ตอนที่ 9 ดำดิ่งในความรู้สึก

พลั่ก! ร่างอรชรเซถลาเกือบล้ม เมื่อโดนแรงสะบัดของอีกฝ่าย

“อย่ายุ่ง! ออกไป!”

กวินท์ตวาดใส่ทันที เขาผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 189 เซ็นต์ มองร่างบอบบางที่ก่อกวน ทำให้อารมณ์ของเขาขุ่นมัว

“พี่วินท์ น้ำตาลแค่จะชวนพี่ ออกไปทำกิจกรรมที่รุ่นพี่บอกค่ะ น้ำตาลไม่คิดที่จะล่วงเกินพี่เลยนะคะ”

อลินดาหน้าเสีย เธอรีบอธิบายให้เขารู้ เธอกลัวเขาจะโกรธขึ้นมาอีก อลินดาจะทำอย่างไรดี ไม่ทำกิจกรรมนี้ก็ไม่ได้

“เธอ! ทำไมต้องมาวุ่นวายกับพี่! ไม่ได้ยินหรือไง พี่บอกว่า อย่ายุ่ง! ได้ยินมั้ย”

กวินท์ตะคอกเสียงดังอีกครั้ง ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บวกผสมกับความโกรธ และหงุดหงิดใจ

“พี่วินท์ไปทำกิจกรรมกับน้ำตาลก่อนได้มั้ยคะ น้ำตาลขอร้องนะคะ ตอนนี้เวลากำลังจะหมดแล้ว ถ้าเราไม่ทำ พี่วินท์กับน้ำตาลก็จะโดนทำ...อุ้ย!”

อลินดาพูดยังไม่ทันจบประโยค เรือนร่างของเธอก็ปลิวตามแรงกระชากของคนตัวใหญ่ ข้อมือบางถูกมือใหญ่จับเอาไว้แน่น พร้อมกับที่ขายาวๆ ของเขาก้าวออกไป จุดมุ่งหมายคือบนเวที

“อยากทำมากใช่มั้ย! ได้! ทำให้มันเสร็จๆ ไป! จะได้เลิกวุ่นวายกับพี่ซะที!”

สันกรามของชายหนุ่มขบกันแน่น เขาหายใจลึกเพื่อลดความหงุดหงิดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

“อุ้ย! พี่วินท์ น้ำตาลเจ็บนะคะ”

อลินดาจับไปที่ข้อมือของตัวเอง ที่ถูกเขาจับเอาไว้แน่น แรงบีบจากฝ่ามือใหญ่ ทำให้อลินดาเจ็บปวด ราวกับข้อมือของเธอต้องแตกหักออกจากกัน

“ทำไม! แค่นี้ทนไม่ได้หรือไง!”

ในขณะที่ความชุลมุนวุ่นวายนี้กำลังจะจบลง เสียงของ MC รุ่นพี่ก็ดังขึ้นแทรก...

“หมดเวลา! เอาล่ะครับ ทุกคนจับคู่เรียบร้อยแล้วนะครับ ใครที่หาพี่รหัสน้องรหัสไม่เจอบ้างเอ่ย ทีมงานช่วยเช็คหน่อยครับ จดชื่อไว้ด้วยนะครับ”

“และเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว เราจะเริ่มเต้นรำกับหนึ่งบทเพลงนะคะ วันนี้ เรามาร่วมสนุก สานสัมพันธ์พี่น้องชาวคณะวิศวกรรมเครื่องกลของเรานะคะ! เอาล่ะค่ะ...เดี๋ยวพี่จะให้สัญญาณเปิดเพลงนะคะ คู่ไหนเต้นสวย พลิ้ว มีรางวัลนะคะทุกคน”

“พร้อมนะครับ...Music!”

เสียงดนตรีทำนองลีลาศสากลดังขึ้น ทุกคู่ ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง ชายกับชาย หรือหญิงกับหญิง พี่รหัสน้องรหัสต่างก็เริ่มบรรเลงตามท่วงทำนองของเสียงเพลง

เตชินทร์กับเกวลิน...

“นี่น้องข้าวตูจะไม่ให้พี่จับมือ แล้วเราจะเต้นกันยังไงครับ”

เตชินทร์บ่น เมื่อน้องรหัสสุดสวยของเขา ไม่ยอมให้เขาได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลย เตชินทร์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ‘ยัยสาวห้าว’คนนั้น เวลาแต่งหญิงแบบนี้แล้ว จะสวยมาก ทำไมเขาไม่เคยสังเกตเห็นออร่าความสวยของเธอเลยนะ น่าสนแฮะ^_<>^

“ก็แค่โยกเบาๆ พี่จะต้องจับมือกันทำไมคะ”

อารมณ์ของเกวลินเริ่มขึ้น เธอรู้สึกไม่พอใจไอ้พี่รหัสขี้เก๊กหลงตัวเองคนนี้มาก ชอบคิดว่าตัวเองหล่อ สาวๆ ทุกคนจะต้องสยบเลยงั้นสิ

“อะไรของเธอ ถ้าเธอทำให้พี่ต้องโดนทำโทษล่ะก็ เธอต้องรับผิดชอบด้วย ทำให้มันดีๆ สิ! มา แค่จับมือ ไม่มีอะไรเสียหายหรอกครับ คุณผู้หญิง...”

แต่อีกด้านหนึ่ง กวินท์กับอลินดา...

“โอ้ย! พี่วินท์ น้ำตาลเจ็บนะคะ”

อลินดาหน้านิ่วเพราะความเจ็บที่โดนแรงบีบมหาศาลของมือใหญ่ที่กำลังจับมาที่เอวของเธอ ไม่ใช่สิ มันควรจะเป็นการโอบกอดกันมากกว่า แต่เขากลับใช้ฝ่ามือบีบเคล้นไปที่เอวของเธอ จนมันแทบจะหักคามือ

“เลิกโวยวายได้แล้ว!”

กวินท์ก้มมองศีรษะเล็กๆ ความสูงของเธอสำหรับเขาแล้ว เธอก็แค่ปลายคางของเขาเท่านั้น กวินท์สูงเกือบ 190 ส่วนเธอก็น่าจะสัก 170 เห็นจะได้ จากการประมาณดู คงห่างกันสัก 20 เซ็นต์

“พี่วินท์...” อลินดาเงยหน้ามองเขา กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนอลินดาเริ่มมึน สายตาของเธอจับจ้องไปที่ปลายคางของชายหนุ่ม ทำไมพี่วินท์ถึงเกลียดเธอนะ มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน ทำไมอลินดาถึงไม่เคยรู้ตัว ความรักที่อลินดาเคยมอบให้เขา มันทำให้เขาเกลียดเธอได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

“ขอบอกไว้ก่อน ที่พี่ยอมทำแบบนี้ ก็เพราะพี่อยากทำกิจกรรมให้มันเสร็จๆ ไป ก็แค่นั้นเอง”

“น้ำตาลรู้ค่ะพี่วินท์ แต่...”

อลินดากำลังจะเอ่ยปากถามเขา แต่พอนึกขึ้นได้ ถามไปก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายเขาก็จะโกรธเธออยู่ดี

“พี่ไม่ได้ชอบเธอ และไม่คิดจะชอบ เธออย่าเอาสิ่งที่พี่ทำ ไปคิดเอง เออเอง”

“แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้นี่คะ ทำไมพี่จะต้องโกรธน้ำตาลด้วยคะ ทั้งๆ ที่น้ำตาลแค่...”

“พอได้แล้ว! พี่ไม่อยากฟัง!” น้ำเสียงเข้มกระชากออกมา เมื่อความขุ่นเคืองเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

          “ค่ะ น้ำตาลขอโทษค่ะพี่วินท์”

อลินดาก้มหน้า ไม่คิดจะต่อความยาวตรงนี้อีกแล้ว เกลียดคือเกลียด ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เธอจะต้องการอะไรจากเขาอีก

          หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

          “เรากลับกันเถอะข้าวตู ตอนนี้ไม่มีกิจกรรมอะไรต่อแล้ว”

          “ไปสิ ฉันก็อยากกลับจะแย่อยู่แล้ว เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ เมื่อไหร่กิจกรรมรุ่นน้องปีหนึ่งจะจบสิ้นไปซะที จะมีอะไรอีกมั้ยเนี่ย”

เกวลินเมื่อยล้าไปทุกส่วนของร่างกาย เมื่อเธอเจอรุ่นพี่บ้าคนนั้นลากไปลากมา เต้นรำอะไรของเขา แกล้งเธอชัดๆ เจ็บใจนัก

          “ไปกันเถอะ เราเดินออกไปทางนี้ใกล้กว่า”

อลินดาเหลือบมองไปที่โต๊ะพี่วินท์ กลับไม่พบร่างของเขาแล้ว เพื่อนของเขาก็ไม่มี...วันนี้...มันทำให้อลินดารู้ว่า ‘ไม่มีวัน...ที่พี่วินท์จะกลับมาเหมือนเดิม แม้แต่สถานะพี่ชายน้องสาว ก็ไม่มีวันเช่นกัน’

          “เดี๋ยวฉันรอให้เธอขึ้นแท็กซี่ไปก่อนนะน้ำตาล”

          “ไม่ต้องหรอก เธอข้ามไปฝั่งโน้นเถอะ เดี๋ยวแท็กซี่ก็มาแล้ว เธอไม่ต้องห่วงนะข้าวตู”

          “เอางั้นเหรอ โอเค ก็ได้ งั้น ฉันข้ามไปก่อนนะ แล้วเจอกันวันจันทร์นะ ถึงบ้านแล้วแชทบอกฉันด้วยล่ะ”

          “โอเค บาย”

          ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

          @ คฤหาสน์เตชะวรากูล...เวลา 00.40 น.

          แกร๊ก! เสียงลูกบิดประตูถูกเปิด

          ร่างบอบบางเดินเข้ามาภายในบ้าน บรรยากาศยามดึกเงียบสงบ ทุกคนคงหลับกันหมดแล้ว อลินดามองไปรอบๆ ห้องโถง แสงไฟในห้องรับรองยังคงเปิดอยู่ คิ้วบางขมวดเข้าหากัน ด้วยความสงสัย ‘ทำไมแม่บ้านถึงไปเปิดไฟไว้อย่างนั้นนะ’

          อลินดาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ห้องรับรองนี้ เป็นห้องที่ใช้สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งจะมีมุมสำหรับนั่งดื่ม เป็นเหมือนบาร์เล็กๆ ที่มีไว้บริการให้คนในบ้านได้ผ่อนคลาย มีดนตรีเปิด มีแสงไฟหลากสี เหมือนกับยกคลับบาร์ขนาดย่อมมาไว้ในคฤหาสน์หลังใหญ่

          แกร๊ก! อลินดาตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

          ภาพที่เธอเห็น มันทำให้อลินดาชะงักไปทันที ชายกำยำร่างสูงใหญ่นอนคว่ำหน้ากับพื้นห้อง นั่นมันพี่วินท์นี่ ทำไมพี่วินท์ถึงลงไปนอนแบบนั้นนะ หรือว่า พี่วินท์จะเมาไม่ได้สติ? พี่วินท์เป็นอะไรหรือเปล่า?

          “อืม...อย่ายุ่งดีกว่า”

อลินดาคิดว่า ขืนเธอเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขา พอเขาตื่นขึ้นมา ก็ต้องมาต่อว่าเธออีก

          “แต่ถ้า...พี่วินท์”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างออก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นในมโนนึกของเธอ ‘ถ้าพี่วินท์เป็นลม และเสียชีวิตขึ้นมาล่ะ’

          เท้าไวเท่าความคิด ร่างบอบบางรีบวิ่งเข้าไปทันที