บทที่ 3

ไป๋หยวนหยวนสวมเสื้อคลุมแคชเมียร์สีขาวละเอียด ไข่มุกออสเตรเลียสีขาวบนติ่งหูทำให้เธอดูอ่อนโยนและมีสง่า

เพียงแค่ผ้าคลุมไหล่ของเธอก็มีมูลค่าหลายหมื่น พนักงานขายเห็นเธอก็รีบเข้าไปต้อนรับ “คุณนายลี่ วันนี้ประธานลี่ไม่ได้มาเลือกเครื่องประดับเป็นเพื่อนคุณเหรอคะ?”

“คุณนายลี่ ในร้านมีสินค้าใหม่ล่าสุด แต่ละรุ่นเหมาะสมกับคุณมากเลยนะคะ”

“คุณนายลี่ หยกที่คุณให้ฉันเก็บไว้ให้ครั้งที่แล้วมาถึงแล้ว เดี๋ยวคุณลองสวมดูนะคะ ต้องเหมาะกับสีผิวของคุณอย่างแน่นอนค่ะ”

พนักงานขายคำก็เรียกคุณนายลี่สองคำก็เรียกคุณนายลี่ ไป๋หยวนหยวนยิ้มกริ่มมองไปทางซูชิงอวี่ ในดวงตาเต็มไปด้วยความลำพองใจ ประกาศความชนะของเธอ

ทุกคนต่างรู้ว่าลี่ถิงเชินตามใจเธอราวกับของล้ำค่า แต่กลับไม่รู้เลยว่าซูชิงอวี่ต่างหากถึงจะเป็นภรรยาที่แต่งงานถูกต้องตามประเพณี

ซูชิงอวี่กำหมัดเอาไว้แน่น ทำไมต้องมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในตอนที่อนาถแบบสุดๆอย่างนี้ด้วยนะ

ไป๋หยวนหยวนถามอย่างอ่อนโยน “แหวนคุณภาพดีขนาดนี้นำมาแปลงมูลค่าในตอนนี้ จะต้องขาดทุนมากแน่”

ซูชิงอวี่ยื่นมือออกไปแย่งกล่องแหวนกลับมา สีหน้าเคร่งขรึม “ฉันไม่ขายแล้วค่ะ”

“ไม่ขายแล้วเหรอ? น่าเสียดายจริงๆ ฉันชอบแหวนวงนี้มาก เห็นแก่พวกเรารู้จักกัน ฉันคิดจะซื้อด้วยราคาสูง คุณหนูซูขาดแคลนเงินไม่ใช่เหรอ?”

มือของซูชิงอวี่แข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใช่ เธอขาดแคลนเงิน ขาดแคลนมาก ไป๋หยวนหยวนเห็นสิ่งนี้อย่างชัดเจนถึงได้เหยียบย่ำเธออย่างกำเริบเสิบสาน

พนักงานขายที่อยู่รอบๆ พูดเกลี้ยกล่อม “คุณคะ ท่านนี้คือคู่หมั้นของประธานลี่ซื่อกรุ๊ป หาได้ยากที่คุณนายลี่จะพอใจในแหวนของคุณ เธอจะต้องให้ราคาที่ดีกับคุณแน่ แบบนี้คุณก็ไม่ต้องรอขั้นตอนขอทางพวกเราก็รับเงินได้เลย”

คำว่าคุณนายลี่เรียกอย่างถากถางมากแค่ไหน เห็นได้ชัดว่าเมื่อปีที่แล้วตัวเองยังสาบานบอกกับเธอว่าจะไม่หย่า ให้เธอตัดใจซะ

เวลาเพียงแค่หนึ่งปีทุกหนทุกแห่งต่างรู้สถานะของเธอหมดแล้ว ซูชิงอวี่ยิ่งรู้สึกว่าการแต่งงานของตัวเองกับลี่ถิงเชินเป็นแผนการอย่างหนึ่ง

ไป๋หยวนหยวนเห็นเธอลังเล มุมปากยิ้มอย่างสดใส “คุณหนูซู เสนอราคามาเถอะค่ะ”

ใบหน้าเหมือนคางคกขึ้นวอทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนจริงๆ ซูชิงอวี่ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “ฉันไม่ขายแล้วค่ะ”

แต่ไป๋หยวนหยวนกลับไม่ยอมปล่อยมือ “คุณหนูซูจนปัญญาแล้ว ยังจะคำนึงถึงคำว่าศักดิ์ศรีอยู่อีกเหรอ? ถ้าฉันเป็นคุณหนูซูจะปล่อยมืออย่างไม่ลังเล หรือไม่มีคนบอกคุณว่าท่าทางที่ตามเกาะติดจอแจของคุณมันน่าเกลียดจริงๆ”

“คุณหนูไป๋พูดได้น่าขำจริงๆ แย่งของคนอื่นแย่งจนเกิดความรู้สึกมีตัวตนไปแล้ว ชอบแย่งแบบนี้ทำไมคุณไม่ไปปล้นธนาคารล่ะ?”

ระหว่างที่ทั้งสองคนโต้เถียงกัน แหวนก็กระเด็นออกจากในกล่อง เกิดเสียงกระทบพื้นดัง “ติ๊ง” เกิดขึ้น

ซูชิงอวี่รีบตามไปอย่างรวดเร็ว แหวนกลิ้งไปตรงหน้ารองเท้าหนังแฮนด์เมดที่ประณีตคู่หนึ่ง

ซูชิงอวี่ก้มตัวลงไปเก็บ หยดน้ำบนหัวหยดมาโดนคอของเธอ มันเย็นยะเยือกจนต้องทำให้ตื่นตระหนก

เธอเงยหน้าขึ้น ปะทะกับดวงตาที่เย็นชา ร่มสีดำที่ลี่ถิงเชินถืออยู่ยังไม่เก็บพับลง หยดน้ำฝนบนร่มไหลลงมาบนหัวของเธอ

เสื้อคลุมแคชเมียร์สีดำละเอียดทำให้ร่างของลี่ถิงเชินดูตรงและมีทรวดทรงมาก

ซูชิงอวี่มองเขาอย่างตกตะลึง คิดถึงครั้งแรกที่เห็นเขา เขาตอนอายุยี่สิบสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนบนสนามกีฬาที่มีแสงแดดสดใส เหมือนกับยืนอยู่บนหัวใจของเธอ ตราตรึงในวัยอายุสิบสี่ของเธอตลอดไป

เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์ถัก เนื้อผ้าขนปุยทำให้เธอดูผอมยิ่งขึ้น คางแหลมๆ เหมือนผอมกว่าเมื่อสามเดือนก่อน

เขาสถานะสูงส่ง ส่วนเธอกลับต่ำต้อยเหมือนเศษฝุ่น

ท่าทางของซูชิงอวี่ที่จะเก็บแหวนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม และในตอนที่เธอเหม่อลอย ชายหนุ่มยกเท้าเหยียบลงบนแหวน เดินผ่านเธอไปด้วยสีหน้าเฉยเมย

ซูชิงอวี่ยังคงอยู่ในท่ากึ่งนั่งยอง แหวนวงนี้เขาออกแบบตามความชอบของเธอ ไม่โอเวอร์ รูปร่างโดดเด่น บนโลกมีเพียงวงเดียว

ในตอนที่เขาสวมใส่ให้เธอ นอกจากถอดเวลาล้างหน้า ซูชิงอวี่ไม่เคยถอดออกในเวลาอื่นเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เธอขาดแคลนเงินจริงๆ เธอก็ไม่ทำแบบนี้ แต่ของที่เธอเห็นเป็นสิ่งล้ำค่าเมื่ออยู่ในสายตาคนอื่นก็คือขยะที่ไร้ค่า

สิ่งที่เขาเหยียบย่ำไม่ใช่แหวน แต่เป็นอดีตอันมีค่าในสายตาของเธอ

ไป๋หยวนหยวนยิ้มกริ่มเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วพูดอธิบาย “ถิงเชิน คุณมาแล้วเหรอ บังเอิญฉันกำลังเลือกเครื่องประดับแล้วเห็นคุณหนูซูกำลังขายแหวนของเธอเข้าน่ะค่ะ”

ใบหน้าเย็นชาของลี่ถิงเชินมองไม่ออกถึงความอารมณ์ใดๆ ดวงตาเย็นชามองไปยังใบหน้าของซูชิงอวี่ที่อดกลั้นความโมโหอยู่ แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า “คุณจะขายแหวนวงนี้เหรอ?”

ซูชิงอวี่กลั้นน้ำตาไว้ กัดปากแน่นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา “ใช่ คุณลี่จะซื้อไหมคะ?”

ลี่ถิงเชินยิ้มมุมปากถากถาง “ผมยังจำได้ว่าคุณหนูซูเคยพูดว่าแหวนวงนี้สำคัญกับคุณมาก ดูท่าความจริงใจของคุณก็มีเพียงเท่านั้นแหละ ของที่ไม่มีหัวใจสำหรับผมก็คือขยะไร้ค่า”

ซูชิงอวี่กำลังจะตอบกลับ แต่ความเจ็บปวดแสบปวดร้อนในกระเพาะส่งผลถึงเส้นประสาทของเธอ จากการที่เนื้องอกยิ่งอยู่ยิ่งใหญ่ขึ้น จากแรกเริ่มที่ปวดเพียงแค่เล็กน้อยจนถึงตอนนี้ที่เจ็บจนเหมือนทิ่มแทงใจ

เธอมองดูชายหญิงสองคนที่เหมาะสมกัน ภายใต้แสงไฟที่เจิดจ้าเหมือนผู้ชายที่ปัญญาเป็นเลิศกับผู้หญิงที่มีรูปทรัพย์เป็นเยี่ยม เป็นคู่สร้างคู่สม

จู่ๆ เธอก็ไม่มีแรงพูดแก้ต่าง ผู้ชายที่เปลี่ยนใจต่อให้คุณควักหัวใจออกมาเขาก็ไม่สนใจ

ซูชิงอวี่ฝืนความเจ็บปวดเก็บแหวนขึ้นมา จากนั้นกลับไปเอากล่องและใบรับรองที่เคาน์เตอร์อย่างเชื่องช้า

อยู่ต่อหน้าลี่ถิงเชินเธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอ ต่อให้เธอเจ็บจนสลบ ก็ยังคงก้าวเดินอย่างมั่นคง

ตอนที่เดินผ่านลี่ถิงเชินเธอทิ้งประโยคหนึ่งไว้ “ก็เหมือนกับคุณลี่ เมื่อก่อนฉันเห็นมันมีค่าเท่าชีวิต ตอนนี้มันก็แค่ก้อนหินที่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้ก็เท่านั้น”

ลี่ถิงเชินสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเธอ หน้าผากอันเรียบเนียนของซูชิงอวี่มีเหงื่อซึมออกมา หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เหมือนกำลังพยายามระงับความเจ็บปวด

จู่ๆ มือใหญ่จับแขนของเธอไว้ เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “คุณเป็นอะไร?”

ซูชิงอวี่สะบัดมือของเขา “ไม่เกี่ยวกับคุณ”

เธอไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก แต่พยายามหยัดหลังตรง หายไปจากในสายตาของเขา

ลี่ถิงเชินจ้องมองแผ่นหลังของเธอที่จากไป ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนเลือกปล่อยวางเอง ทำไมหัวใจถึงรู้สึกเจ็บ?

ซูชิงอวี่หามุมที่ไม่มีคน หยิบยาแก้ปวดออกมาจากในกระเป๋าด้วยความลุกลี้ลุกลน

เธอรู้ดีว่าการรักษาและยาต้านมะเร็งทุกชนิดมีผลข้างเคียง ดังนั้นเธอจึงซื้อแค่เพียงยาแก้ปวดกับยากระเพาะทั่วไป มีผลน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีเลย

มองดูฝนตกหนักตรงด้านนอก หรือว่ามีเพียงทางนั้นทางเดียวแล้ว?

นั่นก็คือคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด แต่เพื่อพ่อเธอทำได้แค่สู้

ซูชิงอวี่กลับไปบ้านแล้วจัดการตัวเองที่มอมแมม ถึงได้เรียกแท็กซี่ไปยังฝานจิ่งวิลล่า

หนึ่งปีก่อนเธอกลับประเทศแล้วโทรศัพท์หาตัวเอง ไม่ได้เจอกันสิบปี ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง

ซูชิงอวี่มองดูวิลล่าที่หรูหรานั่น ดูท่าทางหลายปีมานี้เธอมีชีวิตอยู่อย่างดี

แสดงถึงจุดประสงค์ที่มา คนรับใช้นำทางเธอมายังห้องรับแขก มีหญิงสาวสวยสง่างามคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องรับแขก สวยงามเหมือนกับในความทรงจำ

“เสี่ยวอวี่” ดวงตาคู่สวยมองมาทางตัวเอง

แต่คำว่าแม่ ซูชิงอวี่ทำอย่างไรก็เรียกไม่ออก