Chapter 8. สายตาคมกริบ

  มีเพียงสายตาคมกริบที่จ้องมองไปรยาก่อนที่ก้าวออกมา  ภูมิพยัตมองไปยังทางเดิน คิดถึงร่างเนียนนุ่มในวงแขนและกลิ่นหอมละมุนที่ชวนให้เขากระสับกระส่าย  เขาไล่ให้เธอไปนอนแต่หัวค่ำ แต่ตัวเขาเองที่นอนไม่หลับ จนต้องเดินลงมานั่งจิบเบียร์อยู่ตามลำพัง และเฝ้ามองว่าเธอจะเปิดประตูห้องออกตอนไหน และ..เขาพบว่าตัวเองนั้นคอยเก้อ

มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน กดเบอร์คนสนิทแล้วกรอกเสียงลงไป

“ไอ้ตุ้มเหรอ”

“ครับเจ้านาย”

“มาซ่อมโคมไฟทางเดินที่บ้านให้หน่อยซิ”

“มันก็เสียตั้งนานแล้วนี่ครับ แล้วผมก็บอกเจ้านายให้ซ่อมนานแล้วด้วย”

“เออ! แต่ตอนนี้อยากให้มาซ่อม เอ็งจะมาซ่อมไหม? หรือว่าจะให้คนอื่นมาทำแทนแล้วเอ็งก็ไปหางานที่อื่นทำ!”

“ครับๆเจ้านาย ผมเอาอุปกรณ์แล้วจะเข้าไปเลยครับ”

“เออให้มันเร็วเหมือนเวลาเรียกไปกินเหล้าหน่อย”

“ครับเจ้านาย”

ภูมิพยัตไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะไปห่วงทำไมยัยเด็กตัวเล็กขาสั้นแบบนั้น  แต่ถ้าเมื่อวานเขาไม่เดินมาส่องดูว่าเธอจะกลับมายังไง ป่านนี้คงหน้าตาบวมปูนเพราะล้มกลิ้งไปแล้ว แต่นอกจากโคมไฟที่หัวเสาแล้ว พื้นที่ปูอิฐตัวหนอนก็ไม่เป็นระเบียบ เขาปล่อยทิ้งไม่ให้ใครมาดูแลนานแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ กดเบอร์โทรศัพท์อีกเบอร์

“ไอ้วิน”

“ครับเจ้านาย”

“หาคนมาเรียกบล็อกตัวหนอนตรงทางเดินระหว่างเรือนเล็กกับเรือนใหญ่ให้หน่อย”

“ใครจะมารึครับนาย”

“ไม่มี แต่ให้หาคนมาทำ”

“ตอนนี้หรือครับนาย”

“เออ ตอนนี้และเดี๋ยวนี้”

“มันก็ยังดีอยู่ไม่ใช่หรือครับนาย”

“ถ้าเอ็งยังเห็นข้าเป็นเจ้านายก็เลิกซักเลิกถาม หาคนมาทำให้มันเสร็จ ถ้ามีใครเดินแล้วสะดุดอิฐล้มละก็...ได้ไปหาที่ทำงานใหม่แน่”

“ได้ครับนาย ไม่เกินครึ่งชั่วโมงผมพาลูกน้องไปเลยครับ”

ภูมิพยัตได้แต่ระบายลมหายใจออกทางปาก เขาเกาศีรษะตัวเอง ไม่อยากคิดถึงเหตุผลที่ตัวเองทำลงไปก็เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว  เขาสะบัดศีรษะไปมาแล้วรีบก้าวไปที่รถ  ไม่หรอกเขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลยสักนิด ก็แค่ต้องซ่อมไฟทางเดิน แล้วก็ปูอิฐตัวหนอนใหม่ ของมันต้องทำตั้งนานแล้วแค่มันบังเอิญทำตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาต่างหาก

ไปรยามองจนร่างสูงขับรถออกไปแล้วก็ลอบถอนหายใจ  เธอควรทำตัวเป็นผู้หญิงโง่ๆใช่ไหม?  เพื่อจะได้ไม่ผิดสังเกต ก็เธออยากช่วยเขานี่นะ งานที่สบายเกินไปก็อยากทำงานให้คุ้มค่าข้าวที่กินไป หญิงสาวจัดการทำความสะอาดครัว แล้วทำความสะอาดบ้าน ในใจคิดถึงคนที่บ้านโน้น  เธอปิดมือถือไม่กล้าให้ใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ถ้าถูกจับได้แล้วคุณอายังมีความคิดที่จะเอาเธอไปเร่ขายอีก เธอคงทนไม่ได้แน่ๆ   หนี้ที่เกิดจากการพนันมันไม่น่ายื่นมือเข้าไปช่วยเลยนี่นะ  ถ้าจะบอกว่าคุณอาทำตัวของตัวเอง  เธอจะถูกตำหนิว่าไม่กตัญญูอีกใช่ไหม?  แต่ถ้าเธอยอมทำตามที่คุณอาต้องการ นั้นหมายถึงชีวิตเธอทั้งชีวิตที่ไม่อาจกลับเป็นเช่นเดิมได้

“หนูปราย เสร็จแล้วมาช่วยแม่ทางนี้หน่อยนะจ๊ะ”

“ค่ะคุณท่าน”  ไปรยาเช็ดมือแล้วเดินตามหลังคุณไปรยาขึ้นไปชั้นบน

“ถ้ารู้ว่าลูกภูมิสร้างบ้านหลังใหญ่แล้วให้พ่อกับแม่อยู่ลำพังแบบนี้ไม่ให้สร้างตั้งแต่แรกหรอก”   คุณรำเพยบ่น

“คุณพยัตคงอยากให้คุณท่านอยู่สบายมีทุกอย่างพร้อมสรรพ”

“ไม่ต้องมาพูดแก้ตัวแทนมันเลย เจ้าลูกคนนี้ ปลูกบ้านสองชั้นนี่คิดไหมว่าพ่อแม่แกแล้วจะเดินขึ้นบันไดยังไงไหว ปีหน้าคงต้องจัดห้องหับใหม่แล้ว เดินขึ้นบ้านไม่ไหว”

“คุณท่านยังไม่แก่เลยค่ะ เดินเหินกระฉับกระเฉงแบบนี้อยู่เป็นมิ่งขวัญลูกหลานอีกยาวนานแน่นอนค่ะ”

“หนูปรายก็อยู่ที่นี่ด้วยกันนานๆซิ คนแก่ไม่ค่อยมีใครมาคุยด้วยมันก็เหงาปากนะ ไม่ได้พูดกับใครเลย น้ำลายมันจะบูดเอา”

“ปรายก็รักที่นี่ค่ะ อยากอยู่นานๆแต่...”  ถ้าทุกคนรู้ความจริงจะยังรักและเอ็นดูเธอแบบนี้หรือเปล่าล่ะ

“อย่าคิดมากเลยนะ ตาภูมินะเขาต้องดูแลโรงงานแถมมีคนงานเป็นร้อย เขาก็เลยเป็นพวกขวางโลกไปหน่อย แต่ถ้าไม่แกร่งพอก็เอาคนงานไม่อยู่  เอาไว้มีโอกาสลองไปเดินเล่นดูที่โรงงานซิ หนูจะเข้าใจเขามากขึ้น”

“ขอบคุณค่ะคุณท่าน” 

คุณรำเพยพาไปรยามาที่ห้องเก็บของส่วนตัว  ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่อัดแน่นด้วยเสื้อผ้ามากมาย แม้จะเก็บอย่างดีแต่ก็มีฝุ่นจับบ้าง ไปรยามองแล้วก็อ้าปากค้าง นอกจากเสื้อผ้าแล้วยังมีผ้าไหม ผ้านุ่งสวยๆหลายผืน

“สมัยสาวๆ แม่ก็ชอบแต่งตัวนะ พ่อเขาก็ตามใจ พอเราเริ่มลืมตาอ้าปากได้ก็ให้แม่ซื้อเสื้อผ้าตามใจได้  แม่คิดว่าถ้ามีลูกสาวก็จะยกให้ลูก แต่ดันได้ลูกชาย เสื้อผ้ามันเลยเยอะอยู่แบบนี้ ปรายมาดูซิ ตัวไหนพอใส่ได้บ้าง แต่ถ้าไม่ถูกใจค่อยไปหาซื้อใหม่เอาก็ได้นะจ๊ะ”

“นี่ก็ยังดีๆทั้งนั้นเลยนะคะ เอาไปซักรีดก็เหมือนของใหม่เลยค่ะ”  ไปรยาหยิบเสื้อผ้าสมัยคุณรำเพยสาวๆออกมาดู  มันเป็นเสื้อผ้าสไตล์วินเทจที่ยังดูร่วมสมัย

“เอาซิ ชอบตัวไหนแม่ให้เลยจ๊ะ”

“ปรายขอสักสามสี่ชุดก็พอค่ะ แต่ถ้าคุณท่านอนุญาตปรายจะขึ้นมาทำความอาดให้นะคะ เสื้อผ้าที่เป็นผ้าไหมเราน่าจะเก็บแยกไว้ต่างหาก บางชิ้นงามมากนะคะ”

“เอาซิ แม่ก็อยากทำนะ แต่เดี๋ยวนี้มันเหนื่อยง่าย เมื่อก่อนประนอมเขาก็มาช่วยบ้าง”

“ได้ค่ะ ปรายทำความสะอาดบ้านเสร็จแล้วจะมาทำห้องนี้นะคะ”

“ไม่ต้องรีบหรอกจ๊ะ เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนี่”

“ค่ะ”   

ถ้าเป็นจริงได้ก็ดีซิ ไปรยาได้แต่ยิ้ม จากเดิมที่คิดว่าจะได้เสื้อผ้าไม่กี่ชุด กลายเป็นเสื้อผ้านับสิบ เธออยู่ชั้นบนจนเพลินได้เวลารับประทานอาหารเที่ยง คุณบุญมามีหลายโรครุมเร้าจำเป็นต้องทานอาหารตรงเวลา  เธอหอบเสื้อผ้าเดินลงมาและลงถังเครื่องซักผ้าแล้วมาดูคุณบุญมา  เธอออกจะแปลกใจที่มีคนอยู่หน้าบ้านมากมาย จนอดถามกับเจ้าของบ้านไม่ได้

“นั้นนะเรอะ ไอ้เสือมันให้ลูกน้องมาซ่อมโคมไฟทางเดินกับปูอิฐตัวหนอนใหม่ ไม่รู้นึกยังไงของมัน โคมไฟเสียมาครึ่งปีไม่เห็นอยากซ่อม จู่ๆก็นึกทำขึ้นมา”

ไปรยานึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพียงแค่คิดถึงเขา ใบหน้าหวานก็แดงระเรื่ออย่างที่เจ้าของไม่รู้ตัว  แต่ผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนสังเกตเห็นได้ชัดเจน  นี่ไอ้ลูกชายปากแข็งทำเอาใจไปรยาเองหรอกหรือ?  เสียดายที่เป็นผู้หญิงที่เจนนี่ส่งตัวมา แต่ก็รู้สึกว่าไปรยาไม่เหมือนผู้หญิงขายบริการทั่วไปเลยสักนิด  

“คุณท่านรับประทานอาหารเที่ยงเลยนะคะ จะได้ทานยา ตอนบ่ายคุณท่านจะทำอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“เดินหมากแก้มือเมื่อวานเสียหน่อย” 

“แหม! ปรายสู้คุณท่านไม่ไหวหรอกค่ะ เมื่อวานปรายแค่ฟลุกค่ะ”

“เดินหมากมันไม่มีคำว่าฟลุกหรอก มาแก้มือกันสักตาก็แล้วกันนะลูกปราย”

“ถ้าอย่างนั้นคุณท่านทานข้าวและทานยาให้เรียบร้อย ปรายขอตัวไปดูดฝุ่นห้องนอนให้ก่อนนะคะ เสร็จแล้วจะมาเดินหมากด้วยสักกระดาน”

“ได้ๆ พ่อจะกินข้าวให้หมดจานเลย”

ไปรยามองไปนอกหน้าต่างอีกครั้งแล้วหันมาถามคุณบุญมา

“คุณท่านค่ะ พวกคนงานเขาจะทานข้าวอะไรกันที่ไหนคะ”

“ไม่รู้ซิ พ่อก็ไม่ได้ถาม”

ไปรยายิ้มแล้วขอตัว  ร่างเล็กเดินไปใกล้แล้วส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่ทำเอาหนุ่มๆถึงกับตะลึงในความงดงามดุจดอกไม้ป่าของหญิงสาวแปลกหน้า

“สวัสดีค่ะ”

“สะ..สวัสดีครับ”  ต่างพากันพูดติดอ่างกันไปหมด

“เที่ยงแล้ว ไม่พักกินข้าวเที่ยงกันหรือคะ” 

“ครับ ว่าจะออกไปซื้ออยู่พอดี”

“ถ้าไม่รังเกียจ เมื่อวานทำแกงหม้อใหญ่ไว้สองสามอย่างจะเอามาอุ่นให้ทานกันค่ะ”

“ขอบคุณมากเลยครับคุณ...คุณ..”

“ปรายค่ะ เรียกปรายก็ได้ไม่ต้องมีคุณหรอกค่ะ ปรายเป็นแม่บ้านค่ะ”

“อ้อ! แม่บ้านคนใหม่ที่เจ้านายหามาแทนป้าประนอมนี่เอง”

“ค่ะ ขอเวลาสักสิบนาทีนะคะ”