ตอนที่ 9 ขอไปเรียนต่อเมืองนอก

ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่ บนเก้าอี้ตำแหน่งหัวโต๊ะมีประมุขของบ้านนั่งอยู่ และยังมีบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาและบอดี้การ์ดส่วนตัวของลูกสาวที่ยืนประจำตำแหน่งเดิมคือข้างหลังคนเป็นเจ้านายของตัวเอง

"ยัยหนูของพ่อมาพอดีเลย พ่อกำลังจะให้คนไปตามอยู่พอดี พวกเธอก็ตักข้าวสิลูกสาวฉันมาแล้ว" เดชาหันไปพูดกับลูกสาวที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอาหาร ประโยคหลังหันไปออกคำสั่งกับสาวใช้ในบ้านที่ยืนรอรับใช้อยู่สองคน

ด้านภีมจึงเดินไปดึงเก้าอี้ตำแหน่งที่ประจำของคุณหนูออกเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามานั่ง ภีมทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนปกติทุกวันที่เคยทำ

ด้านวายุที่ยืนอยู่ มองเด็กสาวตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามาในห้องอาหารแล้ว แต่ครั้งนี้เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยสักนิด ผิดกับทุกครั้งที่เธอมักจะลอบมองและแอบส่งยิ้มให้เขาอยู่ตลอด เมื่อเห็นท่าทีหมางเมินของเธอใจแกร่งก็กระตุกวูบทันที ทว่าใบหน้าของเขาก็ยังนิ่งเป็นปกติ ไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออาการใดๆออกมาเลย

"ไม่สบายรึเปล่ายัยหนู ทำไมตาหนูถึงดูบวมๆและแดงแบบนั้นล่ะ" เดชาเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะวันนี้สีหน้าของลูกสาวเขาดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย พลางใช้หลังมือเอื้อมไปแตะหน้าผากเล็กของลูกสาว เมื่อสัมผัสได้ว่าอุณภูมิตรงหน้าผากของลูกสาวไม่ได้สูงอย่างที่กังวล เขาจึงชักมือกลับ

"หนูมิไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ แค่ฝุ่นเข้าตา หนูมิเลยเผลอเอามือไปขยี้เลยทำให้ตาแดงน่ะค่ะ" มิราโกหกคำโตเพราะไม่อยากให้คนเป็นพ่อต้องมาเป็นห่วง ซึ่งเธอไม่สามารถพูดสาเหตุที่แท้จริงได้

ด้านคนเป็นพ่อเมื่อลูกสาวบอกมาแบบนั้นก็พอจะเข้าใจได้และไม่ได้ถามอะไรต่อ ก่อนจะพูดไปอีกเรื่องแทน

"พรุ่งนี้มาตินจะกลับไทยแล้วนะ ทีแรกพ่อกะว่าจะพาหนูไปตอนรับพี่เขาซะหน่อย แต่ดันติดประชุมใหญ่ของบริษัทพอดี ไว้วันมะรืนเราค่อยไปหาพี่เขาที่บ้านกันนะลูก"

สิ้นคำพูดของคนเป็นพ่อ มิราก็พยักหน้ารับรู้ โดยที่ไม่ได้มองหน้าคนเป็นพ่อเลยด้วยซ้ำ เธอเอาแต่ก้มหน้ามองจานข้าวของตัวเอง ใช้ช้อนและส้อมเขี่ยข้าวในจานไปมาโดยไม่ได้ตักข้าวเข้าปากเลยสักคำ จนคนเป็นพ่อที่มองอยู่อดสงสัยไม่ได้กับพฤติกรรมที่แปลกไปของลูกสาว ดูไม่สดใสไม่ร่าเริงเหมือนเช่นทุกวัน

ด้านวายุที่มองเด็กสาวด้วยความคิดเช่นเดียวกันกับผู้เป็นพ่อของเธอ แต่เขากลับรู้ดีว่าที่เด็กสาวเป็นแบบนี้เพราะอะไร เห็นแบบนั้นเขายิ่งเป็นห่วงเด็กสาวขึ้นมาจับใจ แต่ทว่าใบหน้าก็ยังคงเรียบนิ่ง

"ยัยหนู ทำไมถึงเอาแต่เขี่ยข้าวแบบนั้น พ่อไม่เห็นหนูตักข้าวเข้าปากสักคำเลยนะ" เดชาถามหยั่งเชิงด้วยความเป็นห่วงลูกสาว เขารู้ดีว่าลูกสาวของเขาต้องมีเรื่องไม่สบายใจอย่างแน่นอนถึงได้ดูเศร้าหมองไม่สดใสเอาเสียเลย

"หนูมิไม่คอยหิวค่ะเลยไม่อยากกิน" มิราเงยหน้าขึ้นมาตอบคนเป็นพ่อ ฝืนยิ้มบางๆเพื่อให้คนเป็นพ่อสบายใจ

"ข้าวทุกมื้อสำคัญต่อร่างกาย ถึงไม่หิวก็ฝืนๆกินหน่อยนะลูก กินสักนิดก็ยังดี" เดชาเอ่ยบอกลูกสาวอย่างเป็นห่วงประหนึ่งเป็นคำสั่งไปด้วยในตัว โดยเลือกที่จะไม่ถามเซ้าซี้อะไรลูกสาวอีก

มิราจึงพยักหน้าให้คนเป็นพ่อ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากเพื่อให้พ่อของเธอสบายใจ แต่กว่าจะกินกว่าจะเคี้ยวได้แต่ละคำมันก็ใช้เวลานานกว่าข้าวในปากจะหมดไป

...

หลังจากมื้ออาหารเย็นดำเนินต่อไปได้สักพัก มิราก็เงยหน้าจากจานข้าวแล้วมองคนเป็นพ่อที่กำลังกินข้าวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครคาดคิด

"คุณพ่อคะ หนูมิอยากไปเรียนต่อที่เมืองนอกค่ะ"

!

เสียงช้อนและส้อมกระทบจานข้าวด้วยฝีมือของผู้เป็นพ่อ ได้ยินลูกสาวพูดออกมาแบบนี้ก็ทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา

ด้านวายุก็ไม่ต่าง ใจแกร่งกระตุกวูบทันทีที่ได้ยินเด็กสาวพูดมาเช่นนี้ ขณะที่ดวงตาคู่คมจ้องมองเด็กสาวเขม็ง นึกอยากจะกัดปากน้อยๆของเธอเสียจริงๆที่พูดอะไรไม่เข้าหูเอาเสียเลย

"เรียนที่ไทยก็ดีอยู่แล้ว มหาลัยดีๆมีชื่อเสียงก็เยอะแยะไป พ่อไม่เห็นด้วยกับการที่หนูจะไปเรียนต่อเมืองนอก หนูมิรู้ใช่ไหมว่าพ่อรักหนูมาก พ่อตามใจหนูทุกอย่างตามใจหนูได้ทุกเรื่อง ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยขัดใจหนูเลยสักครั้ง แต่เรื่องนี้พ่อขอนะ อย่าคิดที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกอีก เรื่องนี้พ่อคงให้หนูไม่ได้จริงๆ พ่อไม่มีวันยอมให้ลูกสาวคนเดียวของพ่อต้องไปใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวในที่ไกลหูไกลตาพ่อเด็ดขาด" เดชาพูดร่ายยาวด้วยน้ำเสียงจริงจังประหนึ่งเป็นคำสั่งเด็ดขาด จากนั้นก็ไม่อยู่กินข้าวต่อ เขาดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องอาหารไปทันที โดยมีบอดี้การ์ดคนสนิทมือขวาอย่างภาคเดินตามหลังผู้เป็นนายไปติดๆ

ด้านมิราจึงได้แต่มองตามหลังคนเป็นพ่อตาละห้อย สีหน้าหงอยเศร้าลงยิ่งกว่าเดิม ทว่าลึกๆแล้วเธอไม่ได้อยากไปเรียนต่อเมืองนอกเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ยังเด็กเธอจึงประชดความรักที่ไม่สมหวังด้วยการหนีปัญหาไปอยู่ในที่ไกลๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอเขาคนที่ทำให้ใจดวงน้อยของเธอเจ็บปวดอีก

จากนั้นเธอก็หันกลับมามองข้าวในจานของตัวเองที่ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพราะกินไปแค่คำสองคำเป็นคำเล็กๆเพียงข้าวแค่ปลายช้อนเท่านั้น หรือแทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะเงยหน้าพูดกับสาวใช้วัยสามสิบกลางๆ มีนามว่าชมพู่ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

"พี่ชมพู่เก็บจานเลยค่ะน้องมิอิ่มแล้ว" น้ำเสียงเบาราวกับคนไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

"ได้ค่ะคุณหนู"

"ไม่ต้อง"

ไม่ทันที่ชมพู่จะเดินมาเก็บจานตามคำสั่งของคุณหนูตัวน้อย ก็ต้องชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่เพราะเสียงทุ้มของอีกคนดันเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มจะเดินเข้ามาหาคุณหนูตัวน้อย แล้วหยุดยืนอยู่ข้างเธอที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาคู่คมมองใบหน้าน่ารักของเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ซึ่งเขาไม่ชอบเลยที่แววตาของเธอตอนนี้มีแต่ความเศร้า เพราะเธอเหมาะที่จะยิ้มและมีดวงตาที่สุกใสมากกว่า