรทำอย่างไร?"

หลี่จิ่งหยวนลองหยั่งเชิงความคิดของนาง

"ตระกูลข้าเป็นเพียงพ่อค้าตัวเล็กๆ จะไปทำอะไรได้"

เฟิงซือเฟิงถอนหายใจแผ่วเบา

"แต่หากมีใครสักคนที่กล้าพอและมีอำนาจพอที่จะจัดการเรื่องนี้ ข้าเชื่อว่าเหล่าพ่อค้าทั้งหลายคงยินดีให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่" แววตาของนางฉายประกายมุ่งมั่น

"เพราะความยุติธรรมและความโปร่งใส คือรากฐานสำคัญของการค้าที่มั่นคง"

คำพูดของนางทำให้หลี่จิ่งหยวนรู้สึกทึ่งอีกครั้ง

‘นางไม่ได้มีดีแค่ความกล้าหาญและไหวพริบ แต่ยังมีความคิดความอ่านที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับปัญหาบ้านเมืองอีกด้วย สตรีเช่นนี้นับว่าหาได้ยากยิ่ง’

เขาคิดในใจพลันรู้สึกว่ากำแพงในใจของตนเองเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย ความชื่นชมในตัวนางเพิ่มมากขึ้น

ในระหว่างการเดินทาง มีเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นหลายครั้งที่ทำให้ทั้งคู่ได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของกันและกัน ครั้งหนึ่ง รถม้าคันหนึ่งในขบวนเกิดติดหล่มโคลนเนื่องจากฝนตกหนักเมื่อคืนก่อน องครักษ์หลายคนพยายามช่วยกันดึงแต่ก็ไม่สำเร็จ เฟิงซือเฟิงลงจากม้าไปตรวจดูสถานการณ์อย่างรวดเร็ว นางสั่งให้คนงานนำท่อนไม้มาหนุนล้อ และให้คนช่วยกันผลักในจังหวะที่เหมาะสม ไม่นานรถม้าก็หลุดออกจากหล่มได้สำเร็จ ท่ามกลางความชื่นชมของทุกคน

หลี่จิ่งหยวนมองภาพนั้นเงียบๆ เขาสังเกตเห็นว่าเฟิงซือเฟิงไม่ได้เพียงแต่ออกคำสั่ง แต่ยังลงมือช่วยหยิบจับสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ด้วยตนเองอย่างไม่ถือตัว เหงื่อที่ซึมอยู่บนหน้าผากและรอยเปื้อนดินโคลนเล็กน้อยบนเสื้อผ้าของนาง ไม่ได้ทำให้ความงามของนางลดน้อยลงเลย ตรงกันข้าม มันกลับทำให้นางดูมีชีวิตชีวาและน่ามองยิ่งขึ้นในสายตาของเขา

อีกครั้งหนึ่ง เมื่อขบวนหยุดพักทานอาหารกลางวัน เสี่ยวชุ่ยทำถ้วยน้ำชาหลุดมือจนน้ำชาร้อนๆ เกือบจะหกราดใส่เฟิงซือเฟิง แต่หลี่จิ่งหยวนซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ กลับคว้าถ้วยชาไว้ได้ทันด้วยความรวดเร็วอย่าง

เหลือเชื่อ มือของเขาสัมผัสกับแขนของนางเพียงแผ่วเบา แต่ก็ทำให้นางรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบแล่นผ่านไปทั่วร่าง

"ขอบคุณท่านอีกครั้ง"

เฟิงซือเฟิงเอ่ยเสียงเบา แก้มของนางขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

"ไม่เป็นไร"

หลี่จิ่งหยวนตอบ พลางดึงมือกลับ สัมผัสอ่อนนุ่มจากแขนของนางยังคงติดอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา ทำให้หัวใจที่เคยเย็นชาขององค์ชายหนุ่มเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อย

ความรู้สึกแปลกใหม่เหล่านี้เริ่มแทรกซึมเข้ามาในใจของคนทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว ความสงสัยในตัวตนของอีกฝ่ายยังคงอยู่ แต่บัดนี้มันถูกเจือด้วยความประทับใจ ความชื่นชม และความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย มันเหมือนกับเมล็ดพันธุ์เล็กๆ ที่ถูกหว่านลงบนผืนดินแห่งหัวใจ รอคอยเพียงน้ำค้างและแสงแดดอ่อนๆ เพื่อจะผลิบานเป็นดอกไม้ที่งดงาม

การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป ปลายทางคือเมืองเป่ยซุย ซึ่งเป็นเมืองหน้าด่านสำคัญอีกแห่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้ จะไม่ได้นำพาแค่สินค้าไปสู่จุดหมายเท่านั้น แต่มันกำลังนำพาสองหัวใจที่แตกต่าง ให้ค่อยๆ โคจรเข้ามาใกล้กันมากขึ้นทีละน้อย...