ตอนพิเศษ 1 : ความสุขที่รอคอย

พาดหัวข่าวตัวไม้บนหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิงหลายฉบับ และฟีดข่าวที่ร้อนแรงในโลกโซเชียลมีเดีย ต่างประโคมข่าว ‘วิวาห์หวานชื่น…ทนายดังต่างวัยคว้าลูกสาวเพื่อนสนิทเข้าประตูวิวาห์’ ภาพของเจนรบ ทนายความชื่อดังขวัญใจคนยากจน วัย 54 ปี ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ยืนเคียงข้าง ปวีณา เจ้าสาวแสนสวยวัย 22 ปี ทายาทคนเล็กของนักธุรกิจรีสอร์ตหรูแห่งเชียงเหนือ ในชุดไทยล้านนาประยุกต์อันงดงาม กลายเป็นประเด็นทอล์คออฟเดอะทาวน์เพียงชั่วข้ามคืน

คอมเมนต์หลั่งไหลเข้ามามากมายราวกับสายน้ำหลาก บ้างแสดงความยินดี บ้างตั้งคำถามถึงความเหมาะสม บ้างก็อดอิจฉาเจ้าบ่าวสูงวัยที่ได้ภรรยาสาวสวยราวกับนางฟ้ามาครองไม่ได้

“อิจฉาคนแก่ว่ะ! มีดีอะไร สาวสวยถึงได้ยอมแต่งด้วย?”

“สายเปย์รึเปล่า? แต่บ้านฝ่ายหญิงก็รวยนะ”

“ไม่แน่...ฝ่ายชายอาจจะเกาะฝ่ายหญิงก็ได้ ใครจะรู้”

“หรือว่าเขารักกันจริงๆ ความรักมันไม่เกี่ยวกับอายุหรอกน่า อย่าคิดอกุศลเลย”

เจนรบและปวีณาเตรียมใจรับมือกับกระแสสังคมเหล่านี้ไว้แล้ว ทั้งคู่เลือกให้สัมภาษณ์กับสื่อเพียงไม่กี่แห่งเท่าที่จำเป็น โดยเน้นย้ำถึงความรักความเข้าใจที่ทั้งสองมีให้กัน และการยอมรับจากครอบครัวทั้งสองฝ่าย พวกเขาไม่ได้เปิดเผยเรื่องราวความสัมพันธ์อันซับซ้อนในอดีต หรือการเผชิญหน้าอันตึงเครียดที่เกือบจะลงเอยด้วยโศกนาฏกรรม ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ และให้ผู้คนเริ่มลืมเลือนข่าวคราวความรักต่างวัยของพวกเขาไปเองตามกาลเวลา

หลายเดือนผ่านไปนับจากวันวิวาห์ ปวีณาย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ย่านบางกะปิของเจนรบอย่างเต็มตัว ในฐานะภรรยาตามกฎหมายและพฤตินัย ชีวิตคู่บทใหม่เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับการปรับตัวครั้งใหญ่ของคนสองวัย

เจนรบ ชายผู้เคยชินกับความเงียบเหงาและความเป็นระเบียบแบบแผนในชีวิตการทำงาน ต้องเรียนรู้ที่จะผ่อนคลายและเปิดรับสีสันใหม่ๆ ที่ปวีณานำเข้ามา เธอเปรียบเสมือนสายลมสดชื่นที่พัดพาความหม่นหมองในบ้านและในหัวใจของเขาให้จางหายไป เขาเริ่มยิ้มง่ายขึ้น หัวเราะบ่อยขึ้น และที่สำคัญ เขาเริ่ม “กลับบ้าน” เร็วขึ้น ไม่ใช่เพียงเพื่อพักผ่อน แต่เพื่อใช้เวลากับภรรยาสาวที่รอคอยอยู่

ปวีณาเองก็ต้องปรับตัวไม่น้อย จากนักศึกษาสู่บทบาทภรรยาและเลขานุการส่วนตัวของทนายความชื่อดัง เธอต้องเรียนรู้งานเอกสาร การจัดการตารางนัดหมายที่ซับซ้อน การวางตัวเมื่อต้องติดตามสามีไปพบปะลูกความหรือออกงานสังคม ตอนแรกก็มีผิดพลาดบ้าง แต่ด้วยความฉลาด หัวไว และความใส่ใจในรายละเอียด เธอก็สามารถทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จนเจนรบชื่นชมในความสามารถของเธอไม่ได้

“แม่เก่งมากเลยนะรู้ไหม” เจนรบเอ่ยชม ขณะมองปวีณาที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดตารางงานของเขาในเช้าวันหนึ่ง พวกเขาตกลงเปลี่ยนสรรพนามเรียกขานกันจาก “ลุง-หนู” เป็น “พ่อ-แม่” เพื่อสร้างความรู้สึกของครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แม้จะยังไม่มีโซ่ทองคล้องใจก็ตามที “ถ้าไม่ได้แม่ พ่อคงหัวหมุน จัดการอะไรไม่ถูกแน่ๆ”

“พ่อก็ชมเกินไปค่ะ” ปวีณาเงยหน้าขึ้นจากจอแท็บเล็ต ยิ้มเขิน “แม่ก็แค่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเท่านั้นเอง ว่าแต่...วันนี้พ่ออยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวแม่เข้าครัวทำให้”

“อะไรก็ได้ที่แม่ทำ พ่อกินได้หมดแหละ” เจนรบตอบ เดินเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง หอมแก้มใสฟอดใหญ่ “ขอแค่มีแม่คอยดูแลพ่อแบบนี้ พ่อก็มีความสุขที่สุดแล้ว”

ชีวิตคู่ไม่ได้มีแต่ความหวานชื่นเสมอไป ความแตกต่างด้านวัยก็สร้างช่องว่างเล็กๆ ขึ้นมาบ้างในบางครั้ง เจนรบอาจจะชอบฟังเพลงเก่าหรือดูข่าวสารบ้านเมือง แต่ปวีณากลับชอบฟังเพลง K-Pop หรือดูซีรีส์เกาหลี บางครั้งเจนรบก็รู้สึกเหนื่อยล้าอยากพักผ่อน แต่ปวีณายังคงมีพลังงานเต็มเปี่ยมอยากชวนคุยหรือทำกิจกรรมอื่นๆ แต่ทั้งคู่ก็เรียนรู้เรื่องการประนีประนอม การให้อภัยกัน หาจุดกึ่งกลาง และเติมเต็มความสุขให้กันและกันด้วยความเข้าใจและเสียงหัวเราะ

สำหรับเจนรบเอง บางทีก็แอบเหนื่อยเหมือนกันเวลาแม่เขาเปิดเพลง K-Pop เสียงดังลั่นบ้าน... แต่เห็นเขามีความสุข พ่อก็มีความสุขไปด้วย... ยอมหูชาหน่อยแล้วกัน

ส่วนปวีณาเอง บางทีก็อยากชวนพ่อเขาออกไปทำกิจกรรมสนุกๆ บ้าง แต่ก็เข้าใจว่าพ่อทำงานมาเหนื่อย อยากพักผ่อน... ไม่เป็นไร แค่ได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็มีความสุขแล้ว

พอพูดถึงปวีณา เธอไม่ได้ทิ้งความเป็นตัวเอง เธอเริ่มมองหาสิ่งที่ชอบและอยากทำนอกเหนือจากงานเลขาฯ เธอค้นพบว่าตัวเองมีความสุขกับการทำอาหารเพื่อสุขภาพ และเริ่มแบ่งปันสูตรอาหารคลีนผ่านเพจเฟซบุ๊กและช่องยูทูบส่วนตัว ซึ่งได้รับการตอบรับดีเกินคาด มีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเริ่มสร้างรายได้เสริมให้กับเธอ

“ดูซิ เมียพ่อเก่งจริงๆ นอกจากเป็นเลขาฯ คนเก่งแล้ว ยังเป็นยูทูปเบอร์อาหารคลีนชื่อดังอีกต่างหาก” เจนรบเอ่ยแซวอย่างภูมิใจในตัวภรรยา

“พ่อก็พูดไปค่ะ แม่แค่ทำสนุกๆ ไม่ได้คิดว่าจะจริงจังอะไรขนาดนั้น” ปวีณาตอบ แต่รอยยิ้มก็บ่งบอกความสุขและความภูมิใจในสิ่งที่ทำ

“ทำไปเถอะ ทาในสิ่งที่แม่ชอบ ไม่ต้องไปแคร์ว่าจะได้เงินมากหรือน้อย ขอให้แม่มีความสุข พ่อสนับสนุนเต็มที่” เจนรบให้กำลังใจ เขารู้ดีว่าปวีณาเป็นสาวสมัยใหม่ที่มีความฝันและความสามารถ เขาไม่อยากให้เธอต้องละทิ้งตัวตนเพื่อมาเป็นเพียงภรรยาของเขา แต่อยากให้เธอได้เติบโตและเปล่งประกายในเส้นทางของตัวเองด้วย

เวลาผ่านไปเกือบปี ชีวิตคู่ของเจนรบและปวีณาราบรื่นและเต็มไปด้วยความสุข แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงขาดหายไปคือเสียงหัวเราะของเด็กน้อย เจนรบในวัยที่มากขึ้น เริ่มตระหนักถึงความปรารถนาลึกๆ ที่อยากจะมีทายาทสืบสกุล อยากมีใครสักคนมาเติมเต็มคำว่า “ครอบครัว” ให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

“แม่...พ่อว่าครอบครัวของเราคงจะสมบูรณ์แบบกว่านี้ ถ้าเรามีเจ้าตัวน้อยด้วยกันนะ” เจนรบเปรยขึ้นในคืนหนึ่งขณะนอนกอดปวีณาอยู่บนเตียง

ปวีณาซบหน้ากับอกสามี “แม่ก็คิดเหมือนกันค่ะพ่อ แต่...” เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เราแต่งงานกันมาเกือบปีแล้วนะคะ ถ้าเขายังไม่มา...”

“ไม่เป็นไรนะแม่” เจนรบกอดเธอแน่นขึ้น “ไม่ต้องกังวลนะ พ่อไม่ได้กดดันแม่เลย แค่รู้สึกว่าถ้ามีลูกก็คงจะดี แต่ถ้าไม่มี...พ่อก็มีความสุขที่สุดแล้วที่มีแม่”

ถึงแม้ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจลึกๆ เจนรบก็อดที่จะหวังไม่ได้ พวกเขาพากันไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล ผลออกมาว่าร่างกายของทั้งคู่แข็งแรงสมบูรณ์ดี เชื้ออสุจิของเจนรบก็ยังคงแข็งแรงแม้จะอายุมากแล้ว คุณหมอบอกเพียงว่าให้ทำใจให้สบาย อย่าเครียด และ “ถึงเวลา” เขาก็จะมาเอง

หลายเดือนผ่านไป... แล้วก็เป็นปี... ความหวังเริ่มสลับกับความกังวล บางคืนปวีณาก็แอบร้องไห้เงียบๆ กลัวว่าจะทำให้สามีผิดหวัง เจนรบแม้จะพยายามปลอบใจภรรยาและทำใจให้เข้มแข็ง แต่ลึกๆ เขาก็อดหวั่นใจไม่ได้ หรือเราจะไม่มีวาสนาได้เป็นพ่อคนจริงๆ... เขาได้แต่กอดปวีณาแน่นขึ้น

“ไม่เป็นไรนะแม่ ถ้าไม่มีเขา เราก็อยู่กันสองคนตายายแบบนี้ พ่อก็มีความสุขที่สุดแล้ว” เขาพูดปลอบ แต่ในใจก็แอบภาวนา

เวลาผ่านไปอีกปี...สองปี...ก็ยังไม่มีวี่แววของเจ้าตัวน้อย เจนรบเริ่มทำใจและยอมรับในโชคชะตา เขาอาจจะไม่มีวาสนาได้เป็นพ่อคนเหมือนคนอื่น เขาหันกลับไปทุ่มเทให้กับงานเขียนหนังสือและรายการโทรทัศน์มากขึ้น ขณะเดียวกันก็คอยดูแลเอาใจใส่ปวีณาอย่างดีที่สุด ชดเชยความรู้สึกขาดหายด้วยความรักและความอบอุ่นที่มีให้เธออย่างสม่ำเสมอ

“ไม่เป็นไรนะคะพ่อ” ปวีณากุมมือสามีในเช้าวันหนึ่งที่เห็นเขานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง “ถึงเราจะไม่มีลูก แม่ก็จะอยู่ดูแลพ่อแบบนี้ตลอดไป เราสองคนก็มีความสุขกันดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

เจนรบหันมายิ้มให้ภรรยา บีบมือเธอตอบเบาๆ “ขอบใจนะแม่ พ่อโชคดีจริงๆ ที่มีแม่”

แต่แล้วในคืนหนึ่ง เจนรบก็ฝัน...ฝันเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก หน้าตาน่ารักน่าชัง ผมยาวประบ่า สวมชุดกระโปรงสีขาวราวกับนางฟ้าตัวน้อย เดินเข้ามาหาเขาในห้องทำงานที่ว่างเปล่า

“หนูเป็นใครเหรอ? มาหาลุงมีธุระอะไรจ๊ะ?” เจนรบในความฝันเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู เด็กน้อยคนนั้นยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกาย

“หนูรู้ว่าคุณลุงเป็นคนใจดี หนูอยากมาอยู่กับคุณลุงค่ะ...ขอหนูมาเกิดเป็นลูกของคุณลุงได้ไหมคะ?”

เจนรบสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อซึมไปทั่วร่าง หัวใจเต้นแรง เขามองไปข้างๆ เห็นปวีณานอนหลับอยู่ เขาลุกไปดื่มน้ำ แต่ภาพเด็กหญิงในชุดขาวยังคงชัดเจนในความคิด มันไม่ใช่แค่ฝันธรรมดา... เขารู้สึกผูกพันกับเด็กคนนั้นอย่างน่าประหลาด... หรือว่านี่จะเป็น... สัญญาณ? ความหวังที่เคยริบหรี่กลับมาจุดประกายขึ้นอีกครั้งในใจเขากลับมานอนกอดภรรยาไว้แน่น เกิดความหวังขึ้นมาในใจ

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ปวีณาเริ่มมีอาการผิดปกติ เธอรู้สึกอ่อนเพลีย คลื่นไส้ และอยากอาเจียนตลอดเวลา ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะทำงานหนักหรืออาหารเป็นพิษ แต่เมื่ออาการไม่ดีขึ้น และประจำเดือนขาดหายไป ความหวังก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

“พ่อคะ...แม่...แม่คิดว่า...” ปวีณาเดินหน้าซีดออกมาจากห้องน้ำในเช้าวันหนึ่ง มือสั่นเทาถืออุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์ยื่นให้เจนรบ

เจนรบรับมาดูด้วยใจที่เต้นระทึก...ขีดสองขีดปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน!

“แม่...นี่มัน...” เจนรบเงยหน้ามองภรรยาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“ค่ะพ่อ...” ปวีณายิ้มทั้งน้ำตา พยักหน้าช้าๆ “เรา...เรากำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วจริงๆ ค่ะ!”

“จริงเหรอแม่!!! สำเร็จแล้ว!!!” เจนรบร้องออกมาเสียงดังกว่าที่คิด เขาทรุดตัวลงข้างเตียง ดึงปวีณาเข้ามากอดแน่นจนตัวสั่น น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มอย่างไม่อาจกลั้น “พ่อดีใจ... ดีใจที่สุดในชีวิตเลยแม่! พ่อรอเวลานี้มาทั้งชีวิต! ขอบคุณนะ! ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยของพ่อ!” เขาพูดเสียงเครือ ก้มลงจูบท้องของปวีณาอย่างแผ่วเบา

“แม่ก็ดีใจค่ะพ่อ” ปวีณากอดตอบสามีแน่น “ครอบครัวของเรา...กำลังจะสมบูรณ์แบบแล้วนะคะ”

ข่าวดีแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ภาคภูมิและปิยะวรรณแทบจองตั๋วบินจากเชียงใหม่มาหาลูกสาวและลูกเขยในทันทีที่ทราบข่าว ทั้งคู่แสดงความยินดีอย่างสุดซึ้ง และแน่นอนว่าภาคภูมิในบทบาทคุณตาเห่อหลานก็ประกาศลั่นว่าจะจัดงานรับขวัญอย่างยิ่งใหญ่ จนปิยะวรรณต้องรีบเบรกด้วยความเอ็นดูระคนอับอาย

“ใจเย็นๆ ก่อนคุณ! รอน้องคลอดก่อนก็ได้!”

“ไม่ได้ซิเปิ้ล! นี่หลานคนแรกของผมเลยนะ! ต้องจัดเต็ม!” ภาคภูมิเถียง แต่แววตาเต็มไปด้วยความสุข

การตั้งครรภ์ของปวีณาดำเนินไปอย่างราบรื่นภายใต้การดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากเจนรบ เขาแทบยกเลิกงานที่ไม่จำเป็นทั้งหมดเพื่อมาดูแลภรรยาอย่างใกล้ชิด อ่านหนังสือแม่และเด็ก เปิดเพลงบรรเลงเบาๆ ให้ลูกในท้องฟัง พาไปตรวจครรภ์ตามนัดไม่เคยขาด ปรนนิบัติไม่ให้เธอต้องเหนื่อยหรือเครียดแม้แต่น้อย

ปวีณาเองก็มีความสุขกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ เธอดูเปล่งปลั่ง มีน้ำมีนวล และอดทนกับอาการแพ้ท้องต่างๆ ได้อย่างเข้มแข็ง เธอมักจะพูดคุยกับลูกในท้อง เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟัง และสัมผัสได้ถึงการดิ้นเบาๆ เป็นครั้งคราว สร้างความตื่นเต้นดีใจให้กับทั้งเธอและเจนรบเป็นอย่างมาก

“ดูซิพ่อ ลูกดิ้นอีกแล้ว” ปวีณาวางมือเจนรบลงบนหน้าท้องนูนกลมของเธอ

“จริงด้วย...สงสัยจะแข็งแรงเหมือนพ่อแน่ๆ เลย” เจนรบยิ้มกว้าง ก้มลงไปกระซิบกับหน้าท้องของภรรยา “เป็นเด็กดีนะลูก อย่าดื้อกับแม่เขาล่ะ”

พวกเขาช่วยกันเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็ก เตรียมห้องนอนเล็กๆ ที่ตกแต่งอย่างน่ารักไว้รอต้อนรับสมาชิกใหม่ ทุกอย่างเต็มไปด้วยความรักและความคาดหวัง

แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ปวีณาเริ่มเจ็บท้องคลอดในช่วงเช้า เจนรบรีบพาเธอส่งโรงพยาบาลด้วยใจที่เต้นระทึก ภาคภูมิและปิยะวรรณที่ลงมารออยู่ก่อนแล้วก็ตามมาสมทบด้วยความเป็นห่วง

ในห้องคลอด เจนรบได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่เป็นกำลังใจให้ภรรยา เขาจับมือปวีณาไว้แน่น มองดูเธอที่กำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดอย่างสุดกำลังด้วยหัวใจที่ทั้งสงสารและชื่นชมในความเข้มแข็งของเธอ

“อดทนไว้นะแม่! อีกนิดเดียว! พ่ออยู่ตรงนี้นะ!” เขากระซิบให้กำลังใจอยู่ข้างหู เหงื่อของเขาเองก็ไหลซึมไม่แพ้กัน

“โอ้ย!!!!!!” เสียงร้องสุดท้ายของปวีณาดังขึ้นพร้อมกับ...

“อุ๊แว้!!! อุ๊แว้!!!”

เสียงร้องจ้าของทารกแรกเกิดดังก้องไปทั่วห้องคลอด หยาดน้ำตาแห่งความโล่งใจและความปีติยินดีไหลรินจากดวงตาของทั้งเจนรบและปวีณา

“คลอดแล้วค่ะ! ปลอดภัยดี เป็นลูกสาว หน้าตาน่ารักน่าชังมากค่ะ!” เสียงพยาบาลแจ้งข่าวดี

เจนรบก้มลงจูบหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อของปวีณา “ขอบคุณนะแม่...ขอบคุณที่อดทน...แม่เก่งที่สุดเลย”

ปวีณายิ้มทั้งน้ำตา มองสามีด้วยความรัก ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กๆ ที่พยาบาลกำลังอุ้มมาให้ดูใกล้ๆ...ลูกสาวของพวกเขา...เลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากความรัก...

ภาคภูมิและปิยะวรรณเข้ามาเยี่ยมหลานสาวในห้องพักฟื้นหลังจากนั้นไม่นาน คุณตาคุณยายมือใหม่ต่างแย่งกันอุ้มหลานสาวตัวน้อยด้วยความเห่อ

“หลานตา! หน้าเหมือนใครเนี่ยเรา หืม?” ภาคภูมิหยอกเย้าหลานสาวในอ้อมแขน “ต้องหล่อเหมือนตาแน่ๆ เลย!”

“หลานเป็นผู้หญิงค่ะคุณ!” ปิยะวรรณขำ “ต้องสวยเหมือนยายต่างหาก! ดูซิ...น่าเกลียดน่าชังจริงๆ”

เจนรบและปวีณามองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ความขัดแย้งในอดีตดูเหมือนจะเลือนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงสายใยแห่งครอบครัวที่แน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม

“เห็นไหมไอ้จอม หลานกูหน้าเหมือนกูเป๊ะ!!” ภาคภูมิหัวเราะ “ไม่ได้เชื้อเอ็งมาเลยสักนิด!”

“เหรอวะเพื่อน? แต่แววตานี่เหมือนแม่เขาเป๊ะเลยนะ” ส่วนเจนรบเองก็ยิ้มแป้น เมื่อเห็นหน้าลูกสาว “สงสัยโตขึ้นพ่อคงต้องไว้หนวดรอแล้วมั้งเนี่ย”

หลังจากปรึกษากับพระอาจารย์ที่เจนรบเคารพนับถือ พวกเขาก็ได้ชื่อมงคลสำหรับลูกสาวตัวน้อยว่า น้องอุ้มบุญ หรือชื่อจริงก็คือ เด็กหญิงกันยกร ซึ่งหมายถึงผู้สร้างสิริมงคล ผู้นำพาความสุขสมบูรณ์มาสู่ครอบครัว

วันที่เจนรบ ปวีณา และน้องอุ้มบุญกลับมาถึงบ้านหลังเดิม มันไม่ได้เป็นเพียงบ้านอีกต่อไป แต่มันคือ “บ้าน” ที่สมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง เสียงร้องไห้จ้า เสียงหัวเราะเล็กๆ ของทารกน้อยได้เข้ามาเติมเต็มความเงียบเหงาที่เคยมี

เจนรบนั่งมองปวีณาที่กำลังให้นมลูกสาวอยู่บนโซฟา แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาอาบร่างของสองแม่ลูก เป็นภาพที่งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในชีวิต ชายผู้เคยจมอยู่กับอดีตอันขมขื่นมานานกว่าสามสิบปี บัดนี้ได้ค้นพบความหมายที่แท้จริงของชีวิตแล้ว มันไม่ใช่ชื่อเสียง เงินทอง หรือความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่คือความรัก ความอบอุ่น และสายใยอันมีค่าของคำว่า “ครอบครัว”

เขาเดินเข้าไปนั่งเคียงข้าง โอบไหล่ภรรยาและก้มลงหอมแก้มของลูกสาวตัวน้อยด้วยความรัก

“พ่อรักแม่กับลูกนะ” เขากระซิบเสียงแผ่วเบา

ปวีณาเงยหน้าขึ้นสบตาสามี ดวงตาของเธอเปล่งประกายแห่งความสุข “แม่กับลูกก็รักพ่อค่ะ...รักที่สุด”

“ขอบคุณนะแม่ ที่เข้ามาในชีวิตของพ่อ”

“แม่ก็ต้องขอบคุณพ่อเหมือนกัน ที่ไม่เล่นตัวจนแม่เบื่อไปซะก่อน”

“ยังจำเรื่องนั้นอีกเหรอแม่!!”

“เรื่องความจำ ผู้หญิงเก่งนักเชียวละคะพ่อ!!” ปวีณาแกล้งแซวเจนรบ กับภาพเหตุการณ์ในวันวานที่หนุ่มใหญ่มัวแต่คิดเยอะและเล่นตัว จนสาวน้อยอย่างเธอต้องรุกหนัก เพราะไม่อย่างนั้นทั้งคู่คงไม่สมหวังในความรักเหมือนในวันนี้

มันคือฟ้าหลังฝนที่สดใส คือการรอคอยที่คุ้มค่า คือความสุขที่เจนรบไม่เคยคิดฝันว่าจะได้สัมผัส และเขารู้ดีว่า นับจากวินาทีนี้ไป ชีวิตของเขาจะไม่มีวันเดียวดายอีกต่อไป เพราะเขามีนางฟ้าตัวน้อยอย่างปวีณา และของขวัญล้ำค่าที่สุดจากสวรรค์...น้องอุ้มบุญ...อยู่เคียงข้างกายเสมอ