Chapter 14 บ้านที่ไร้สุข

รุ่งสางนารีรีบตื่นก่อนนักรบ จากนั้นได้เงยขึ้นไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายร่างกำยำ ไม่รู้ว่าชีวิตนี้เธอจะได้เจอเขาอีกหรือไม่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณที่เขาได้ช่วยให้พ้นจากชายฉกรรจ์ อย่างน้อยโชคชะตาก็ได้นำพาเขามาให้เธอได้รู้จัก แม้เพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ ก็ตามที แต่นารีก็รู้สึกดีที่ได้รู้จักผู้ชายตรงหน้านี้            

หญิงสาวค่อยๆ ย่องออกไปจากห้องของนักรบ เธอไม่ต้องการให้เขาไปส่ง เพราะนั่นจะทำให้ผู้เป็นบิดาไม่พอใจ อาจคิดว่าเธอนั้นไปกับชายอื่น เธออาจจะโดนทำโทษ แต่ถึงยังไงก็ขอกลับไปเผชิญความจริงเพียงลำพังสักพักนารีก็เดินออกมาถึงถนนใหญ่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านสักเท่าไหร่นัก เวลานี้ผู้คนค่อนข้างจะพลุกพล่าน เพราะหลายคนเตรียมตัวออกไปทำงานเพื่อหาเงินเข้าบ้านในเช้าวันใหม่                                               

ปี้นๆ!! เสียงแตรรถดังขึ้นพร้อมกับมาจอดเทียบ ข้างๆ ขอบถนนที่นารีกำลังจะเดินข้ามไปอีกฟาก

"นารี! ใช่นารีหรือเปล่า" กระจกรถถูกเลื่อนลง พร้อมกับเสียงทุ้ม ทำให้นารีเงยหน้าขึ้นมอง และก็ต้องฉีกยิ้มกว้างให้กับชายในรถ เพราะเขาชื่อธันวาเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียน ตั้งแต่มอปลายจนเข้ามหา'ลัย ทั้งคู่ค่อนข้างจะสนิทสนมกันมาก แต่พอเรียนจบต่างคนต่างแยกย้ายและไม่ได้พบเจอกันอีกเลย                

"ธันวา! นาดีใจจังเลย ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่" นารีพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นและดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า                                                    

"แล้วนั่นจะไปไหนเช้ามืด มาขึ้นรถเราจะไปส่ง" นารีไม่ลังเลเลยที่จะเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งในรถทันที อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินไปเรียกแท็กซี่ เมื่อเจอกับธันวา แม้จะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่นารีไว้ใจธันวาเพื่อนที่เคยช่วยเหลือกันในยามทุกข์ยาก                                                                                    

"ช่วยไปส่งนาที่บ้านที พอดีหนีออกจากบ้านมา" เมื่อขึ้นมาบนรถได้ นารีก็กลับให้เพื่อนไปส่งที่บ้านทันที                                                                 

"นาว่าอะไรนะ! เธอหนีออกจากบ้านมา มันเรื่องอะไรกันแล้วกลับไปพ่อกับแม่ไม่ทำโทษเธอเหรอ" ธันวาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความห่วงใย ในขณะที่เขาเคลื่อนรถออกมา ขับตรงไปที่บ้านของนารี                   

"ไม่หรอกนาโตแล้ว ว่าแต่ธันวามาทำอะไรแถวนี้แต่เช้า"                         

"อ๋อ..บ้านเราอยู่แถวนี้ เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงปี เพราะเห็นว่ามันใกล้ที่ทำงาน" ธันวาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อเขาไม่คิดว่าจะได้เจอกับนารีอีก เพราะที่บ้านของเธอนั้นไม่เคยต้อนรับเพื่อนหรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับนารีเลย                                                                                            

"ขอบใจนะที่มาส่งเรา นายสบายดีหรือเปล่าธันวา คนเราโตขึ้นก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น แล้วนายล่ะแต่งงานหรือยัง" คำถามของนารีทำให้ธันวาถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมา เพราะเขานั้นยังโสดและไม่คิดจะแต่งงานกับใคร เมื่อหัวใจของธันวานั้นมีใครอยู่ข้างในที่แอบชอบมานานโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้มาก่อน และเธอก็ไม่มีวันจะรู้ เมื่อเขาอยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไป เพื่อรักษามิตรภาพระหว่างเพื่อนเอาไว้ให้ยาวนาน

"เราสบายดี ยังโสดและก็ชอบชีวิตแบบนี้มากกว่า เราคงดูแลใครไม่ได้หรอกนา เผลอๆ อาจจะพาเขามาลำบากด้วย สู้อยู่คนเดียวแบบนี้จะดีกว่า" ธันวาพูดจบทั้งสองได้ส่งยิ้มให้กัน เมื่อมิตรภาพระหว่างเพื่อนนั้นผูกพันมากกว่าที่จะมีใครมาเข้าใจได้ เพราะนารีมีเพียงแค่ธันวาเป็นเพื่อนคนเดียว เธอจึงรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ข้างๆ ในวันที่อ้างว้าง แต่หญิงสาวไม่อาจสานสัมพันธ์ไปมากกว่าคำว่ามิตรภาพของเพื่อนได้ สิ่งนั้นธันวารู้ดี เขาจึงไม่เคยขอนารีเป็นแฟนเลยสักครั้ง ได้แต่แอบอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ แค่นี้เขาก็สุขใจแล้ว                    

"ถึงบ้านแล้วขอบใจมากนะธันวา" เมื่อรถยนต์แล่นเข้ามาจอดทางเข้าบ้านกะสิเทพ นารีรีบกล่าวขอบใจเพื่อนก่อนจะเปิดประตูรถเดินเข้าบ้านโดยใช้ประตูเล็ก ธันวามองตามหลังหญิงสาวร่างเล็กออกไปจนสุดสายตา เพราะทางเข้าบ้านนั้นไกลกว่าตัวเรือนมาก ชายหนุ่มตัดสินใจลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านของนารี เมื่อภายในใจของเขาเกิดเป็นห่วงเธอขึ้นมา ธันวากลัวว่าบิดามารดาจะทำร้ายที่นารีนั้นหนีออกจากบ้านไป             "นังนารี! .." ทุกคนในบ้านอุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อนารีเดินขึ้นบันไดมาบนเรือนไทย

"แกหนีไหนมา นังลูกไม่รักดี" คุณนายพิกุลพูดออกมา พร้อมกับท่าทีที่โมโหอย่างแรง ตรงปรี่มาที่นารีในทันที                                       

เพียะ!! ฝ่ามือของมารดาผู้ให้กำเนิดตบลงไปที่ใบหน้างามของลูกสาวคนเล็กอย่างแรง จนหน้าชา พร้อมกับนิ้วมือของผู้เป็นมารดา ฝากฝังเอาไว้ที่แก้มนวลของเธอจนเป็นรอยแดง                                                            

"นารี! .." ธันวาวิ่งขึ้นเรือนมา ก่อนจะเอาตัวยืนขวางคุณนายพิกุลเอาไว้ จนทำให้ทุกคนรู้สึกไม่พอใจ เมื่อชายแปลกหน้าเดินขึ้นมาในบ้าน แล้วยังทำเหมือนกับว่านารีนั้นหนีไปกับชายผู้นี้                                               

"ผมขอร้องเถอะครับอย่าทำร้ายนารีเลย นารีไปพักอยู่ที่บ้านของผม แต่เราสองคนไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากกว่าเพื่อน" ยิ่งธันวาพูดจาปกป้องนารีเท่าไหร่ ทุกคนยิ่งเข้าใจผิดมากไปเท่านั้น                                      

"ชิ! แบบนี้คุณพ่อคงต้องใช้ตะกร้าล้างน้ำกี่น้ำค่ะเนี่ย! " รวีพูดออกมาทั้งที่ความเป็นจริง เธอนั่นแหละตัวดี คบผู้ชายไม่เลือกนอนได้กับทุกคน แต่เวลานี้กลับพูดจาให้ร้ายนารีทั้งที่ไม่รู้รายละเอียดความเป็นมา     "ไอ้เชิด! มาลากคอไอ้หน้าจืดนี่ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!" เสียงทุ้มของนายศรเทพได้สั่งลูกน้องคนสนิท จัดการกับธันวาโดยมีเชิดกับลูกน้องอีกคนหิ้วปีกคนละข้างลากธันวาลงจากเรือน                                               

"พ่อค่ะ ธันวาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ปล่อยเขาไปเถอะนะคะ อย่าทำอะไรเขาเลย นายินดีจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น ตามที่คุณพ่อปรารถนา" นารีพูดพร้อมกับคุกเข่าลงแล้วพนมมือขึ้น

"เฮ้ย! ปล่อยสิ อะไรเนี่ย! นารีดูแลตัวเองด้วย" ธันวาโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อถูกชายสองคนลากลงสักเรือน                                                         

"เงียบหน่อย แล้วออกไปจากบ้านนี่ซะ! ถ้าไม่อยากให้คุณนารีเดือดร้อนมากไปกว่านี้! " เชิดพูดพร้อมกับผลักธันวาอย่างแรง จนชายหนุ่มเซถลาเกือบล้ม แต่คำพูดของเชิดก็มีเหตุผล เพราะธันวาไม่รู้สาเหตุที่นารีหนีออกจากบ้าน