บทที่ 2 ตระกูลเพมเบอร์ตัน สูญเสียโจลีนผู้เป็นที่รัก

ในบรรยากาศเศร้าโศกท่ามกลางสายฝนและความมืดครึ้ม ด้านโจชัว

คุณชายเพมเบอร์ตันยืนแน่วแน่อยู่หน้าหลุมศพของโจลีน น้องสาวคนเล็กที่เขารักหมดใจ ชายหนุ่มผู้มีสายตาคมลึกซึ่งซ่อนความเจ็บปวดไว้ในความเงียบ ได้แต่จ้องมองหลุมศพด้วยสายตาเลื่อนลอยและหัวใจที่หนักอึ้ง

โจฮัน ลูกชายคนกลางในตระกูลเพมเบอร์ตัน เอื้อมมือวางลงบนไหล่ของพี่ชายเบาๆ เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่แฝงความจริงจัง

“พี่โจชัวครับ… อย่าทำให้โจลีนต้องเป็นห่วงสิ พี่ต้องเข้มแข็งนะ”

ชายหนุ่มผมดำสะบัดหน้ามองโจฮัน แววตาแดงก่ำจากการกลั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมา โจชัวไม่แม้แต่จะตอบกลับ เขายืนหันหลังให้ ดวงตาจับจ้องภาพหลุมศพของน้องสาวที่รักมาตั้งแต่ยังเด็ก เหมือนเพิ่งเมื่อวานที่พวกเขาเติบโตเคียงข้างกัน

โจฮันถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“พี่… ค่ำแล้ว กลับกันเถอะครับ ถึงยังไงโจลีนก็ยังอยู่ที่นี่”

คำปลอบโยนที่ฟังดูจริงจังแต่แฝงไว้ด้วยความขี้เล่นตามนิสัยไม่ได้ช่วยให้โจชัวรู้สึกดีขึ้น แต่กลับทำให้เขารู้สึกถูกทิ้งให้อยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยว

“แกมันไม่รู้อะไรหรอกโจฮัน…”

โจชัวตอบเสียงแผ่ว ทว่าแฝงด้วยความตัดพ้อ

“เฮ้อ พี่จำคำของโจลีนได้ไหมครับ ว่าไม่อยากให้ใครมาเสียใจเรื่องของเธอ”

โจฮันพูดพลางมองพี่ชายอย่างหนักแน่น

“แกกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

โจชัวเอ่ยปฏิเสธที่จะกลับพร้อมน้องชาย ทำให้โจฮันจำต้องจากไปด้วยความอึดอัดใจ ทิ้งให้โจชัวยืนเฝ้าหลุมศพเพียงลำพัง ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มโปรยลงมา หนักขึ้นเรื่อยๆ จนร่างสูงโปร่งชุ่มโชก

เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับความหนาวเหน็บจากสายฝนและความมืดมิดรอบตัวเป็นเพื่อนร่วมทุกข์… ชายหนุ่มเผลอคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต สมัยเด็กที่เขาเคยอยู่ใต้เตียง ขณะเห็นพ่อถูกยิงเสียชีวิต และเด็กหญิงตัวน้อยผู้ช่วยเขาไว้ก็มองเห็นภาพเหตุการณ์ผ่านสายตาที่พร่ามัว

เมื่อสติกลับมา เขาจึงค่อยๆ เดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะรับสายเลขาคนสนิทที่โทรเข้ามาพร้อมข่าว

“คุณโจชัวครับ ผมสืบพบแล้ว คนที่ขับรถชนคุณโจลีนเป็นผู้หญิงครับ แต่คนที่ถูกจับคือผู้ชาย เป็นแค่แพะ”

ความแค้นในใจของโจชัวลุกโชน เขากลั้นเสียงสั่นด้วยโทสะเอ่ยถาม “ใคร…” คำถามแผ่วเบาทว่าหนักแน่น

เมื่อทราบว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวตระกูลไพศาล ตระกูลที่มีอิทธิพลพอกับเพมเบอร์ตัน เขาตระหนักว่า หากจะแก้แค้นก็ต้องรอเวลาที่เหมาะสม ทิ้งคำสั่งให้เลขาคอยจับตาดูสถานการณ์ต่อไป

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่นมวัยกลางคนที่คอยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กตกใจรีบเข้ามาพยุง

“คุณหนูโจลีนไปสบายแล้วค่ะ นายน้อยต้องทำใจนะคะ”

แต่แม้แต่คำพูดนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้โจชัวรู้สึกดีขึ้น เขายังคงเอ่ยชื่อน้องสาวซ้ำไปซ้ำมาในความเพ้อ เจ็บปวดและไร้เรี่ยวแรงจนล้มตัวลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า

โจฮันเดินมาถามอาการพี่ชายกับแม่นม

“พี่หลับแล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ หลับเพราะไข้และเหนื่อยค่ะ”

แม่นมตอบ

แม้แต่คนอย่างโจฮันที่ดูขี้เล่นและเข้มแข็งที่สุดในสายตาคนอื่น ก็ยังแอบปวดร้าวเมื่อเห็นพี่ชายในสภาพนี้… แม่นมได้แต่มองตามชายหนุ่มทั้งสองคนด้วยความปวดใจ พลางคิดเงียบๆ ว่าแม้พวกเขาจะเติบโตและแกร่งแค่ไหน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง ทุกคนก็อ่อนแอได้เช่นกัน