บทที่17.ปมรักต้องห้าม 2

รำเพยขยับตัวด้วยความอึดอัด เธอขยับเข้าใกล้เมวิกา กำลังจะกระซิบบอกเจ้านายคนสวยเพื่อขอตัวไปจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี่สักที

แต่เงาร่างสูงใหญ่ เงาคนคุ้นเคย คนที่นั่งอยู่กลางใจเธอ เขาเดินมาหยุดอยู่ใกล้ รำเพยกลั้นลมหายใจแทบจะหมดลม เธออยากเป็นลม!! ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง...

แวซ็องยิ้มกว้าง ไอ้เสือมันเอาจริง เอาจริงเสียจนคนที่มีอำนาจสูงสุดยังคาดไม่ถึง

“รำเพย...เชื่อใจฉันไหม?”

แม้จะก้มหน้าจนดวงหน้าเล็กๆ นั่นแทบจะฝังหายไปในอกเสื้อ เขาก็ยังมองเห็นเกล็ดน้ำตาของเธอ มันไหลรินดั่งหยาดฝน เมื่อรำเพยไม่เคยเรียกร้องความรับผิดชอบกับความสัมพันธ์ลับๆ ที่เกิดขึ้น เธอยินดีและสมัครใจอยู่แบบนั้น เขาและเธอมีความสุขในแบบนั้น จนไม่คิดว่าจะมีวันนี้ เมื่อเรื่องในบ้านยังคงอลหม่าน... มีปัญหาหลายเรื่องเซดริกจึงยังไม่อยากโถมปัญหาของตัวเองให้มารดารับรู้เพิ่มอีก

มันคงถึงเวลาเปิดเผย เมื่อมันคือความจริง และเป็นเรื่องน่ายินดี

“รำเพยไม่ได้ต้องการอะไรเลยนะคะ”

หญิงสาวพยายามแย้ง เธอรู้ว่าเซดริกกำลังจะทำอะไร เมื่อเขาพร่ำบอกรักเธอทุกครั้งยามอย