บทที่ 1

ในวันที่ซูชิงอวี่ตรวจพบมะเร็งกระเพาะอาหาร ลี่ถิงเชินก็กำลังอยู่กับคนรักเก่าเพื่อพาลูกชายไปตรวจร่างกาย

ทางเดินโรงพยาบาล หลินเหยียนถือรายงานผลการตรวจเนื้อเยื่อ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ชิงอวี่ ผลการตรวจออกมาแล้วนะ เนื้องอกมะเร็งระยะ 3A ถ้าหากการผ่าตัดสำเร็จ อัตราการมีชีวิตห้าปีอยู่ที่ 15 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์”

นิ้วมือเรียวยาวของซูชิงอวี่จับสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น ใบหน้าซีดขาวมีสีหน้าเคร่งขรึม “รุ่นพี่คะ ถ้าไม่ผ่าตัดฉันยังมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน?”

“ครึ่งปีถึงหนึ่งปี แตกต่างกันไปในแต่ละคน สถานการณ์ของคุณทำคีโมสองระยะก่อนแล้วค่อยผ่าตัด แบบนี้สามารถยับยั้งการแพร่กระจายและความเสี่ยงของการลุกลามได้”

ซูชิงอวี่กัดปากพูดอย่างยากลำบาก “ขอบคุณค่ะ”

“กับผมยังต้องขอบคุณอะไร? ผมจะจัดการเรื่องแอดมิทให้คุณตอนนี้เลยนะ”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่คิดจะรักษา ฉันทนทุกข์ทรมานไม่ไหว”

หลินเหยียนอยากจะพูดอีกสองสามคำ แต่ซูชิงอวี่โค้งทำความเคารพต่อเขา “รุ่นพี่คะ ยังต้องรบกวนพี่ให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับแทนฉันด้วยนะคะ ฉันไม่อยากให้คนในครอบครัวเป็นห่วง”

ตระกูลซูล้มละลาย เพียงแค่แบกรับค่าใช้จ่ายมหาศาลของพ่อซู ซูชิงอวี่ก็ต้องใช้กำลังแรงทั้งหมดแล้ว หากบอกเรื่องการป่วยของเธอให้ที่บ้านเธอรับรู้ก็จะเป็นการเพิ่มความลำบากโดยไม่ต้องสงสัย

หลินเหยียนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “คุณวางใจเถอะ ผมจะปิดปากให้สนิท ผมได้ยินว่าคุณแต่งงานแล้ว ทางด้านสามีคุณ…”

“รุ่นพี่ พ่อของฉันต้องรบกวนรุ่นพี่ช่วยเป็นธุระหน่อย ฉันยังมีธุระต้องกลับก่อนนะคะ”

ซูชิงอวี่เหมือนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เอาเสียมากๆ และเธอก็เดินออกไปทันทีโดยไม่รอให้เขาได้ตอบกลับแต่อย่างใด

หลินเหยียนส่ายหน้า ลือกันว่าเธอเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบก็ดรอปเรียนไปแต่งงาน อัจฉริยะของคณะแพทย์ในอดีตเป็นเหมือนดาวตก ในตอนที่พบเจออีกครั้งเหลือเพียงสภาพที่พังพินาศ

พ่อซูรักษาตัวสองปีนี้มีเพียงซูชิงอวี่คนเดียวที่วิ่งหน้าวิ่งหลัง แม้แต่อาการป่วยของตัวเองกำเริบถูกคนข้างทางพามาส่ง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เห็นเงาของสามีเธอเลย

ซูชิงอวี่นึกย้อนกลับไปอดีต ปีนั้นที่เพิ่งแต่งงานลี่ถิงเชินก็เคยปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ แต่น่าเสียดายหลังจากที่คนรักเก่าของเขาอุ้มท้องกลับประเทศทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอที่ตั้งครรภ์หกเดือนกับคนรักเก่าตกน้ำพร้อมกัน

ในตอนที่ตะเกียกตะกายซูชิงอวี่เห็นแผ่นหลังของเขาว่ายน้ำไปทางไป๋หยวนหยวนอย่างเต็มที่ ไป๋หยวนหยวนกับเธอได้รับความตกใจจนคลอดก่อนกำหนด เธอได้รับการช่วยเหลือช้ากระทบต่อเวลารักษาที่ดีที่สุด ตอนที่ส่งถึงโรงพยาบาลทารกก็ตายในท้องแล้ว

วันที่เจ็ดที่ลูกจากไป ลี่ถิงเชินขอหย่าร้าง เธอไม่ได้ตอบรับ

ตอนนี้รู้เรื่องการป่วยของตัวเอง ซูชิงอวี่ยืนหยัดต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

มือที่สั่นเทากดเบอร์โทรหาเขา หลังจากเสียงสัญญาณดังสามครั้งเสียงเย็นชาที่มีเสน่ห์ของเขาก็ดังขึ้น “นอกจากจะไปหย่า เวลาอื่นผมจะไม่เจอคุณ”

ซูชิงอวี่รู้สึกแสบจมูก ในดวงตาร้อนผ่าว เธอฝืนกล้ำกลืนเก็บคำพูดที่เตรียมจะบอกเขาเรื่องการป่วยของตัวเองเอาไว้ เสียงของไป๋หยวนหยวนดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ “ถิงเชิน ลูกจะตรวจแล้วนะคะ”

น้ำตาที่ซูชิงอวี่อดกลั้นเป็นเวลานานไหลออกมาทันที ลูกของเธอเสียชีวิตแล้ว ครอบครัวของเธอก็สิ้นสลายแล้ว เขากลับมีครอบครัวกับคนอื่น ทุกอย่างนี้ควรสิ้นสุดได้แล้ว

ไม่มีคำขอร้องที่ต่ำต้อยเหมือนเมื่อก่อน เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงของซูชิงอวี่ดังขึ้น “ลี่ถิงเชิน พวกเราหย่ากันเถอะ”

ชายหนุ่มที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ชะงักงันทันที จากนั้นก็หัวเราะเยาะออกมา “ซูชิงอวี่ คุณเล่นตุกติกอะไรอีก?”

ซูชิงอวี่หลับตาลงพูดออกมาทีละคำ “ลี่ถิงเชิน ฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้านนะ”

หลังจากวางสายกำลังทั้งหมดของซูชิงอวี่ก็ถูกใช้ไปจนหมด และทรุดตัวพิงกับกำแพง ฝนตกหนักที่ด้านนอกทางเดินสาดเข้ามาจนตัวเธอเปียกโชกไปหมด เธอกำโทรศัพท์แน่นแล้วกัดแขนเสื้อของตัวเองร้องสะอื้นโดยไร้เสียง

ลี่ถิงเชินเหม่อมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายกะทันหัน สงครามเย็นหนึ่งปี เธอดึงดันให้ตายก็ไม่ยอมหย่า ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนความคิดกะทันหัน?

เสียงของเธอมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย มองไปยังฝนที่เทกระหน่ำนอกหน้าต่าง ลี่ถิงเชินเดินออกจากห้องตรวจ

“ถิงเชิน คุณจะไปไหน?” ไป๋หยวนหยวนอุ้มลูกตามออกมา แต่กลับเห็นเพียงแผ่นหลังของลี่ถิงเชินที่ออกไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าอ่อนโยนเปลี่ยนไปอึมครึมน่ากลัว

นังแพศยา ยังไม่ตายใจอีก

ลี่ถิงเชินไม่ได้เหยียบเข้ามาในเรือนหอของทั้งคู่นานแล้ว เดิมคิดว่าซูชิงอวี่ทำอาหารที่เขาชอบทานเต็มโต๊ะรอเขาอยู่ แต่ทว่าตอนที่เขามาถึงวิลล่าที่ว่างเปล่าไม่เปิดไฟสักดวงบรรยากาศอึมครึม ไร้ชีวิตชีวา

ค่ำคืนของหน้าหนาวมากจะมาเร็ว เพิ่งหกโมงเย็นกว่าๆ ด้านนอกก็มืดหมดแล้ว

ลี่ถิงเชินเหลือบมองไปยังดอกไม้ที่ร่วงโรยจนหมด

จากนิสัยของซูชิงอวี่ไม่มีทางปล่อยให้ดอกไม้แห้งเหี่ยวแบบนี้แล้วยังไม่เอาไปทิ้งอย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือหลายวันมานี้เธอไม่อยู่บ้าน น่าจะเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล

ซูชิงอวี่ผลักประตูเข้ามา เห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมชุดสูทยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ในตอนที่มองมายังตัวเอง ในดวงตาดำเข้มเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ท่วมท้น

หลังจากลงรถซูชิงอวี่ที่วิ่งฝ่าฝนที่ตกหนักมาเนื้อตัวเปียกปอนไปหมด ถูกเขามองด้วยสายตาเย็นชา เธอรู้สึกเสียวหลังไปทั่ว

“ไปไหนมา?” เสียงเย็นชาของลี่ถิงเชินดังขึ้น

ดวงตาคู่สดใสของซูชิงอวี่ในอดีตตอนนี้เลื่อนลอย เธอมองไปทางเขาช้าๆ “ความเป็นความตายของฉันคุณยังสนใจด้วยเหรอ?”

ลี่ถิงเชินยิ้มเยาะ “ผมกลัวว่าถ้าคุณตายไปแล้วจะไม่มีคนเซ็นชื่อน่ะ”

คำพูดประโยคเดียวเหมือนหนามแหลมแทงทะลุหัวใจขอเธอจนเป็นรูพรุน ซูชิงอวี่หอบร่างที่เปียกชุ่มเดินเข้าไป เธอหยิบสัญญาออกมาจากซองเอกสาร ไม่ได้ร้องไห้สะอื้น และก็ไม่ได้โวยวาย อารมณ์นิ่งจนน่าแปลก

“วางใจได้ ฉันเซ็นชื่อเสร็จแล้ว”

สัญญาสีขาวดำวางลงบนโต๊ะ ลี่ถิงเชินไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าคำว่าหย่าร้างทิ่มแทงตาขนาดนี้

เธอมีเงื่อนไขแค่ข้อเดียว ค่าชดเชย 50 ล้านบาท

“ผมก็ว่าทำไมคุณถึงอยากหย่าขนาดนี้ ที่แท้ก็เพราะเงินนี่เอง”

สีหน้าเยาะเย้ยของเขาปรากฏในดวงตาของเธอ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเธอจะพูดแก้ต่าง แต่วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ

ดังนั้นซูชิงอวี่ทำเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแล้วตอบกลับเสียงเบา “เดิมทีฉันสามารถแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของคุณลี่ได้ แต่ฉันต้องการแค่ 50 ล้านบาท พูดอีกอย่างฉันยังใจดีเกินไปด้วยซ้ำ”

ลี่ถิงเชินเดินเข้ามา ร่างสูงใหญ่ครอบงำซูชิงอวี่ นิ้วมือเรียวยาวบีบคางของเธอไว้ เสียงของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”

“ถ้าคุณลี่ไม่ชอบคำเรียกนี้ เรียกอดีตสามีฉันก็ไม่รังเกียจ คุณเซ็นชื่อเสร็จก็ออกไปได้แล้ว”

ใบหน้าดื้อรั้นของหญิงสาวทำให้ลี่ถิงเชินไม่พอใจ “นี่มันบ้านของผม คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ผมออกไป?”

ซูชิงอวี่ยิ้มเยาะมุมปาก “ไม่มีสิทธิ์อะไรหรอกค่ะ คุณลี่วางใจได้ รอให้ได้ใบหย่า ฉันจะย้ายออกจากที่นี่ทันที”

พูดจบเธอก็สะบัดมือของลี่ถิงเชิน ดวงตาดำเข้มจ้องมองเขา ริมฝีปากแดงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาว่า “คุณลี่ พรุ่งนี้เก้าโมงนำสัญญาการหย่าร้างกับสำเนาทะเบียนบ้านไปด้วยนะ พวกเราเจอกันที่อำเภอ”