Chapter 55 จากลา

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้า เดี๋ยวธันวาจะมารับ" คำตอบของนารีทำให้นักรบกำมือแน่น เขาเกลียดผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ภรรยา แต่ชายหนุ่มจะรู้ไหมว่า ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าภรรยา ทุกคนต่างก็ไม่ชอบใจ เวลาที่สามีของตนอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน                                                                                

"เอากระเป๋ามานี่เดี๋ยวผมจะไปส่ง คุณใจเย็นลงเมื่อไหร่ ผมจะตามไปที่บ้านกสิเทพ ยังไงผมก็ไม่มีทางหย่ากับคุณ" นักรบพูดพร้อมกับเอื้อมมือลงไปหยิบกระเป๋า แต่นารีได้ดึงมันกลับ และกำไว้แน่นเหมือนเดิม

"บ้านกะสิเทพไม่ต้อนรับผู้ชายอย่างคุณ  เราจะเจอกันก็ต่อเมื่อคุณยอมเซ็นใบหย่าเท่านั้น" นารียังคงยืนกรานคำเดิมอย่างหนักแน่น จนนักรบถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง ให้กับความดื้อดึงของภรรยา

"วันนี้เราคงพูดกันไม่รู้เรื่อง ต่อให้คุณหนีไปไกลจนสุดหล้าฟ้าเขียวผมก็จะตามไป เพราะคุณคือนางนารี เดฟวารา ซึ่งเป็นภรรยาคนเดียวของผม" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แต่นารีกลับคิดว่าเขาเสแสร้งแกล้งพูด เพื่อให้ตัวเองดูดีมากกว่า                                                                              

"อามันโด้! ไอมีอะไรให้ยูดู นี่ไงลูกชายที่ไอเล่าให้ยูฟัง ริชาร์ดต้องการจะพูดกับยู" คำพูดของเทเรซ่าเหมือนดังหอกที่ทิ่มแทงใจนารี สรรพนามที่เขาใช้เรียกกันไม่ต่างอะไรกับพ่อแม่ลูก                                         

จังหวะที่นักรบหันไปหาเทริซ่า ธันวาได้ขับรถเข้ามาถึงพอดี ชายหนุ่มรีบลงมา แล้วตรงไปหานารี ที่กำลังยืนรอเขาอยู่ตรงประตูบ้าน                       

"สวัสดีครับป้า ไปได้หรือยังนารี เราอยากจะทานอาหารฝีมือเธอจะแย่แล้ว มาถือให้" ธันวามาถึงก็ไหว้ทักทายป้านวล ในขณะที่นักรบยืนจ้องไปที่จอสมาร์ตโฟน เพื่อคุยกับลูกชายเทเรซ่า                                      

"นากลับบ้านแล้วนะคะ ป้านวลดูแลตัวเองด้วย" นารีพูดพร้อมกับพนมมือไหว้ป้านวลลงที่อก ก่อนที่ทั้งสองจะกอดร่ำลากัน โดยที่นารีนั้นไม่ได้หันไปมองนักรบแม้แต่หางตา ส่วนสามีของเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภรรยานั่งรถออกจากบ้านไปแล้ว เพราะมัวแต่คุยกับลูกชายของเทริซ่า ที่ดูเหมือนทั้งสองจะคุยกันถูกคอ เพราะนักรบนั้นชอบเด็กเขาอยากมีลูกมาก แต่ก็อยากปล่อยให้มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ เขาจึงไม่เร่งรัดนารี และไม่เคยถามถึง จึงทำให้ภรรยาคิดว่าเขาไม่เคยต้องการที่จะมีลูกกับเธอ              

นักรบคืนโทรศัพท์ให้กับเทเรซ่าไป แต่พอหันมาอีกทีก็ไม่เจอนารีแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะส่งเธอขึ้นรถ แต่นักรบต้องมีเหตุผลที่จะไม่หันกลับไปมอง มันเป็นเพราะว่าเขาและเธอไม่ได้จากกัน มันไม่ใช่การจากลา เขาแค่ปล่อยให้เธอกลับบ้าน นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ตามไปง้อเธอ เพียงแค่อยากให้นารีใจเย็นลงกว่านี้ก่อน เพราะช่วงเวลาที่พายุโหมกระหน่ำ คงไม่สามารถเอาอะไรไปต้านทานไว้ได้                                          

"ป้าเหนื่อย นับจากวันนี้ไปบ้านหลังนี้คงกลับมาเงียบเหงาเหมือนเดิม" ป้านวลพูดจบก็เดินจากไป ปล่อยให้นักรบยืนใช้ความคิดอยู่ตรงนั้น                                                                                                                                            

"ไอคงไม่ได้สร้างปัญหาให้กับยูใช่ไหมที่มาขอพักด้วย พรุ่งนี้อิริคก็จะเดินทางมารับไอแล้ว ถ้ายูรักเธอก็ควรกลับไปปรับความเข้าใจกัน ไอไม่รู้ว่าเหตุผลของยูคืออะไร ถึงได้อยากให้ไอแสดงละครตบตาเธอ แต่ดูท่าทางของคุณนารีจะรักและแคร์ยูมากนะ" พูดจบเทเรซ่าก็เดินขึ้นไปบนห้อง เธอมาที่เมืองไทยเพื่อเจรจาเรื่องธุรกิจ และไม่คิดว่าอาร์มันโด้จะขอความช่วยเหลือให้เธอนั้นแสดงละครตบตาภรรยาของเขา ให้ดูเหมือนว่าเธอกับสามีเก่ากลับมาสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง                                        

นักรบเดินขึ้นไปบนห้องแล้วนั่งลงบนเตียงนอน สายตาของเขามองไปรอบๆ ความรู้สึกที่มีในเวลานี้ ไม่ต่างจากคนพ่ายแพ้ เขาคิดจะทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะกะสิเทพ แม้แต่การจะทำให้นารีเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน เขาได้วางเป้าหมายเอาไว้ทุกคน เพียงเพื่อหวังให้ทายาทของกะสิเทพจะได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส               

เริ่มต้นจากคาวี เมื่อเขาตั้งใจที่จะให้พี่ชายของนารีถูกซ้อมจนตาย แต่คาวีก็หนีมาได้ ส่วนรวีนั้นเขาได้มอบหมายให้เจสันเป็นคนจัดการ จะทำอะไรกับเธอก็ได้แล้วแต่เจสันจะเห็นสมควร แต่นารีเขาจะเป็นคนลงมือเอง แผนการทุกอย่างที่เขาวางไว้ ผลที่ได้เป็นที่น่าพอใจ แต่เขากลับเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นนารีร้องไห้ นั่นเป็นเพราะว่าเขาได้รักเธอจนหมดใจ ความจริงแผนการทั้งหมดมีมากกว่านี้ด้วยซ้ำ เขาตั้งใจจะพาผู้หญิงคนอื่นมานอนในห้อง เพื่อให้นารีเจ็บปวดเจียนตาย แต่เขากลับทำไม่ได้ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าละอาย แต่เหตุผลเดียวนั่นคือเขารักเธอจนไม่สามารถที่จะนอนกับผู้หญิงคนไหนได้ นอกจากนารีภรรยาของเขา                                     

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีชายร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามาภายในห้อง สีหน้าของชายหนุ่มผู้มาเยือนบ่งบอกให้นักรบรู้ว่า เขานั้นกำลังเป็นทุกข์ใจ                                                                            

"ทำไมนายถึงทำหน้าแบบนั้น อย่างกับแบกโลกไว้ทั้งใบ" นักรบเอ่ยถามออกมา ในขณะที่เจสันนั้น ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก                                                                                                      

"สีหน้าของนายน้อยก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก แผนการบ้าบอนั่นมันกำลังบีบหัวใจ ให้เราสองคนค่อยๆ ตายลงอย่างช้าๆ สรุปแล้วนายน้อยทำไปเพื่ออะไร เพื่อให้เราเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองอย่างนั้นรึไง" เจสันพูดออกมาพร้อมกับเอามือกุมลงที่ขมับ เมื่อเวลานี้เขาได้หลงรักรวีจนหมดหัวใจแล้วเช่นกัน 

"อย่าบอกนะว่านายหลงรักคุณรวีตัวแสบนั่น เป็นไปได้ยังไงหัวใจศิลาของนายเจสัน รวีทำลายกำแพงหินนั่นลงได้ยังไง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย" นักรบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะเจสันไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่คิดว่ารวีจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เจสันนั้น ตกหลุมรักเธอได้ง่ายดายถึงเพียงนี้                         

"ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน แต่เมื่อเห็นผู้ชายคนใดเข้าใกล้เธอ ผมแทบจะอยากจับเธอมาขังไว้ที่บ้านไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยทีเดียว" เมื่อเจสันพูดจบประโยค รอยยิ้มที่มุมปากของเจ้านายหนุ่มได้ผุดขึ้นมา ในขณะที่หัวใจของเขานั้นกำลังเหี่ยวเฉาไม่ต่างกัน แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ที่เห็นเจสันร้อนรุ่มกลุ้มใจกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก                                

"ยิ้มทำไมครับนายน้อย หรือเสียใจที่เมียหอบเสื้อผ้าหนีจนสติฟั่นเฟือนไปแล้ว" คราวนี้เจสันพูดจาประชดประชันออกมา เมื่อเขารู้สึกถึงสายตาเจ้าเล่ห์ของเจ้านายหนุ่มภายใต้รอยยิ้มนั้น                                           

"เถอะน่า เดี๋ยวจะพาไปง้อเมีย เรื่องทุกอย่างให้มันจบเพียงเท่านี้ อย่างน้อยชุดเครื่องเพชรนั่น ก็ทำให้กะสิเทพกลับมามีอยู่มีกิน โดยไม่ต้องทำอะไรก็ยังอยู่ได้ทั้งชาติเลย" แน่นอนเครื่องเพชรที่เขามอบให้กับนารีนั้น มันครบชุด แถมเป็นชุดใหญ่ที่หาได้ยากเสียด้วย และที่สำคัญเขาได้จัดทำมันขึ้นพิเศษ                                             

หึหึ! เสียงหัวเราะในลำคอของเจสันดังขึ้น                                                  

"ดีใจด้วยครับคุณทำได้สำเร็จ มีอย่างที่ไหนต้องเอาเงินไปซื้อเครื่องเพชรนั้นคืน ต่อให้นายน้อยขายบริษัทกะสิเทพที่กำลังจะเจ๊งไม่เป็นท่า ก็ยังไม่พอค่าเครื่องเพชรนั่นด้วยซ้ำ เสียคูณสองสมน้ำหน้า เจ้ากี้เจ้าการวางแผนดีนัก เป็นยังไงล่ะ เมียก็หนีแถมยังจะต้องใช้หนี้แทนกะสิเทพทั้งหมดอีก" คำพูดของเจสันทำให้นักรบตลกตัวเอง สรุปแล้วสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันไม่ได้มีผลอะไรดีกับเขาเลย มีแต่ผลเสียมากกว่าได้ ในที่สุดเขาก็แพ้แล้ว แพ้ให้กับความดีของนารี