เพื่อน

ณ มหาลัย

ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงมหาลัยแล้วล่ะ แต่…ตลอดเวลาที่นั่งรถมาที่นี่ ในหัวฉันเอาแต่คิดเรื่องที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ไม่หยุดเลย ทั้งยังรู้สึกผิดอยู่ในใจมาตลอดทางเลยด้วย แต่…ฉันคิดว่ามันไม่ถูกต้อง ทำไมฉันจะต้องมารู้สึกผิดขนาดนี้ด้วยนะ? ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำมันแตกซะหน่อยนี่ อีกอย่างสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกลับมากับฉัน มันก็ถือว่าสาสมกันแล้วนี่ น่าโกรธกว่าด้วยซ้ำ ฉันไม่จำเป็นต้องมารู้สึกผิดกับเขาเลยสักนิด

“เกว!!” เสียงเรียกของทิวเขาดังขึ้นมาจากตรงหน้าฉัน

“ว่าไง…”

หมับ!! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทักทายทิวเขากลับไปเลย คนตรงหน้าก็ตรงเข้ามาจับมือฉันขึ้นไปดูด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจ

“นี่มือเกวไปโดนอะไรมาอ่ะ?”

ฟึ่บ!! ท่าทีตื่นตระหนกที่มากเกินไปของทิวเขาทำฉันลำบากใจ จนต้องรีบดึงมือตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีอะไรหรอก เกวแค่ล้มนิดหน่อยอ่ะ”

“แล้วทำไมต้องปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ด้วย?”

“เกวแค่…ใส่มาบังแดดแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอกทิว”

“แน่ใจนะ? แล้วนี่ไปหาหมอรึยัง? ถ้าติดเชื้อขึ้นมาจะ…”

“ทิวเขา! …เกวไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ทิวเขามักจะมีท่าทีแบบนี้กับฉันเสมอ เวลาที่ฉันบาดเจ็บหรือเป็นอะไรนิดๆหน่อย ก็จะชอบเป็นห่วงจนเกินเรื่อง ซึ่งมัน…ทำให้ฉันอึดอัดใจอยู่ตลอด “เฮ้อออ…เรารีบไปหาอาจารย์กันเถอะ”

“อื้ม!”

ห้องอาจารย์ที่ปรึกษา

หลังจากที่พากันเดินมาสักพัก ตอนนี้เราสองคนก็เข้ามาหาอาจารย์ที่ปรึกษาถึงในห้องกันแล้ว

“สวัสดีคะอาจารย์”

“อาจารย์สวัสดีครับ” เราสองคนยกมือไหว้อาจารย์ที่ปรึกษาทันทีที่เข้ามาถึงห้องแล้ว

“อ้าวทิวเขา เกวลิน มากันแล้วเหรอ?”

“เราสองคนเอาเอกสารการฝึกงานมาส่งครับ”

“อ่อ ไหนเอามาดูหน่อยสิ”

ฟึ่บ!! ฉันกับทิวเขายื่นเอกสารที่เตรียมเอาไว้ให้อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์แกก้มลงไปดูสักพักก่อนจะหันหน้าขึ้นมาคุยกับเราสองคน

“เธอสองคนยื่นขอฝึกงานที่บริษัทเดียวกันเหรอ?”

“อะไรนะคะ?” ฉันขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูด เป็นไปไม่ได้ที่ฉันกับทิวเขาจะส่งฝึกงานที่บริษัทเดียวกัน ทิวเขาน่ะเป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัทอสังหาฯชื่อดัง บริษัทที่เขาควรจะส่งยื่นไปให้ก็ต้องเป็นบริษัทของพ่อเขาแน่ๆ ส่วนฉันน่ะ…ฉันยื่นขอฝึกงานกับบริษัทเล็กๆเท่านั้นแหละ บริษัทที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลอัศวนันทร์และไม่เกี่ยวข้องกับทิวเขา

“ใช่ครับ!” แต่แล้วคนที่ยืนข้างๆกลับตอบแทรกออกไปทันควัน

ขวับ!! ฉันถึงกับต้องหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่พอใจ ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ใช่ฉันที่ยื่นฝึกงานที่เดียวกับทิวเขา แต่เป็นทิวเขาต่างหากที่มายื่นฝึกงานที่เดียวกับฉัน

“แต่บริษัทที่เธอสองคนจะส่งยื่นไป มันไม่ได้อยู่ในลิสต์ที่ทางคณะเตรียมไว้เลยนะ”

“คือ…บริษัทนี้เป็นบริษัทที่มีการทำงานตรงกับที่หนูต้องการมากกว่าน่ะค่ะ หนูเลยอยากจะลองไปฝึกงานที่นี่ดู แต่…ของทิวเขา หนูว่าเขาน่าจะเขียนชื่อบริษัทผิดแน่ๆ ใช่มั้ยทิว?”

“ถูกแล้วครับ ผมเองก็ตั้งใจจะฝึกงานที่นั่นเหมือนกัน” เฮ้อออ! นี่เขาคิดจะทำอะไรของเขาอยู่เนี่ย?

“ทิวเขาบริษัทพ่อเธอก็อยู่ในลิสต์ที่คณะเตรียมไว้ให้นี่ทำไมถึงไม่ยื่นฝึกที่นั่นล่ะ? ส่วนเธอเกวลิน…เธอเองก็เป็นเด็กทุนของอัศวนันทร์กรุ๊ป การยื่นขอฝึกงานกับบริษัทในเครืออัศวนันทร์ มันจะส่งผลดีต่อเธอในอนาคตมากกว่านะ เฮ้ออ…อาจารย์เข้าใจนะว่าเธอสองคนเป็นเพื่อนกัน แต่อาจารย์อยากให้พวกเธอนึกถึงอนาคตให้มากกว่านี้ ผลงานของพวกเธอสองคนมันดีมากพอที่จะยื่นฝึกงานในบริษัทใหญ่ๆได้”

ฟึ่บ!! อาจารย์ยื่นเอกสารกลับมาให้เราสองคน

“อาจารย์จะให้เวลาพวกเธอไปคิดดูอีกทีนะ ตัดสินใจให้รอบคอบกว่านี้ แล้วค่อยเอาเอกสารมาส่งให้อาจารย์ใหม่อีกที โอเคมั้ย?” อาจารย์พูดออกมาเสียงแข็ง

“โอเคค่ะ”

“ได้ครับ” ฉันตอบตกลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เช่นเดียวกันกับทิวเขาที่ตอบออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป

หลังจากที่ออกมาจากห้องอาจารย์ที่ปรึกษาแล้ว ฉันก็รีบลากทิวเขามาคุยกันที่ระเบียงบันไดข้างนอกทันที ฉันต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง

“ทิวเขา ทำแบบนี้ทำไม?”

“ก็…ทิวอยากฝึกงานที่เดียวกับเกว”

“เฮ้อออ…ทิวเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่เลยนะ ที่ที่ทิวควรจะไปฝึกงานควรจะเป็นบริษัทของพ่อทิวมากกว่าสิ จะมายื่นฝึกงานที่บริษัทเล็กๆกับเกวไปทำไม?!” ฉัน…ไม่เข้าใจในกับสิ่งที่ทิวเขาทำเลยจริงๆ

“งั้นเกว…ก็มาฝึกงานที่บริษัททิวด้วยกันสิ”

“อะไรนะ?”

“เกวไม่อยากไปฝึกงานที่อัศวนันทร์กรุ๊ปนี่ ถ้างั้นก็มาฝึกงานที่…”

“ทิวเขา! เราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ทิวแค่อยากช่วยเกว! อย่างที่อาจารย์บอก…ผลงานของเกวมันดีเกินกว่าที่จะไปยื่นฝึกงานที่บริษัทเล็กๆแบบนั้น การที่เกวยื่นฝึกงานที่บริษัทใหญ่ๆ มันจะเป็นผลดีกับเกวในอนาคตมากกว่านะ”

“เพราะงั้นทิวก็เลยยื่นฝึกงานที่เดียวกับเกวงั้นเหรอ?”

“อะไรนะ?”

“สำหรับทิวต่อให้ยื่นฝึกงานที่บริษัทไหน มันก็คงไม่มีผลต่ออนาคตของทิวหรอก เพราะถึงยังไงจบไปทิวก็คงต้องกลับไปทำงานที่บริษัทของพ่อทิวอยู่แล้ว”

“เกวคือ…”

“ทิวก็รู้ใช่มั้ย? ว่าทำไมเกวถึงไม่อยากไปฝึกงานกับเครืออัศวนันทร์กรุ๊ป เพราะเกวไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณคนตระกูลนี้ไปตลอดชีวิตไง เกวอยากหลุดพ้นจากคนในตระกูลนี้มาตลอด แต่ถ้าเกวตอบตกลงรับความช่วยเหลือจากทิว มันก็ไม่ต่างอะไรจากการเปลี่ยนเจ้าหนี้คนใหม่ แต่เกวก็ยังมีหนี้ต่อไปไม่หมดสักที”

“ทิวรู้เกว! ทิวไม่ได้ช่วยเพื่อให้เกวคิดแบบนั้นซะหน่อย”

“เกวอยากอยู่ได้ด้วยตัวเองทิว ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหน เกวก็อยากอยู่ได้ด้วยตัวเองคนเดียว เกวไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว”

“เฮ้อออ! เข้าใจแล้วเกว ทิวผิดเอง ทิวขอโทษนะ” คนตรงหน้าพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูรู้สึกผิด

“เฮ้อออ ช่างมันเถอะ แต่ทิวอย่าลืมกลับแก้เอกสารใหม่ซะ เกวขอตัวก่อนนะ”

ขวับ!! ฉันหันหลังกลับไปเพื่อเตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้ให้ไว

”เดี๋ยวเกว!”

หมับ!! แต่ก็ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาเดินออกไปเลยสักก้าว กลับต้องหยุดชะงักขึ้นมาเพราะโดนทิวเขาจับมือรั้งเอาไว้ซะก่อน

“เกวรู้ใช่มั้ยว่าที่ทิวทำไปทั้งหมดนี้เพราะอะไร?” สายตาของคนตัวสูงตรงหน้าที่ส่งมาทางฉันกำลังสั่นไหว ราวกับเหมือนจะร้องไห้ออกมาอย่างนั้นแหละ

ฟึ่บ!! ฉันจับมือของทิวเขาออกไปจากข้อมือของฉันทันที ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่านี้

“เฮ้ออ …เกวยังอยากเป็นเพื่อนทิวอยู่นะ!” ฉันรู้ๆ ฉันรู้มาตลอดว่าทิวเขารู้สึกยังไงกับฉัน? เขาแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาชัดเจนอยู่ตลอด ถ้าไม่รู้ฉันก็คงจะโง่มากเลยล่ะ แต่…มันเป็นไปไม่ได้! ฉันไม่ได้ชอบทิวเขาแบบนั้น ทิวเขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ฉันไม่มีทางคิดกับเขาเป็นอย่างอื่นไปได้แน่ๆ หรือต่อให้เราสองคนจะชอบกันจริงๆ เรื่องของเราสองคนก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ไม่มีทาง