บทที่ 8 : นางไม่รู้หรอกว่าข้ายังไม่สิ้นลาย

            แสงอาทิตย์ยามสายส่องผ่านช่องไม้ระแนงของรั้วหลังโรงเตี๊ยม ตกกระทบลานดินซึ่งแห้งสะอาด เสี่ยวซุ่ยนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ หลังจากทำงานซักผ้าช่วงเช้าเสร็จ ดวงตากลมโตของนางทอดมองเฉินอี้ที่กำลังกวาดใบไม้ด้วยท่าทีจริงจัง

เขาขยับไม้กวาดอย่างมั่นคง ร่างกายของเขายังคงบาดเจ็บที่ช่วงไหล่ ทำให้ยกของได้ไม่ถนัดนัก แม้ซูหรงจะปฐมพยาบาลด้วยโอสถขนานเอกของตำหนักเซียนให้แล้วก็จริง แต่ก็ต้องใช้เวลาฟื้นฟูอีกสักพัก ถึงกระนั้นเขาก็ดึงดันจะทำงานต่อ อวี้ไป๋เฉินจึงได้มอบหมายให้เขาทำงานที่ไม่ต้องยกของ คืองานกวาดลานแทน

นางเห็นสภาพบาดเจ็บของเขาก็รู้สึกอนาถใจที่ตัวเองไร้พลัง และสงสารที่คนจิตใจอารีเช่นเขา กลับไม่มีวิชายุทธ์ใดที่พอป้องกันตัวได้เลย ถึงกระนั้นลั่วชิงในร่างเสี่ยวซุ่ยก็รู้ดีว่าตนไม่สามารถเอ่ยอะไรตรง ๆ ออกมาเพื่อเป็นการชี้แนะให้เขาพัฒนาฝีมือได้ ไม่ว่าจะเป็นการพูดถึงวิชายุทธ์หรือแสดงตัวตนที่แท้จริง ล้วนถูกยันต์ผนึกไว้หมดสิ้น คำพูดของนางในตอนนี้ทำได้เพียงเจรจาอย่างเด็กสาวไร้การศึกษาที่พูดคุยตามประสาเท่านั้น

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น… ก็ใช่ว่าจะสอนใครไม่ได้เสียทีเดียว นางใช้เวลาครุ่นคิดทั้งคืนแล้วว่าจะช่วยเหลือเขาอย่างไร เมื่อตัวเองต้องมาตกในสถานการณ์นี้

“เฉินอี้…” เสียงของเสี่ยวซุ่ยเอ่ยเบา ๆ พลางมองพื้นดินตรงหน้า พลางใช้นิ้วชี้เล็ก ๆ วาดเป็นวงกลมลงไปในผงทราย “ข้าเคยฝันแปลก ๆ น่ะเจ้าค่ะ ฝันว่ามีคนเดินวนเป็นวงกลมแบบนี้ เวลาจะหลบอะไรที่พุ่งเข้ามา…”

“ฝัน?” เฉินอี้เอ่ยพลางหันมามองอย่างแปลกใจ

“ใช่สิ แบบว่า... สมมุตินะ ถ้ามีอะไรมากระแทกจากตรงนี้นะเจ้าคะ” นางลุกขึ้น แล้วใช้ฝ่าเท้าข้างหนึ่งเหยียบลงข้างหน้าเล็กน้อย เป็นมุมเฉียง ไม่ใช่การก้าวตรงไปด้านหน้าตรง ๆ แต่เป็นก้าวแบบเยื้องไปทางเดียวกับขาข้างที่ก้าว จากนั้นหมุนตัวตามจังหวะ วาดเท้าอีกข้างพาไปเป็นครึ่งวงกลม ทำให้ร่างกายเคลื่อนไปอีกทางหนึ่งอย่างนุ่มนวล

มันคือกระบวนท่าแรกของ “ปทุมยาตรา” ท่าการก้าวเท้าที่เป็นพื้นฐานของวิชาสำนักเซียนของนาง ซึ่งสามารถทำให้หลบการโจมตีทุกประการที่พุ่งมาเป็นเส้นตรงได้ โดยการก้าวเพียงก้าวเดียวเท่านั้น ปรัชญาของมันดั่งภาษิตว่า แม้ดอกบัวจะเบ่งบานกลางน้ำ แต่กลับไม่เปื้อนโคลน โดยการย่างก้าวเช่นนี้จึงไม่ใช่แค่การเดิน ธรรมดา ศิลปะแห่งการไม่แตะต้องอันตราย เคลื่อนที่พ้นจากแรงปะทะรุนแรงโดยไม่ใช้แรงต้านใด ๆ และนอกจากนี้ กระบวนท่านี้สามารถพัฒนามาเพื่อย่างเข้าหาฝ่ายตรงข้าม และโต้ตอบกลับได้จากมุมอับ หากมีกระบวนท่าโจมตีต่อจากนั้น โดยไม่ต้องใช้พลังปราณที่ซับซ้อน ขอเพียงรู้ว่าจะก้าวไปตรงไหน อย่างไร เท่านั้นก็พอแล้ว ต่อให้ไม่มีพลังปราณมากมาย เหมือนกับตัวนางในตอนนี้ ก็สามารถใช้มันได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“เขาก็แค่หมุนหลบ ไม่ต้องใช้แรงมาก... ข้าก็ไม่รู้หรอก ว่าทำไมมันดูง่ายในฝัน… แต่น่าลองเหมือนกันนะ” เสี่ยวซุ่ยพยายามบอกอย่างเด็กสาวไร้เดียงสา

“เจ้าฝันได้ละเอียดขนาดนี้เลยรึ?” เฉินอี้เลิกคิ้วสูง ดูสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

“อื้อ...” เสี่ยวซุ่ยพยักหน้าถี่ ๆ ทำตาโตเหมือนเด็กที่ได้เล่านิทานสนุก “ข้าเลยคิดว่าถ้าลองทำดูจริง ๆ มันจะหลบอะไรได้ไหม? เรามาลองทำกันหน่อยดีไหม”

“แบบนี้รึ?” เด็กหนุ่มมองเธออย่างไม่แน่ใจ แต่ในที่สุดก็ลองยืนในตำแหน่งที่เธอว่า แล้วขยับฝ่าเท้าตามคำแนะนำ ก้าวแล้วหมุนตาม ร่างหมุนครึ่งรอบ ทว่ากลับเซจนเกือบจะล้มลง

“ไม่ ๆ ข้าเห็นในฝันว่าเขาเอาส้นเท้าก้าวลงไปก่อน ใช้ส้นเท้าเป็นจุดหมุน ไม่ใช่แค่ก้าวหมุนไปเฉย ๆ มันเป็นเหมือน... เอ่อ... ลูกข่าง ใช่ ๆ คล้ายกับเอาเท้าที่ก้าวเป็นเดือยลูกข่าง..” นางเปรียบเทียบกับของเล่น ตามประสาเด็กสาวชาวบ้านทั่วไป

“การเปรียบเทียบเจ้าก็แปลกนะ แต่เอาเถอะ ข้าจะลองอีกที” เฉินอี้พูดพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ

เขาลองก้าวอีกครั้ง ครั้งที่สองของเขาดีขึ้นเล็กน้อย ร่างไม่เซมากนัก ส่วนครั้งที่สามกลับมั่นคงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ร่างหมุนตามแรงส่ง แล้วหยุดลงโดยที่ปลายเท้าทั้งสองตั้งมั่นอยู่กับที่

‘"จ้านี่...มีพื้นฐานการใช้งานร่างกายดีอย่างเหลือเชื่อ ขนาดข้าอธิบายแบบมั่ว ๆ ยังจับจังหวะได้ถูก อนาคตคงเป็นยอดยุทธมือดีได้แน่’"

เสี่ยวซุ่ยมองเขา แล้วรู้สึกได้ถึงความตื้นตันบางอย่าง

“ถ้าใช้ก้าวแบบนี้ ตอนหลบอะไรน่าจะดีเลยนะ...” ลั่วชิงในร่างเสี่ยวซุ่ยแกล้งพูดออกมาเหมือนยังอยู่ในฝัน

“เจ้านี่ฝันได้แปลกแต่มีประโยชน์จริง ๆ” เฉินอี้พูด ขณะที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับนาง “ไว้ข้าจะลองฝึกต่อ ขอบใจนะ น่าจะช่วยให้หลบอะไรต่อมิอะไรได้ง่ายขึ้นเยอะเลย”

ยังไม่ทันที่เสี่ยวซุ่ยจะตอบอะไรกลับ เสียงกิ่งไม้หักจากบนต้นพลับก็ดังกร๊อบ เนื่องด้วยข้างบนมีนกขนาดใหญ่ตัวหนึ่งบินลงมาเกาะ ทำให้กิ่งไม้เส้นหนึ่งขนาดเท่าไม้เรียวตกลงมาตรงหัวเฉินอี้พอดี

โดยไม่รู้ตัว ขาขวาของเขาพาร่างของชายหนุ่มให้ก้าวไปข้างหน้า ขยับหมุนหลบไปครึ่งรอบอย่างที่เพิ่งฝึก ร่างกายเบี่ยงไปด้านขวาเล็กน้อย กิ่งไม้พลาดศีรษะเขาไปเพียงสองนิ้ว แล้วกระแทกพื้นเสียงเบา ๆ

“เฮ้ย…!” เฉินอี้มองกิ่งไม้นั้น แล้วหันไปมองเสี่ยวซุ่ย “เจ้าเห็นไหมเมื่อครู่ ข้า... ข้าไม่ตั้งใจ แต่ร่างมันหมุนไปเองเหมือนที่เจ้าเล่าเลย!”

“จริงเหรอ!” เสี่ยวซุ่ยทำหน้าแปลกใจเกินจริง คล้ายเด็กหญิงที่ตื่นตาตื่นใจกับของเล่นใหม่ “เจ้าหลบได้ด้วย! มันต้องเป็นเพราะข้าฝันดีแน่ ๆ!”

‘แค่นี้ก็พอ... หากเขาฝึกต่ออีกหน่อย ร่างกายก็จะจดจำพื้นฐานการหลบหลีกแบบนี้ได้ เขาดูเหมือนเมล็ดเล็ก ๆ ที่จะเติบโต ถ้าหยดน้ำลงวันละนิดละหน่อย ย่อมต้องเจริญงอกงามได้แน่’

เฉินอี้ยิ้งอย่างดีใจกับการที่ตัวเองได้พบอะไรใหม่ ๆ ขณะที่นางก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยตามเขา ขณะที่มือเล็ก ๆ กำชายเสื้อแน่น ในใจลั่วชิงที่ยังอยู่ในกายของสาวใช้ตัวเล็ก ในบัดนี้นั้นเริ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งหนึ่ง

ไม่ใช่แค่เฉินอี้ที่กำลังฝึกฝน…

หากแต่ตัวนางเองก็เช่นกัน นางกำลังฝึกฝนการเป็นมนุษย์ และการถ่ายทอดความรู้ของตัวเองให้ผู้อื่น แม้จะพูดอะไรยาก ๆ ไม่ได้เลยก็ตาม