ตอนที่ 14 ขอใจคืน

มิราหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเล่นตามปกติโดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่กำลังยืนมองเธออยู่

และเมื่ออยู่กันตามลำพัง ความหึงหวงเด็กสาวกับชายหนุ่มหน้าตี๋ก่อนหน้านี้ก็เข้ามาเกาะกินใจแกร่งอีกครั้ง วายุแทบอยากจะจับเด็กสาวกดให้จมอยู่ใต้ร่างของเขาโทษฐานที่เธอให้ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัว ทว่าก็ทำได้แค่ยืนมองเธออยู่อย่างนี้เพราะกล้องวงจรปิดมีอยู่ทั่วทุกมุมของคฤหาสน์ พลางคิดว่าถ้ามีโอกาสดีๆเมื่อไหร่เขาไม่ปล่อยให้เด็กสาวได้มานั่งลอยหน้าลอยตาโดยไม่คิดจะสนใจเขาแบบนี้อย่างแน่นอน

แต่ทว่าจู่ๆเด็กสาวที่นั่งเงียบไปพักใหญ่ก็เอ่ยพูดขึ้น

"ในเมื่อคุณรำคาญมิราแล้วทำไมคุณถึงไม่ลาออกไปล่ะคะ จะมัวมาดูแลเด็กน่ารำคาญอย่างมิราอยู่ทำไม" เธอพูดโดยไม่ได้เงยหน้ามองอีกคนเลยด้วยซ้ำ

ด้านวายุเลือกที่จะเงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร ได้แต่ยืนมองเด็กสาวนิ่งๆอยู่อย่างนั้น กระทั่งคราวนี้เธอหันมาพูดกับเขาอีกครั้ง แต่น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้า

"เงียบทำไมคะ คำถามง่ายจะตายทำไมคุณถึงไม่ตอบ"

"....." เขาก็ยังคงเงียบ เอาแต่ยืนมองหน้าเด็กสาวไม่ละสายตา จนเธอเริ่มทนไม่ไหวที่เห็นเขาเอาแต่เงียบอย่างเดียว เธอจึงเอ่ยพูดต่อ น้ำเสียงแข็งปนสั่นเครือ

"ทำไมถึงไม่พูด หรือว่าคุณกลัวเรื่องกล้อง กล้องวงจรปิดในห้องนี้เป็นกล้องตัวเก่า จับได้แค่ภาพไม่จับเสียงค่ะ เพราะงั้นคุณอยากพูดอะไรคุณก็พูดออกมาได้เลย"

สิ้นเสียงของเด็กสาว ครั้งนี้วายุจึงยอมพูดออกมา

"ผมทราบครับ" เขารู้ดีว่ากล้องในห้องรับแขกเป็นกล้องตัวเก่าจับได้แค่ภาพไม่จับเสียง เพราะเจ้าของบ้านอยากให้ความเป็นส่วนตัวกับแขกผู้มาเยือนเลยไม่ได้เปลี่ยนเป็นกล้องตัวใหม่ แต่ที่เขาไม่ยอมตอบคำถามของเด็กสาวนั่นก็เพราะว่าการที่เขาเงียบมันดีกว่าการที่เขาพูดออกมา ให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้จะดีกว่า

พรึ่บ!

ด้านมิราทนต่อไปไม่ไหวจึงดันตัวลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับคนตัวโต ก่อนจะพูดออกมาอย่างเป็นคำสั่งน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ทราบก็ดี! งั้นก็ตอบคำถามของฉันมาสิ!" เธอเริ่มมีอารมณ์โกรธปนน้อยใจจนเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองให้ห่างเหินกว่าเดิม ท่าทางและคำพูดของเธอดูเอาแต่ใจและก้าวร้าว จนคนตัวโตที่มองอยู่ไม่ชอบเอาเสียเลยกับท่าทางก้าวร้าวของเธอ 

"พูดจาแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ" เขามองเด็กสาวด้วยใบหน้าเข้มดุ จ้องเธอตาเขม็ง การที่เธอก้าวร้าวใส่เขาไหนจะสรรพนามที่เธอแทนตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิมยิ่งดูห่างเหินหนักเข้าไปอีก มันฟังไม่เข้าหูและไม่น่ารักเอาเสียเลย

ด้านมิราได้ยินเช่นนั้นถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำใสๆไหลออกจากตา หยดแหมะลงมาอาบแก้มนุ่มโดยไร้เสียงสะอื้นไห้ ดวงตากลมโตแดงก่ำสั่นระริกมองคนตัวโตตรงหน้าเลือนลางไปหมดเพราะมีน้ำตาบดบังม่านตาของเธออยู่

ทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบทันทีเมื่อเห็นเด็กสาวร้องไห้ เขาแทบอยากจะคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้ให้เต็มรัก แต่เขาก็ทำไม่ได้ 

"สำหรับพี่วายุน้องเคยน่ารักด้วยเหรอ บอกน้องให้ชื่นใจหน่อยสิว่าอย่างน้อยน้องก็เคยน่ารักสำหรับพี่ โกหกน้องมาก็ได้ แค่พี่วายุพูดมาน้องก็พร้อมที่จะเชื่อทุกอย่างเลย" มิราพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและสั่นเครือไปหมด กลับมาใช้สรรพนามเช่นเดิมเพื่อหวังให้คนตรงหน้าเห็นใจ ประหนึ่งขอร้องเขาด้วยความเวทนาตัวเอง ตอนนี้เธอเสียใจและน้อยใจเขามากเหลือเกิน แม้กระทั่งคำโกหกของเขาเธอก็ยังอยากที่จะฟัง อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยเยียวยาใจดวงน้อยที่บอบช้ำของเธอได้ไม่มากก็น้อย 

"....." เงียบ วายุก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เด็กสาวเห็นเช่นนั้นจึงปล่อยโฮออกมาทันทีต่อหน้าต่อตาเขา

"ฮึ่ๆ ฮือ~ ฮือๆๆ~" ปากบางเบะคว่ำอย่างน่าสงสาร รอแล้วรออีกเขาก็ยังเงียบไม่ยอมพูดไม่ยอมตอบอะไรออกมา แม้กระทั่งพูดโกหกเธอ เขาก็ยังไม่ยอมพูดเลย เธอไม่น่ารักจนขนาดที่เขาโกหกออกมาไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจและเสียใจจนแทบทนไม่ไหว

ด้านวายุขบกรามแน่นพยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเด็กสาวเอาไว้ ทั้งที่ใจข้างในร้อนเป็นไฟแทบจะระเบิดความรู้สึกทั้งหมดออกมาอยู่รอมร่อ

กระทั่งเวลาผ่านไปนานหลายนาที ด้านเด็กสาวเมื่อร้องไห้จนพอแล้ว เธอจึงเอ่ยเรียกคนตัวโตตรงหน้า ขณะที่ปากบางยังคงเบะคว่ำอยู่อย่างนั้น

"พี่วายุคะ"

"ครับ" วายุขานรับด้วยน้ำเสียงกดต่ำเพราะกำลังข่มอารมณ์ของตัวเองที่มีต่อเด็กสาวเอาไว้ ซึ่งมันก็ทำยากมากเหลือเกินที่ต้องฝืนตัวเองเช่นนี้

"ถ้าน้องไม่รักพี่วายุแล้ว พี่วายุจะเสียใจไหมคะ" มิราตัดสินใจถามออกไปด้วยใจหวั่นกลัวกับคำตอบที่จะได้ยิน น้ำเสียงยังคงสั่นเครือ

โดยไม่รู้เลยว่าใจแกร่งแทบขาดที่เขาต้องมาเห็นเธอเสียใจร้องไห้เพราะเขาแบบนี้ ไหนจะคำพูดของเธอที่ถามเขาเหมือนกับว่าจะไม่รักเขาแล้วทำเอาเขาใจเสีย แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ยังคงนิ่งและมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น

และการที่เขาไม่ยอมพูดอะไรเลย มันยิ่งตอกย้ำให้ใจดวงน้อยๆของเด็กสาวเจ็บปวด เธอแทบจะรับความเสียใจนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว

ขณะที่เด็กสาวใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเองออกลวกๆ พลางซื้ดน้ำมูกพยายามที่จะหยุดร้องไห้ไปด้วย ท่าทางของเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยสามขวบเลย ทำให้คนตัวโตที่มองอยู่อยากจะเข้ามากอด เข้ามาหอม เข้ามาโอ๋และปลอบเธอให้หยุดร้องไห้ แต่ทว่าก็ทำได้แค่คิดเพราะเขาคงทำแบบนั้นจริงๆไม่ได้ กระทั่งเด็กสาวพูดออกมาอีกครั้ง

"หัวใจของน้อง... ถ้าพี่วายุไม่เอา... น้องขอคืนนะ" กว่าจะพูดจบได้แต่ละประโยคมันก็ยากมากเหลือเกิน พูดจบเธอก็มองหน้าคนตัวโตอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขายังนิ่งเธอจึงหันหลังและเดินจากไปพร้อมกับใจดวงน้อยที่บอบช้ำจากรักแรกที่ไม่สมหวังดั่งที่ใจเคยคิดไว้ว่าตัวเองจะสามารถทำให้เขารักได้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถทำให้เขารักเธอได้เลย

ด้านวายุถึงกับชาวาบไปทั้งตัว นิ่งสตั้นไปเลยกับคำพูดทิ้งท้ายของเด็กสาว ตอนนี้เขาเหมือนคนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ได้แต่มองตามหลังของเด็กสาวที่เดินออกไปจนพ้นสายตาเขาไปแล้ว แต่เขาก็ยังจมอยู่กับคำพูดของเธอเมื่อครู่ มันดังก้องซ้ำๆอยู่ในหัวของเขา เสมือนเธอเอามีดปักลึกลงกลางใจเขาจนสุดด้ามมีด แล้วเธอก็ดึงมีดเล่มนั้นออกเหมือนเป็นการฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น

"ทำใจเหอะพี่ ผมว่าให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว" ภีมที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกเอ่ยพูดกับรุ่นพี่ เขาเอาของไปเก็บและกลับมาทันพอที่จะได้ยินทั้งคู่คุยกันตั้งแต่แรก ซึ่งเขาไม่ได้อยากแอบฟัง แค่อยากให้คนทั้งคู่ได้มีเวลาส่วนตัวและเปิดใจคุยกัน ทว่าก็ไม่คิดว่าสุดท้ายจะจบลงแบบนี้ แต่ถ้าคิดในอีกมุมหนึ่งมันก็ดีแล้วที่ทุกอย่างมันจบลงเช่นนี้

ซึ่งคำพูดของรุ่นน้องไม่ได้เข้าหูของวายุเลยด้วยซ้ำ เขายังนิ่งอยู่อย่างนั้น ตัวชามือไม้สั่นไปหมด สมองจมปลักอยู่กับคำพูดทิ้งท้ายของเด็กสาว จนเขาไม่สามารถสลัดมันออกจากหัวได้เลย...