บทที่ 1 ความจริงของดารินคือคุณหนูตระกูลดัง

“ฮึก..ฮือ”

เสียงสะอื้นสะท้อนดังก้องหน้าศาลาเผาศพ ร่างบอบบางของดารินสั่นระริก ขณะมองโลงศพที่บรรจุร่างผู้เป็นแม่ถูกเคลื่อนเข้าไปในเตาเผา น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย

“ฮึก…คุณแม่คะ อย่าทิ้งดารินไปนะคะ หนูจะอยู่ได้ยังไง…”

หญิงสาวพร่ำเพ้อขณะมองมือหยาบกร้านที่เคยใช้ทำงานหนักหาเงินรักษาแม่ที่ป่วยด้วยมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย มันเป็นเวลาสี่ปีที่เธอเสียสละทุกอย่าง แม้กระทั่งบอกแม่ว่าเธอกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แต่ความจริงแล้วเธอทำงานเพื่อหาเงินมารักษาแม่ ทว่าความพยายามนั้นกลับสูญเปล่า เมื่อแม่จากไปโดยไม่มีโอกาสได้เห็นดารินอีก

“ดารินจ้ะ แม่ไปสบายแล้วนะลูก ทำใจนะ”

เสียงนุ่มของยายสา เพื่อนบ้านที่คอยดูแลเธออยู่เสมอ พูดปลอบโยนก่อนจะโอบกอดคนตัวเล็กไว้แน่น เมื่อเห็นเธอพยายามจะวิ่งไปหาโลงศพ

“ยายคะ…ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป”

ดารินคร่ำครวญทั้งน้ำตา ความรักที่เธอมีต่อแม่เต็มหัวใจ แต่ผู้เป็นแม่กลับดูเหมือนจะไม่เคยรักเธออย่างแท้จริง

“ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกลูก แม่เอ็งหมดกรรมแล้ว เอ็งมาอยู่กับยายก็ได้นะ”

ยายสาสวมกอดเธอปลอบโยนด้วยความรัก ดวงตาขุ่นมองหญิงสาวที่เหมือนลูกของตนเองตั้งแต่เล็ก

ดารินสะอื้นหนักขึ้นจนหมดแรงล้มลงกับพื้น ยายสาได้แต่เรียกขุน หลานชายที่มาช่วยประคองเธอไปพักที่ศาลา

เช้าวันถัดมา

เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น หมู่บ้านชนบทสงบเงียบต้องสะเทือนด้วยรถซีดานหรูสีบรอนซ์เงินที่จอดหน้าบ้านยายสา ชายใส่สูทสีดำสองคนลงจากรถ มองหาบ้านเลขที่ 36 อย่างแน่วแน่

“ที่นี่มีคนชื่อดารินไหม”

ชายในชุดดำเอ่ยถามขุน ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน

“มี แต่เธอกำลังพักอยู่ มีธุระอะไรกับเธอ”

ขุนตอบด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง จับตามองชายแปลกหน้าอย่างระแวง

“พวกผมมารับคุณหนูกลับไปยังตระกูลไพศาลครับ”

ชายในชุดดำอธิบาย

ขุนมองชายตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

“คุณหนู?”

เขาทวนคำอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่เด็กดารินอยู่ที่นี่ ไม่เคยรู้ว่าเธอมีฐานะร่ำรวย

ชายชุดดำพยักหน้ารับ

“ครับ คุณหนูดาริน อยู่ไหนครับ”

ขุนขอตัวไปบอกยายสา เมื่อยายได้ยินจึงให้ชายทั้งสองเข้ามานั่งในบ้านเพราะสัมผัสได้ว่าชายแปลกหน้าทั้งสองมีความจริงใจ

ไม่นานนัก ดาริน ขุน และยายสานั่งล้อมวงอยู่ที่เก้าอี้ไม้รับแขกตรงกลางบ้าน ฝั่งตรงข้ามคือชายในชุดสูทสองคนที่มองดารินด้วยสายตาจริงจัง

“เอ็งจะตัดสินใจยังไงดารินเอ้ย”

ยายสาร้องถามเสียงสั่น เมื่อลูกสาวของเธอได้ยินความจริงจากชายชุดดำว่าผู้หญิงที่เพิ่งเสียไปไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่เป็นเมียลับของหัวหน้าตระกูลไพศาลที่สลับตัวเธอไว้ตั้งแต่แรกเกิด

ดารินนั่งนิ่งด้วยหัวใจที่แตกสลาย แม่แท้ ๆ ที่เธอไม่เคยรู้จักคือคุณหญิงของตระกูลไพศาล หญิงผู้เป็นภรรยาหลวงที่ถูกสลับลูกโดยไม่รู้ตัว เธอเคยสงสัยเสมอว่าทำไมผู้เป็นแม่ถึงมองเธอเหมือนเป็นคนอื่น และในวันนี้คำตอบนั้นชัดเจนเหลือเกิน

น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดจากการรู้ความจริงทำให้เธอปวดร้าวเกินกว่าจะทน

“ดารินเอ้ย ยายก็อยากให้เอ็งกลับไปนะลูก อยู่กับยายมันลำบาก แต่ที่บ้านนั้นจะให้เอ็งมีชีวิตที่ดีขึ้น”

ยายสากุมมือดารินไว้เบา ๆ

ชายชุดดำพูดโน้มน้าว

“คุณหนูไปกับพวกเราเถอะครับ คุณพ่อคุณแม่รอพบหน้าอยู่”

ดารินช้อนตามองใบหน้าคุณยายและขุน หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความลังเล ความรู้สึกอยากมีครอบครัวสักครั้งในชีวิตรุนแรงเหลือเกิน เธอโหยหาความรักจากพ่อแม่มาทั้งชีวิต หากที่นั่นมีคนที่รอเธออยู่จริง บางทีเธออาจจะได้พบความรักที่เธอฝันถึง