Chapter 9. อยู่บ้านคนเดียวได้นะ

ไปรยายิ้มหวาน เธอกลับเข้ามาในครัว เมื่อวานทำแกงไว้สามหม้อ มีเหลือเก็บใส่ตู้เย็นพอได้กินอยู่ แต่เธออยากทำอาหารใหม่ๆให้คุณท่านทั้งสองทานมากกว่าอุ่นของเก่า  พอเห็นมีคนงานมาก็เลยลองถามดู ข้าวสวยก็น่าจะพอกินอยู่ และเธอใช้เวลาสิบนาทีจริงๆ อาหารก็อุ่นให้ร้อนพร้อมรับประทาน  เธอตักใส่ถ้วยวางบนถาดแล้วเดินถือออกมาให้ คนงานเห็นเข้าก็รีบเข้ามาช่วย หามุมนั่งกินข้าวเที่ยง

“น่ากินทั้งนั้นเลยครับคุณปราย เป็นบุญปากพวกเราจริงๆ”

“พูดเกินไปแล้วค่ะ”  หญิงสาวยิ้มเขินๆ

“นี่มันอะไรกัน ทำงานกันเสร็จแล้วหรือไง”   น้ำเสียงดุดันดังมาจากด้านหลัง ลูกน้องแต่ละคนพากันสะดุ้งโหย่งไม่คิดว่าภูมิพยัตจะกลับมาที่บ้านตอนนี้

“นี่มันเที่ยงแล้ว พวกเขาก็พักทานอาหารมันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือคะ” ไปรยาเถียงหน้าตาเฉย บรรดาลูกน้องของภูมิพยัตถึงกับมองด้วยความตะลึง มีใครที่ไหนกล้าเถียงเจ้านายเขาล่ะ

“แล้วนั้น!ต้มข่าไก่ใส่เห็ดของผมนี่!”  มือใหญ่ชี้นิ้วไปที่ชามกับข้าว

“ของแค่นี้ปรายทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ” ไปรยาส่ายหน้าไปมา นี่มันนิสัยเด็กชัดๆ ห่วงขนมของกินเนี้ย  “คุณก็ทานข้าวพร้อมลูกน้องก็ได้นี่”

ภูมิพยัตโคลงศีรษะไปมา “ผมต้องไปจันทบุรีสักสองวันเลยกลับมาเอาเสื้อผ้านะ”

“งานหรือคะ”

“ใช่” เขาตอบแต่พอเห็นแววตาเหมือนลูกแมวหลงทางแล้วก็รู้สึกแปลกๆในหัวใจ

“ปกติผมเดินทางบ่อย ไปดูสวนยางพาราที่จะซื้อไม้บ้าง ไปติดต่อลูกค้าบ้าง งานโรงงานมันก็แบบนี้แหละ ผมไม่อยู่คุณดูแลพ่อกับแม่ให้ดีด้วยนะ”

“ค่ะ คุณพยัตเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

หญิงสาวยิ้มให้เขา แต่แล้วก็ต้องตัวแข็งไปเมื่อร่างสูงก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจของเขาผ่าวร้อนจนเธอพลอยรุ่มร้อนไปไม่รู้ตัว

“อยู่บ้านคนเดียวได้นะ”

“ค่ะ”

“ล็อกประตูดีๆ ถ้ากลัวก็ไปนอนเรือนใหญ่”

“ค่ะ”

พูดจบภูมิพยัตก็เงยหน้าขึ้น สองหนุ่มสาวยืนคุยกันส่งสายตาระยิบระยับแบบลืมไปว่า รอบข้างมีคนแอบมองอยู่และคาดเดาไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่  แม่บ้าน? น่าจะเป็นมากกว่าแม่บ้านเสียแล้ว ไม่อย่างนั้น คุณภูมิพยัตคงไม่ถึงขนาดสั่งลูกน้องมาซ่อมไฟทางเดินและปูอิฐตัวนอนตรงทางเดินใหม่ขนาดนี้

แต่ความรักจะผลิบานในหัวใจที่เยียบเย็นดุจก้อนหินของภูมิพยัต  นั้นหมายความว่าผู้ชายคนนี้ได้ฟื้นจากบาดแผลร้าวลึกของหัวใจแล้ว  ทว่าใครจะอดทนพอที่จะรักและรักคนอย่างภูมิพยัต ผู้ชายผู้มีหัวใจดุจหินผาคนนี้ได้

ไปรยามักจะเผลอมองไปทางหน้าบ้านเสมอ เหมือนจะเฝ้ารอใครบางคนกลับมา  ภูมิพยัตบอกว่าไปดูงานต่างจังหวัดสองวัน แค่สองวันที่เขาไม่อยู่ เธอควรอยู่บ้านอย่างสบายใจแต่กลับเอาแต่คิดถึงผู้ชายปากร้ายคนนั้น  ตลอดเวลาที่ผ่านมาไปรยาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน  เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นแต่ไม่เจอคนถูกใจหรือคนที่จะทำให้ใจเต้นแรงสักครั้ง  ก็เป็นครูเด็กประถม เจอแต่ผู้ปกครองเด็กๆนี่นะ เลิกงานก็กลับบ้านมาทำงานบ้านก็แทบไม่ได้หยุดได้พัก จะเอาเวลาที่ไหนไปเจอหนุ่มโสดได้ละ

“งานไอ้เสือมันก็แบบนี้ ต้องไปดูงานที่นั้นที่นี่บ่อยๆ แถมงานโรงงานมันก็สกปรกมีแต่ฝุ่นไม่เหมือนคนทำงานบริษัท ไม่มีเวลาไปเอาอกเอาใจใคร มันก็เลยอยู่เป็นโสดแบบนี้แหละ”

คุณบุญมาพูดเปรยๆ  ท่านเองก็สังเกตเห็นว่าไปรยาคอยมองหาลูกชายตัวเองบ่อยๆ  สองวันมานี่เธอยังคงกิริยาน่ารักอ่อนหวาน ต้องเรียกว่าเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากกว่าแม่บ้านอาชีพ อาหารคาวหวานทำได้อย่างไม่มีที่ติ ตื่นเช้ามาช่วยภรรยาของเขาจัดเตรียมอาหารใส่บาตร  ทำความสะอาดบ้านช่องได้อย่างดี แถมยังมาช่วยดูแลต้นไม้ใบหญ้าและอ่านหนังสือให้ฟังอีกด้วย  ถ้าเธอจะเสแสร้งแกล้งทำก็ไม่น่าจะแนบเนียนได้ขนาดนี้

ปัญหาเดียวที่ยังแคลงใจ  ไปรยาเป็นผู้หญิงที่แม่เล้าส่งมานะซิ

“คุณพยัตไม่มีคนรักหรือคะ”  ไปรยาอดถามไม่ได้ ก็ไม่รู้ทำไมถึงอยากรู้เรื่องของเขานัก รู้แค่ว่าเป็นเจ้าของโรงไม้แปรรูปขนาดใหญ่ แต่เรื่องอื่นเธอก็ไม่รู้จัก 

“อยากรู้เรื่องตาภูมิหรือจ๊ะหนูปราย”  คุณรำเพยหยอกเย้า

“เอ่อ..เผื่อคุณพยัตพามาคนรักมา ปรายจะได้ดูแลต้อนรับได้ค่ะ” แค่คิดก็เจ็บจี๊ดในอก เธอจะไปมีสิทธิ์คิดหรือรู้สึกอะไรกับเขาได้ล่ะ

“ก็...”  สองสามีภรรยาวันหกสิบอัพมองหน้ากันเหมือนช่างใจ จะเล่าดีไหม? แต่เรื่องมันก็นานมากแล้ว  

“ปรายขอโทษค่ะ ปรายเป็นแค่แม่บ้านไม่ควรก้าวก่ายเรื่องของผู้เป็นนาย”  เธอรีบออกตัวเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทั้งท่านสองลำบากใจ

“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องมันนานมาหลายปีแล้ว”  คุณบุญมาชิงพูดขึ้นมาก่อน

“น่าจะแปดหรือเก้าปีแล้วละ ใช่ไหมคุณ” คุณรำเพยหันไปถามสามี

“ประมาณนั้น” คุณบุญมาพยักหน้ารับ “ไอ้เสือเคยมีคนรัก รักมากถึงขั้นจะแต่งงานอยู่กินด้วยกันนี่แหละ แต่ช่วงนั้นที่โรงงานมีปัญหา  การเงินติดขัด มันวิกฤตเลยละช่วงนั้น ไอ้เสือมันเลือกที่จะไม่ปลดคนงาน มันพยายามสู้เพื่อให้ทุกคนยังมีงานทำ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแต่งานกับผู้ชายอื่นเสียนี่  ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยไอ้เสือคบผู้หญิงคนไหนจริงจังอีก”

“คุณพยัตคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก”

จากไปหลายปีแถมแต่งงานไปแล้ว เขายังไม่ลืมเธอ ยังไม่มีใครใหม่ จะเรียกว่าเป็นเรื่องดีของเธอได้หรือเปล่า  หากเธอปรารถนาจะให้เขารักเธอล่ะ เธอต้องสู้กับเงาคนรักเก่าของเขานะหรือ

‘รัก’

ไปรยาเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไป เธอเผลอคิดแบบนั้นได้อย่างไรกัน เธออยากให้ภูมิพยัตรักเธอนะหรือ? อะไรกัน? เธอเพิ่งเจอเขานะแค่ไม่กี่วันด้วยซ้ำไป  

อาการนิ่งงันไปของไปรยา ทำให้คุณบุญมาและคุณรำเพยเข้าใจว่าเธอเหนื่อยจากการทำงานและต้องดูแลคนแก่ทั้งวัน

“หนูปราย วันนี้ไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ”

“ค่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียกปรายได้นะคะ”

“จ๊ะ ไปพักผ่อนเถอะ”  

ไปรยายกมือไหว้ลาคุณท่านทั้งสองแล้วเดินออกมาอย่างเหงาๆ  ทางเดินที่เขาให้คนมาปูอิฐทางเดินใหม่ รวมทั้งโคมไฟที่หัวเสาก็สว่างไม่มืดมิดเหมือนค่ำคืนแรกที่มาเยือน  คนแบบนั้นเคยมีบาดแผลในใจด้วยหรือ? เขาดูสมบูรณ์แบบและหล่อเหลา

เอ่อ...ใช่ เธอไม่โกหกก็ได้ เขาดูหล่อมากแถมยังเต็มไปด้วยมัดกล้าม ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยรู้จัก ที่มักจะผอมๆบางๆ   

หญิงสาวเดินกลับมาที่เรือนหลังเล็กของภูมิพยัต เขาบอกว่าสองวันแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเข้าบ้านตอนไหน  ไปรยาจัดการอาบน้ำสระผมยาวสลวยแล้วมานั่งที่ห้องนั่งเล่น เปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลา  เธอควรจะเลิกคิดถึงเรื่องของเขา และหาทางแก้ปัญหาของตัวเอง  หนี้ห้าล้านบาทที่เกิดการจากเล่นการพนันนี่นะ  ทำไมต้องเป็นเธอที่ชดใช้ล่ะ ตั้งแต่เรียนจบทำงานมาสามปีนี้ เงินเดือนของเธอก็แบ่งให้ทางบ้านตลอด เธอควรมีชีวิตของตัวเอง  เธอลาออกจากงานเก่ามาแล้ว ทุกคนไม่มีใครสงสัยในการหายตัวไปของเธอ   

ร่างบางกระถดกายนั่งกอดเข่าบนโซฟา  ด้านนอกมืดแล้วและโคมไฟก็ส่องแสงสว่าง เธออยากเริ่มต้นใหม่ให้ชีวิตตัวเอง ทำงานหาเงิน หาที่อยู่ค่อยๆจัดการชีวิตตัวเองไปที่ละนิดละน้อย  ต้องเริ่มต้นใหม่และต้องบอกความจริงกับเขา ถ้าเขาไม่ให้เธอทำงานที่นี่ต่อ เธอก็ต้องหาที่ทางของตัวเอง แต่จะให้กลับไปใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เธอไม่ยอมเด็ดขาด

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดตามด้วยเสียงมอเตอร์ไซค์ ไปรยาลุกจากโซฟาไปที่หน้าต่าง ขยับแง้มผ้าม่านออกดู เป็นรถของภูมิพยัต  รถจอดสนิทแล้ว ลูกน้องก็ประคองปีกภูมิพยัตลงมาจากรถ  ไปรยาตกใจรีบเดินไปเปิดประตูบ้าน แต่พอคนตัวเข้ามาใกล้ก็ได้กลิ่นเหล้าโชยคลุ้งก่อนตัวคนจะมาถึงเสียอีก

“นี่ไปตกถังเหล้าถังเบียร์ที่ไหนมาเนี้ย” ไปรยาเบี่ยงตัวหลบให้ลูกน้องสองคนหิ้วปีกเจ้านายมาที่โซฟา