Chapter 13 ความผูกพัน

เวลาผ่านไปสองชั่วโมง นารีตัดสินใจเดินขึ้นไปบนบ้าน เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องของนักรบ จากนั้นได้วางมาลัยลงบนที่นอนของเขา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง แล้วจ้องมองไปที่รูปถ่ายของชายหนุ่ม เธออยากให้เขาปกป้องและดูแล แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะนับจากวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างระหว่างเธอกับเขาจะกลายเป็นแค่ทางเส้นขนาน ที่ไม่สามารถมาบรรจบมาพบกันได้อีกเลย                                                 

นารีหย่อนก้นนั่งลงที่เตียงนอนของชายหนุ่ม ความรู้สึกที่มีได้โหมกระหน่ำเข้ามาภายในใจของเธอ เมื่อหญิงสาวกำลังคิดว่า จะไม่ได้เจอหน้าเขาอีกแล้ว ทั้งที่ความเป็นจริงเธอกับเขาเป็นแค่คนรู้จักกัน แต่ทำไมส่วนลึกของใจถึงต้องการอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ด้วยก็ไม่รู้ เธอเองก็ไม่สามารถตอบเสียงหัวใจกลับไปได้                    

แกร๊ก!! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้นารีรีบหันไปมอง ทันใดนั้นชายร่างกำยำก็เดินเข้ามาในห้อง สายตาของเขาแดงก่ำจับจ้องมองมาที่นารีด้วยความสงสัย ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยจนยากที่จะคาดเดา เขาเดินมาที่หญิงสาว ในขณะที่เธอนั้นทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่านักรบจะกลับบ้าน                                                   

"เอ่อ..คือ..ฉะ..ฉัน..แค่จะเอาพวงมาลัยมาให้คุณเฉยๆ แล้วและกำลังจะออกไป" หญิงสาวพูดพร้อมกับรีบลุกขึ้นยืน ที่สำคัญกลิ่นแอลกอฮอล์ ที่โชยออกมาแตะจมูกนั้น บ่งบอกให้นารีรู้ว่านักรบเมามาก

หมับ!! มืออันแข็งแกร่งของนักรบคว้าตัวของนารีล้มลงนอนราบกับเตียง ในขณะที่เธอนั้นไม่ทันได้ตั้งหลักเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้              

"นี่คุณ! ..ลุกออกไปเลยนะ" นารีพูดพร้อมกับพยายามเอามือดันอกแกร่งของนักรบเอาไว้ แต่มือหนาเขากลับแตะสัมผัสลงมาที่ปอยผมของเธอแล้วทัดหูเอาไว้ ก่อนจะจ้องมองลงไปที่ดวงตากลมโต สายตาของเขาเหมือนกำลังเว้าวอนอ้อนขอ ในสิ่งที่นารีไม่สามารถทำให้ได้                

"ทำไมคุณต้องเป็นลูกหลานของบ้านกะสิเทพด้วย เพราะอะไรผมต้องยอมสยบให้กับคุณ! ไม่มีทางนารี ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณสุขสบาย ภายใต้ความเจ็บปวดที่พ่อกับแม่ของผมได้รับ" นารีไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายตรงหน้าพูดพร่ำพรรณนาออกมาแบบนั้น แต่ที่ถอดสัมผัสได้คือความหวาดกลัว เมื่อเขานั้นไม่มีสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน หากเขาล่วงเกินหรือทำอะไรมากกว่าที่ควรจะเป็น เธอเองก็คงไม่อาจให้อภัยชายตรงหน้าได้ไปตลอดชีวิต                                                                                                                      

"คุณพูดอะไร บ้านกสิเทพเกี่ยวอะไรกับพ่อแม่ของคุณ ที่แน่ๆ ตอนนี้คุณลุกขึ้นก่อนได้ไหม แล้วเรามาพูดกันให้รู้เรื่อง แต่ฉันว่าคุณเมามากเลยตอนนี้ พูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันลุกอย่าทับไว้แบบนี้ ฉันจะไปนอนกับป้านวล" นารีพูดพร้อมกับดันนักรบออก แต่ชายหนุ่มกลับโน้มใบหน้าเข้าหาเธอ จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ พร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมา เมื่อใบหน้าของคนทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ

"คุณยั่วผมหรือเปล่านารี หรือว่ากำลังเล่นละครตบตา เพื่อให้ใครมองว่าคุณนั้นไร้เดียงสา ไม่อย่างนั้นคงไม่มาอ่อยผมถึงในห้องแบบนี้หรอก" คำพูดของนักรบช่างบาดใจนารียิ่งนัก เมื่อเขากำลังมองเธอเหมือนกับผู้หญิงริมทาง ที่พร้อมจะให้เขาเด็ดดมและเชยชมได้ทุกเวลา

"ในสายตาคุณ คงเห็นผู้หญิงทุกคนเป็นเหมือนกันหมดสินะ แม้ว่าฉันจะเกิดมาเพื่อเผชิญโลกนี้ยังลำพัง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะทำในแบบที่คุณพูด คำดูถูกเหยียดหยามที่ไม่ได้กลั่นกรอง ฉันจะถือว่าคุณพูดออกมาเพราะความเมา"

นารียังคงพยายามมองชายตรงหน้าในแง่ดี เมื่อเขานั้นไม่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน อาจจะพูดอะไรออกมาโดยที่ไม่คิดให้ดีเสียก่อน                                                                                                                                

"ผมไม่ได้เมา เหล้าพวกนั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมจะบอกให้นะนารี คุณไม่มีทางหนีพ้นเวรกรรมที่พ่อแม่ของคุณกระทำกับครอบครัวของผมไว้ได้หรอก"

เวลานี้นารียิ่งสงสัยในสิ่งที่นักรบพูด บิดามารดาของเธอทำอะไรไว้กับครอบครัวของเขา แล้วทำไมคนที่ชดใช้กรรมถึงต้องเป็นเธอ โชคชะตายังเล่นตลกกับชีวิตของเธอไม่พอหรือไง ถึงอยากทำร้ายเธอต่อไปไม่จบสิ้น                                                                                                              

"ไหนขอดูหน้าลูกของศัตรูชัดๆ หน่อยสิ"

นับรบพูดพร้อมกับเอามือแตะสัมผัสไปที่ปลายคางแหลมเชยขึ้นมา จากนั้นริมฝีปากหนาของเขาได้กดจูบลงไปเรียวปากบางอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นสากดันเข้าไปสำรวจในโพรงปากของเธอ เพื่อกวาดต้อนลิ้มรสที่แสนหวาน หากแต่ว่านารีนั้นกลับขมขื่นระทมใจ มือหนาของเขาจับลงไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ขนานราบเอาไว้กับเตียงนุ่ม ลำตัวของนักรบกดทับที่คนตัวเล็กทำให้เธอนั้นไร้หนทาง ซึ่งการขัดขืนโดยสิ้นเชิง มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกก็ไม่ปาน                                                      

ฮึก! ฮึก! เสียงสะอื้นดังออกมาจนร่างเพรียวสั่นเทา เพราะความเสียใจ ไม่คิดว่าผู้ชายที่เคยพูดจาอ่อนหวานจะกลายเป็นคนละคน เพราะน้ำเปลี่ยนนิสัย น้ำตาและเสียงสะอื้นทำให้นักรบนั้นถึงกับถอนริมฝีปากออกจากหญิงร่างเล็กตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด เมื่อเขานั้นกำลังใช้อารมณ์เป็นใหญ่ มากกว่าหัวใจของตัวเอง

"ร้องไห้ทำไม..หื้ม.." นักรบถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมกลับใช้มือปาดน้ำใสๆ ที่มันไหลลงมาจากหางตาจนเปียกหมอนไปหมดแล้วในยามนี้                                                                                             

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อต้องการ และนั่นหมายถึงฉันกำลังจะมีสามี ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร จะเต็มใจแต่งกับฉันหรือไม่นั้นไม่สำคัญเท่ากับความซื่อสัตย์ ที่ฉันควรมีให้กับผู้เป็นสามีในอนาคตที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้"

นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นักรบสัมผัสได้ถึงความทุกข์ใจ ที่เกิดขึ้นภายในใจของหญิงสาว แต่เขากลับตอกย้ำมันลงไปให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจมากกว่าเดิม โดยที่ไม่แยแสในความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่ส่วนลึกของห้วงหัวใจก็ทำให้เขารู้สึกปลาบปลื้ม เมื่อเธอนั้นคิดไปถึงความซื่อสัตย์ต่อสามี ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ที่เธฮนั้นกำลังจะแต่งงานด้วย                                                                   

"ผมขอโทษนารี ผมดื่มมากไปหน่อย ผมไม่ได้ตั้งใจ" นักรบพูดพร้อมกับพลิกตัวนอนลงข้างๆ นารี ก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามาโอบเอาไว้ เพื่อปลอบใจ ในสิ่งที่ตนนั้นได้พูดและกระทำไปไม่ดีกับเธอ                       

"ปล่อยฉันจะไปนอนกับป้านวล" เสียงพูดของนารียังคงสั่นเครือออกมา แต่นักรบกลับก้มลงมาจุมพิตลงที่แพรผมงามเบาๆ                                  

"คืนนี้คุณนอนที่นี่แหละ ผมสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย จะไม่ทำอะไรล่วงเกินคุณมากไปกว่ากอด"

 สัมผัสอันอบอุ่นที่เธอนั้นโหยหามาทั้งชีวิตถูกถ่ายทอดผ่านกายของชายร่างกำยำ ทั้งที่เธอนั้นพยายามปฏิเสธ แต่หัวใจกับเรียกร้องให้อยู่ต่อ แม้จะรู้ว่ามันเสี่ยงไป หากเธอจะยอมนอนให้เขากอดทั้งคืนแบบนี้ แต่คำมั่นสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ทำให้นารียอมจำนนต่อคำพูดของนักรบ

ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องจากกันไกลก็ขอจดจำและเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆ แบบนี้เอาไว้สักคืนก็แล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงยอมนอนนิ่งๆ สองหนุ่มสาวนอนกอดกันกลม ในขณะที่ต่างคนต่างก็หลับใหลอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่แน่ๆ ทั้งสองคนคงปฏิเสธไม่ได้ ระยะเวลาไม่กี่วันความผูกพันที่มีก่อเกิดขึ้นกับใจสองดวงได้ไม่ยากเลย