Chapter 5 หนีออกจากบ้าน        

ในขณะที่นารีกำลังหมองหม่นในชีวีต ซึ่งเธอไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ การแต่งงานที่เกิดจากเงื่อนไขบ้าบอนั่น คงจบสิ้นกันต่อไปคงไม่แคล้วที่เรือนกายนี้จะต้องโดนย่ำยี ทั้งที่นารีไม่เคยคิดจะมีใคร แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นต้องเอาเธอไปผูกมัดกับพันธสัญญา ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน                             

             "นารี! นังนารี" เป็นอะไร แล้วร้องไห้ทำไม ชีวิตของแกเกิดมา เพื่อใช้น้ำตาหรือไง ถึงได้ร้องไห้ทุกวี่ทุกวันไม่รู้จักเบื่อแบบนี้" คาวีพูดออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อเขานั้นกำลังจะใช้ให้นารีไปหยิบเหล้ามาให้               

             "พี่คาวี" นารีพูดพร้อมกับโผเข้าไปกอดพี่ชาย คาวียังคงมึนงงกับการกระทำของน้องสาว เมื่อเขานั้นไม่เคยเห็นนารีเป็นแบบนี้มาก่อน เธอจะร้องไห้จนตัวโยน แต่ก็ไม่เคยโผกอดเขาแบบนี้                                      

             "เป็นอะไร ทำไมร้องไห้ยังกับเด็กแบบนี้ หยุดร้องได้แล้ว และไปหยิบเหล้ามาให้พี่หน่อย" แม้คาวีจะปากร้าย ในยามเมามายมักจะกลายเป็นคนละคน แต่ในยามที่เขานั้นไม่ดื่ม คาวีก็คือพี่ชายที่แสนดี เพียงคนเดียวสำหรับนารีที่มีในบ้านหลังนี้                                                                         

             "คุณพ่อจะให้นาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ พี่คาวีช่วยนาด้วยนะ นาไม่อยากแต่งงานกับเขา" คำบอกเล่าของน้องสาว ทำให้คาวีมีนั้นถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ใครคือผู้ชายคนนั้น ทำไมเขาถึงต้องการแต่งงานกับนารี นั่นคือสิ่งที่คาวีกำลังสงสัยเช่นกัน                                                                                              

             "เขาชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหนทำไมคุณพ่ออยากให้นาแต่งงานด้วย" คาวีถามน้องสาวออกไป ขณะที่เขานั้นกำลังกอดและปลอบใจเธอ           "นาไม่รู้" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อเธอนั้นไม่รู้ตัวมาก่อนในเรื่องที่กำลังจะเผชิญ                                                                                              

             “นังหน้าด้าน ไม่มียางอาย แกคิดจะแย่งผู้ชายของฉันเหรอนารี!” รวีเดินตรงมาที่คาวี ด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะฉายแววตามองไปที่นารีด้วยความเกลียดชัง                                                                                                     

             "เรื่องอะไรกันรวี พวกเธอกำลังจะทำสงครามกันเหรอ พวกผู้หญิงเข้าใจยากจังเลย นารีไปหยิบเหล้ามาให้พี่!" คาวีพูดพร้อมกับผละอ้อมกอดออกจากนารี เมื่อวินาทีนี้เขาต้องการดื่มจนแทบจะลงแดง แต่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ ซ้ำๆ นารีกับรวีที่ไม่เคยถูกกันเลยสักครั้ง มิหนำซ้ำยังทำตัวเป็นศัตรูราวกลับไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกัน

             นารีเดินเลี่ยงออกไปหยิบขวดเหล้าพร้อมกับแก้วมาให้พี่ชาย ในขณะที่รวีนั้นมองจิกตามาที่เธอ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน             "นี่ค่ะพี่คาวี" ชายหนุ่มหยิบขวดเหล้ากับแก้ว มาจากมือของน้องสาว ก่อนที่รวีจะกระชากนารีอย่างแรงจนตัวปลิว                                    

             "มานี่ นังตัวดี! รินตามมาช่วยจับมันหน่อย" รวีลากนารีเข้าไปในห้องของเธอ ที่อยู่ชั้นล่าง ตรงข้ามกลับห้องพวกบ่าวรับใช้ในบ้าน พร้อมด้วยสาวใช้คนสนิทที่คอยเป็นเงาติดตามรวี และทำตามคำสั่งของนายหญิงทุกอย่าง เพื่อเอาใจลูกสาวคนโปรดของบ้านหลังนี้                                      

             ผลั่ก!                                                                                                                         

             "โอ๊ย! พี่รวี นาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คุณพ่อเป็นคนสั่งให้นาแต่งงานกับเขา นาเองก็ไม่ได้อยากแต่ง และไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับใคร" คำพูดของนารีดูท่าจะไม่เป็นผลต่อรวีเลยสักนิด เมื่อหล่อนนั้นกำลังคิดว่าจะต้องเสียอาร์มันโด้ให้กับนารีไป                                                                                                    

             "ชิ! อย่ามาตอแหล แกไปอ่อยเขาเอาไว้สินะ ไม่อย่างนั้นคุณอาร์มันโด้คงไม่ทำเงื่อนไขบ้า ๆ นั่นขึ้นมาหรอก ฉันขอเอาเลือดหัวแกออก ให้สาสมกับที่แกทำร้ายจิตใจฉัน และอย่าได้หวังว่าชีวิตการแต่งงานของแกจะมีความสุข ฉันจะตามราวีแกไปทุกที่คอยดู!" รวีพูดพร้อมกับจับลงไปที่ต้นแขนของนารี แล้วดันเธอชิดกับผนังของห้อง โดยมีรินคอยจับช่วยอีกคน                                                                                                                   

             เพียะ! เพียะ! เพียะ! ฝ่ามือของรวีตบลงไปที่ใบหน้างามของนารี อย่างไม่ปรานี จนเลือดซึมกบปากของเธอ แม้หญิงสาวจะพยายามเอามือขึ้นมาป้องปิดใบหน้าตัวเองไว้ แต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อรวีนั้นใช้ให้รินสาวใช้คนสนิทของเธอจับนารีเอาไว้ มือเรียวของรวีกุมลงไปที่เส้นผมของนารี จนเวลานี้มันไม่เป็นทรงกระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิงไปหมด                                                         

             "ฮึกฮื้อ! พี่ระวี! นาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย อย่าทำร้ายนาเลยนะ นากลัวแล้ว ฮื้อ!" นารีพูดพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายออกมาเสียงดัง จนคาวีนั้นรำคาญเลยเดินมาดู

             "ทำบ้าอะไรกันนี่ ออกไป! รำคาญ! " คาวีจับลงไปที่ต้นแขนของรวี พร้อมกับผลักออกอย่างแรง ในขณะที่เขากำลังรู้สึกตึง ๆ เพราะดื่มแอลกอฮอล์นั่นไปหลายแก้วแล้ว                                                                              

             "โอ๊ย! นี่พี่จะช่วยมันเหรอ" รวีพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจพี่ชายเท่าใดนัก                             

             "ช่วยบ้าบออะไร รำคาญ! แล้วแกก็หยุดร้องได้แล้วนารีหนวกหู!" คราวนี้คาวีตะเบ็งออกมาเสียงดัง ทั้งนารีและรวีถึงกับเงียบ เพราะหากคาวีโมโหขึ้นมาในเวลาเมา เขาจะกลายเป็นคนละคนหน้ามืดทำร้ายคนรอบข้างได้เสมอ                                                                                                                             

             "ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะนังตัวดี" รวีพร้อมกับสาวใช้คนสนิทเดินออกจากห้องนารีไป ก่อนที่คาวีจะเดินตามออกไปติด ๆ ปล่อยให้นารีนั่งร้องไห้กับสภาพพี่ยับเยิน                                                                                            

             "ลูกทำเวรทำกรรมอันใดไว้ ทำไมในแต่ละวันถึงได้เผชิญแต่เรื่องเลวร้ายไม่ซ้ำกัน อยู่ก็เหมือนตายแล้วจะอยู่ไปเพื่ออะไร" นารีตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ชุดใส่ในกระเป๋าใบเล็กๆ เอาไว้ สมบัติก็ไม่มีติดตัวสักชิ้น เงินที่มีนั้นเธอได้มาจากการเก็บหอมรอมริบสมัยที่เรียนหนังสือ และเงินทอนจากการจ่ายตลาดไม่กี่บาทในแต่ละวัน

กลางดึก                                                                                                

ตกกลางดึกนารีตัดสินใจ หนีออกจากบ้าน เธอเดินออกไปทางประตูหลัง ในขณะที่ทุกคนเข้านอนกันแล้ว นารีเดินออกมาเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ใบหน้าของเธอยังคงฟกช้ำ เต็มไปด้วยรอยกระด่างกระดำจากการถูกตบตี                                                                                                                            

"ไปไหนน้องสาว ผิวขาวยังกับไข่ปอก สนใจมาเป็นเมียพวกพี่ไหม" ชายฉกรรจ์สามสี่คนเดินตรงมาที่นารี                                                                

"อย่ายุ่งกับฉัน" นารีพูดพร้อมกับรีบวิ่งอย่างเร็ว แต่ชายกลุ่มนั้นก็วิ่งตามเธอมาติดๆ                          

เมื่อถึงถนนใหญ่เธอมองซ้ายมองขวา หาจุดหมายปลายทางไม่เจอ ละแวกนี้ก็แสนจะเปลี่ยว ความกลัวได้บังเกิดขึ้นมาภายในใจของหญิงสาว หากวันนี้จะต้องตาย ก็ไม่ควรตายเพราะถูกรุมโทรม เมื่อมีรถผ่านมานารีไม่รอช้าวิ่งไปกลางถนนทันที ยังไงวันนี้จะขอยอมตายให้สิ้นชีวี จะไม่ขออยู่เพื่อชดใช้กรรม ที่เธอนั้นไม่ได้เป็นผู้กระทำอีกต่อไป                                                                                                  

เอี๊ยด!!                                                                                                   

"เฮ้ย!! ผู้หญิงนี่ ชนหรือเปล่า เจสันรีบลงไปดูเร็ว!" อาร์มันโด้ยังคงตกใจ ไม่รู้ว่าเธอวิ่งพรวดพราดเข้ามาได้ยังไง ซึ่งละแวกนี้ก็ไม่มีบ้านคน แล้วผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรในที่เปลี่ยว ๆ กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ จากนั้นเขารีบเดินลงจากรถ ตามเจสันไปดูหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่หน้ารถ                 

“เฮ้ย! นารี!” คราวนี้เขาดูต้องตกใจมากกว่าเดิมเป็นหลายเท่า เมื่อผู้หญิงที่นอนแน่นิ่งอยู่นั้นคือนารี หญิงหญิงที่เขาปรารถนาจะใช้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้น แต่ทำไมเวลานี้หัวใจของอาร์มันโด้กลับรู้สึกห่วงใยนารีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่สมองสั่งการวางแผนทุกอย่างเอาไว้ให้เธอและครอบครัวได้รับในสิ่งที่เคยทำไว้กับบิดาและมารดาของเขา จะเป็นไปได้ไหมที่หัวใจของชายหนุ่ม จะละเว้นหญิงสาวตรงหน้าเอาไว้

เมื่อเขานั้นรู้สึกต้องตาตรึงใจกับใบหน้างาม ที่มีรอยเขียวช้ำแต่นั่นกลับไม่ทำให้ความงามของเธอนั้นลดลงไปเลยแม้เพียงน้อยนิด เขาค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว เมื่อชายหนุ่มมั่นใจว่าเธอนั้นแค่สลบไป ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะต้องเอานารีมาเป็นเจ้าสาวให้ได้ ตามเงื่อนไขและจุดประสงค์ที่วางเอาไว้ตั้งแต่แรก