Semua Bab ปวีญา...ฉันรักเธอ: Bab 1 - Bab 10

เจนรบยืนมองคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขในงานแต่งงานของเพื่อนรักทั้งสอง ภาคภูมิ เจ้าบ่าวหนุ่มหล่อหน้าตาดี ทายาทนักธุรกิจและนักการเมืองผู้มีอิทธิพลแห่งเชียงใหม่ คือเพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่สมัยเรียนคณะนิติศาสตร์ ส่วนเจ้าสาว ปิยะวรรณ อดีตคนรักเก่าของเจนรบ ผู้ซึ่งเคยเป็นถึงดาวคณะอักษรศาสตร์ ได้เลือกภาคภูมิเป็นคู่ชีวิต และกำลังเข้าพิธีวิวาห์กันในวันนี้ชายหนุ่มผู้ช้ำรักแก้วเหล้าขึ้นดื่ม มองภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวคลอเคลียกันด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ในฐานะสุภาพบุรุษ เขาพยายามบอกตัวเองให้ยอมรับการตัดสินใจของปิยะวรรณอย่างเข้าใจ เพราะภาคภูมิอาจจะเหมาะสมกับเธอมากกว่า เขาเลือกเป็นผู้เสียสละและยอมพ่ายแพ้ ทั้งสามคนเคยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันที่มหาวิทยาลัยบัณฑิตทวีปัญญา กรุงเทพมหานคร สถาบันเอกชนชั้นนำของประเทศกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหตุใดเขาจึงต้องเดินทางมาถึงเชียงใหม่เพื่อร่วมงานแต่งงานนี้ ทั้งที่อีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาก็จะต้องเข้ารับการอบรมเพื่อเตรียมสอบเป็นทนายความในกรุงเทพฯ แต่ด้วยความผูกพันที่มีต่อเพื่อนรักอย่างภาคภูมิ และอดีตคนรักอย่างปิยะวรรณ (หรือ 'เปิ้ล' ที่เขาและ

ทนายเจนรบ นอกเหนือจากบทบาททนายความขวัญใจคนยากจนแล้ว เขายังมีอีกหนึ่งบทบาทคือวิทยากรพิเศษ บรรยายในหัวข้อกฎหมายน่ารู้ให้กับนิสิตนักศึกษาตามสถาบันอุดมศึกษาทั่วกรุงเทพมหานคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มหาวิทยาลัยบัณฑิตทวีปัญญา ซึ่งเป็นสถาบันที่เขาเคยศึกษาเล่าเรียน ด้วยชื่อเสียงและผลงานที่เคยสร้างไว้ในฐานะทนายความคนจน ทำให้เจนรบได้รับการทาบทามให้เป็นวิทยากรพิเศษประจำของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งตัวเขาเองก็ยินดี ที่อยากจะถ่ายทอดวิชาความรู้และประสบการณ์ให้กับนักศึกษารุ่นลูกทุกคนด้วยความเต็มใจ“สวัสดีค่ะลุงจอม เจอกันอีกแล้วนะคะ” น้องปลา ปวีณาพนมมือไหว้เจนรบ เพื่อนสนิทของคุณพ่อภาคภูมิ ที่วันนี้สวมบทบาทเป็นวิทยากรพิเศษบรรยายในหัวข้อกฎหมายเบื้องต้นสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง“เจอกันอีกแล้วนะคนเก่ง” เจนรบพนมมือรับไหว้เด็กสาวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “เป็นไงบ้าง ชีวิตเด็กมหาลัย มีเพื่อนเยอะหรือยัง”“ก็รู้จัก ก็มีเพื่อนหลายคนแล้วค่ะ” ปวีณายิ้มหวานจนเห็นฟันขาวเรียงสวย รอยยิ้มนั้นสั่นคลอนสมาธิของเจนรบไปชั่วขณะ เขาต้องรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉย พยายามจดจ่อกับเอกสารในมือแค่รอยยิ้มธรรมดา ทำไมใจเราต้องสั่นขนาดนี้ด้วยนะ...

ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ในช่วงเวลาที่เจนรบและปิยะวรรณยังเป็นนักศึกษา ทั้งคู่คบหากันด้วยความรักสดใสเฉกเช่นหนุ่มสาวทั่วไป ใครต่อใครต่างมองว่าหนุ่มสาวคู่นี้เหมาะสมกันดี จนเป็นที่อิจฉาของเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเจนรบเพิ่งจะเริ่มขับรถยนต์ได้ จึงถือโอกาสนำรถยนต์ของคุณพ่อขับพาเปิ้ลไปเที่ยวพักผ่อนที่ต่างจังหวัดเจนรบตั้งใจพาปิยะวรรณไปไหว้สักการะพระปฐมเจดีย์ ณ จังหวัดนครปฐม เพื่อกราบไหว้ขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ความรักของพวกเขามั่นคงและยืนยาวตลอดไป ก่อนแวะไปเที่ยวกันต่อตลาดน้ำดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี เพื่อเลือกซื้อของที่ระลึกและหาอาหารรสเลิศรับประทานก่อนเดินทางกลับสู่กรุงเทพมหานครด้วยความรักที่เปี่ยมล้นอยู่ในหัวใจ สำหรับเจนรบแล้ว ปิยะวรรณคือสาวในฝัน เธอสวยงามและเพียบพร้อมไปเสียทุกสิ่ง ก่อนเดินทางกลับสู่กรุงเทพฯ หนุ่มจอมตัดสินใจขับรถพาแฟนสาวแวะเข้าพักที่โรงแรมบรรยากาศดีแห่งหนึ่งในชานเมือง เพื่อสานต่อความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของคนรัก“จอม…อือ…” ปิยะวรรณหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกสุขสันต์ ขณะที่ถูกแฟนหนุ่มซุกไซ้คลอเคลียบริเวณซอกคอและลูบไล้หน้าอกอย่างแผ่วเบา “จอม…อย่า…เรา…กลัว” น้ำเส

เจนรบยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปตามปกติ และเขาพยายามจัดสรรเวลาในการคบหากับปวีณา ด้วยความตั้งใจว่าสักวันหนึ่งถ้าถึงเวลาเหมาะสม เขาจะเดินทางไปเชียงใหม่ เพื่อสู่ขอปวีณากับภาคภูมิและปิยะวรรณที่เป็นเพื่อนและแฟนเก่าของเขาหนุ่มใหญ่ดูสดชื่นมากขึ้น จนถูกลูกน้องแซวว่าเขากำลังมีความรัก เจนรบได้แต่ยิ้มตอบ ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะยังอยากให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ตอนนี้หัวใจของเขามีแต่น้องปลาเท่านั้น เวลาว่าง ทั้งคู่ก็พูดคุยกันทางไลน์ พอเสาร์-อาทิตย์ ถ้ามีโอกาส เจนรบและปวีณาก็นัดพบกันเพื่อไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ และบางครั้งปวีณาก็ไปนอนค้างที่บ้านของเจนรบอีกด้วย“เราจะต้องหลบซ่อนสถานะของเราสองคนแบบนี้อีกนานไหมคะลุงจอม?” ปวีณาเอ่ยปากถามเจนรบ“อีกไม่นานหรอก” เจนรบตอบ “ถ้าหนูเรียนจบเมื่อไร ลุงจะไปสู่ขอหนูกับไอ้ภาคและเปิ้ลนะ แล้วมาทำงานกับลุงนะ ลุงอยากมีเลขาส่วนตัวอยู่พอดีเลย”“ลุงก็!!!” ปวีณายิ้มเขิน “หนูคงช่วยอะไรลุงไม่ได้หรอก หนูไม่ได้เก่งแบบลุงนะ”“เชื่อลุงเถอะ ลุงว่าหนูช่วยลุงได้มากแน่” เจนรบยิ้มหวาน “หนูเป็นคนเก่ง เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ความรู้ และความสามารถแบบนี้ นะจ๊ะ มาเป็นเลขา

หลังจากสอบเสร็จปลายภาคในช่วงชั้นปีที่สาม เจนรบตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไม่รอให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีกต่อไป หนุ่มใหญ่ตัดสินใจเดินทางจากกรุงเทพมหานครมุ่งตรงสู่เชียงใหม่ เพื่อพูดคุยกับเพื่อนรักทั้งสองอย่างตรงไปตรงมาเสียที“ลุงจอม? ไหนลุงว่าจะรอให้หนูเรียนจบปริญญาตรีก่อนไง?” ปวีณาที่กลับเชียงใหม่ไปก่อนแล้วถึงกับตกใจ เมื่อทราบข่าวว่าลุงจอมตัดสินใจจะเดินทางตามมาด้วยเพื่อพูดคุยกับภาคภูมิและปิยะวรรณถึงเรื่องขอหมั้นหมายกับเธอก่อน “ถ้าพ่อกับแม่หนูรู้ หนูตายแน่!!”“ไม่ต้องกลัวหรอก ลุงคิดว่าไอ้ภาคกับเปิ้ลน่าจะมีเหตุผลพอ” เจนรบตอบ ขณะกำลังเตรียมขึ้นเครื่องบินที่สนามบินดอนเมือง “แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวลุงต้องขึ้นเครื่องก่อน แล้วเจอกันที่เชียงใหม่นะคนดีของลุง”สุดท้ายปวีณาก็ไม่อาจทัดทานความต้องการของเจนรบได้ สาวน้อยเลยเอาเรื่องนี้ไปคุยกับปิยะวรรณผู้เป็นแม่ ที่รับรู้ทุกอย่างและมีเหตุผลมากพอที่จะรับฟังเธอ“มีอะไรเหรอจ๊ะปลา?” ปิยะวรรณที่กำลังง่วนอยู่กับการตรวจเอกสารในห้องทำงานของตัวเองเอ่ยปากถามลูกสาว“เอ่อ…หนูมีเรื่องสำคัญจะมาบอกแม่ค่ะ” ปวีณาเดินเข้ามาด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ