ตอนที่ 10 ดื้อ

ด้านมิราจึงได้แต่มองตามหลังคนเป็นพ่อตาละห้อย สีหน้าหงอยเศร้าลงยิ่งกว่าเดิม ทว่าลึกๆแล้วเธอไม่ได้อยากไปเรียนต่อเมืองนอกเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ยังเด็กเธอจึงประชดความรักที่ไม่สมหวังด้วยการหนีปัญหาไปอยู่ในที่ไกลๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอเขาคนที่ทำให้ใจดวงน้อยของเธอเจ็บปวดอีก

จากนั้นเธอก็หันกลับมามองข้าวในจานของตัวเองที่ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพราะกินไปแค่คำสองคำเป็นคำเล็กๆเพียงข้าวแค่ปลายช้อนเท่านั้น หรือแทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะเงยหน้าพูดกับสาวใช้วัยสามสิบกลางๆ มีนามว่าชมพู่ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

"พี่ชมพู่เก็บจานเลยค่ะน้องมิอิ่มแล้ว" น้ำเสียงเบาราวกับคนไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

"ได้ค่ะคุณหนู"

"ไม่ต้อง"

ไม่ทันที่ชมพู่จะเดินมาเก็บจานตามคำสั่งของคุณหนูตัวน้อย ก็ต้องชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่เพราะเสียงทุ้มของอีกคนดันเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มจะเดินเข้ามาหาคุณหนูตัวน้อย แล้วหยุดยืนอยู่ข้างเธอที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาคู่คมมองใบหน้าน่ารักของเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ซึ่งเขาไม่ชอบเลยที่แววตาของเธอตอนนี้มีแต่ความเศร้า เพราะเธอเหมาะที่จะยิ้มและมีดวงตาที่สุกใสมากกว่า

"กินข้าวให้หมดจานด้วยครับ" เขาบอกกับเด็กสาวประหนึ่งเป็นคำสั่งด้วยความเป็นห่วง เพราะเขามองเธออยู่ตลอดและเห็นว่าเธอแทบจะไม่ได้ตักข้าวเข้าปากเลยด้วยซ้ำ

ด้านมิรามองคนตรงหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดหรือคิดจะกินข้าวตามคำสั่งของเขาเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเบี่ยงตัวหลบร่างสูง เลือกที่จะเดินผ่านเขาไปเลย แต่ทว่า

"ดื้อ! เด็กดื้อไม่น่ารักรู้ไหมครับ" เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังขณะที่คุณหนูตัวน้อยไม่ทันจะได้เดินไปไกล ทำเอาสาวใช้ที่ยืนอยู่สองคนและบอดี้การ์ดอย่างภีมมองมาทางเจ้าของเสียงสลับกับมองคุณหนูตัวน้อยเป็นตาเดียวกัน

ด้านมิราจึงหยุดชะงักเท้าทันที เธอยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ขณะที่ดวงตากลมโตกลอกไปมาเพื่อไล่น้ำใสๆที่เอ่อคลอเบ้าตาออกไป พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกคนที่ต่อว่าเธอ ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาน้ำเสียงสั่นเครือ

"มิรารู้ค่ะไม่ต้องมาย้ำหรอก มิรารู้ดีว่าตัวเองไม่น่ารักและยังน่ารำคาญอีกด้วย ถ้าคุณเหนื่อยหรืออึดอัดที่ต้องมาดูแลเด็กน่ารำคาญอย่างมิรา คุณก็ไปลาออกกับคุณพ่อของมิราได้เลยเพราะมันเป็นสิทธิ์ของคุณอยู่แล้ว" เธอพูดประหนึ่งประชดประชันด้วยความน้อยใจเขา พอพูดจบก็หันหลังให้แล้วเดินจากไปทันที ทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบ ขณะดวงตาคู่คมมองตามหลังเด็กสาวไม่ละไปไหน

กระทั่งเธอเดินพ้นสายตาเขาไปแล้วเขาก็ยังคงยืนมองจุดที่เธอเดินหายออกไป โดยที่ในหัวเอาแต่นึกถึงคำพูดแต่ละประโยคของเด็กสาวและสรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเองและใช้เรียกเขาเมื่อครู่มันเปลี่ยนไปหมด ความกลัวปนความเจ็บปวดเข้ามาเกาะกินใจเขา โดยที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มีผลต่อใจเขามากขนาดนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะทนเก็บความรู้สึกที่มีต่อเธอได้อีกนานแค่ไหนกัน

ด้านภีมที่มองอยู่ก็นึกสงสารคุณหนูตัวน้อยของเขาและเห็นใจรุ่นพี่ของตัวเองด้วย เขาจึงเดินมาตบบ่าของรุ่นพี่เบาๆประหนึ่งเป็นการให้กำลังใจ พลางคิดว่าความรักของทั้งสองคนคงเป็นไปได้ยากหรืออาจจะไม่สมหวังเลยด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่มีสถานะที่ต่างกัน และตอนนี้มามีเรื่องผิดใจกันอีก ไหนจะเจ้านายผู้เป็นพ่อของเด็กสาวคงไม่มีทางยอมให้ลูกสาวตัวเองคบหากับบอดี้การ์ดอย่างพวกเขาแน่นอน ดูแล้วอุปสรรคมันช่างใหญ่หลวงซะเหลือเกิน

เวลาต่อมา

00:35 น.

บ้านพักบอดี้การ์ด

ภายในห้องพักส่วนตัวของวายุ มีเจ้าของห้องนอนอยู่บนเตียงนอนขนาดห้าฟุต โดยแขนแกร่งข้างหนึ่งวางเกยไว้บนหน้าผาก แขนแกร่งอีกข้างวางพักไว้บนหน้าท้องโดยมีโทรศัพท์เครื่องหรูอยู่ในมือวางคว่ำหน้าจอไว้บนหน้าท้องแกร่ง

เพราะความกังวลและว้าวุ่นใจเรื่องของเด็กสาวจึงทำให้เขานอนไม่หลับ พลิกโทรศัพท์ขึ้นมาดูอยู่หลายครั้งต่อหลายครั้งจนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง ปาไปเที่ยงคืนกว่าก็ยังไม่มีข้อความใดๆส่งมาหาเขาเหมือนทุกคืนที่ผ่านมาเลย เขานอนไม่หลับเสมือนไม่ยอมนอนมากกว่าเพราะยังอยากที่จะรอข้อความจากเด็กสาว ทั้งที่เวลานี้เธออาจจะหลับไปแล้วก็ได้แต่เขาก็ยังจะรออยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงและใบหน้าก็ยังเรียบนิ่งเป็นปกติแต่ในใจกลับอยู่ไม่สุขเอาเสียเลย รู้สึกว้าวุ่นใจไปหมด

การที่เด็กสาวหมางเมินกับเขาแบบนี้มันก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด แต่ทำไมพอเอาเข้าจริงเขากลับรับไม่ได้ที่ถูกเธอเมินใส่ แค่ตอนนี้เธอไม่ไลน์หาเขาเหมือนทุกคืน เขาก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

"เด็กบ้า มาทำให้พี่รักทำไมวะ" ถึงขั้นบ่นกับตัวเอง ต่อว่าเด็กสาวเสมือนเธอเป็นคนผิดยังไงยังงั้น ขณะมองหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เปิดห้องแชทไลน์ของเด็กสาวค้างเอาไว้ นิ้วโป้งใหญ่กดสไลด์หน้าจอลงมาเรื่อยๆพลางลากสายตาอ่านข้อความเก่าๆที่เด็กสาวเคยส่งมา ขณะที่ปากหนาได้รูปยิ้มบางๆ อ่านไปยิ้มไปอยู่คนเดียว แชทเก่าๆของเธอมันช่วยเยียวยาใจของเขาได้ดีเลยทีเดียว

แต่กระนั้นเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ไลน์หาเด็กสาวเอง โดยไม่ต้องรอให้เธอไลน์มาก็ได้ เขาไม่เข้าใจไม่รู้แม้กระทั่งจะจัดการความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ยังไงด้วยซ้ำ และถ้ายังเป็นแบบนี้มีหวังคืนต่อๆไปเขาคงนอนไม่หลับเช่นเดียวกับคืนนี้อย่างแน่นอน...