บทที่ 4

ฝานเฉินซีจากไปตอนที่ซูชิงอวี่อายุ 8 ขวบ วันนั้นเป็นวันเกิดของซูฉี่ผิง เธอกลับไปเตรียมงานวันเกิดให้พ่อด้วยความดีใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นข้อตกลงหย่าร้างหนึ่งใบของพ่อแม่

เพื่อไล่ตามเธอซูชิงอวี่ล้มลุกคลุกคลานกลิ้งตกจากบันได รองเท้าหลุดแล้วก็ยังไม่รู้ตัว เธอกอดขาของฝานเฉินซีแล้วร้องไห้ตะโกนไม่หยุด “แม่คะ อย่าไปเลยนะคะ!”

ผู้หญิงที่สูงส่งลูบแก้มนุ่มของเธอ “ขอโทษนะ”

“แม่คะ ครั้งนี้หนูสอบได้ที่หนึ่งของชั้น แม่ยังไม่ได้ดูข้อสอบของหนูเลยนะ ต้องให้ผู้ปกครองเซ็นชื่อ”

“แม่คะ แม่อย่าทิ้งหนูไปเลยนะ หนูจะเป็นเด็กดี หนูรับปากว่าต่อไปจะไม่ไปสวนสนุกแล้ว หนูจะไม่ทำให้แม่โมโหอีก หนูจะเชื่อฟัง ขอร้องคุณแม่…”

เธอแสดงความตัดรักของตัวเองออกมาอย่างตื่นตระหนก หวังว่าหญิงสาวจะอยู่ต่อ ฝานเฉินซีบอกเธอแค่ว่า การแต่งงานของเธอกับพ่อไม่มีความสุข และตอนนี้เธอก็หาความสุขที่แท้จริงเจอแล้ว

ซูชิงอวี่เห็นคุณลุงแปลกหน้าคนหนึ่งนำกระเป๋าเดินทางวางไว้บนรถแทนเธอ พวกเขาจูงมือกันออกไป

ส่วนเธอที่เท้าเปล่าวิ่งตามไปหลายร้อยเมตร จนกระทั่งล้มลงบนพื้นอย่างแรง หัวเข่ากับฝ่าเท้าถูกทิ่มแทงจนเป็นแผล เธอเหม่อมองดูรถที่ตามไปไม่ทัน

ตอนนั้นเธอไม่เข้าใจ โตขึ้นถึงได้รู้ว่าแม่มีชู้ถูกพ่อจับได้ จึงขอหย่า ออกจากบ้านตัวเปล่า ไม่เอาทรัพย์สินทั้งหมด รวมทั้งเธอด้วย

สิบกว่าปีไม่เคยติดต่อมา และซูชิงอวี่เกลียดชังถึงที่สุด เธอเคยคิดว่าแม่เป็นคนที่จะไม่เจอหน้าอีกในชาตินี้

โชคชะตาน่าขำจริงๆ ถึงตอนสุดท้ายตัวเองก็ต้องก้มหัวให้เธออยู่ดี

ลำคอเหมือนมีอะไรติดอยู่ เธอนั่งสง่าอย่างนิ่งเฉยอยู่ตรงนั้น ฝานเฉินซีก็รับรู้ถึงอารมณ์ของเธอ จึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นและดึงเธอเข้ามาหา

“แม่รู้ว่าลูกเกลียดแม่ ตอนนั้นลูกเด็กเกินไป หลายๆ เรื่องไม่ใช่แบบที่ลูกคิด แม่ไม่มีวิธีอธิบายให้ลูกฟัง

ฝานเฉินซียื่นมือไปลูบใบหน้าของเธอ ”ลูกสาวฉันโตแล้ว นังหนู ครั้งนี้แม่กลับประเทศมาตั้งรกรากระยะยาวที่นี่ แม่รู้ว่าตระกูลซูเกิดเรื่องขึ้น แต่ไม่เป็นไรนะ แม่จะปกป้องลูกอย่างดี”

ซูชิงอวี่ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เรียกว่าความเกลียดแค้นเทียบไม่ได้กับคำว่าแม่ เธอพูดอย่างสะอื้นไห้ “แม่คะ”

“เด็กดี มาแล้วก็อยู่ทานข้าวเถอะ หลายปีมานี้ลุงไป๋ดีกับแม่มาก เขามีลูกสาวหนึ่งคน โตกว่าลูกสองปี เดี๋ยวเธอกับคู่หมั้นของเธอจะมาทานข้าว แม้จะแนะนำให้พวกลูกรู้จักกัน”

ซูชิงอวี่ไม่ได้คิดจะหลอมรวมกับบ้านใหม่ของเธอด้วยซ้ำ เธอรีบพูดขัด “แม่คะ ครั้งนี้ที่หนูมาก็เพราะเรื่องของพ่อ แม่รู้ว่าตระกูลซูล้มละลาย ตอนนี้พ่อโรคหัวใจกำเริบ หนูไม่มีเงินจ่ายค่าผ่าตัด แม่ช่วยหน่อยได้ไหม? หนูรับปากว่าต่อไปจะต้องคืนให้แม่แน่นอน”

ฝานเฉินซียังไม่ตอบกลับก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “คุณหนูซูขาดแคลนเงินอย่างมากจริงๆ สินะ มาขอเงินถึงบ้านผมเลยเหรอ”

ได้ยินเสียงนี้ซูชิงอวี่เหมือนกับถูกฟ้าผ่า เธอมองดูคนที่ปรากฏที่ประตูอย่างไม่อยากจะเชื่อ เป็นไป๋หยวนหยวนกับลี่ถิงเชิน?

โชคชะตาล้อเล่นกับเธออีกแล้ว คิดไม่ถึงว่าแม่จะเป็นแม่เลี้ยงของไป๋หยวนหยวน!

สามีของตัวเอง แม่ก็กลายเป็นคนสนิทของเขา

บังเอิญที่เธอขอเงินจากแม่แล้วถูกไป๋หยวนหยวนกับลี่ถิงเชินเห็นคาหนังคาเขา

ท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติของเธอตกอยู่ในดวงตาของลี่ถิงเชิน แต่ทว่าเขาเพียงแค่มองดูอยู่เงียบๆ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอื่นๆ

“แว้แว้แว้…”

เสียงร้องแบเบาะของทารกทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดนี่ ในตอนนี้ซูชิงอวี่เพิ่งสังเกตเห็นคนรับใช้เข็นรถเด็กแฝดอยู่

ในตอนที่ทารกร้องไห้ ลี่ถิงเชินได้อุ้มเด็กคนหนึ่งขึ้นมากล่อมอย่างชำนาญ

ภาพครอบครัวอันอบอุ่นตกอยู่ในสายตาของซูชิงอวี่มันทิ่มแทงตาจนพูดไม่ออก ถ้าหากลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ก็คงโตขนาดนี้

เธอเริ่มเสียใจทำไมต้องมาที่นี่ เหมือนถูกตอกอยู่บนเสาของความอับอายที่ถูกคนแล่เนื้อเอาเกลือทา

น่าแปลกตรงที่วันนี้เด็กคนนี้กล่อมอย่างไรก็หยุดร้องไม่ได้ คนใช้รีบชงนมมา เด็กกลับร้องไห้งอแงยิ่งกว่าเดิม

ลี่ถิงเชินกล่อมอย่างใจเย็น “ลูกรักเด็กดี ไม่ร้องนะ”

ชายที่สูงโปร่งแบบนั้นอุ้มเด็กตัวเล็กกลับดูอบอุ่นเป็นพิเศษ ดูท่าทางอ่อนโยนและใจเย็นของเขา ความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของซูชิงอวี่

เธอลุกขึ้นยืนเดินไปตรงหน้าลี่ถิงเชินแล้วแย่งเด็กมา น่าแปลกตรงที่ลี่ถิงเชินไม่ได้ห้ามปราม และที่น่าแปลกยิ่งกว่าก็ในตอนที่ถูกเธออุ้มกลับหยุดร้อง และเปลี่ยนไปยิ้มกริ่มขึ้นมา

เด็กที่อายุใกล้หนึ่งขวบดวงตาสดใส มุมปากอ่อนนุ่มยกขึ้นส่งเสียง “อ้อแอ้” ออกมา ในปากยังแฝงไปด้วยคำพูดที่ไม่ชัดเจน “อามะ~”

มือเล็กๆ ที่ขาวผ่องจะมาจับลูกบอลขนบนเสื้อของเธอ ท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนกับแบบจำลองของลี่ถิงเชินอย่างไงอย่างงั้น

หัวใจของซูชิงอวี่เหมือนกับถูกมีดทิ่มแทงเข้าอย่างแรก ความยืนหยัดสุดท้ายก็ถูกแทงจนแตกเป็นชิ้นๆ

เธอเคยไร้เดียงสาคิดว่าลี่ถิงเชินรักเธอจริงๆ ปีนั้นที่เพิ่งแต่งงานใหม่เขาดีกับเธอมากจริงๆ

กลางดึกเขามักจะตื๊อพูดพึมพำเสียงเบาข้างหูเธอ “ซูซู เรามีลูกด้วยกันนะ”

สิ่งที่เขาอยากได้เธอจะไม่ให้ได้อย่างไรล่ะ? ต่อให้เธอยังเรียนไม่จบ ก็ตั้งครรภ์โดยไม่สนใดๆ

ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าช่วงเวลาที่ติดแจอยู่กับเธอ ทุกครั้งที่เขาไปทำงานต่างประเทศ ก็ติดแจอยู่กับผู้หญิงอีกคนเหมือนกัน

กระเพาะปั่นป่วน ซูชิงอวี่ส่งเด็กให้เขา จากนั้นวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตูโดยไม่หันกลับไปมอง

เธอไม่ได้กินอะไร สิ่งที่อาเจียนออกมามีเลือดปนอยู่ เลือดสีแดงสดบริเวณกว้างใหญ่ทิ่มแทงดวงตาของเธอ

ดวงตากลอกไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ ดี ดีมากจริงๆ เลย

การแต่งงานของพวกเขาตั้งแต่เริ่มต้นเป็นเพียงเรื่องน่าขำ!

จุดที่คิดเข้าใจก็มีคำอธิบายหมดแล้ว ที่แท้ทุกอย่างมีที่มาที่ไป

ทำไมตกน้ำพร้อมกันคนที่เขาช่วยโดยไม่สนใจสิ่งใดก็คือไป๋หยวนหยวน ทำไมคลอดก่อนกำหนดพร้อมกันเขากลับไปอยู่ข้างกายไป๋หยวนหยวน เพราะว่าลูกในท้องของเธอก็เป็นลูกของลี่ถิงเชินไง!

ผ่านไปครู่หนึ่ง ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เสี่ยวอวี่ หนูไม่เป็นไรนะ?”

ซูชิงอวี่ทำความสะอาดกับสิ่งเรี่ยราด ใช้น้ำล้างหน้าแล้วเดินโซเซออกมา

ฝานเฉินซีไม่รู้ถึงความขัดแย้งระหว่างพวกเขา จับเธอไว้ด้วยความเป็นห่วงแล้วถามขึ้น “เสี่ยวอวี่ หนูไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“เห็นสองคนนี้แล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนก็แค่นั้น อ้วกออกมารู้สึกสบายขึ้นเยอะแล้ว”

“เสี่ยวอวี่ หนูรู้จักหยวนหยวนงั้นเหรอ? เธออยู่ต่างประเทศมาโดยตลอด ระหว่างพวกหนูมีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า? คนนี้คือลี่…”

ซูชิงอวี่ขัดคำพูดของฝานเฉินซีอย่างเย็นชา “หนูรู้ ลี่ถิงเชินประธานของลี่ซื่อกรุ๊ป ใครไม่รู้จักบ้าง?”

“ใช่จ้ะ ประธานลี่เป็นวัยรุ่นที่มีความสามารถมาก อายุยังน้อยก็สำเร็จขนาดนี้แล้ว”

“คุณลี่เก่งอยู่แล้ว ยังไม่หย่าร้างก็รีบจะแต่งงาน คนธรรมดาจะมีความกล้าแบบเขาได้อย่างไร”

ประโยคเดียวทำให้ฝานเฉินซีงุนงง “เสี่ยวอวี่ลูกกำลังพูดมั่วอะไร? ประธานลี่ยังไม่แต่งงานจะหย่าร้างอะไร?”

ซูชิงอวี่ยิ้มมุมปากถากถางอย่างถึงที่สุด “เขายังไม่แต่งงาน งั้นหนูเป็นใครกันล่ะคะ? คุณลี่ คุณบอกแม่ฉันสิ ฉันเป็นอะไรกับคุณ?”