บทที่ 12 บอดี้การ์ดส่วนตัว...

“ยอมแล้วเหรอ...งั้นก็เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ขึ้นเตียงกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ”

เขากล่าวสรุปสั้นๆ อมิยายกมือขึ้นกอดอก

“ฉันไม่ได้มาขึ้นเตียงกับคุณ แต่จะรับเป็นบอดี้การ์ดให้ ถ้าคุณตกลงก็ตามนี้ แต่ถ้าไม่ตกลงฉันก็จะกลับเมืองไทยไม่กลับมาที่นี่อีก และไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น”

หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงและเด็ดขาด พร้อมกับโยนตั๋วเครื่องบินไปบนโต๊ะเป็นเครื่องยืนยัน เบอร์นาโดไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าหนี้และใครเป็นลูกหนี้กันแน่

“จะมากไปหน่อยแล้ว ฉันเป็นเจ้าของเงิน ฉันเป็นคนตั้งกฎแต่เพียงผู้เดียว” เสียงเข้มกล่าวสวนออกไป

“งั้นก็ว่ามา” อมิยากล่าวเหมือนจะยอมรับง่ายๆ และพยักหน้าทำท่าตั้งใจฟัง

“เธอต้องนอนกับฉัน และอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ”

กฎของผู้ชายมักมากจิตสกปรกตามแบบฉบับมาเฟียที่คิดถึงแต่หัวข้างล่าง อมิยาถอนหายใจ ที่หล่อนให้ฉายาว่าไอ้หมอนี่เป็นมาเฟียหื่นนั้นไม่เกินจริงเลย คำก็นอน สองคำก็ขึ้นเตียง พูดหรือคิดอะไรหนีไม่พ้นเรื่องเซ็กส์

“ฟังให้ดีนะเบอร์นาโด ฉันมาที่นี่ก็เพราะฉุกคิดแบบสายฟ้าแลบขึ้นมาได้ว่า อย่างน้อยซานโต้ก็เป็นพ่อฉัน ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อที่ใช้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ฉันก็ควรตอบแทนเขานิดหนึ่งที่ทำให้ฉันเกิดมา เลยตัดสินใจมาหาคุณและจะยอมอยู่ใช้หนี้ให้พ่อฉันเป็นเวลาสามเดือน ย้ำ...ฉันจะทำงานให้คุณสามเดือนเท่านั้น จากนั้นหนี้เหลือเท่าไหร่คุณก็ไปคิดต่อกับพ่อฉันเอาเอง เข้าใจ๊”

หล่อนพูดยืดยาว อมิยาคิดว่าสามเดือนน่าจะเพียงพอที่จะสืบหาข้อมูลที่ฟอกซ์ต้องการได้หมด เบอร์นาโดนิ่งฟังและคิดตามไปด้วย

“บอดี้การ์ดฉันมีเยอะแยะ ฉันจะเอาเธอมาอีกทำไม ฉันอยากได้เธอมาเป็นนางบำเรอ ย้ำ...นางบำเรอ ไม่ต้องการบอดี้การ์ด” เขากล่าวย้ำเสียงเข้มไม่ยอมเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่ชอบผู้ชาย ฉันเป็นเลสเบี้ยน”

เสียงเรียบโต้ตอบทันควันเช่นกัน ทำให้เบอร์นาโดอ้าปากค้างไปทันที หากต่อมาชายหนุ่มก็ทำท่าหรี่ตา เอนตัวพิงไปกับเก้าอี้นวมและใช้นิ้วถูปลายคาง เขาคิดว่าหล่อนกำลังเล่นแง่และหาข้ออ้าง

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นโอกาสอันดีของเธอที่จะได้ลองของจริงเสียที ฉันรับรองว่าเธอจะชอบและติดใจ หึหึ”

เขากล่าวออกมาหน้ายิ้มพราวสายตาเจ้าเล่ห์ อมิยากระพริบตาอยู่ในอาการนิ่งสงบ พยายามไม่ทำท่ามีพิรุธว่าหล่อนหัวใจวูบนิดหนึ่งกับประโยคของเขา หญิงสาวกระตุกปากยิ้มเยาะ

“ฉันพูดจริงๆ ฉันชอบผู้หญิง ไม่เคยมีความรู้สึกกับผู้ชาย”

อมิยาปรายตาลงมองระหว่างขาของเขาแล้วยิ้มเยาะเพิ่มอีกนิด ทำเอาเบอร์นาโดต้องขยับนั่งตัวตรงทันที เขาหรี่ตามองดูหล่อนโต้ตอบกันไปมา

“ฉันรู้ทันเกมเธอหรอกอมิยา คำพูดหรือจะสู้การกระทำได้ ไหนฉันขอพิสูจน์ดูหน่อย”

กล่าวเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้าไปหา อมิยายกกำปั้นง้างขึ้นทันควัน

“อ๊ะ...อย่าต่อย ถ้าเธอแน่จริงก็ต้องยอมให้ฉันพิสูจน์ว่าเธอเป็นทอมและไม่มีความรู้สึกกับผู้ชายจริงๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เชื่อเธอเด็ดขาด”

“ถ้าอย่างนั้นคุณสัญญามาก่อนว่า ถ้าพิสูจน์แล้วฉันไม่ชอบผู้ชายจริงๆ คุณจะรับฉันเป็นบอดี้การ์ดและทำงานให้คุณสามเดือน”

“หกเดือน” เขาต่อรอง อมิยานิ่งคิด ก็ดีเหมือนกันเผื่อเวลาเอาไว้หน่อย

“ตกลง”

หญิงสาวกล่าวพร้อมกับพยักหน้ารับ เบอร์นาโดเดินเข้าไปหาแล้วรวบร่างเพรียวระหงเข้ามากอด สองคนยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมหลบตาใคร ชายหนุ่มวางมือบนสะโพกผายแล้วดึงเข้ามาแนบบีบเคล้นแก้มสะโพกไปมาอย่างมันมือ อมิยาขืนตัวนิดหนึ่ง เบ้หน้าทำท่ารังเกียจเต็มที่

“ขนลุก” หล่อนกล่าวเสียงเรียบออกมาพร้อมทำท่าประกอบ

เบอร์นาโดจุดยิ้มมุมปากดวงตาเข้มพราวระยับ อมิยาพยายามไม่หลบประกายตาคมกล้าของเขาถึงแม้ใจจะเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมานิดหนึ่ง ต้องยอมรับว่าเมื่ออยู่ระยะใกล้ เขายิ่งดูหล่อเหลือร้าย เสน่ห์ดึงดูดมหาศาลอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ แต่หล่อนก็หนึ่งในปฐพีเหมือนกัน คุ้นเคยมีเพื่อนเป็นผู้ชายรูปหล่อหุ่นล่ำบึกนับไม่ถ้วน ไม่มีทางที่จะหวั่นไหวไปกับเขาง่ายๆ อย่างแน่นอน

เบอร์นาโดก้มหน้าไปสูดกลิ่นหอมตรงซอกคอ หล่อนทำท่าผงะ ชายหนุ่มยิ้มพรายด้วยความสนุก รู้สึกท้าทายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ฉันจะจูบเธอล่ะนะ ระวังจะติดใจล่ะ หึหึ”

“อย่านาน ฉันมีเวลาจำกัด มีนัด”

หล่อนกล่าวโต้ตอบท่าทางไม่มีความอ่อนไหวกับร่างแข็งแกร่งที่แนบกับร่างของหล่อนอยู่ เบอร์นาโดก้มไปประกบปากแล้วดูดแผ่วเบาอย่างหยอกล้อ ปากหล่อนอิ่มเต็มและจิ้มลิ้ม รสสัมผัสนุ่มลิ้นจนเขาใจกระตุก ชายหนุ่มเคล้าเคลียจนพอใจ จึงส่งลิ้นแทรกเข้าไป หล่อนรีบผลักหน้าเขาออกทันที