บทที่ 7: นางเกรี้ยวกราดที่โรงเตี๊ยมถูกบุกรุก

               ค่ำวันนั้น โรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นถูกแต่งแต้มด้วยแสงโคมแดงและกลิ่นอาหารหอมฉุย และบริเวณที่กลิ่นอาหารอบอวลมากที่สุดก็เห็นจะเป็นโต๊ะสำหรับรับรองแขกพิเศษของโรงเตี๊ยมในคืนนี้

เสี่ยวซุ่ยในชุดผ้าฝ้ายสะอาดเรียบร้อย เดินถือถาดอาหารเดินวนไปมา คอยเติมชาให้ผู้คน แม้จะยังเก้ ๆ กัง ๆ แต่ก็ไม่ทำถ้วยตก นางรู้สึกปลาบปลื้มกับพัฒนาการในการคุมร่างกายของตัวเองที่ทำได้ดีขึ้น แม้แต่เพียงเล็กน้อยก็ตาม

ขณะทำงาน นางก็ลอบชำเลืองไปยังห้องรับรองหลัก ก็พบว่าแขกในคืนนั้นคือชายฉกรรจ์สี่คนที่แต่งกายคล้ายจอมยุทธ์ต่างสำนัก เสื้อลมผ้าหนา ปักสัญลักษณ์ประหลาดบนอกเสื้อ และแต่ละคนมีสีหน้าเคร่งขรึมเกินกว่าผู้มาเยี่ยมเยียนโดยไมตรี        

ในโต๊ะเดียวกันนั้น อวี้ไป๋เฉินนั่งอยู่หัวโต๊ะเพื่อเผชิญหน้ากับแขกทั้งสี่ เสี่ยวซุ่ยเพิ่งได้พบหน้าเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เขามีเส้นผมสีดำสนิทราวขนนกอีกา ปล่อยยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าเรียวงามได้รูป ผิวราวกับคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในร่มมาเนิ่นนาน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ๆ คิ้วของเขาเรียวยาว ดวงตาสีน้ำตาลก็เรียวเฉียงชี้ขึ้นเล็กน้อย จมูกของเขาโด่ง รับกับใบหน้าทั้งหมดอย่างน่าพึงพอใจ เสื้อผ้าของเขาเป็นชุดคลุมแขนยาวสีเทาหม่น ชายแขนเสื้อและชายเสื้อเป็นสีเงิน เสื้อผ้าแม้ไม่ได้มีลวดลายวิจิตรพิสดาร แต่ก็สะอาดสะอ้าน

แม้ตอนนี้สีหน้าของอวี้ไป๋เฉินจะแสดงท่าทีนิ่งสงบ แต่แววตากลับมีบางอย่างที่แข็งกร้าว ราวกับพร้อมจะปะทะกับผู้นั่งร่วมโต๊ะได้ทุกเวลา

“ข้าขออีกครั้ง สิ่งนั้นควรส่งคืนแก่ผู้ครอบครองที่แท้จริง มันไม่ใช่ของท่านตั้งแต่ต้น” ผู้มาเยือนคนหนึ่งซึ่งเป็นชายคิ้วเข้ม และมีรอยแผลเป็นตรงแก้ม สวมเสื้อสีดำพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ เปิดเผยท่าทีคุกคามอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอีกสามคนนั้นสวมเสื้อสีต่างกัน มีทั้งสีเขียว สีน้ำตาล และสีเหลือง ท่าทางของพวกเขาเองก็พร้อมใช้กำลังเช่นกัน

“ข้าไม่ใช่เจ้าของของมันก็จริงอยู่ ทว่าข้าก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าพวกเจ้าคือผู้คู่ควรจะครอบครองมันเช่นกัน ดังนั้นก็คงมอบให้ไม่ได้” อวี้ไป๋เฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เฉียบคมอย่างคมกระบี่

“หากเช่นนั้น ก็อย่าหาว่าพวกเราหยาบคาย!” แขกอีกคนที่สวมเสื้อสีเขียวเข้มลุกขึ้นจากโต๊ะ กระทืบพื้นเสียงดัง แรงกระแทกของฝ่าเท้าที่กระทบพื้น ส่งเสียงดังปังจนถ้วยชาไหว ส่งผลให้เสี่ยวซุ่ยที่ถูกทำให้แสดงอาการอย่างคนสามัญถึงกับต้องสะดุ้งเฮือก ถาดในมือแทบหล่น จนเฉินอี้ที่เดินผ่านมาเพื่อทำความสะอาดโต๊ะอีกตัวยังหันมามองนางเป็นห่วง

ชายแปลกหน้าเสื้อเขียวผู้ลุกขึ้นยืน ตวัดแขนหนึ่งครั้ง ปล่อยคลื่นพลังลมแรงออกมา ข้าวของทั้งหมดบนโต๊ะรับรองแขกพิเศษถึงกับกระจัดกระจาย อาคารโรงเตี๊ยมทั้งหลังสั่นไหวไปเล็กน้อย แขกในห้องต่างตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าก้าวออกไป เพราะความกลัวทำให้ผู้มาเยือนที่เป็นคนธรรมดา หาใช่ชาวยุทธ์ ต้องขาสั่นลุกไปขึ้นไปตามกัน

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าเรามีสิทธิ์ในสิ่งนั้นหรือไม่!” เสียงตะโกนแผดขึ้น พร้อมกับแขกอีกคนที่สวมเสื้อสีน้ำตาลกระโดดจากเก้าอี้ พุ่งทะยานข้ามโต๊ะเข้าโจมตีอวี้ไป๋เฉินที่นั่งอยู่ด้วยฝ่ามือทันที ทว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมกลับยกจานรองแก้วขึ้นมา ก่อนจะใช้มันตบเข้าที่ข้อมืออีกฝ่ายเบา ๆ เบี่ยงวิถีให้อีกฝ่ายถลำไปโจมตีพื้นโรงเตี๊ยมแทน จนพื้นถึงกับแตกร้าว  

“ทุกคนออกจากโถงก่อนเร็ว! เกิดเรื่องแล้ว!” เฉินอี้ซึ่งอยู่ใกล้บริเวณนั้นตะโกนเรียกสติทุกคน ทำให้ลูกค้าที่พากันขาสั่น ต้องได้สติอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาพากันวิ่งออกไปจากโรงเตี๊ยม ทว่าเด็กสาวคนหนึ่งที่มากับคณะเดินทางที่เป็นลูกค้าของโต๊ะอีกตัว กลับสะดุดล้มลงอยู่ข้างประตู

เฉินอิ้วิ่งเข้าไปจะช่วยนาง ทว่าชายที่สวมเสื้อสีเขียวกลับตวัดแขนทั้งสองไปทั่ว กระแสพลังปราณที่เต็มไปด้วยพลังจู่โจมกระจัดกระจายไปทั่วโถงอย่างไร้ทิศทาง ราวกับจะทำลายข้าวของในโรงเตี๊ยมเพื่อข่มขู่อวี้ไป๋เฉิน หนึ่งในกระแสพลังจู่โจมนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินอี้ที่พยายามช่วยเด็กสาวที่กำลังล้ม!

“หลบไปเฉินอี้!” เสี่ยวซุ่ยที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่เหมือนร่างกายกลับหมดเรี่ยวแรงและสั่นกลัวจนขาหมดกำลัง นั่งอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อครู่ ทำได้เพียงร้องบอกออกไป แต่เสียงของนางแผ่วเบาจนราวกับไม่มีผู้ใดได้ยิน

คลื่นพลังปราณฟาดเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างแรง ร่างของเฉินอี้ปลิวกระแทกกับเสาไม้เสียงดังสนั่น ก่อนที่เขาจะทรุดลงกับพื้น เลือดไหลรินออกมาจากไหล่ข้างหนึ่ง

“เฉินอี้!!” เสี่ยวซุ่ยกรีดร้อง แต่ไม่อาจลุกขึ้นไปทำอะไรได้ นางกัดปากตัวเองด้วยความเจ็บใจจนเลือดซึมริมฝีปาก กำเสื้อของตนแน่นจนมือสั่นเทา

น้ำตาของเซียนที่ติดในร่างสาวใช้หลั่งไหลโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด หรือเพราะถูกรังแก แต่เป็นเพราะความรู้สึกไร้พลังที่กัดกินเหมือนเปลวเพลิงในอก เมื่อครั้งนางยังเป็นลั่วชิง เพียงโบกมือครั้งเดียวก็จัดการคนพวกนี้ได้ไม่ยาก ทว่าตอนนี้เพียงแค่ลุกขึ้นมา นางยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ...

ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นมากกว่านั้น ซูหรงที่อยู่ชั้นบนของอาคารก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของโถงด้านล่าง นางเดินลงบันไดลงมา และได้มองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อวี้ไป๋เฉินพยายามหลบเหล่าแขกที่เข้ามาโจมตี แขกเสื้อเขียวใช้คลื่นพลังทำลายข้าวของไปไม่น้อย เฉินอี้ถูกซัด และเสี่ยวซุ่ยที่นั่งคุกเข่าทรุดอยู่กลางโถง ดวงตาของซูหรงเบิกกว้างชั่วครู่ ก่อนแววตาจะแปรเปลี่ยนเป็นแววโทสะ

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงตวาดของซูหรงดังลั่น และเพียงชั่วขณะเดียว แสงสีเงินพลันพุ่งออกจากเงื้อมมือของนาง กระแทกเข้ากลางพื้นไม้ กระจายเป็นวงอักขระเรืองแสงเต็มพื้นดิน ทำเอาผู้บุกรุกต้องหยุดชะงักพร้อมกันทันที

“หากพวกเจ้าต้องการจะต่อสู้ในที่ของข้า จงเตรียมตัวรับผลลัพธ์ให้ดี” ซูทรง น้ำเสียงของซูหรงเย็นชาจนแทบทำให้อากาศรอบข้างเย็นยะเยือก แม้ไม่เปล่งพลังเต็มที่ แต่พลังปราณที่แผ่ออกมาจากร่างกายของนาง ก็ทำให้ชายแปลกหน้าเหล่านั้นตระหนักดีว่านางไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สามารถเอาชนะโดยง่าย

“ครั้งนี้พอก่อนก็แล้วกัน” แขกในชุดดำกล่าว พลางมองพวกที่ติดตามมาคนอื่น ๆ แล้วหันไปมองอวี้ไป๋เฉิน “ส่วนเจ้า ข้าให้เวลาทบทวนให้ดี ว่าของนั่นควรยกให้พวกเราหรือจะเก็บมันไว้ต่อไป แล้วดึงดูดใครต่อใครให้มาหาเจ้าอีกเช่นนี้”

“ทำลายข้าวของคนอื่นแล้วจะบอกว่าพองั้นรึ?” ซูหรงพูดขึ้นมาเหมือนยังไม่ยอมให้จบเรื่อง แขกคนที่สวมชุดสีน้ำตาลจึงหยิบถุงเล็ก ๆ ใบหนึ่งออกมา วางไว้บนโต๊ะ

            “ในนี้มีหนึ่งตำลึงทอง คงพอชดใช้ค่าเสียหายวันนี้ได้”

            “เช่นนั้นข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปก่อน อย่าได้กลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก” ซูหรงเอ่ยขึ้น หลังจากคิดในใจเบ็ดเสร็จแล้วว่าข้าวของที่เสียหาย อย่างไรก็ไม่น่าจะถึงหนึ่งในสิบตำลึงเงิน อย่างมากก็เกือบ ๆ เท่านั้น แต่กลับได้มาหนึ่งตำลึงทอง ก็มากกว่าที่คาดไว้เกือบร้อยเท่า

            หลังจากซูหรงปล่อยพวกเขา จนพวกเขาเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมแล้ว เสี่ยวซุ่ยก็คลานไปประคองร่างเฉินอี้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา นิ้วมือแตะบาดแผลของเขาเบา ๆ

“เจ็บไหม... ข้าช่วยอะไรไม่ได้เลย... ข้าไร้ประโยชน์นัก...”

นางรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นของเลือดอุ่น ๆ ตรงแขนเสื้อของเขาที่ไหลรินออกมาจากไหล่ ความอบอุ่นนั้นทำให้นางเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บที่ลึกลงไปอีก ในหัวของนางครุ่นคิดกังวล และตอนนี้มันสรุปเรื่องราวออกมาได้ว่า...

นางจะปล่อยให้ชีวิตของนางและเฉินอี้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้.. นางจะต้องทำอะไรสักอย่าง!