บทที่ 7 จุดเริ่มต้นของการแก้แค้น

1 เดือนผ่านไป

ตึก ตึก !

เสียงเท้าเล็กที่ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงสูงขนาด 3 นิ้ว ก้าวเดินมาเป็นจังหวะเนิบตามเดินตามข้างถนน วันนี้เป็นวันที่เธอเหนื่อยมาก เนื่องจากการประชุมที่บริษัท เธอทำออกมาด้ไม่ดีพอ แถมยังต้องโดนผู้เป็นมารดาต่อว่ากลับมาอีก

ดารินใช้ชีวิตเป็นไอด้ามาได้ 1 เดือนเต็ม ไม่เคยมีวันไหนที่เธอได้ใช้ชีวิตเป็นตัวเอง ตั้งแต่ที่คนตัวเล็กก้าวขาเข้ามาในบ้านตระกูลไพศาลสกุลรัตน์ ความอึดอึดมันเริ่มถาโถมเข้ามาในชีวิตของเธออย่างไม่จบไม่สิ้น และดูเหมือนว่าวันนี้มันเลยขีดจำกัดของดารินแล้ว ดังนั้นหญิงสาวจึงเดินออกมาจากบริษัทของไอด้า ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งทว่าในใจรู้สึกเศร้าจนถึงขีดสุด

เธอเดินมาเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางเดินมาตลอดเป็นเวลาหลายชั่วโมง โดยไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว บรรยากาศโดยรอบแสงสว่างเริ่มเลือนหายไป ความมืดได้เริ่มคืบคลานเข้ามา จนกระทั่งฝนเริ่มลงเม็ดปรอย ๆ จากนั้นตกแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ซ่าส์ ซ่าส์ !

เสียงฝนกระทบกับพื้นดิน เม็ดฝนใหญ่ ๆ สัมผัสกับใบหน้าเนียน นั่นทำให้ดารินเงยใบหน้าขึ้นมา สายตาเรียวกวาดมองไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองเดินมาไกลจนไม่พบบ้านคนสักหลัง พื้นที่รอบ ๆ เต็มไปด้วยป่า และหญ้าใบแหลมสูงลิบ เท่า ๆ ตัวของเธอ

กึก !

เท้าเล็กหยุดเดินชะงัก พร้อมกับยกมือเรียวมาปาดเม็ดฝนออกจากดวงตา เนื่องจากมองไม่เห็นทาง นัยน์ตาสีน้ำผึ้งทอดมองไปข้างหน้าเห็นแสงสีส้มจากไฟด้านหน้าของรถยนต์ สาดเข้ามากระทบกับดวงตาคู่สวยจนทำให้เธอต้องหรี่ตาลงโดยอัตโนมัติ ในจังหวะนั้นเอง รถยนต์คันสีดำ ติดฟิล์มสีทึบ ค่อย ๆ เร่งความเร็วพุ่งเข้ามาชนร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างถนนจนล้มลง

ปึง!!

ทันทีที่รถยนต์คันหรูพุ่งเข้ามาชน ร่างเล็กก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

ดารินได้แต่คิดอยู่ในใจ เธอไม่เคยมีเรื่องราวบาดหมางกับใคร แต่ทำไมรถยนต์คันนี้ถึงจงใจพุ่งมาชนเธอ ทว่าอีกใจหนึ่งเธอก็ดีใจ หากว่าวันนี้เธอไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ทุกอย่างที่เธอหนักใจมันจะหมดไปทันที

ฮึก !

เสียงสะอื้นไห้ของคนตัวเล็ก พร้อมกับเลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากศีรษะ ก่อนสติของดารินจะค่อย ๆ ดับไป

อีกด้าน

“เอายังไงดีครับนาย”

น้ำเสียงที่สั่นเครือของลูกน้องโจชัว ถามเจ้านายเพราะเห็นเจ้าของร่างเล็กที่ตนตั้งใจชนเมื่อครู่หมดสติไป พร้อมกับเลือดสีแดงสดไหลออกมากองที่พื้นอย่างไม่หยุด

“...”

โจชัวนิ่งเงียบ มองหญิงสาวที่ถูกชนอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร เพราะแผนนี้เขาคิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว และวันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของการแก้แค้นให้น้องสาวของเขา

‘โจลีนต้องไม่ตายฟรี แค้นนี้คนที่ทำต้องได้รับผลกรรม หากกฎหมายทำอะไรตระกูลไพศาลไม่ได้ เขานี่แหละจะเป็นกฎหมายนั้นให้เอง’

“นายครับ”

ชัชชัยเรียกเจ้านายอีกครั้ง เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาตั้งใจขับรถชนคน ทว่าเมื่อเหลือบไปมองใบหน้าที่นิ่งเรียบของผู้เป็นเจ้านาย ใบหน้าหล่อเหลานั้นค่อย ๆ ยกยิ้มขึ้นทีละน้อย มันทำให้คนขับรถอย่างชัชชัย ขนลุกขนพองไปทั้งร่าง ชั่วชีวิตนี้สาบานเลยว่าจะไม่กล้าทำให้ตระกูลเพมเบอร์ตันขุ่นเคืองใจ เพราะผลที่ตามมามันคาดไม่ถึงจริง ๆ

“ลงไปดู ว่าตายหรือยัง”

“ครับนาย”

ชัชชัยพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูรถลงไปตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย ชายวัย 35 ปี นั่งยอง ๆ ยกมือหน้าขึ้นไปอังที่จมูก

คนตัวเล็ก เพื่อเช็คว่าเธอยังหายใจอยู่ไหม เมื่อพบว่าเธอยังหายใจอยู่ ตัวเขานั้นเองกลับโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เพราะเขาเองไม่ได้อยากเป็นฆาตรกร

“ยังหายใจอยู่ครับคุณโจชัว”

ชัชชัยตะโกนบอกผู้เป็นเจ้านาย ซึ่งตอนนี้เขานั่งอยู่บนรถ ไม่แยแสคนที่หมดสติอยู่บนพื้นเลย

“เอายังไงดีครับ”

“เอาขึ้นรถมา”

“ครับ”

ชายวัย 35 ปี ตอบรับ ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็ก จากนั้นเดินไปเปิดประตูทางด้านหลัง ฝั่งที่เจ้านายของตนได้นั่งอยู่

“ใครบอกให้เอามาตรงนี้”

น้ำเสียงเรียบตึงของโจชัว ทำเอาชัชชัยหน้าซีดเผือด หากไม่ให้เขาเอาไว้ข้างหลังจะให้เอาไว้ที่ไหน

“นายจะให้ผมเอาไว้ที่ไหนครับ หากไม่ใช่ข้างหลัง คงจะเป็นฝากระโปรงรถด้านหลังแล้วนะครับ”

“ตามนั้น”

“อะไรนะครับ!”

ชัชชัยทวนถามอย่างไม่น่าเชื่อ เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นอย่างนี้มาก่อน ตั้งแต่คุณหนูโจลีนจากไป เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ถึงอย่างไรก็คาดไม่ถึงว่าโจชัวจะใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งได้ถึงเพียงนี้

“ต้องให้พูดซ้ำงั้นเหรอ”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาย้อนถาม

“ครับ ๆ”

ลูกน้องที่ไม่กล้าต่อความยาวสาวความยืด ได้แต่พยักหน้ารับอุ้มดารินไปยัดไว้ที่ฝากระโปรงรถทางด้านหลัง ดีหน่อยที่เธอตัวเล็กจึงสามารถเอาตัวเข้าไปได้พอดี

หลังจากที่ชัชชัยนำร่างของดารินไปไว้ด้านหลังเสร็จเขาก็รีบวิ่งมายังฝั่งคนขับ ก่อนจะหันไปบอกโจชัวว่า

“เรียบร้อยครับนาย”

“อืม”

โจชัวตอบเพียงสั้น ๆ จากนั้นล้วงโทรศัพท์มือถือกดไปหาลูกน้องให้มาเคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้ใครตามตัวผู้หญิงคนนี้เจอ

อีกด้านของตระกูลไพศาลสกุลรัตน์

“ว่าไงเจอตัวลูกสาวของฉันไหม”

น้ำเสียงอันร้อนรนของเกรียงไกร เร่งถามลูกน้องหลังจากที่ตามหาลูกสาวมาหลายชั่วโมง แต่ไม่เจอตัวเสียที

“ไม่เจอเลยครับคุณเกรียงไกร”

ลูกน้องคนสนิทตอบด้วยความสุภาพ นั่นทำให้ผู้เป็นบิดาร้อนใจมากขึ้นกว่าเดิม

“โอ้ย ฉันว่าหนีไปแล้วแหละ ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่เคยได้ดั่งใจ พอเจอปัญหาก็เอาแต่หนี แบบนี้อนาคตจะกล้าไปสู้กับอะไร”

คุณหญิงลดานั่งอยู่โซฟาพูดขึ้นมาบ้าง ทำเอาผู้เป็นสามีหัวเสียหันมาขึ้นเสียงใส่

“คุณนี่มันเป็นอะไร นั่นก็ลูกของคุณเหมือนกันนะ คุณคลอดออกมาเอง จะไม่รักลูกบ้างเลยหรือไง”

“ลูกของฉันมีแค่ไอด้า กับไอรีน”

“คุณหญิง คุณนี่มันจริง ๆ เลย เรื่องในอดีตทำไมไม่ทิ้งมันไปบ้าง”

“ก็คุณไม่ใช่หรือไงเป็นคนสร้างมันขึ้นมา”

ลดาเถียงอย่างไม่ลดละ ทำให้ไอรีนเป็นผู้เอ่ยปากห้ามศึกระหว่างครอบครัวในครั้งนี้

“คุณพ่อคุณแม่คะ อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ ดารินหายไปไม่กี่ชั่วโมง บางทีอาจจะกลับมาเองก็ได้ค่ะ ไปพักผ่อนกันเถอะนะคะ เดี๋ยวไอรีนจะให้เพื่อนช่วยตามหาอีกแรง”

“.....”

หลังจากที่ไอรีนพูดจบ บรรยากาศภายในบ้านกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ผู้เป็นแม่เดินเข้าห้องส่วนตัวไป ทางด้านผู้เป็นพ่อก็คงขับรถออกไปด้านนอก ไปนอนที่บริษัทอีกตามเคย

ไอรีนได้แต่ถอนหายใจ ทั้ง ๆ ที่รู้ทุกอย่างอยู่เต็มอก แต่ก็พูดออกมาไม่ได้