ลี่คุนก้มลงมองร่างสาวสวยที่ซบอยู่ตรงหว่างขาเขา พร้อมกับคราบอ้วกที่เปรอะเปื้อนเต็มเสื้อของเขา สลับกับเงยมองหน้าวศินที่ตกใจไม่แพ้กัน
“เอาไงดีวะ” ลี่คุนเอ่ย เพราะรู้สึกจัดการสถานการณ์ตรงหน้าไม่ถูก ครั้นมองไปหาเพื่อนของเธอที่มาด้วย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน หรือว่าเพื่อนของเธอจะทิ้งสาวสวยคนนี้ไปกับแฟนเสียแล้ว
เขาก้มตัวลงไปอุ้มมารีอา เพราะไหน ๆ ทั้งเขาและเธอก็ตัวเปื้อนไม่แพ้กัน
“ไปที่โรงแรมกูแล้วกัน เดี๋ยวให้คนเปิดห้องให้ จะได้ล้างอ้วกของมึงสองคน”
“อืม เอางั้นก็ได้” นาทีที่กลิ่นอ้วกคละคลุ้งคงทำอะไรไม่ดีเท่ากับการล้างตัวให้เร็วที่สุด และโรงแรมของวศินก็อยู่ไม่ไกลกับคลับเฮาส์แห่งนี้
วศินรีบกดโทรศัพท์สั่งลูกน้องที่โรงแรม ให้จัดการเตรียมห้องให้เพื่อนทันที
“เดี๋ยวกูเคลียร์บิลทั้งของพวกเรากับโต๊ะเธอให้ มึงรีบไปเหอะ เหม็นฉิบหาย ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวกูให้คนหาให้ แล้วเดี๋ยวรีบตามเอาไปส่งให้เปลี่ยน”
“เออ ไว ๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวรอเธอตื่นกูค่อยไปส่งเธอที่บ้าน”
ลี่คุนได้ข้อมูลเลขห้องจึงรีบตรงไปที่โรงแรม ส่วนพนักงานที่ได้รับคำสั่ง เมื่อเห็นลี่คุนมาถึงเขาก็รีบพาไปยังห้องที่เจ้านายสั่งเตรียมไว้ทันที
มารีอายังคงหลับใหลไม่ได้สติ จนกระทั่งลี่คุนอุ้มเธอมานอนที่โซฟา เขารีบนำทิชชูเปียกมาเช็ดอ้วกให้เธอที่เปื้อนตามใบหน้าของเธอยันปลายผม ทันทีที่น้ำเย็น ๆ สัมผัสใบหน้า มารีอาก็ส่งเสียงงึมงำในลำคอเหมือนจะตื่นแต่ก็ไม่ตื่น
ยิ่งช่วงลำคอยาวระหงกับคอเสื้อที่คว้านลึกถึงเนินอก เล่นเอาคนเช็ดอย่างลี่คุน ถึงกับมือไม้สั่น เพราะไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อนถึงจะแค่ภายนอกก็เถอะ แต่ผิวขาวเนียนนุ่มแบบนี้ ทำเอาใจเขาสั่นแปลก ๆ
ลี่คุนรีบเช็ดลวก ๆ ก่อนจะผละมือไปจัดการกับคราบเปื้อนของตัวเอง เขาถอดชุดที่เปื้อนโยนทิ้ง แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอว ก่อนจะตรงไปเปิดประตูห้องน้ำที่เปิดน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้นอนแช่
พลั่กกกกก
ไม่รู้ว่ามารีอารู้สึกตัวตอนไหน เธอวิ่งเข้ามาแทรกร่างลี่คุนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนไปนั่งอ้วกที่ชักโครกพร้อมกับพึมพำ
“ยัยแอน ฉันมึนหัวจังเลย อื้อ เหม็นอ้วก” เธอหยิบปอยผมของเธอที่เปื้อนอ้วกมาดม ก่อนทำหน้ายี้อย่างรังเกียจ
“อื้อ ร้อนอะ อยากอาบน้ำ มาอาบด้วยกานนน” มารีอาปรือตา หันมาส่งยิ้มให้ ด้วยไม่ได้ใส่คอนแทกต์เลนส์ประกอบกับความเมา เธอเห็นแค่เงาขาว ๆ ของผ้าขนหนูไว้รอบเอวของลี่คุน
“เอ่อ...”
ลี่คุนถึงกับอึ้ง พูดร้องห้ามไม่ออก เมื่อมารีอาเริ่มลงมือจัดการถอดชุดที่เปื้อนอ้วกของเธอออกโยนทิ้ง แม้จะเมาและถอดอย่างยากลำบาก แต่ก็ทำโดยสัญชาตญาณที่เคยทำจนถอดออกจนสำเร็จ
ลี่คุนตาเบิกกว้าง เพราะเขามัวแต่อึ้ง หญิงสาวถอดชุดจนร่างกายเปลือยเปล่า หุ่นองค์เอวและผิวขาวเนียนของเธอ ทำเขายืนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก มารีอาก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำอุ่นที่เขาเพิ่งเปิดเตรียมไว้ เธอลงไปนั่งแช่ทำตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข
“สระผมให้หน่อยยยย” มารีอาเอ่ย ลำตัวยังแช่อยู่ในน้ำ ปล่อยศีรษะพิงกับขอบอ่างจนผมของเธอปล่อยลงมาด้านนอก
ลี่คุนยังคงอึ้ง แต่สองขากลับเดินเข้าไปหาราวมนตร์สะกด เขานั่งลงข้าง ๆ แล้วสระผมให้เธอตามคำสั่งแต่โดยดี บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงยอมทำอะไรแบบนี้ รู้แต่หัวใจเขาตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย
“อืม สบายจัง” มารีอาพึมพำเบา ๆ
เมื่อเขาจัดการสระผมให้เธอเสร็จแล้ว เห็นเธอยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ลี่คุนรีบปลดผ้าเช็ดตัวออกแล้วรีบอาบน้ำตรงฝักบัวเพื่อล้างตัวให้สะอาดเรียบร้อยเช่นกัน ก่อนจะหันมาพบว่าเธอผล็อยหลับไปแล้ว โดยศีรษะยังพิงไว้กับขอบอ่าง
ลี่คุนถึงกับถอนหายใจ เขาคงปล่อยคนเมาให้นอนหลับแช่ตัวเองในน้ำแบบนี้ไปไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอออกมาทั้งแบบนั้น… อกสวยที่เต่งตึงและเปลือยเปล่าของมารีอาสัมผัสกับอ้อมอกเขาอย่างช่วยไม่ได้
แม้ลี่คุนพยายามไม่มองร่างเปลือยของหญิงสาว แต่ความรู้สึกที่สัมผัสกันมันค่อนข้างชัดเจน
มารีอาเอื้อมมือไปโอบคอของลี่คุนไม่รู้ตัว ใบหน้าเนียนนุ่มของเธอซบลงตรงซอกคอของเขา ลมหายใจแผ่ว ๆ ที่รินรดอยู่ข้างตัวเขา ทำเอาหัวใจลี่คุนเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตามลำตัวของเธอยังคงมีน้ำเกาะเปียกหยด เขาวางตัวเธอลงบนที่นอนนุ่มแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวซับให้ตามตัว พร้อมเช็ดผมให้เธออย่างแผ่วเบา
ไม่เคยคิดเลยว่าระดับประธานบริษัทต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้กับคนแปลกหน้าอย่างเธอ
ลี่คุนค่อย ๆ ดึงผ้าคลุมเตียงที่เปียกชื้นด้วยน้ำออก ช้า ๆ แล้วจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างให้กับเธอ เขาอดเผลอลอบมองไม่ได้ แม้จะไม่ตั้งใจแต่…
มันก็… เห็น > <
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว