Chapter 12 คำขอจากป้านวล

"ครับแม่นวล เธอมาอยู่ไม่กี่วันนารีมีอิทธิพลต่อจิตใจของแม่นวลขนาดนี้เลยเหรอครับ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับเธอแย่งความรักของแม่นวลไปจากผมเกินครึ่งเลย" นักรบพูดออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่ออดอ้อนหญิงสูงวัย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าแม่นวลรักตนเพียงใด เพียงแค่อยากแกล้งหญิงสูงวัยออกไปเท่านั้นเอง                 

"คำพูดคำจายังกับเด็ก จะไปช่วยหนูนารีก็รีบไปเลยค่ะคุณหนู วันนี้อากาศดี เหมือนฝนกำลังจะตก คงไม่ร้อนหรอก"ป้านวลรีบพูดตัดบท เพราะรู้ดีว่านักรบกำลังพูดเย้าแหย่นางเล่น และที่สำคัญก็อยากรู้ว่าชายหนุ่มนั้น จะยอมไปช่วยนารีเก็บดอกไม้หรือเปล่า เพราะตั้งแต่เล็กจนโตนักรบไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหน แต่นารีที่เป็นลูกของศัตรู นักรบกลับยอมเธอทุกครั้งไป จนหญิงสูงวัยนั้นแปลกใจ เรื่องการแต่งงานอาจจะเป็นการจงใจอยากได้เธอมาเป็นเจ้าสาวมากกว่าการแก้แค้น นักรบถึงยอมเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับนารีแบบนี้                      

ในขณะที่นารีพยายามเอื้อมมือขึ้นไปเก็บดอกพุดตูมมาร้อยมาลัย ก็มีใครบางคนมายืนซ้อนเธอจากทางด้านหลัง มือของเขาจับลงไปที่กิ่งของดอกพุดตูมแล้วโน้มลงมา เพื่อให้เธอเก็บได้ง่ายขึ้น                               

"คุณอาร์มันโด้" นารีอุทานออกมาเสียงดัง เพราะไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมา                                         

"เก็บสิ แล้วต่อไปห้ามเรียกผมว่าอาร์มันโด้ ให้เรียกว่านักรบแทนเข้าใจไหม ..หื้ม.." ชายร่างบึกบึนยังคงยืนอยู่ข้างๆ เธอ จนนารีนั้นพยายามถอยออก เพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้                                                           

"นักรบหรือนักรักกันแน่..ชิ!" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่นักรบกับได้ยินชัดเจน เมื่อทั้งสองอยู่ที่สวนนี้แค่สองคน                                               

"แล้วคุณอยากลองมารักผมดูไหมล่ะ จะได้รู้ว่าผมใช่นักรักหรือเปล่า" ชายหนุ่มพูดออกมา พร้อมกับเก็บดอกไม้ลงไปในตะกร้าของนารี

"นี่คุณ! .." นารีตวาดออกมาเสียงดัง จนนักรบเองถึงกับตกใจ  "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วเรียกทำไมเสียงดังผมตกใจหมดเลยเนี่ย" นักรบพูดออกมา ในขณะที่เขายังคงเอื้อมมือไปเก็บดอกพุดมาใส่ตะกร้าให้กับนารี

"คุณหยุดเก็บดอกไม้มาใส่ในตะกร้าของฉันได้แล้ว" คราวนี้นารีพูดออกมา พร้อมกับทำหน้าทำตาใส่นักรบอย่างไม่ค่อยพอใจ เมื่อชายหนุ่มยังคงเก็บดอกไม้ มาใส่ที่ตะกร้าของเธอไม่หยุด                         

"อะไรกันแค่นี้ก็หวงด้วย" นักรบยังคงเก็บดอกพุดตูมใส่ตะกร้า แม้นารีจะพยายามเบี่ยงตะกร้าออก เขาก็ยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเก็บแล้วโยนมันลงไปในตะกร้าของเธอ                                                 

"เฮ้ย! บอกว่าพอได้แล้วฉันขี้เกียจไปนั่งคัด คุณจะไปไหนก็ไปเลยนะ" นารีพูดออกมาพร้อมกับทำหน้างอใส่นักรบ เมื่อเธอมองลงไปที่ตะกร้าแล้วพบว่า ดอกพุดตูมมีขนาดที่เล็กกระจิริดบ้างใหญ่บ้าง ซึ่งขนาดของมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง                                                                                       

"อ้าว! ก็ผมไม่รู้นี่ บอกดีๆ ก็ได้ทำไมต้องดุด้วย เอาตะกร้ามา ส่วนคุณก็เก็บอย่างที่ต้องการไปเลย เดี๋ยวผมจะไปเทใส่ถาดแล้วเอาตะกร้ามาคืนให้" นักรบพูดพร้อมกับหยิบตะกร้าจากนารีไปเทใส่ถาด ที่หญิงสาวได้ปูเสื่อเอาไว้ใต้ต้นจำปี จากนั้นเขาจึงนำตะกร้ามาคืนนารีแล้วเดินออกไปทันที อย่างน้อยใจ                          

นารีเก็บดอกพุดตูมต่อ โดยไม่ได้สนใจในตัวของนักรบเลยสักนิด หญิงสาวเก็บได้สักพัก ดอกไม้เกือบเต็มตะกร้าแล้วเธอคิดว่ามันคงพอสำหรับร้อยมาลัยที่จะไหว้พระของเย็นวันนี้ เธอจึงเดินออกมาแล้วเข้าไปนั่งในเสื่อที่ปูเอาไว้ และต้องแปลกใจที่ดอกไม้ในถาด ถูกคัดขนาดไว้เป็นกองๆ นารีมองซ้ายขวา แต่ก็ไม่พบนักรบ เธอรู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ชายหนุ่มตั้งใจมาช่วยแท้ๆ แต่เธอกลับไม่แยแสต่อความหวังดีจากเขาเลยสักนิด มิหนำซ้ำคำพูดของเธอที่เปล่งออกไป ยังหักหาญน้ำใจไมตรีของชายหนุ่มอีกด้วย

เมื่อร้อยมาลัยเสร็จนารีรีบเข้าไปในบ้าน เธอตั้งใจร้อยอีกพวงเป็นพิเศษ เพื่อให้ชายหนุ่มซึ่งเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เนื่องจากอยากจะตอบแทนที่เขานั้นเคยช่วยเหลือเธอ และเพื่อเป็นการขอโทษในสิ่งที่พูดในสิ่งที่ไม่ดีกับเขาไปก่อนหน้านี้อีกด้วย                                                                                        

"ป้านวลจ๋า มาลัยค่ะ" นารีพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ป้านวล แล้วมองซ้ายแลขวาหาใครบางคน แต่ก็พบกับความว่างเปล่า                                        

"คุณนักรบไม่อยู่หรอกค่ะ มีงานด่วนออกไปข้างนอก ฝีมือดีมากเลยนะหนูนารี ทุกพวงล้วนประณีตและสวยงาม" ป้านวลกล่าวชื่นชมออกมาจากใจจริง และรู้สึกดีใจไม่น้อยที่นักรบเลือกเธอมาเป็นเจ้าสาว เพราะนอกจากงานบ้านงานเรือนที่นารีทำออกมาได้ดีแล้ว จิตใจของเธอยังสูงส่ง จนยากจะหาผู้หญิงคนไหนมาเทียบได้                                                 

"พวงนี้นาตั้งใจร้อยให้คุณนักรบ ไม่รู้ว่าเขาจะชอบหรือเปล่านะคะป้านวล เพื่อเป็นการขอบคุณและขอโทษเขาในสิ่งที่นาพูดจาไม่ดีออกไป" นารีพูดพร้อมกับหยิบมาลัยดอกพุดตูมอุบะจำปีขึ้นมา ซึ่งสวยงามและประณีต บ่งบอกให้รู้ว่าคนร้อยได้ใส่ใจลงไปด้วย                                  

"คุณหนูคงจะกลับมาช่วงหัวค่ำ คุณนาเก็บไว้ให้คุณนักรบเองนะคะ" หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา เพราะนางไม่รู้ว่าเป็นเพราะลิขิตฟ้าหรือเปล่า ที่ดลบันดาลใจให้นารีร้อยมาลัยดอกพุดตูมอุบะจำปี ซึ่งเป็นดอกไม้ประจำราศีสิงห์ ที่นักรบนั้นหลงใหลในกลิ่นของมัน และเขามักจะไปนั่งใต้พุ่มจำปีบ่อยครั้ง เพราะมันสื่อถึงความผูกพันระหว่างเขากับมารดา

เวลาผ่านไปสองทุ่มเศษนารียังคงรอใครบางคนกลับมาที่บ้านหลังนี้ แต่ดูเหมือนว่าการรอคอยของเธอนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อใจของหญิงสาวจดจ่ออยู่กับนักรบ                                                                           

"ป้าขึ้นไปนอนก่อนนะง่วงแล้ว สงสัยวันนี้คุณหนูคงมีธุระยาว ปกติจะกลับแล้วคงจัดการยังไม่เสร็จ ถ้าคุณนาง่วงก็ขึ้นไปนอนได้เลยไม่ต้องรอหรอก เอาพวงมาลัยนั่นไปแช่เย็นไว้ก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเอาให้คุณนักรบ เพราะไม่รู้ว่าคุณหนูจะกลับมาตอนไหน บางทีอาจจะเช้าเลย" ป้านวลกลัวว่านารีจะรอเก้อ เพราะบางครั้งนักรบมักจะพักที่คอนโดบ้างหากเขานั้นจัดการธุระยังไม่เสร็จ เพราะบ้านหลังนี้คนข้างอยู่ไกลจากบริษัทของเขามาก    

"ขอบคุณค่ะ ป้านวลไปนอนเถอะเดี๋ยวนาจะขอรอคุณนักรบสักพักแล้วจะตามขึ้นไป" หญิงต่างวัยทั้งสองส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่นารีจะนั่งลงที่โซฟาตัวยาว เมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ก็จะไม่ได้เจอกับนักรบอีกแล้ว เธอจึงอยากจะรอพบเขาก่อนที่จะจากบ้านหลังนี้ไป และคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้วในชีวิตนี้ เพราะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ผู้เป็นบิดาบอกเขาไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้