ตอนที่ 5 ขอพร

"ข้าขอนอนพักสักหน่อยเจ้าอยากไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ" เขานอนหงายแล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ เธอไม่แน่ใจว่าคนที่นอนบนเตียงอยู่ตรงหน้านี้เป็นเทพหรือเป็นผีกันแน่ แล้วแมวตัวนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ

"โอ๊ย…คิดแล้วปวดหัว นี่ถ้าฉันออกมาแล้วยังเจอคุณนอนอยู่บนเตียงอีกเราได้เห็นดีกันแน่ ฉันไม่กลัวหรอกนะ ว่าคุณจะเป็นผีหรือเป็นใครเพราะว่าตอนนี้คุณกำลังบุกรุกห้องนอนของฉันอยู่" หญิงสาวยืนตะเบ็งเสียงพูดกับเขาโดยแทนตัวเองว่าฉัน ทั้งที่ก่อนหน้าตอนเจอกันครั้งแรกยังแทนตัวเองว่าหนู แน่ล่ะเพราะเธออยู่ในบ้านของเธอแล้วไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไป

 

พรึบ! จู่ๆ ไฟก็ลุกไหม้เตียงนอนของหญิงสาว เธอขยี้ตาซ้ำๆ เพื่อดูให้แน่ใจ เขายังคงนอนอยู่ในกองเพลิงนั้นอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใด มันจะมากไปแล้วนะ! นี่ถึงขนาดเผาเตียงกันเลยเหรอ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดน้ำใส่ถังใบเล็กมากะว่าจะเอามาดับไฟ 

แต่ทันทีที่เธอวิ่งถือถังน้ำออกมากลับไม่มีไฟไหม้เลยสักนิดหรือแม้แต่ควันไฟก็ไม่มี ทั้งที่เมื่อกี้เธอเห็นเขานอนอยู่ในกองเพลิงนี่นา แต่ดูสิเขายังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

"ผีหลอกฉันเหรอ หลอกกันแบบนี้เลย" เธอเริ่มสับสนหรือนี่ฝันซ้อนฝันกันแน่

เปรี๊ยะ!!! ลินาตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่

"เจ็บชะมัด" เธอเอามือถูแก้มของตัวเองไปมา อยู่ไม่ได้แล้วลินาเผ่นเถอะ เธอวิ่งไปที่ประตูในชุดที่ยังนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกอยู่

เสียงลูกบิดประตูล็อกดัง แค้ก มีหรือที่เธอจะเปิดไปไม่ได้ แต่มันก็เปิดไปไม่ได้จริงๆ

"เขานอนหลับอยู่ เขาไม่ให้เธอออกไป ปาวกะเขาอยู่บนเตียง" เสียงที่กระซิบข้างหูของหญิงสาวทำให้เธอขนลุกซู่ แล้วเธอก็ค่อยๆ หันไปมองตามเสียงที่พูดใส่หูของเธอ

แต่ภาพตรงหน้าทำให้เธออึ้งและกำลังจะกรีดร้องด้วยความตกใจกับใบหน้าของผีผู้ชายที่มีใบหน้าเน่าเฟะส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วห้อง

"ชู่…อย่าร้องเชียวถ้าไม่อยากโดนเขาเผาให้ตาย" ผีผู้ชายยกนิ้วชี้ขึ้นมาชู่ใส่ปาก แหยะ น่าเกลียดน่ากลัวที่สุดนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน

"เจ้ากวนใจข้ามาก" เสียงทุ้มใหญ่กังวานนั้นดังมาจากเตียงนอนแต่เขายังคงนอนนิ่งและหลับตาอยู่

ฟู่! ไฟลุกท่วมตัวของผีผู้ชายคนนั้นสว่างจ้าไปจนทั่วห้อง พร้อมเสียงร้องโอดครวญชวนโหยหวนน่าสะพรึงกลัว

"คุณไปเผาเขาทำไม" เธอหันไปถามชายร่างใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่

"ถ้าเจ้าไม่อยากโดนเผาด้วย กลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าซะ" ลินาถึงกับสะดุ้งเฮือก นี่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวในห้องนี้กับผู้ชายได้อย่างไรกัน แต่เธอก็ยังแอบชำเลืองมองเขาที่นอนหลับตาแต่ใบหน้ายังคงบึ้งตึงอยู่

 

เช้าวันใหม่

หญิงสาวพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ ของเธอทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอปูผ้านอนกับพื้น

เพราะปาวกะไม่ให้เธอออกไปนอกห้อง หรือเขาอาจจะอุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียงจริงๆ หรืออาจจะไม่ได้อุ้มอาจจะเหวี่ยง โยน หรือกระชากเธอขึ้นมาก็ได้ แต่ก็ช่างเถอะเขากลับไปแล้ว และเธอไม่ได้รู้สึกกลัวเขามากเหมือนครั้งที่แล้ว แต่กลับรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูกที่เขายังมาวนเวียนข้างเธอแบบนี้

ที่โรงพยาบาล

"ลินา พ่อของเราได้กลับบ้านแล้วนะ พ่ออาการดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเลย" น้องชายของลินาวิ่งมาหาเธอด้วยท่าทางตื่นเต้นเมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปยังห้องพักของผู้ป่วยที่พ่อของเธอนอนอยู่

"จริงเหรอเรย์" เธอยิ้มและบีบมือน้องชายจนแน่น

"ใช่..แม่กำลังคุยกับหมออยู่" เรย์ยังคงยิ้มไม่หุบเพราะดีใจ ทำให้หญิงสาวพลอยตื่นเต้นไปด้วย

 

'เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกขอพรพร่ำเพรื่อ ข้ารำคาญ' คำพูดของปาวกะก้องเข้ามาในหัวของลินาอีกครั้ง หรือว่าเขาจะให้พรกับเธอนี่มัน พ.ศ.อะไรแล้ว ไม่มีทางหรอกถ้าขอได้ป่านนี้เธอคงรวยเละไปแล้วล่ะ

"เรย์ แกเชื่อเรื่องผีไหม" หญิงสาวถามน้องชายด้วยสีหน้านิ่งๆ

"ไม่เชื่อหรอกผีอะไร ผีไม่มีในโลกหรอกลินา" เขาตอบพี่สาวพร้อมหัวเราะร่วน

"แกไม่เชื่อเหรอ ผีมีจริงๆ นะ" หญิงสาวถามต่อ

"อะไรกัน นอนอยู่บ้านคนเดียวแค่คืนเดียวถึงกับเพี้ยนเลยเหรอ" น้องชายตัวดีของเธอทำหน้าล้อเลียนหญิงสาว ที่เธอพูดไปก็เท่านั้นแหละเพราะน้องชายของเธอไม่กลัวและไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ

"ลินา พ่อออกมาแล้ว" เรย์สะกิดพี่สาว ทั้งเธอและน้องชายรีบวิ่งไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังเดินตรงไปยังห้องจ่ายยา

"เป็นยังไงบ้างคะพ่อ" ลินาถามพ่อพร้อมกับจับแขนของเขาไว้จนแน่น

"พ่อหายดีแล้ว รู้สึกเหมือนกลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้งเลยนะลินา" พ่อของเธอทำท่าเบ่งกล้ามโชว์

"จริงเหรอคะ ดีจังเลย" ลินาเอาหัวซบลงบนไหล่ของชายวัยกลางคนที่ดูยิ้มร่าดีใจเพราะอาการป่วยดีขึ้นจนได้กลับบ้าน

"เอาน่าเก็บไปอ้อนกันที่บ้านเลย ให้เรย์อ้อนพ่อบ้าง" น้องชายดันตัวของพี่สาวออกจากผู้เป็นพ่อแบบว่าอยากเข้าไปอ้อนเขาบ้าง

"บ๊ะ! ลูกๆ นี่อ้อนพ่อกันเป็นเด็กเลย" ชายวัยกลางคนพูดพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ

"ก็ดีใจนี่คะที่พ่อหายป่วย" ลินาพูด

"แต่เหมือนเมื่อคืน พ่อฝันแปลกๆ นะ" คนเป็นพ่อพูดพลางเอามือลูบคางตัวเองทำท่ายืนนึกเกี่ยวกับ

ความฝันเมื่อคืน

"ฝันอะไรเหรอคะพ่อ"

"พ่อฝันว่ามีผู้ชายร่างสูง ผิวขาว หน้าตาเขาดีมาก จู่ๆ ก็มากรีดแขนของตัวเองแล้วเอาเลือดให้พ่อดื่มแต่แปลกที่เลือดของเขาเป็นสีฟ้า" ชายวัยกลางคนพูดพลางหัวเราะไปกับความฝันที่ดูตลกของเขา

"แล้วพ่อดื่มไหมครับ" เรย์ถามแซวเพราะเธอรู้ว่าน้องชายไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้

"ดื่มสิ พ่อหยิบมาดื่มจนหมดแก้วไม่รู้ทำไม แต่หน้าของเขาคุ้นมากนะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนแต่พ่อก็นึกไม่ออก" คนเป็นพ่อพูดทิ้งท้ายไว้ทำให้หญิงสาวนึกถึงปาวกะอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบสลัดเขาออกไปจากความคิดทั้งหมดทั้งมวลของตัวเองจนหมดสิ้น

" ไปๆ กลับบ้านกันเถอะพ่อต้องการพักผ่อนแล้ว" ผู้เป็นแม่พูดเมื่อเธอได้รับยาของพ่อมา

"ไปกันค่ะพ่อ กลับบ้านเรากัน"

"ถึงบ้านซะทีสินะ" เรย์ยืนบิดขี้เกียจหลังจากลงจากรถยนต์คันสีขาวของบ้าน ลินามองขึ้นไปบนหลังคาเพราะคิดว่าปาวกะอาจจะนั่งอยู่บนหลังคามองพวกเธอลงมาเหมือนในละครอยู่ก็เป็นได้ บ้านไม้สองชั้นหลังเก่าทรุดโทรมลงไปมาก 

ครอบครัวของเธอไม่ได้มีเงินอะไรมากนักหรอก พ่อกับแม่เปิดคาร์แคร์ล้างรถและขายอาหารตามสั่งไปด้วย เป็นร้านเล็กๆ ที่พอมีรายได้ส่งเธอกับน้องชายเรียนไม่ได้ลำบากมากนัก เพราะพวกเขาอยู่กันแบบพอเพียงถึงแม้ว่าอีกไม่กี่วันเธอต้องกลับไปเรียนและสอบปลายภาคสุดท้ายถึงจะจบ ซึ่งลินายังลังเลว่าจะกลับมาหาทำงานแถวบ้านหรือที่กรุงเทพฯดี ปีหน้าเรย์ก็จะเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯแล้ว เธออาจจะต้องดูแลและอยู่เป็นเพื่อนเขา

ลินาเดินตามหลังพ่อกับแม่และน้องชายเข้าไปในบ้าน สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของคนทั้งสามนั้นด้วยความเป็นห่วง อาทิตย์หน้าหมอนัดให้ไปฟังผลตรวจอีกครั้งและเธอเองก็หวังว่าจะมีข่าวดีเกิดขึ้นกับพ่อของเธอด้วยเช่นกัน