Ep : 3 - พรหมจรรย์ 1

       เสียงเพลงจากด้านนอกดังเข้ามาถึงในห้องน้ำ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ดังเท่าเสียงหอบหายใจของเธอ บูรณิการ์แข้งขาอ่อนแรงหมดเรี่ยวแรงจะต่อต้านและสู้กับคนดิบเถื่อน ตอนนี้เธอเชื่อแล้วว่าคนเราจะดูแค่หน้าตาไม่ได้ เพราะนิสัยและสันดานของคนเรามันต้องดูกันนานๆ อย่างผู้ชายคนนี้ เขาแทบไม่เหมือนคนไม่ดี แต่ตอนนี้เชื่อแล้วว่าไม่ดีและเลวมาก

       ‘ข่มขืน’ เขากำลังข่มขืนเธอในห้องน้ำของผับ แถมเป็นห้องน้ำชายด้วย

       “อะ...อื้อ” สมองของสาวน้อยแทบจะหยุดทำงานเมื่อถูกบดจูบเอาแต่ใจ เรียวลิ้นก็ถูกเรียวลิ้นของคนถ่อยรัดคลึงดูดกลืน ตอนนี้ทุกอย่างมันดูว่างเปล่าไปหมดสำหรับบูรณิการ์ เสียงผู้คนด้านนอกห้องที่ดังลอดเข้ามาในห้องน้ำมันไม่ได้ทำให้เธอตื่นกลัวแม้แต่น้อย

       “อ่า...ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้พี่เหิมอยากได้บีบีสุดๆ อ่า...”

เขาดันร่างเล็กจนแผ่นหลังแนบเบียดจนจะกลืนกินเป็นเนื้อเดียวกับประตูด้านหลัง แล้วมือที่บีบขยุ้มขยำยกอุ้มก้นกลมกลึงของหญิงสาวก็ปล่อยเธอยืนกับพื้นเอง แต่ยังคงกอดอุ้มเอวเล็กคอดไว้ด้วยกลัวว่าร่างเล็กจะทรุดฮวบไปกองกับพื้น

       “ปะ...ปล่อยฉัน อือ...” เธอบอกเขาเสียงหอบพร้อมกับพยายามบิดข้อมือทั้งสองออกจากอุ้งมือหนา แต่มันก็ไม่ได้ผล ตอนนี้เธอถูกมือของเขากำข้อมือทั้งสองแน่นรวมกันจนเจ็บ

       “ชูว์...ก็เห็นอยู่ว่าไม่มีแรงจะยืนแล้วยังจะให้ปล่อยอีกเหรอบีบี” แล้วมือที่จับมือน้อยทั้งสองรวบรั้งไว้เหนือหัวก็ปล่อยผละออกมาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเองแล้วล้วงมือเข้าไปในความโอหังตัวเองที่กำลังเหยียดตัวขยายคับแน่นในกางเกงออกมาข้างนอก

       บูรณิการ์ก้มมองเห็นความใหญ่โตเด้งออกมาด้านนอกกางเกงก็ตกใจกลัวกับความใหญ่โตโอหังของบุรุษ ครั้งแรกกับการได้เห็นความเป็นชายชัดๆ แบบนี้ เธอไม่เคยเห็นตอนมันขยายตัวและไม่คิดว่ามันจะใหญ่อวบและยาวขนาดนี้ ตอนนี้สติของเธอเริ่มกลับมาอีกครั้ง สองมือน้อยที่ได้อิสระก็ผลักคนตัวโตออกห่าง แต่ก็ถูกเขากอดรั้งเอวเล็กจนตัวเองลอยตามร่างที่กระเด็นห่าง

       “ปล่อยฉัน! คุณจะทำแบบนี้กับคนที่ไม่เต็มใจไม่ได้” สองมือน้อยดันหน้าอกแกร่งไว้ด้วยไม่อยากให้ร่างตัวเองแนบเบียดสีไปกับอกคนตัวโต แต่ช่วงล่างของเธอนั้นเปลือยเปล่าและมือของคนเถื่อนก็กอบกุมก้นกลมกลึงของเธอพร้อมบีบขยุ้มขยำเล่น

       “เดี๋ยวก็รู้ว่าเต็มใจหรือไม่เต็มใจบีบี” แล้วเขาก็ยกเท้าไปด้านหลังเขี่ยปิดฝาชักโครกแล้วก็นั่งทับลงไปพร้อมกับกอดรั้งเธอขยับมายืนแทรกกลางหว่างขาตน

       “คุณทำแบบนี้ก็ไม่ต่างจากพวกในข่าวที่ฉุดผู้หญิงไปข่มขืน”

       “ไม่ได้ฉุด แต่อุ้มมาให้คนเห็นเนี่ยแหละ อีกอย่างลองก่อนได้ไหมค่อยพูดว่าข่มขืนน่ะ เผลอๆ บีบีอาจจะติดใจพี่เหิมก็ได้” แล้วเขาก็จับบังคับมือหญิงสาวมาจับสัมผัสความอหังการตัวเองที่กำลังตั้งตารอคอยการสัมผัสจากคนตัวเล็ก

       “มะ...ไม่นะ อย่าทำแบบนี้”

บูรณิการ์พยายามขืนมือตัวเองและดึงมือตัวเองต้านแรงดึงของบุรุษ แต่ก็พ่ายแพ้แรงบุรุษตัวโตอย่างกองทัพ มือเธอกำลังแตะสัมผัสกับความน่ากลัวตรงหน้า มันอุ่นร้อนและรู้สึกว่ามันจะขยับได้ มันตอบสนองมือของเธอที่แตะอยู่บนปลายเนื้อที่กำลังเบ่งบานของคนเถื่อน

       “ตรงนี้ของบีบีกับตรงนี้ของพี่เหิมมันจะเข้ากันได้ดีไหมนะ”

เขาเอ่ยพึมพำเสียงพร่าเสียวขณะสายตามองจ้องความเป็นสาวอวบอูมตรงหน้าตน ส่วนมือใหญ่ก็บังคับมือน้อยให้เคลื่อนไหวกับท่อนเอ็นร้อนตัวเอง

       “ยะ...อย่ามอง” สองขายกพาดไขว้กันทันทีเมื่อรู้ว่าถูกคนถ่อยจ้องมอง

       หึหึ

       เธอห้ามเขางั้นเหรอ กองทัพมองจ้องสามเหลี่ยมทองคำของบูรณิการ์แล้วก็ยิ้มเอ็นดูความอวบอูมสวยงามและมีเส้นขนขึ้นปกคลุมบางๆ

       “ก็บอกว่าอย่ามองไงล่ะ” เธอตะโกนบอกกองทัพเสียงดังพร้อมใช้มือข้างที่ว่างอยู่ปิดตาของชายหนุ่ม

       “ไม่ให้มองแล้วจะให้มองไปทางไหน ก็มันน่ารักนี่บีบี” เขาจับมือเธอที่ปิดตามาจูบเบาๆ แล้วก็ปล่อยมันเป็นอิสระ มืออีกข้างก็ยังคงบังคับมือน้อยเคลื่อนไหวกับเอ็นร้อนตัวเอง

       “อ่า...รู้ไหมตอนนี้พี่เหิมต้องการบีบีมาก อ่า...เสียว อยากให้บีบีใช้ภายในของบีบีตอดรัดให้พี่เจ็บปวดมากกว่านี้ อื้ม...เสียว”

กองทัพครางเสียวให้คนตัวเล็กได้ยินว่าตนเองนั้นร้อนรุ่มเพราะมือและร่างกายของเธอมากแค่ไหน มือใหญ่ผละจากมือน้อยที่กำลังบังคับให้ขยับขับเคลื่อนถูไถกับเอ็นเนื้อตัวเองไปวางทาบทับตรงสามเหลี่ยมทองคำสตรี แล้วเริ่มลูบคลึงไปมา ก่อนจะรั้งเธอเข้ามาใกล้แล้วใช้เท้าใหญ่เหยียบกางเกงชั้นในและกางเกงซับในของเธอไว้กับพื้น ก่อนจะกอดอุ้มเธอยกขึ้นมานั่งคร่อมทับบนตักตัวเองและองศาที่กดร่างเล็กลงนั้น เขาก็แอ่นเด้งกระแทกกายอหังการตัวเองเด้งกระแทกเบียดแทรกกลางร่างน้อยครั้งเดียวเต็มลำใหญ่โตจนสุดโคนเนื้อ

       “กรี๊ด! เจ็บ!” มันเจ็บปวดทรมานราวกับถูกกระชากทึ้งร่างแยกออกเป็นสองส่วน บูรณิการ์ดิ้นลุกหนีออกจากตักหนา แต่ก็ถูกแขนแข็งแรงของคนป่าเถื่อนกอดรัดรั้งไว้แน่น และเสียงร้องของเธอก็ดังถึงข้างนอกทำให้คนที่มาเข้าห้องน้ำได้ยินและกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอจึงเคาะทุบประตูรัวๆ เรียก

       “คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงของผู้ชายหน้าห้องดังตะโกนเข้ามาและทำให้ทั้งสองคนข้างในเงียบ บูรณิการ์เม้มปากแน่นด้วยกลัวว่าคนข้างนอกจะพังประตูเข้ามาและเขินอายผู้คนข้างนอก

       “คุณครับๆๆ” คนด้านนอกยังคงร้องตะโกนพร้อมทุบตีประตูห้องน้ำรัวๆ

       ปัง! ปัง! ปัง!

       “ไม่มีอะไรครับ แฟนผมเขาเล็กมากเลยทำให้เจ็บน่ะครับ” กองทัพตะโกนบอกคนหน้าประตู หากตอบช้ากว่านี้ทุกคนคงได้พังประตูเข้ามาแน่นอน และเขาไม่ปรารถนาให้ใครมาเห็นความสวยงามของคนเหนือตักหนาตนเอง

       พอกองทัพตะโกนตอบ คนข้างนอกก็เข้าใจในความหมาย เพราะไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่มีคนพาผู้หญิงมาร่วมกิจกรรมกันในห้องน้ำ แล้วเสียงหน้าประตูก็เงียบไป

       “ฉันเจ็บ!” พอเสียงหน้าห้องเงียบ บูรณิการ์ก็บอกกองทัพอีกครั้งว่าตนนั้นเจ็บกลางกายความเป็นสาวที่เขากระแทกกายเข้าหาอย่างดุดัน

       “อ่า...พี่เหิมไม่คิดว่าบีบีเป็นสาวพรหมจรรย์ ชูว์...ขอโทษครับทูนหัว” หัวใจที่แข็งกระด้างของเขาอ่อนไหวยวบ เต้นแรงผิดจังหวะเมื่อรู้ว่าตนได้เป็นคนแรกของหญิงสาว ความรู้สึกการได้เป็นคนแรกของใครสักคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง เพราะปกติที่ผ่านมาไม่เคยรู้เลย เขาไม่เคยได้เป็นผู้ชายคนแรกของใคร เคยเป็นแต่คนที่สี่ ห้าหรือมากกว่านั้นของสาวๆ

       “อือ...เจ็บ! ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ อือ...” บูรณิการ์ขอร้องเสียงสั่นเครือ สองมือน้อยเกาะบ่าหนาพร้อมกับน้ำตาไหลหยดลงใบหน้าหล่อเข้มของคนถ่อย

       น้ำใสๆ หยดลงแก้มสากทำให้กองทัพรู้สึกเห็นใจสงสารคนตัวเล็กที่โดนตัวเองกระทำอย่างป่าเถื่อน เพราะเขาไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะยังบริสุทธิ์อยู่ ก็ยุคสมัยนี้แล้วมันยากที่จะยังมีผู้หญิงที่ยังรักษาพรหมจรรย์ แต่วันนี้ก็ได้เจอแล้วและเขาเองก็เป็นคนพรากมันไปจากบูรณิการ์

       “อ่า...ขอโทษทูนหัว อ่า...พี่เหิมขอโทษ แต่ให้ปล่อยไปตอนนี้บีบีจะทรมานเชื่อพี่เหิมนะ ลืมความเจ็บปวดแล้วไปด้วยกัน ผ่อนคลาย อ่า...” เขายังไม่จับร่างน้อยยกขย่มท่อนเอ็นตัวเอง เขากอดเธอแน่นด้วยแขนข้างเดียว เพราะมืออีกข้างยกขึ้นซับเช็ดน้ำตาให้สาวน้อย

       “ฉันเจ็บ! คุณข่มขืนฉัน ได้ยินไหมคุณข่มขืนฉัน ฉันเกลียดคุณ! อึก!” บูรณิการ์ก้มมองสบตาคนตัวโตด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวและเสียใจและยังเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นกองทัพ

       หัวใจที่ด้านชารู้สึกเจ็บแปลบอย่างประหลาดเมื่อได้เห็นสายตาของคนตัวเล็กส่งมาให้ เขารับรู้ได้ทุกอย่างถึงความรู้สึกของบูรณิการ์ และเขาก็คงทำได้แค่เพียงพูดว่า

       “ขอโทษบีบี”

       “สารเลว!” เธอตอบกลับเขาแล้วก็ดิ้นจะหนีจากตักหนา ไม่สนใจความเจ็บปวด แต่ยิ่งดิ้นเธอก็ยิ่งเจ็บตรงกลางความเป็นสาวที่ยังคงหลอมรวมเป็นหนึ่งกับคนโอหัง