Chapter 56 ความลับไม่มีในโลก

เมื่อรถยนต์แล่นเข้ามาจอดในบ้านกะสิเทพ ทำให้นารีรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เธอค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากรถแล้วมองไปรอบๆ บ้าน แต่แล้วก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะบ้านดูเงียบ ผิดกับเมื่อก่อนที่ผู้คนพลุกพล่านเต็มไปด้วยข้าทาสบริวาร ธันวาเดินลงจากรถมา แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้างาม ของนารีด้วยความสงสัย เพราะท่าทางของเพื่อนทำเหมือนกับว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง                                                          

"ธันวานายช่วยไปรับพี่ชายเราที่โรงพยาบาลที ป่านนี้พี่คาวีคงรอแย่แล้ว" นารีเกือบลืมดีที่ความจำของเธอแวบเข้ามาในหัว เพราะว่าเมื่อวานคุณหมอโทรมาบอก วันนี้พี่ชายของเธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว                                                                                                                        

"อ้าว! จริงเหรอ เมื่อวานหลังจากที่นาเล่าให้ฟัง เราก็แวะไปเยี่ยมพี่คาวีมา เห็นบ่นว่าเบื่อหายแล้ว อยากออกจากโรงพยาบาลเต็มที แต่นารีขอหมอเอาไว้ เพื่อเช็กให้แน่ใจว่าพี่ไม่เป็นอะไร แล้วบ่นให้เราฟังใหญ่เลย พี่เขาบอกว่านากังวลเกินเหตุ" พอธันวาพูดจบทั้งสองได้ส่งยิ้มให้กัน ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงแววตาของเพื่อน รอยยิ้มที่มุมปาก แต่แววตาของนารีนั้นกลับเศร้าหม่นจนเห็นได้ชัด                                                                    

"รีบไปเลยธันวา พี่ชายเราจะรอนาน" นารีพูดพร้อมกับดันหลังธันวาให้เข้าไปในรถ ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะสตาร์ตรถขับมุ่งไปที่โรงพยาบาลในทันที                                                                  

นารีถือกระเป๋าใบเล็กเดินขึ้นไปบนบ้าน เธอไม่รู้ว่าบิดามารดาจะยังต้อนรับเธออยู่หรือไม่ หากพวกเขาผลักไสเธอจะไปอาศัยอยู่ที่ใด เงินติดตัวตอนนี้ก็ไม่มีสักบาท เพราะว่าหลังจากที่โอนเงินจ่ายค่าโรงพยาบาลให้พี่ชาย นารีก็เก็บสมุดบัญชีและบัตรเอทีเอ็มไว้ในเก๊ะในห้องเหมือนเดิม เมื่อเธอได้บอกกับนักรบไว้แล้วว่าเธอจะมาแต่ตัว และนั่นก็หมายถึงเงินในบัญชีที่เขาให้ไว้นารีก็ไม่ได้นำมันมาด้วย                                                               

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่" พอเดินพ้นธรณีประตูเข้ามา นารีรีบตรงเข้าไปหาบุพการีที่นั่งอยู่บนโซฟาทันที เธอก้มลงกราบบิดามารดาด้วยความรู้สึกหลากหลาย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่หยุด สุดที่จะกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป                                                                                    

"เกิดอะไรขึ้น นารี ทำไมลูกถึงร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้ มานี่ลูกไหนใครทำอะไรหนูมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังซิ" ยิ่งได้ฟังผู้เป็นมารดาเอ่ยวาจาเช่นนั้น เธอก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก จนคุณนายพิกุลต้องโอบลูกสาวเข้าไปไว้ในอ้อมกอด เวลานี้บิดามารดาแม้แต่รวีก็เห็นความดีของนารีจนรู้แจ้งแล้ว ทุกคนต่างรู้สึกผิดที่ละเลยต่อนารี และนับจากวินาทีนี้เธอคือลูกสาวคนเล็กของบ้านอย่างเต็มภาคภูมิ                                                               

"ไหนลูกสาวพ่อเป็นอะไร ทำไมถึงได้ร้องไห้หนักแบบนี้ คุณอาร์มันโด้ทำอะไรให้หนูเสียใจหรือเปล่าลูก" คำพูดของผู้บิดากำลังสะกิดแผลที่ใจของนารีอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายอย่างเขานั้นเห็นแก่ตัว มิหนำซ้ำยังควงภรรยาเก่าเข้าบ้านมาเย้ยหยันเธออีก นารีคิดว่าต่อให้เธอทำตัวซื่อสัตย์และแสนดีแค่ไหน ก็คงจะมัดใจผู้ชายอย่างเข้าไม่ได้ เมื่อเทเรซ่าทั้งเซ็กซี่และสวยกว่าเธอเป็นไหนๆ                                                                                    

"คือว่า... ถ้านาจะกลับมาอยู่ที่นี่ คุณพ่อคุณแม่จะว่าอะไรไหมคะ" นารียังไม่กล้าบอกบิดามารดาไปตามตรง เรื่องที่เธอขอหย่าสามี เธอจึงลองถาม เพื่อหยั่งเชิงบุพการีทั้งสองดูก่อน เพราะไม่รู้ว่าคำตอบที่ได้รับนั้นจะเป็นอย่างไร                                                                                                                  

"ที่นี่คือบ้านของเรา หนูจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ แม่ไม่รู้หรอกนะว่าลูกกับสามีนั้น มีปัญหาอะไรกัน แต่ถ้าไม่หนักหนาเกินไปควรจะหันหน้าคุยกัน เพราะแม่เชื่อว่าคุณอาร์มันโด้รักหนูมาก" นารีโผเข้าไปซบมารดาอีกครั้ง เธอไม่รู้จะอธิบายให้กับบุพการีฟังยังไงดี เพราะว่ากลัวว่าท่านทั้งสองจะไม่สบายใจ หญิงสาวกำลังคิดว่าจะรอให้ถึงวันหย่าแล้วค่อยบอกบิดามารดาทีเดียว                                                                                                      

"แล้วทำไมบ้านถึงเงียบแบบนี้ละคะ ทุกคนไปไหนกันหมด" นารีไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องของเธอกับสามีอีกแล้ว จึงได้ถามเรื่องที่สงสัยขึ้นมาแทน                                                                                                                

"ตอนนี้บ้านของเรา เหลือแค่แม่บ้านและคนทำสวนไม่กี่คน แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะทุกคนที่ออกไป พ่อได้ให้เงินพวกเขาไปตั้งตัวทุกคน" คำพูดของบิดาทำให้นารียิ้มบางๆ ที่มุมปาก ก่อนจะทำท่าทางพะอืดพะอมเหมือนจะอ้วกออกมา                                                                               

"เหม็น! นั่นจานอะไรคะพี่รวีนารู้สึกเหม็นจังเลย อ้วก! " นารีถามออกไปพร้อมกับอาการจะอ้วกออกมาให้ได้ เมื่อรวีเดินถือจานขนมจีบเข้ามา เพื่อจะให้ทุกคนได้ชิม                                                                            

"พี่หัดทำขนมจีบ ว่าจะเอามาให้คุณพ่อกับคุณแม่ชิม มันไม่น่ากินขนาดนั้นเชียวเหรอนารี" รวีเอ่ยถามน้องสาวออกมา พร้อมทั้งทำสีหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความแปลกใจ                                                                        

"เปล่าหรอกค่ะ คือนาแพ้ท้อง แล้วตอนนี้ไม่ไหวแล้ว กลิ่นนั่นทำให้น่าจะอ้วกให้ได้ อ๊วก!" คราวนี้นารีรู้สึกทนไม่ไหว จนต้องวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วโก่งคออ้วกออกมา จนหมดไส้หมดพุง                                    

"อ้วก! อ้วก! อื้อ เหม็นจัง"                                                                                               

"รวีรีบไปดูน้องหน่อยซิ ไปลูบหลังให้น้องด้วย เรากำลังจะมีหลานแล้ว ฉันจะเป็นคุณยายแล้วเหรอเนี่ย นังรินเอาจานขนมจีบลงไปเก็บในครัวเดี๋ยวนี้!" ในขณะที่รวีวิ่งไปดูน้องสาว คุณนายพิกุลพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เพราะบ้านหลังนี้เงียบเหงามานาน หากจะมีเด็กเล็กๆ วิ่งในบ้านคงจะครึกครื้นน่าดู                 

"สิ่งดีๆ กำลังจะเกิดขึ้นกับบ้านของเรา นับจากนี้ไปคงพ้นทุกข์พ้นโศกเสียที คุณนายพิกุลลูกสาวอยากทานอะไร ก็จะหาให้เป็นพิเศษเลยนะ อย่าไปขัดใจคนท้องคนไส้ล่ะ"                                                                

"ฉันรู้แล้วน่า ยัยนาก็เป็นลูกสาวของฉันเหมือนกัน ที่สำคัญหลานของฉันจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ" ความเห่อหลานได้เกิดขึ้นกับหญิงสูงวัย เมื่อนางกำลังนึกถึงใบหน้าของทารกน้อย                                    

เวลานี้นารีได้อ้วกออกจนหมดแรง ก่อนที่รวีจะค่อยๆ โอบน้องสาวออกมาจากห้องน้ำชั้นบนของบ้าน

"อ้าว! มานั่งพักตรงนี้ลูก หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ดูซิวอ้วกออกจนหมดไส้หมดพุงแล้ว" คุณนายพิกุลขยับให้ลูกสาวนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอาผ้าผืนบางมาซับหน้าให้กับนารี                                      

"ตอนนี้นาอยากกินโยเกิร์ตสตรอว์เบอร์รีผสมทูน่ามากเลยค่ะคุณแม่ นาจะเอามาทานกับข้าวสวยร้อนๆ"

"รวีรีบไปซื้อให้น้องเร็วเข้า" ผู้เป็นมารดาหันไปบอกลูกสาวคนรอง      

"ฮ๋า! แกว่าอะไรนะนารี เฮ้ย! เมนูใหม่เหรอ แกกินเข้าไปได้ยังไงมันไม่อร่อยหรอกเชื่อพี่" รวีอุทานออกมาเสียงดัง ก่อนจะถามน้องสาวออกไปอย่างสงสัย มิหนำซ้ำยังพูดออกมาอย่างขัดใจ จนคนท้องทำหน้ามุ่ยใส่พี่สาวของเธอ